Ongeluk

Geschreven door Julia

We waren op weg naar de MAF base om daar Nederlands en ballet te doen. We gingen over een tweebaansweg met een middenberm waar planten in stonden. Toen we ongeveer op de helft waren begon een fietstaxi voor ons opeens naar rechts te draaien. Er was een opening in de middenberm. Omdat we er zo dicht opzaten hadden we geen tijd meer om goed te remmen. We reden niet heel erg hard maar als een fietstaxi eenmaal draait kan hij niet stoppen. Het volgende moment hoorde ik een klap en voelde ik de motor onder me vandaan glijden. Ik weet nog dat ik de lucht en mijn benen tegelijk zag. Ik rolde nog een tijdje en toen zat ik opeens voorovergebogen op de andere weghelft (om de berm heen zitten stoepranden, maar gelukkig kwamen we daar niet op terecht). Op dat moment dacht ik dat mijn benen het nooit meer zouden doen. Toen ik opa zag schrok ik heel erg. Ik zag dat zijn bot uit zijn pink stak en zijn gezicht zat helemaal onder het bloed. Jesse was heel hard aan het huilen, maar ik zag gelijk dat hij niet erg gewond was.

Twee mannen hielpen mij overeind en toen ik bijna omviel hield een vrouw mij goed vast. Er kwamen gelukkig gelijk veel mensen aanlopen om te helpen. Iedereen zei dat we naar het ziekenhuis moesten gaan, maar ik wilde dat niet. Ik wist dat we in het ziekenhuis helemaal vedwaald zouden raken en ze zouden ons niet goed kunnen helpen. Er stopte gelijk een wit taxi busje en bood aan om ons naar het ziekenhuis te brengen. Ik zei dat we naar de MAF base moesten gaan, maar ze snapten het niet. Op de MAF base zouden ze ons kunnen helpen wist ik zeker. Ik probeerde het uit te leggen, maar mijn Indonesisch ging echt niet. Toen kwam er een Indonesische vrouw op me af en ze begon vloeiend Engels tegen me te praten. Ze wist waar MAF was en vroeg wat er was gebeurd. Ik vroeg of ze mee kon rijden in het taxi busje zodat ze kon helpen met de weg wijzen. Jesse was hard aan het huilen omdat zijn mond vol met grind zat. Ik haalde het ergste eruit en iemand gaf hem water. Jesse werd bij iemand op schoot gezet in het volle busje en wij klommen er ook in. Ik had ervoor gezorgd dat ik alles had. Mijn fles was door de val weggerold en lag tussen de planten maar ik wilde niet zonder spullen weg. Alleen de motor bleef achter, maar dat kon niet anders. We werden afgezet en we hoefden niet te betalen.

Het eerste huis op de MAF base is een guesthouse en daar zaten de Schafers in. Zij waren weer in Wamena omdat er weer werd gedreigd om hun huis af te branden. Ik wist dat waarschijnlijk alle mannen niet thuis waren bahalve uncle Craig Schafer. Dus liepen we naar hun huis. Jesse huilde nog, maar wel minder. Toen we aanklopten schrokken ze natuurlijk heel erg. Uncle Craig ging gelijk een auto regelen om naar tante Wijnanda te gaan (voor 1^e hulp) en aunt Joy Bryant nam Jesse mee om hem rustig te houden. Eerst trilde ik nog heel erg, maar toen ik ook weer rustig was ging ik naar aunt Joy waar Ivana school aan het doen was. Ivana en Reagan waren gekomen en samen gingen we naar de Bryants hun huis. Jesse was gestopt met huilen en was film aan het kijken. Toen papa aankwam begon hij wel weer te huilen, maar het ging met hem wel goed. Mijn been en voet bloedden nog een beetje en mijn enkel begon zeer te doen. Mama kwam ook nadat ze oma naar opa had gebracht, maar ik zag haar niet lang. Zij moest snel spullen van opa en oma ophalen zodat ze geevacueerd konden worden. Er stond al een MAF vliegtuig klaar. Papa nam Ivana, Jesse en mij mee en wij gingen naar huis. We moesten eerst nog de motor ophalen maar volgens de mensen was die al weg. Later hoorden we dat de Engelssprekende vrouw hem bij de MAF base had gebracht.

Toen we thuis weggingen had ik steeds een naar voorgevoel dat we een ongeluk zouden krijgen. Op het moment dat ik door de lucht vloog was er iets dat tegen mij zei: zie je wel, het is echt. Daardoor voelde het zo echt.

Mama is meegegaan naar Sentani met opa en oma en heeft hen daar op het vliegtuig naar Jakarta gezet. De middag erna was ik steeds heel bezorgd om opa, maar toen hij in het ziekenhuis was wist ik dat hij veilig was. Hij is daar geopereerd. Ik was blij dat hun reis goed was gegaan en dat zo veel mensen hadden geholpen.