Het is zover!

Vandaag was het eindelijk vrijdag 29 april... Met enigszins kloppend hart bezochten we wederom

de Indonesische ambassade. We moesten een nummertje trekken en zouden 10 nrs. moeten wachten. Best zenuwslopend. Maar we waren al eerder aan de beurt. Uit een bak vol paspoorten werden onze paspoorten opgezocht. Terwijl we ze bekeken fluisterde Julia: "En...mama, mogen we?" Je had haar stralende ogen moeten zien toen we bevestigend antwoorden! Ivana vond alles best. We zitten momenteel in een vakantiepark. Ivana vroeg vanavond onder het avondeten: "Zijn we nu in Indonesie?" ; )

We danken jullie voor jullie meeleven en gebed voor ons. We zijn God dankbaar dat Hij ons dit heeft gegeven. Want dat is wel duidelijk. Tegen alle logica in hebben we ons visum gekregen. Op de dag dat we hoorden dat we de belangrijke brief uit Indonesie kregen las ik Ps. 118, toepasselijk...