Wamena 2022

Tsja, waar moeten we beginnen! Een blog over onze trip naar Papua. We kijken terug op een enorm mooie reis. We laten vooral de foto’s maar spreken.

Op het vliegveld in Wamena stonden een hoop collega’s ons op te wachten. Wat een heerlijk weerzien! Erg leuk om te zien dat Jesse sommige namen nog wist te herinneren. Die liep gelijk te stralen.

Aangekomen bij het MAF guesthouse hebben we onze koffers (vol kadootjes) neergezet, even snel opgefrist en direct naar STKIP gereden. Wat geweldig om weer op ‘ons’ complex rond te lopen en de mensen te begroeten (en te kunnen huggen). En natuurlijk even naar ‘ons’ huis (waar nu een Indonesische familie in woont). De inrichting is nog precies hetzelfde. Apart, maar ook leuk om te zien. De kids keken ernaar uit om poes te begroeten. Nou, dit filmpje spreekt voor zich hoe het weerzien was:

We laden de Strada vast vol met spullen uit ons huis die nog uitgezocht moeten worden. Wat een hoop. Dat lukt niet in 1x. Volgende week de rest maar. ’s Middags even snel wat boodschappen doen bij onze oude vertrouwde Ropan. In het guesthouse staat heerlijk eten klaar voor ons, gebracht door een lieve Amerikaanse vriendin .

We moeten ons erg inhouden om de kar niet vol te laden. Haha, het Wamena-hamster-gedrag is er nog niet helemaal uit. Want stel dat het binnenkort niet meer te verkrijgen is... En ’s avonds een heerlijke bungkus halen. Julia’s favoriet waar ze al zolang naar uit heeft gekeken: nasi goreng ikan asin.

Zondagmorgen gaan Pieter en Jacomien naar de kerk. De kinderen slapen nog na een jetlag van de reis vanaf NL en daarna nog een nachtvlucht naar Papua. De dienst begint om 9.00u en duurt tot 12.00u. Een lange zit, maar mooi om weer eens mee te kunnen maken. Het is in deze kerk de opening van de zendingsmaand. Er worden liederen gezongen over hoe donker het eerst was in Papua en hoe het Licht kwam met het Evangelie. Ook worden er dingen gedeeld door lokale zendelingen die in andere gebieden in Papua werken en een Indonesisch meisje deelt wat over haar zendingswerk in Korea. Indrukwekkend! Van elke stam, natie of eiland die in de kerk vertegenwoordigd is wordt iemand naar voren geroepen en er wordt uitgebreid voor het zendingswerk gebeden. 

Er wordt speciaal gevraagd om deze maand te bidden voor het zendingswerk in Papua, maar ook het zendingswerk wereldwijd wat ook door lokale mensen wordt gedaan. Na afloop spreken we wat mensen en schudden veel handen. Thuisgekomen is het nog stil in huis. We moeten alle 3 de kids wakker maken om 12.30u... Leve de jetlag, want vervolgens was iedereen wakker tot 1.30u ’s nachts.

Superfijn om ook weer samen te komen met andere missionaries bij WIF (Wamena International Fellowship). Er zijn veel blanken vertrokken maar gelukkig zijn er nog wat mensen overgebleven die we nog kennen en zijn er wat nieuwe gezinnen. Die klik die je hebt met ze, de verbondenheid die je voelt en de diepe gesprekken die je gelijk weer hebt. Dat is iets wat we echt wel missen hier in NL.

Pieter gaat ’s maandags gelijk aan het werk op STKIP. De rest van het gezin is de eerste paar dagen zoet met het uitzoeken van spullen. Wat een hoop zeg. Veel meer werk dan gedacht. Gelukkig helpen de meiden goed. Jesse vindt het maar lastig, die ziet zoveel moois en wil het het liefste allemaal meenemen naar NL! Maar we willen maar met 2 koffers terugreizen omdat we nog via Bali gaan, dus we proberen het te minimaliseren. We organiseren een sale en komen op deze manier van al onze spullen af. Iedereen blij. Dat is gedaan.

Vanuit NL hebben we een aantal dingen meegenomen om te doen omdat we bang waren dat we ons zouden gaan vervelen. Nou, dat was een behoorlijke misrekening, haha! We moeten zelfs een soort agenda bijhouden om alles in te passen wat we nog willen doen. Door het uitzoeken van de spullen zijn we al een paar dagen kwijt en we worden - heel lief - bijna elke dag uitgenodigd om ergens te komen eten. Zowel bij collega’s als missionary friends. Julia en Ivana nodigen hun 2 Papua vriendinnen Chunk en Gita uit om samen pizza’s te maken. Dit waren ze nog van plan om te doen in 2020 en daar is toen natuurlijk niet meer van gekomen. Dus dit kan ook mooi nu. Onze tuinman en hulp pak Keroko en ibu Ketina komen regelmatig langs. We genieten erg van al deze ontmoetingen!

Het is super om weer even met alles mee te mogen draaien. De school, de bijbelstudies, het samen eten, spelletjes doen met collega’s, library day van de internationale school (de meiden hebben staaaaapels boeken meegenomen die ze natuurlijk nooit konden lezen in een paar dagen, maar het idee was zo leuk. Al die leuke Engelse boeken die ze vroeger lazen). We organiseren zelfs nog een keer koor met onze pianist. Het voelt gewoon weer als vroeger. En wat het nog extra leuk maakt is dat de vorige directeur pak Sam met zijn vrouw Eirene ook op bezoek zijn. Zij wonen nu in Salatiga en waren na hun vertrek in 2018 niet meer in Wamena geweest. Echt onze oude club weer bij elkaar. Ontzettend genieten voor iedereen. En Jesse vindt het heerlijk om weer met zijn Papua vriendjes te kunnen spelen op het complex!

Op zaterdag is onze afscheidsceremonie. Een heuse kookput (al is het nu niet in een put, maar in oude benzinedrums want dat gaart sneller). Vrijdagmiddag is iedereen al druk met de voorbereidingen hiervoor. Elk mentorgroepje krijgt een taak. Van stenen en hout verzamelen tot het schoonmaken van groenten, het koken van de sambal of versieringen maken. Tot in de nacht gaan deze voorbereidingen door en ’s morgens om 6u brandt het vuur al om de stenen heet te maken. Wij hoeven niets te doen, dit alles allemaal speciaal voor ons. Een aantal oud-studenten zijn ook gekomen. Maar lang niet iedereen omdat sommigen ver weg in dorpen werken. Pak Sam gaat voor in de dienst. Zo fijn! Er wordt duidelijk onderstreept dat dit geen afscheid is, maar dat we samen een dankdienst vieren voor het feit dat we hier bijna 9 jr hebben gewoond en gediend. En het voelt ook echt niet als afscheid. Integendeel. De banden worden nog eens extra aangehaald. Met het koor zingen we nog een aantal liederen (klik hier) en we krijgen een video te zien met allemaal lieve boodschappen van collega’s en een hoop oud-studenten. We worden verwend met allerlei kado’s. Na afloop van de dienst eten we heerlijk van de kookput. Toen we nog maar net in Papua woonden vonden we zo’n kookput nog maar niks, maar in de loop van de jaren zijn we er erg van gaan houden. Er worden ontzettend veel foto’s gemaakt en iedereen geniet van het weerzien van elkaar. Sommige oud-studenten hebben elkaar sinds ons vertrek ook niet meer gezien.

Alumni van STKIP

Oude tijden herleven met het trainingsteam. Agu, Arni, Eirene en Jacomien.

Dan zijn de laatste paar dagen alweer aangebroken. De tijd gaat veel te snel! We zijn maar 11 nachten in Wamena. Dat had natuurlijk langer gekund, maar van tevoren wisten we absoluut niet hoe we ons zouden voelen. We zijn best met gemengde gevoelens erheen gegaan na alles wat er gebeurd was in het verleden. Maar gelukkig overheersen de positieve dingen en herinneringen op de meeste momenten. Daar zijn we heel dankbaar voor!

We proberen nog zoveel mogelijk dingen te doen. Nog even hier langs, nog even daar langs. Beetje winkelen, naar de kapper, kijken of Ivana’s schildpad er nog is (helaas niet meer, is weggelopen uit de vijver van het hotel), naar het witte zand, etc. Pieter moet ook hard werken om in korte tijd alles af te krijgen.

Les buiten

Bijbelstudie

We eten nog een laatste keer samen met de collega's. Speciaal hiervoor heeft pak Sam honderden satéstokjes gemaakt. Heerlijk 😍! 

Het STKIP team

En dan komt er toch een moment dat we een soort afscheid moeten nemen van alles 😢:

Dag vriendjes!

Dag huis!

Dag poes!

Dag Lucky2! (Lucky 1 z'n graf...)

Dag baby'tjes 💔

Dag motors!

Dag lieve collega's!!

Dag Wamena!!

We verblijven een nachtje aan de kust. Daar ontmoeten we nog een oud-student en eten bij ons favoriete tentje. Even de (beschimmelde) geur opsnuiven van de mall waar we altijd heengingen en met de (hete) taxibusjes meerijden. Vervolgens vliegen we via Makassar naar Bali. Daar genieten we nog even een weekje van een heerlijke vakantie. Daar zijn we echt wel aan toe!

En op 18 augustus verlaten we dan toch echt Indonesische bodem. We gaan Indonesië/Azië missen. Het heerlijke eten. De tropische vruchten. De vriendelijkheid en beleefdheid van de mensen. De liefde die ze tonen voor kleine kinderen. Het tempo van leven. De flexibiliteit van de mensen en wat afspraken maken betreft. Het gemak wat sommige dingen betreft, zoals een hoop mensen in een auto proppen (zonder gordel) of op de motor. De prachtige natuur en cultuur ervaren vanaf je motor. Geen AVG (haha, heerlijk!!). En natuurlijk onze collega's/vrienden in Papua en de diepe relaties die we opgebouwd hebben met mensen van daar en van over de hele wereld. Zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Conclusie: Dit voelde niet als afsluiting. Integendeel! Dit voelt ook als thuis. Wat sommige dingen betreft voelen we ons hier beter op ons plek dan in NL. We wonen nu in NL, maar de focus van ons werk (en ons hart) ligt in Papua. We passen niet meer goed in NL, maar buiten NL wonen is geen optie op dit moment (en in het buitenland wonen was heus niet altijd gemakkelijk). Maar ondanks de afstand blijven we aan elkaar verbonden. Pieter zal regelmatig heen en weer blijven gaan en we sluiten niet uit dat af en toe een deel van het gezin mee zal gaan voor kortere of langere tijd. Eén been in NL en één been in Papua. Heeft zo zijn voordelen maar ook zijn nadelen.

We gaan zien wat voor plannen God nog heeft voor onze toekomst! Hij heeft ons in elk geval rijk gezegend deze reis. Aan God alle eer! Dank voor jullie gebeden voor ons en voor deze reis. Hij heeft de gebeden zeker verhoord. Geen nare dingen meegemaakt, gezond gebleven, goede en veilige reizen gegeven (zonder gedoe op Schiphol), mooie dankdienst/afscheid gehad, veel dingen af kunnen maken en veel liefde ontvangen van onze lokale collega's/vrienden en missionary friends daar. We zijn echt in de watten gelegd. Deze weken voelden als: wel de lusten, niet de lasten. Heerlijk! En allerlei kleine verrassingen tussendoor die echt voelden als een knipoog van Boven...