Update

De laatste keer schreven we over de geweldadigheden in Wamena op 23 september. Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Langzaamaan is het leven in Wamena weer op gang gekomen. Vluchtelingen zijn weer teruggekomen, maar velen zijn nog steeds weg, zowel Indonesiërs als Papua’s. Er is nog steeds enorm veel wantrouwen: Mensen van andere eilanden zijn bang voor Papua’s, Papua’s zijn bang voor leger en politie en de politie en het leger wantrouwen westerlingen. Er zijn wel mooie verhalen van Papua’s die Indonesiërs hebben gered of hebben opgevangen, maar er is maar weinig toenadering tussen beide groepen.

De nasleep van dit alles heeft best een flinke impact op ons gezin en onze collega’s en studenten. Het kost tijd om dingen te verwerken en weer verder te gaan met het leven. Daar kwam bij dat Jacomien kort na deze toestanden zwanger bleek te zijn. Aangezien haar zwangerschappen meestal een behoorlijke lijdensweg zijn, maakte dit de laatste twee maanden nog zwaarder. Ook voor de kinderen was het niet makkelijk. Ze hebben dingen gezien en dingen gehoord die ze beter niet hadden kunnen zien of horen en hebben zich meerdere keren echt onveilig gevoeld. Ze slapen nog steeds slecht en zijn erg moe.

Een week of twee geleden ging het met Jacomien steeds slechter, uiteindelijk belandde ze thuis aan het infuus. Een paar dagen daarna knapte ze gelukkig vrij snel op. Maar kort daarna bleek dat het kindje niet meer leefde en met ongeveer 13 weken overleden is. Een dag later zijn we naar de kust gegaan naar het ziekenhuis, waar de diagnose werd bevestigd. Een enorme zware boodschap, zeker na de laatste moeilijke maanden. In 2015 hebben we ook een miskraam meegemaakt, we wisten dus precies hoe zwaar en moeilijk het proces van rouwen en verwerken zou worden. En vooral Jacomien heeft al zo weinig energie!

Afgelopen week hebben we het baby’tje in de tuin achter het huis begraven, naast z’n broertje/zusje. Heel moeilijk en verdrietig om dat te doen, maar ook heel goed om als familie hier samen mee bezig te zijn. We hebben samen nagedacht over Jesaja 65 vanaf vers 17. We kijken uit naar de dag dat God alle dingen nieuw zal maken en we deze twee kinderen zullen ontmoeten!

Het proces van rouwen en de draad weer oppakken is moeilijk. De combinatie met de traumatische ervaringen van 23 september, de drukte van het dagelijkse leven en 2.5 jaar geen fatsoenlijke vakantie, hebben ervoor gezorgd dat we emotioneel behoorlijk uitgeput zijn. De komende twee weken gaan we op vakantie naar Bali. Ook denken we na over eventuele counseling voor het hele gezin. De meest voor de hand liggende optie is om naar Thailand te gaan, waar professionele hulp voor missionaries te vinden is. We hopen binnenkort hier meer duidelijkheid over te krijgen. Bidden jullie mee voor een praktische en financiele oplossing hiervoor?

Gelukkig zijn afgelopen maand de ouders van Jacomien aangekomen om ons de komende maanden te helpen met de homeschooling van de meiden. Dat helpt enorm! Ook fijn dat ze juist in deze moeilijke periode bij ons zijn om ons te ondersteunen.

We willen jullie bedanken voor jullie meeleven, gebed en financiele ondersteuning het afgelopen jaar.

We wensen jullie allemaal goede en gezegende Kerstdagen toe en alvast een voorspoedig 2020!

Noodhulp Wamena

We zijn weer terug in Wamena! Pieter is vorige week maandag al teruggevlogen, Jacomien en de kinderen met Joppa zijn op zaterdag gekomen. Fijn om weer naar huis te gaan, maar wel met een vreemd gevoel in de maag. Voor Joppa, Jacomien, Julia en Jesse was het een hernieuwde kennismaking met de weg waarover ze twee weken eerder geëvacueerd waren. Voor Ivana was het de eerste keer om dat allemaal te zien. Wat is er veel schade!

Uit het vorige blog werd wellicht niet helemaal duidelijk wat het probleem was. De afgelopen twee maanden is het op veel plaatsen onrustig geweest in Papua. Dat alles begon met het molesteren van een groep Papua-studenten in Java, waarbij racistische scheldwoorden zijn gebruikt. Een kettingreactie van demonstraties en opstanden in Papua was het gevolg. In de tussentijd zijn veel Papua-studenten met hun studie op de andere eilanden gestopt en teruggekeerd naar Papua. Tot nog toe leek Wamena buiten schot te blijven, maar op 23 september sloeg de vlam ook hier in de pan. Scholieren in het middelbaar onderwijs gingen massaal de straat op, waarschijnlijk onder aanvoering van deze teruggekeerde studenten. Toen de politie in de lucht ging schieten, brak er chaos uit, werden winkels in de brand gestoken (over het algemeen in handen van niet-Papua’s) en werden Indonesiërs van andere eilanden gemolesteerd en vermoord. De situatie is zeer complex en het is moeilijk te zeggen wat er werkelijk gebeurd is.

Uit de officiële gegevens blijkt dat er 787 huizen en winkels zijn afgebrand. Daarnaast nog eens meer dan 200 auto’s en motors. De afgelopen weken zijn 16.000 mensen (voornamelijk Indonesiërs) met het vliegtuig geëvacueerd. Een onbekend aantal Papua’s is de stad uitgevlucht, op weg naar hun dorpen. Sommigen hebben dagenlang moeten lopen. Halverwege vorige week kregen we bericht dat een vrouw met drie kinderen was gearriveerd in Kosarek, zes dagen lopen hiervandaan. En zij waren de eerste in een lange stoet. Het officiële dodental staat op 32, de overgrote meerderheid zijn mensen van andere eilanden. Er gaan geruchten dat het aantal Papua slachtoffers veel hoger zou liggen, maar die berichten zijn niet bevestigd. Gelukkig zijn er onder collega’s en studenten geen slachtoffers gevallen, hoewel één van hen maar net het vege lijf kon redden samen met zijn hoogzwangere vrouw en kind.

Gelukkig verbetert de situatie in de stad elke dag. Pieter kwam een week geleden aan en toen zag vooral het deel van de stad aan onze kant (waar de meeste schade is) er uitgestorven uit. Maar elke dag komen er weer een paar verkopers bij die hun spullen uitstallen voor de uitgebrande winkels. Er is hard gewerkt om de electriciteit terug te brengen, want de kabels waren op veel plaatsen gebroken en transformators waren verbrand. Wonder boven wonder was de stroom op donderdagavond alweer terug! De vluchtelingencentra op de leger- en politiebases zijn grotendeels leeg, de meeste mensen zijn uitgevlogen of keren weer naar hun huizen terug.

Met een groepje collega’s en studenten die op de campus zijn gebleven heeft Pieter een aantal activiteiten opgezet. De eerste dagen hebben ze voedselpakketten uitgedeeld in een aantal kampungs buiten de stad waar veel Papua’s naartoe zijn gevlucht. De verwachting is dat deze vluchtelingen op redelijk korte termijn naar hun huis in de stad kunnen terugkeren, maar het is afwachten wanneer vluchtelingen die veel verder weg zitten terug zullen keren. Daarnaast wordt er een dagelijks sportprogramma georganiseerd voor de jeugd hier in de buurt. Velen van hen hebben traumatische dingen gezien, gehoord of meegemaakt. Door middel van deze activiteiten en persoonlijke aandacht proberen we ze te helpen om de dingen die ze hebben meegemaakt te verwerken.

De komende dagen zullen we beslissen wanneer de lessen op STKIP weer van start gaan. Waarschijnlijk is dat begin volgende week. We zullen eerst de tijd nemen om met elkaar te praten over wat er gebeurd is en het samen proberen te verwerken. Er zijn plannen om de komende weken slachtoffers te blijven helpen, bijvoorbeeld met het ruimen van puin, maar omdat de meeste eigenaren (nog) niet terug zijn gekeerd, moeten we kijken of dit mogelijk is.

Inmiddels proberen we zelf het gebeurde ook een plaats te geven. Dat kost tijd! Ieder gaat daar op zijn eigen manier mee om. Het gevoel van veiligheid is deels verdwenen en je bent steeds op je hoede. We hopen dat het ons helpt om weer samen thuis te zijn en het gewone leven weer (proberen) op te pakken. Daarnaast nemen we tijd als gezin om te praten over wat we hebben gezien, waar we bang voor zijn of waar we ons boos over voelen. We bidden voor herstel, niet alleen van de stad, maar ook van beschadigd vertrouwen en kapotte relaties tussen mensen onderling.

Samen met Karunia foundation proberen we collega’s (en eventueel andere mensen) te helpen die moesten vluchten of bezittingen zijn kwijtgeraakt. Na de rellen zijn er namelijk veel winkels geplunderd. Onze lokale organisatie is niet in staat om deze schade te vergoeden. Ook proberen we de gezinnen te helpen van onze tuinman en onze hulp.

Op dit moment is Karunia foundation bezig om financiële steun te zoeken in Nederland voor een aantal hulpacties in en rond Wamena (o.a. zoals hierboven beschreven). Deze acties lopen echter al, dus zijn er ook al uitgaven geweest. Indien u een bijdrage wilt leveren, kunt u een bedrag overmaken op het rekeningnummer van Karunia foundation NL 34 ABNA 0247476242 o.v.v. ‘Noodhulp Wamena’. Deze steun zal 100% ten goede komen aan de vluchtelingen en andere slachtoffers van deze tragedie.   

Landikma

Een beetje raar om onder deze omstandigheden nog een oud blog te plaatsen, maar deze stond al een poosje klaar tot we een keer goed internet zouden hebben. Nou, goed internet hebben we in ieder geval! (Het blog hieronder gaat over de ontrust in Wamena).

Ieder jaar hebben de mensen in Papua een dag extra vrij omdat ze dan herdenken dat het Evangelie binnenkwam. Er zijn de afgelopen jaren verschillende 50-jarige herdenkingen geweest. Landikma is één van de laatste hierin (mede ook omdat de voorbereidingen 3 jaar duurden en het inmiddels dus eigenlijk al 53 jaar is). Deze herdenking was van alle GJRP (vroegere ZGG) kerken hier uit de omgeving.

Ds. Vreugdenhil en zijn vrouw waren hiervoor natuurlijk uitgenodigd. Zij kwamen na ds. Kuyt zo’n 45 jaar geleden in Landikma het Evangelie brengen. Het leek ons bijzonder om deze herdenking mee te maken en besloten met ons gezin, Joppa en 8 GJRP studenten hierheen te rijden. Het ligt nog een eind achter Pass Valley. Zo’n 90 km van Wamena vandaan en een uur of 3 rijden. Tot Pass Valley is alles al geasfalteerd. (Toen we hier kwamen wonen was dat nog niet gebeurd en deed je er uren langer over). Na Pass Valley werd de weg slechter en hobbelden we richting Landikma. De natuur is prachtig en we konden Landikma al een poos zien liggen. De begroeiing werd steeds tropischer omdat Landikma een stuk lager ligt.

Aangekomen in Landikma bleek de herdenking net begonnen te zijn. Precies op tijd dus (want eigenlijk zou het uren eerder al begonnen zijn). We reden nog een stuk verder omhoog naar een standbeeld van een open geslagen bijbel, wat precies op een prachtig punt in de vallei staat. Daar aangekomen begon de herdenking. Ds. en mevr. Vreugdenhil kwamen door een poort aangelopen met een aantal lokale dominees van verschillende GJRP kerken die een fakkel in hun hand hielden. Ze liepen omhoog richting het monument. Het was een indrukwekkend gezicht. Er werd een aantal keer benadrukt dat de mensen hier vroeger in duisternis leefden en dat 50 jaar geleden het Licht hier binnenkwam.

Hierna zou er een speciale herdenkingsdienst worden gehouden in Landikma zelf. We hobbelden weer terug en waren benieuwd waar of we ergens zouden mogen slapen. We hadden rekening gehouden met zeer eenvoudige omstandigheden. Tot onze verbazing werden we in een prachtig huis gestopt van iemand van de overheid. Net nieuw gebouwd. Samen met de Vreugdenhils, Elco van Burg en Joppa mochten we daar verblijven. Luxe hoor!

De kids bleven ‘thuis’ aangezien we al aan zagen komen dat de herdenking behoorlijk lang zou gaan duren. Het begon buiten in de felle zon. Het nieuwe kerkgebouw moest namelijk ook nog geopend worden. Na alle gebruikelijke (Indonesische) formaliteiten werd de kerk geopend en de kerkelijke attributen binnengedragen. Ds. Vreugdenhil mocht de 1^e kerkdienst daar bedienen en herdacht dat het Licht in de duisternis was gekomen. Bijzonder om mee te mogen maken. We waren ook weer blij dat het afgelopen was want eerst hadden we lang buiten in de zon gestaan/gezeten en daarna op de grond gezeten in de kerk omdat er niet genoeg stoelen waren.

In het huis stond al een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Als we snel aten konden we nog een (volwassen) doopdienst meemaken met daaraan voorafgaand een belijdenisdienst. Een aantal jongeren werden buiten in een soort zwembad naast de kerk gedoopt. Alles verliep nogal chaotisch, maar vooruit. Het is ook een heel geregel met zoveel mensen en net een nieuw gebouw enzo.

De volgende morgen was het zondag en zouden we met z’n allen naar de kerk gaan. We stonden rond 9u al bij de ingang. Na een tijdje luidde een diaken de klok, normaal gezien een teken dat je naar binnen mag gaan. Maar dat ging even fout. Iedereen werd weer naar buiten gedirigeerd. Er werd wat nerveus heen en weer gelopen en niet zulke aardige dingen tegen elkaar gezegd. Maar we moeten wel bedenken dat we hier met verschillende stammen te maken hebben die vroeger vijanden van elkaar waren en nu tot hetzelfde kerkgenootschap behoren, maar die dus op sommige momenten hier nog steeds last van kunnen hebben. Tegen een uur of 10 mogen we dan toch naar binnen. Dit keer hebben we geluk en kunnen we op een stoel zitten. De kerk zit propvol!

Ook dit keer bedient ds. Vreugdenhil het Woord. Ook word het Avondmaal bediend. Heel bijzonder voor deze mensen van 13 verschillende gemeenten bij elkaar. Wij zitten helemaal van achteren en maken ons een beetje zorgen over de beker die na zo’n 200 monden ons bereikt.

We kijken terug op een bijzonder weekend. Het was interessant en mooi om mee te maken. 50 jaar geleden kwamen velen tot bekering. In de huidige tijd zijn er veel problemen binnen in de kerk, zijn er weinig ware gelovigen en raken we vaak gefrustreerd en maken we ons zorgen over de toekomst van Papua. Je kunt duidelijk zien dat de duivel hier hard werkt. Maar God gaat door met Zijn werk! 50 jaar geleden leefden de mensen in duisternis en wat bijzonder dat we nu op deze zelfde plaats met honderden mensen het Avondmaal mochten vieren!

- Met onze GJRP studenten in Pass Valley op de terugweg -

Het was ook best grappig om een keer in Landikma te zijn geweest. We zijn opgegroeid met woorden als Landikma, Bomela, Langda, Pass Valley, etc. (Zendingsgebied van onze kerk). Zowel Pieter, Jacomien en Joppa herinneren zich nog als kleuter dat ds. Vreugdenhil op de basisschool een presentatie kwam houden over Irian Jaya (het huidige Papua). We kregen een heus ‘zendingsgevoel’, terwijl het huidige Papua echt wel heel anders is dan op de plaatjes die we van de zendingskalenders herinneren...

Thuisgekomen werden verschillenden van ons ziek. Tja, niet gewend aan de bacteriën daar! Maar we hadden het ervoor over.

Onrust in Wamena

Ik typ onze belevenissen maar even in een blog. Maandagochtend begon als een gewone, zonnige dag. Ik bracht Pieter naar het vliegveld om 7.00u. Rond 8.30 kregen we via de ‘Women of Wamena’ app berichtjes binnen dat er geschoten werd in de stad. Ik zou op bezoek gaan bij Wijnanda en waagde het er toch maar op, want het is tegenwoordig wel vaker onrustig en je kunt niet altijd thuisblijven. Meestal is het lokaal en ik moest een andere kant op. Jesse los op de voorstoel gezet zodat ik hem op de grond kon duwen in het geval dat er geschoten zou worden... Ik ben niet ver gekomen. Bij de brug werd ik bijna aangereden door een auto die met hoge snelheid door de bocht kwam op de verkeerde weghelft. Over de brug heen lag een jongen met moter op de weg. Die was waarschijnlijk aangereden door deze auto en de chauffeur was waarschijnlijk doodsbang (vanwege al bestaande problemen) en is doorgereden. Maar verder op straat stonden teveel clubjes mensen en werden er gebaren gemaakt dat ik beter om kon draaien. Dus maar omgedraaid en dat was maar goed ook, want kort daarna begonnen ze daar in de buurt ook te schieten. Terug op het complex ging ik eerst naar Joppa (want Julia had daar school). Vrij snel daarna zagen we afschuwelijk grote rookwolken boven de stad hangen. Dit werd erger en erger. Het leek of de hele stad in de brand stond! Het akelige was dat Ivana er middenin zat. Zij was op de MAF base homeschooling aan het doen bij haar vriendinnetje. Daar omheen stonden gebouwen in de fik en werd er veel geschoten.

De dag ging maar langzaam voorbij. De stroom en internet gingen er al snel af en we gingen maar spelletjes met onze collega’s doen om de tijd te doden. 2 Indonesische collega’s gingen met mij mee om hun telefoon op te laden met onze generator aan. De ene zijn vrouw en baby zaten te schuilen bij de politie en de ander haar man en kind waren allebei van elkaar gescheiden elk op een andere politiepost. Dus moeder, vader en kind alle 3 op een andere plaats en dan je telefoon die het niet meer doet...  

STKIP werd bedreigd omdat onze studenten niet meededen met de demonstratie. We hoorden dat er plannen waren om ook onze gebouwen in de brand te steken. Dat maakte ons bang. Onni heeft snel een aantal studenten gestuurd om zogenaamd mee te doen met de mededeling dat ze geen gekke dingen mochten doen. Zodoende bleven onze gebouwen gespaard.

Voren op straat liepen veel vluchtelingen die lopend de stad uitgingen terug naar hun eigen kampung omdat het daar veel veiliger is. Ook stonden er groepen mannen met pijlen en bogen. De brug was afgezet omdat de buurt niet wilde dat de politie hier heen kwam. Mijn collega’s durfden niet meer terug naar het huis van de buren te lopen. Maar ze wilden geevacueerd worden. (Dit hele conflict draait erom dat Papua’s een hekel hebben aan Indonesiers en hen het liefste weg hebben zodat ze de onafh uit kunnen roepen). Uiteindelijk konden zij en wij geen kant op. Ik zag dat zij 1 voor 1 bang werden en dat maakte mij bang. Er werden vreselijke verhalen verteld. Zoveel was afgebrand en zoveel slachtoffers waaronder ook doden! Ik voelde me erg verantwoordelijk voor Joppa, Julia en Jesse nu Pieter er niet was en het was niet fijn dat Ivana in de stad was. Ik heb even gebeld met Pieter en daarna met Kevin (hoofd van MAF over een mogelijke evacuatie). Daarna ging ook het mobiele netwerk eraf en konden we met niemand meer contact opnemen.

We spraken af dat we met z’n allen in het meisjesinternaat zouden gaan slapen. Wij bij Joppa in huis. Dat was handiger als er iets zou opdoen in de nacht. We hadden een vluchtroute en spraken af dat we achter door het veld heen naar het katholieke complex zouden gaan mocht het nodig zijn. Lucky bonden we bij de achterdeur vast. Vluchttassen stonden klaar. Nou, ik heb in elk geval geen oog dichtgedaan. Ik bleef maar piekeren hoe we morgen in de stad (dus bij het vliegveld) konden komen. Eén brug was al kapot en de bedoeling was dat de andere brug ook kapot zou gaan (zodat de politie er niet door kon). Dat betekende dat de vluchtweg richting de stad afgesloten was voor ons. Ik zou naar Bokondini kunnen rijden met de auto, maar eerlijk gezegd wist ik zelf de weg niet zo goed en ik wist ook niet of er nog genoeg benzine in de auto zat. En wat kom je dan onderweg tegen? En wat als het mobiele netwerk niet terugkomt? En ik had zo een ongelofelijk raar gevoel in mijn maag, nooit heb ik me eerder zo onveilig gevoeld! Om 5.30u ben ik eruit gegaan en heb de laatste dingen ingepakt uit ons huis. Ik had het idee dat ik misschien mijn huis nooit meer terug zou zien en het gekke is dat als je leven in gevaar is, dat alles waardeloos schijnt te zijn. Ik wist dan ook weinig tot niks mee te nemen. We hebben de paspoorten, geld en ieder 2 sets kleding, de laptops en dat was het wel zo’n beetje.

Terug bij Joppa stonden de Indonesische collega’s al klaar om naar de stad te worden geëvacueerd en moesten we snel aansluiten. Een aantal studenten en Papua collega’s begeleidden ons. Onni heeft alles perfect geregeld!! Een echte leider. Dat is dan weer een soort leuk om te zien. We werden uitgeleidde gedaan door studenten. Het was naar om afscheid te nemen en geen idee te hebben wanneer we ze weer zouden zien. Jesse was nog in z’n pyama en wij zonder ontbijt en ongepoetste tanden en zonder helm op de moter. Jesse had ik in de rugdrager gedaan en mijn handtas om me heen zodat we in geval van nood de moter af konden springen en weg konden rennen. De weekendtas moest dan maar achterblijven mocht het nodig zijn. Het was erg spannend. Konden we erdoor? Zouden we de MAF base kunnen bereiken? Is het veilig genoeg op straat? Al snel lag daar de 1^e boomstam. We konden er net langs. Op de brug was er een vuur aangestoken en was er een klein randje zonder vuur waar we langsheen konden. Best eng. Op straat lagen overal verbrande moters en uitgebrande auto’s. Werkelijk alle winkeltjes waren verbrand! Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Op de driesprong stonden politieauto’s rijen dik. Een soort ME eenheid. Vanaf daar kregen we politiebegeleiding en reden we in colonne richting de stad. Wat een vreselijk gezicht. Alles verbrand. Stroomdraden hingen slap op de weg en overal blokkades. Heel onrealistisch. We kwamen veilig bij MAF aan. Ik kreeg het even te zwaar. De spanning viel een eind weg. Mijn familie was zo goed als veilig! En nu kon ik het verder aan de piloten overlaten. Heerlijk om Ivana weer te zien. Ze heeft het ook taai gehad. Ik denk dat we allemaal een beetje een trauma eraan over hebben gehouden.

We hoorden op de base ook vreselijke verhalen. Op HIS waren ook veel vluchtelingen gekomen en op een gegeven moment kwam een kogel binnen, dwars door iemands been heen. En ook bij mensen die op de MAF base wonen ging er een kogel door hun schuur. Op straat zijn veel mensen in elkaar geslagen. Leerlingen hebben hun leerkrachten mishandeld met kapmessen. Veel mensen hebben brandwonden opgelopen en er zijn ook doden gevallen. 4500 mensen zijn naar politieposten gevlucht en enorm veel Papua's zijn naar hun kampungs gegaan. De stad is behoorlijk leeg.

Om 9.00u konden we met MAF uitgevlogen worden. We zijn herenigd met Pieter en voelen ons zo goed als veilig (ook in Sentani kunnen de gemoederen oplopen natuurlijk). Joppa heeft besloten om terug te gaan naar Nederland. Dat is jammer, maar begrijpelijk. Pieter was ziek geworden afgelopen nacht. Zodra hij beter is gaat hij vast terug. De rest van het gezin probeert ook z.s.m. weer terug te gaan. Hopelijk komt de stroom snel terug en worden er weer dingen ingevlogen. Anders wordt het leven wel erg lastig in Wamena. Mijn koelkast en vriezer zijn nu al 2 dagen uit en ik heb gezegd dat de studenten het maar op moeten eten. Mijn zorgvuldig opgebouwde voorraad van over de hele wereld... Maar goed. Dat is niets vergeleken met al het leed in Wamena!

We zijn God dankbaar dat Hij ons bewaard en gespaard heeft. Het was echt erg angstig allemaal en we hebben veel (schiet)gebedjes gedaan. Dank voor jullie meeleven en gebed voor ons en voor Papua! We hopen en bidden dat het nu toch echt wat rustiger mag gaan worden...

We voelen ons een beetje een vluchteling.

6-8th grade banquet - afscheidsavond op Ivana's school

Ivana is klaar met de internationale school! Om dit feit te vieren hebben we iets georganiseerd in Wamena. Julia ging in het verleden door t/m 8th grade, maar per volgend schooljaar stopt HIS met 6-8th grade. Normaal gesproken krijgen de kinderen in 8th grade een officieel banquet (diner) aangeboden in Sentani. Iedereen ziet er dan heel deftig uit. Julia heeft dit gehad en vond dit erg leuk. Ivana zou dat dus niet krijgen en dat vond ze niet leuk. En Julia had ook al kamp van groep 8 in NL meegemaakt. Omdat we afscheid moesten nemen van een paar leerkrachten en 3 gezinnen (waaronder een goede vriendin van Ivana), was dit een mooie gelegenheid om ook in Wamena eens een banquet te organiseren. Dus hebben Deborah, Julia en Jacomien een 6-8th grade banquet georganiseerd. Ook de homeschool kids mochten meedoen.

Nou, daar komt heel wat bij kijken in Wamena! Waar vind je 18 dezelfde borden, glazen, bestek, etc.? Waar vinden we de juiste ingredienten? Waarom is net vanalles op in Wamena? En waar vind je leuke decoraties? Alles moet je zelf verzinnen, maken en koken. Na veel gepuzzel en creativiteit was het op de laatste schooldag zover. Er moesten 12 kinderen en 6 volwassenen bediend worden. We hadden alle activiteiten verdeeld. Met de ouders hebben we een heus diner in elkaar geknutseld. Julia had de menukaarten ontworpen en geprint en een mooie grote taart gebakken en versierd! We hebben stoelhoezen gehuurd en we wilden gezellig licht hebben in plaats van fel wit licht dus hebben alle spaarlampen uit ons huis gedraaid en meegenomen en tijdelijk opgehangen ;). De grote meiden hebben bediend en de moeders mochten afwassen.

Voor elk kind hadden de ouders een PowerPoint presentatie gemaakt. Dat is een Amerikaanse gewoonte. Er kwamen foto’s langs vanaf de geboorte tot nu en de ouders spreken hun waardering en liefde uit voor hun kind. Heel speciaal. We dachten eraan terug hoe Ivana als klein kleutertje op de Juliana van Stolbergschool startte in groep 0. Dat was echter maar voor een half jaar, want in 2011 verhuisden we naar Indonesie. Tijdens de taalstudie ging ze naar kindergarden op een internationale school in Yogjakarta, waar ze het niet echt naar haar zin had. Ze baalde enorm dat ze nog geen Engels kon. Na 3 maanden verhuisden we naar Wamena. Daar was geen kleuterschool dus heeft mama ze samen met een nederlands vriendinnetje lesgegeven. In 2012 startte ze op HIS in first grade en nu dus 6th grade afgerond. Tijdens de verloven was Ivana altijd welkom op de Juliana van Stolbergschool! Dat was echt heel fijn en daar zijn we de school dankbaar voor.

We kijken terug op een hele mooie en waardevolle avond. Een hoofdstuk is afgesloten. Ivana hoopt het komende schooljaar in de ochtenden homeschooling 7th grade te gaan doen met een amerikaans vriendinnetje. In de middagen gaan we het vak Nederlands klas 1 VO en extra spelling doen.

Wij weten niet hoe de toekomst eruit ziet. Het wordt steeds lastiger qua scholing voor onze kinderen hier in Wamena. Maar we houden ons vast aan de tekst die we Ivana mee hebben gegeven, maar die voor ons hele gezin al deze jaren een houvast is geweest. (Vooral in het Engels spreekt deze tekst ons aan). “For I know the plans I have for you. Plans to prosper you and not to harm you. Plans to give you hope and a future.” Jer. 29:11

Word(t) u of jij onze nieuwe collega?

We zijn op zoek naar nieuwe werkers voor ons project in Wamena. Bekijk onderstaande 2 vacatures:

Yayasan Kristen Wamena (YKW) is een onderwijsorganisatie in het centrale bergland van Papua, Indonesië. Deze organisatie zet zich al meer dan 15 jaar in voor capaciteitsopbouw van leerkrachten door middel van discipleship en ontwikkeling van onderwijskundige kennis en vaardigheden. YKW heeft een kleuter-, basis- en middelbare school, een non-formele lerarentraining, een programma voor de ontwikkeling van een contextueel curriculum, en een lerarenopleiding. YKW is op zoek naar een vrijwilliger:

Coach m/v (1 fte)

Je bent verantwoordelijk voor ondersteuning en begeleiding van team en management. Je bent klankbord voor studenten in hun ontwikkeling naar de volwassenheid.

Waar, hoe, wat

Een bijzondere, verrijkende ervaring in een hechte christelijke gemeenschap. Je draagt bij aan de ontwikkeling van mensen in een afgelegen gebied. Huisvesting en maandelijkse lokale vergoeding.

Wat we vragen

Je bent proactief en weet van aanpakken. Je vindt het een uitdaging werkzaam te zijn in een andere cultuur. Je wilt graag bijdragen aan de ontwikkeling van anderen en bent bereid te blijven leren.

Wat je doet

On the job training van het jonge management. Ontwikkelen van strategisch denken. Stimuleren van de christelijke gemeenschap. Luisteren naar en adviseren van studenten. Fungeren als voorbeeldfiguur. Je hebt alle vrijheid om de inhoud van deze functie naar behoefte te ontwikkelen.

Wie jij bent

Je bent ondernemend en inspirerend. Je bent empathisch en hebt hart voor anderen. Je analyseert en ziet kansen voor ontwikkeling binnen de organisatie. Je bent een betrokken christen.

Wat je meebrengt

Beheersing van de Engelse taal. HBO werk- en denkniveau. Flexibiliteit, zelfstandigheid, proactiviteit. Ervaring met begeleiding van anderen. Kennis van onderwijs komt goed van pas.

Solliciteren?

Voel je je aangesproken? Wil jij bijdragen aan het werk van Yayasan Kristen Wamena en ben je enthousiast over deze functie? Mail dan je motivatie naar Netty Baan (nbaan@karunia.org) of bel naar 06 57 76 71 75.

Financial controller m/v (1 fte)

Je bent verantwoordelijk voor de algehele financiële administratie. Als zodanig ben je ook vraagbaak voor de algemeen directeur en het bestuur.

Wat ga je doen:

·         Verbeteren van het financiële systeem;

·         Verrichten van alle voorkomende administratieve werkzaamheden;

·         Maandelijkse financiële rapportage aan de directeur;

·         Opstellen van de jaarbegroting na overleg met de verschillende teams;

·         Maken van concept jaarrekening;

·         Verzorgen van de salarisadministratie;

·         Meedenken over ontwikkeling businessplan t.b.v. genereren van eigen inkomsten.

Wat breng je mee:

·         Je hebt tenminste enkele jaren ervaring in een vergelijkbare functie;

·         Je beheerst de Engelse taal;

·         Je bent zelfstandig en neemt makkelijk initiatieven;

·         Je beweegt je flexibel in een andere cultuur;

·         Je weet mensen te verbinden;

·         Je bent ondernemend en staat open voor uitdagingen;

·         Je hebt minimaal een HBO werk- en denkniveau;

·         Je bent bereid verantwoording af te leggen aan lokale leidinggevenden.

Wat krijg je van ons:

·         Een bijzondere, verrijkende ervaring;

·         Je bent onderdeel van een hechte christelijke gemeenschap;

·         Je draagt bij aan de ontwikkeling van mensen in een afgelegen gebied;

·         Gratis huisvesting en een maandelijkse vergoeding conform de lokale standaard;

·         Een proefperiode van een half jaar of één jaar om ervaring op te doen en te besluiten of je je voor langere tijd wilt committeren.

Yayasan Kristen Wamena is gevestigd in Wamena, Jayawijaya, Papua. Voor meer informatie kan je contact opnemen met Netty Baan, nbaan@karunia.org of telefonisch via 06 57 76 71 75.

Solliciteer nu als je interesse hebt! Stuur je CV en motivatiebrief naar genoemd email adres en we nemen snel contact met je op.