Op de achterste rij de 15 studenten die afstuderen en op de voorste rij de docenten en wat belangrijke mensen.
Op 17 oktober was het zover: de diploma-uitreiking. In totaal studeerden 15 studenten af en kregen hun diploma's uitgereikt. De studenten hebben er lang naar uitgekeken. Eind juni waren de meeste studenten al klaar met hun scriptie, maar moesten er nog een aantal zaken worden afgerond. Vandaar dat de wisuda - zoals de diploma-uitreiking hier wordt genoemd - pas nu kon plaatsvinden. Niet alleen de afstudeerders zelf hadden het druk met de voorbereidingen, maar ook de andere studenten en wij als staf waren er druk mee. In Wamena gaat niets vanzelf en daarom kost het regelen van een dergelijke gebeurtenis behoorlijk wat improvisatie- en aanpassingsvermogen. Afgelopen jaar was ik er nog van overtuigd dat ik me als Nederlander maar beter niet met de organisatie kon bemoeien, maar dit jaar was ik toch de klos. Hier een korte impressie van hoe de dag verliep:
We staan 's ochtends iets voor
zessen op, want ik wil erbij zijn wanneer de varkens voor de kookput worden
gepijld. Gelukkig hebben de studenten gewacht tot een aantal ouders van de
afstudeerders zijn gearriveerd. Bij elkaar hebben we vijf varkens dit jaar,
waaronder twee flinke exemplaren. Dat is behoorlijk veel, want er zijn maar 15
studenten die afstuderen. Vier varkens zijn door verschillenden van hen
geschonken, het vijfde beest hebben ze samen op de markt gekocht. Alles bij
elkaar toch goed voor zo'n 2500 euro. De vader van Seles (ze studeert vandaag
af en werkt nu als kersverse docent wiskunde op STKIP) schiet de varkens één voor één een pijl in de bast. Hij heeft duidelijk ervaring, want de
varkens zijn zo dood.
Ondertussen gaan de dames onder
de afstudeerders richting de stad, naar de salon, om hun haar en gezicht te
laten doen. Erg veel haast hebben ze nog niet, ze hebben duidelijk besloten
uitgebreid te genieten van alles. Het is inmiddels iets over half 8. Om negen
uur moeten ze verzamelen en klaar staan voor de wisuda die om tien uur gaat
beginnen. Een wisuda is zo'n beetje het enige in dit land wat echt op tijd
begint. Ik ga naar de aula waar de diploma-uitreiking zal plaatsvinden.
Gisteravond is er nog lang gewerkt om alles netjes te krijgen. Er is een groot
podium gebouwd en de tussenwanden zijn weggehaald zodat er zo'n 200 mensen
binnen kunnen zitten. Het ziet er allemaal goed uit.
We krijgen bericht dat de bupati
(soort superburgemeester) van ons district naar de uitreiking zal komen. Dat is
bijzonder, want hij is de machtigste man in dit gebied, maar heeft zich nooit veel
aan onze school gelegen laten liggen. Zijn bezoek dient vast een politiek doel,
maar we komen er nog niet zo gauw achter wat dat precies kan zijn. De
gouverneur en een aantal andere hoge functionarissen zijn ook uitgenodigd, maar
vanwege de inauguratie van de nieuwe Indonesische president verwachten niet dat
ze aanwezig zullen zijn.
Gelegenheidskoortje
Het is inmiddels ruim na negenen en ik vertrek met m'n toga onder m'n arm naar de ruimte waar we zullen verzamelen. Sinds ik volledig op STKIP werk, zit ik daar in het management team en daarom zit ik vanochtend niet tussen het publiek in de zaal, maar samen met de rest van het management op het podium achter een mooie tafel om de diploma's uit te reiken. Helaas moet dat in toga, maar gelukkig vinden de studenten me er erg goed uit zien in m'n zwarte gewaad. Tegen tienen gaan we ons opstellen, de studenten voorop, daarachter de senaat - zoals ze ons vandaag noemen - en daarachter de belangrijkste genodigden. De bupati is er nog niet, maar die is zo belangrijk dat niemand verwacht dat hij op tijd komt. Wel jammer dat de dames onder de afstudeerders er ook nog niet zijn.
Gelukkig arriveert klokslag tien
uur een auto met angstige gezichten achter de ruiten: daar zijn ze. Gelijk
opstellen en naar binnen schrijden alsjeblieft. Helaas ontbreekt er nog één. We besluiten niet langer te
wachten. We vinden discipline belangrijk, dus we besluiten deze student nog een
laatste keer een les te leren, voordat ze zelf aan de slag mag met laatkomers
in de klas.
De diploma-uitreiking begint. Een
lange zit van bijna drie uur, met dank aan een aantal hoge gasten die het woord
krijgen en het maar moeilijk weer kunnen afstaan. Het hoogtepunt is de
overhandiging van het diploma. De kwast wordt door de directeur van links naar rechts verhuisd en ik geef de
map met het diploma. Tenminste, dat lijkt zo, want de map is eigenlijk leeg. De
studenten krijgen namelijk pas hun diploma wanneer ze een afgesproken periode
hebben lesgeven in het binnenland.
Na de plechtigheid zijn de
varkens gaar om gegeten te worden. Er is erg veel varkensvlees en de meeste mensen
gaan met een flinke plastic zak met restanten naar huis. Dan hoeven ze 's
avonds niet te koken. Als ze nog honger hebben tenminste.
We
zijn heel blij en dankbaar dat er weer 15 studenten zijn afgestudeerd. Het
lijkt niet veel wanneer we kijken naar de nood in het onderwijs in Papua. Maar
we hebben intussen afgeleerd om het te verwachten van aantallen. Eén
goede, gemotiveerde leerkracht heeft meer impact dan honderd die hun diploma
bijna cadeau hebben gekregen, zoals op andere scholen gebeurt. Deze 15 zijn de
enigen van een groep van ongeveer 60 studenten die de eindstreep hebben
gehaald. Er zijn dus veel studenten die om allerlei redenen moeten opgeven of
het niet meer zien zitten. Wat we zien gebeuren lijkt veel op de geschiedenis
van Gideon. En we weten dat God sinds Gideon niet veranderd is. En daarom
vertrouwen we ook dat Hij deze jonge leerkrachten zal gebruiken volgens Zijn
plan. Daar getuige van te zijn maakt ons blij en geeft ons een dankbaar hart.
Seles (die nu docent aan STKIP is geworden) met haar trotse ouders!!
