Tsja, je zult maar blindedarmontsteking hebben. In NL ben je toch al snel binnen 15 min. in een ziekenhuis. Wij hebben er twee dagen over gedaan om in een goed ziekenhuis te komen. Beleef hier de medische evacuatie mee:
Zondag op maandagnacht kreeg Pieter erge buikpijn. Zo erg, dat we gelijk doorhadden dat er iets niet klopte. Gelukkig hebben we hier de Nederlandse dr. Hans. Die was hier al om 9.00u. Hij vertrouwde het niet en Pieter moest zijn bloed laten prikken. Gelukkig had ik in Sentani al een keer auto gereden, dat kwam nu van pas. Tijdens dat bezoek aan die kliniek voelde Pieter zich op z'n allerberoertst van de hele week die nog zou komen en dat was nog wel op de hoek van onze straat! Toen dr. Hans de uitslag zag, zei hij dat het beter was dat we dezelfde dag nog naar de kust zouden vertrekken, omdat je hier halverwege de middag niet meer weg kan (vanwege dichte bewolking). Dus moest een medische evacuatie in gang gezet worden.
Na contact met de verzekering gehad te hebben, besloten we idd zsm naar Sentani te vertrekken. We zijn heel goed opgevangen hier. Hans heeft een MAF-vliegtuig geregeld (er was alleen een grote, die dus speciaal voor ons moest vliegen, dus ook een dure, maar gelukkig hebben we de verzekering ; ), onze buurvrouw hielp met de tas inpakken en de kids aankleden en Naomi's moeder kwam de meiden halen. Heftig om ineens afscheid van je kids te moeten nemen en hals over de kop te vertrekken, niet wetend wanneer en hoe je weer terug zal komen. Zeker omdat Julia niet lekker was (die was de hele week ziek toen we weg waren). De vlucht verliep goed, zonder al te veel pijn, ondanks het slechte weer. Het taxien deed nog het meeste pijn. Aan de kust stond Alinda ons al op te wachten en heeft ons naar een ziekenhuis gereden. Daar hadden ze een echo-apparaat. Alleen wist de man niet zo goed hoe hij ermee om moest gaan (bleek later, toen ze in Bali de foto's daarvan zagen, zagen ze er helemaal niets op...). De man vroeg wat de dr. uit NL had gezegd, hij stemde daar maar hartelijk mee in ; ).
Het contact met de verzekering verliep niet heel geweldig. Zij wilden een ambulance vliegtuig bestellen uit een ander land, maar dat vonden wij wat overdreven. Bovendien duurt het heel lang voordat daarvoor alle papieren in orde zijn. Wij hadden ook een re-entry permit nodig, want als we het land zouden verlaten zonder deze stempel, dan kwamen we het land niet meer in en waren we ons visum kwijt. Dit moest dus ook nog geregeld worden. Die nacht zijn we in dat ziekenhuis gebleven. We mochten in de meest luxe klasse: een nieuw gebouw dat die dag in gebruik was genomen, dus Pieter was de 1e patient op de kamer! Een prachtige kamer en goede verzorging met veeeeel zusters. Zijn naam hier was: Van der Wili - van Dik. Hij kreeg vast anti-biotica via infuus. Ik kon ook blijven slapen.
Na een korte nacht (spanning, stress etc.) weer heen en weer gebeld. Uiteindelijk voor elkaar gekregen dat we met een gewone lijndienst mochten vliegen zodat we snel door konden. De verzekering wilde ons op Bali hebben (als we dat eerder hadden geweten, hadden we niet op de re-entry hoeven wachten en hadden eerder doorgekund...). Pieter was dusdanig opgeknapt dat hij eigenlijk nauwelijks meer pijn had. We werden met een ambulance naar het vliegtuig gebracht en kregen overal een VIP-behandeling en mochten executive class reizen. Pieters pijn verdween steeds meer en al grappend sjeesden we met de rolstoel naar het volgende vliegtuig. Toen we 's avonds in Bali aankwamen dachten we dat we misschien wel helemaal voor niets waren gegaan, Pieter voelde amper meer iets (erg verraderlijk, ws door anti-biotica). Maar voor de sier toch maar in de rolstoel blijven zitten. In het ziekenhuis in Bali begonnen gelijk onderzoeken. Op de echo daar bleek er duidelijk een blindedarmontsteking te zitten.
De volgende morgen vroeg zou hij geopereerd worden. Ik bleef slapen in het ziekenhuis. Tot 24.00u liepen ze binnen en voor 5.00u kwamen ze Pieter al gereed maken voor de operatie. De operatie zelf duurde maar 30 min. Pieter kreeg een ruggenprik en een roesje en kwam al snel bij. Gelukkig het gevoel in zijn onderlijf ook. Het bleek dat de blindedarm op knappen stond... Wij blij dat we op tijd waren! Zijn patientennaam was hier: Pieter Dietix van der Wilt (ik had zijn naam bij een vakje ingevuld en dat was fout en doorgestreept, vandaar: Dietix)... Ik was zelf helemaal op van te weinig slaap, stress, geregel en spanning en besloot om in een hotel te gaan slapen (daar werd ik Miss Van genoemd ; ).
Bij mij is er gelijk een moedervlek op mijn rug weggehaald (4 hechtingen). Die was een paar weken geleden opengegaan. Is dat ook maar weer gebeurd. Had anders van de zomer in NL gemoeten.
Na contact met de verzekering gehad te hebben, besloten we idd zsm naar Sentani te vertrekken. We zijn heel goed opgevangen hier. Hans heeft een MAF-vliegtuig geregeld (er was alleen een grote, die dus speciaal voor ons moest vliegen, dus ook een dure, maar gelukkig hebben we de verzekering ; ), onze buurvrouw hielp met de tas inpakken en de kids aankleden en Naomi's moeder kwam de meiden halen. Heftig om ineens afscheid van je kids te moeten nemen en hals over de kop te vertrekken, niet wetend wanneer en hoe je weer terug zal komen. Zeker omdat Julia niet lekker was (die was de hele week ziek toen we weg waren). De vlucht verliep goed, zonder al te veel pijn, ondanks het slechte weer. Het taxien deed nog het meeste pijn. Aan de kust stond Alinda ons al op te wachten en heeft ons naar een ziekenhuis gereden. Daar hadden ze een echo-apparaat. Alleen wist de man niet zo goed hoe hij ermee om moest gaan (bleek later, toen ze in Bali de foto's daarvan zagen, zagen ze er helemaal niets op...). De man vroeg wat de dr. uit NL had gezegd, hij stemde daar maar hartelijk mee in ; ).
Het contact met de verzekering verliep niet heel geweldig. Zij wilden een ambulance vliegtuig bestellen uit een ander land, maar dat vonden wij wat overdreven. Bovendien duurt het heel lang voordat daarvoor alle papieren in orde zijn. Wij hadden ook een re-entry permit nodig, want als we het land zouden verlaten zonder deze stempel, dan kwamen we het land niet meer in en waren we ons visum kwijt. Dit moest dus ook nog geregeld worden. Die nacht zijn we in dat ziekenhuis gebleven. We mochten in de meest luxe klasse: een nieuw gebouw dat die dag in gebruik was genomen, dus Pieter was de 1e patient op de kamer! Een prachtige kamer en goede verzorging met veeeeel zusters. Zijn naam hier was: Van der Wili - van Dik. Hij kreeg vast anti-biotica via infuus. Ik kon ook blijven slapen.
Na een korte nacht (spanning, stress etc.) weer heen en weer gebeld. Uiteindelijk voor elkaar gekregen dat we met een gewone lijndienst mochten vliegen zodat we snel door konden. De verzekering wilde ons op Bali hebben (als we dat eerder hadden geweten, hadden we niet op de re-entry hoeven wachten en hadden eerder doorgekund...). Pieter was dusdanig opgeknapt dat hij eigenlijk nauwelijks meer pijn had. We werden met een ambulance naar het vliegtuig gebracht en kregen overal een VIP-behandeling en mochten executive class reizen. Pieters pijn verdween steeds meer en al grappend sjeesden we met de rolstoel naar het volgende vliegtuig. Toen we 's avonds in Bali aankwamen dachten we dat we misschien wel helemaal voor niets waren gegaan, Pieter voelde amper meer iets (erg verraderlijk, ws door anti-biotica). Maar voor de sier toch maar in de rolstoel blijven zitten. In het ziekenhuis in Bali begonnen gelijk onderzoeken. Op de echo daar bleek er duidelijk een blindedarmontsteking te zitten.
De volgende morgen vroeg zou hij geopereerd worden. Ik bleef slapen in het ziekenhuis. Tot 24.00u liepen ze binnen en voor 5.00u kwamen ze Pieter al gereed maken voor de operatie. De operatie zelf duurde maar 30 min. Pieter kreeg een ruggenprik en een roesje en kwam al snel bij. Gelukkig het gevoel in zijn onderlijf ook. Het bleek dat de blindedarm op knappen stond... Wij blij dat we op tijd waren! Zijn patientennaam was hier: Pieter Dietix van der Wilt (ik had zijn naam bij een vakje ingevuld en dat was fout en doorgestreept, vandaar: Dietix)... Ik was zelf helemaal op van te weinig slaap, stress, geregel en spanning en besloot om in een hotel te gaan slapen (daar werd ik Miss Van genoemd ; ).
Bij mij is er gelijk een moedervlek op mijn rug weggehaald (4 hechtingen). Die was een paar weken geleden opengegaan. Is dat ook maar weer gebeurd. Had anders van de zomer in NL gemoeten.
De volgende dag (donderdag) was Pieter nogal misselijk van al de medicijnen waardoor hij niet goed kon eten. Erg vervelend. Vrijdags gelukkig veel beter, waardoor hij al uit het ziekenhuis mocht. Ik heb Pieter naar het hotel gebracht. Hij mocht pas 5 dagen na de operatie vliegen. Ik besloot om eerder naar huis te gaan, want de kids hadden me ook nodig (lastige beslissingen...). In de nacht van vrijdag op zaterdag ben ik rond 0.30u vertrokken en zaterdag tussen de middag weer thuisgekomen. Wat een heerlijk weerzien! Nu tellen we de nachtjes af tot Pieter thuiskomt. Hopelijk gaat dat ook allemaal goed. Julia zei zaterdagavond: "Er mist iets...". Ivana was erg teleurgesteld toen ze papa's lege helft van het bed zag de volgende morgen en Julia dekte per ongeluk de tafel voor 4.... Het huis is erg leeg zonder Pieter, maar nu nog maar 1 nachtje!
We zijn God dankbaar dat het allemaal goed is gegaan. Dit heeft wel wat meer om handen dan zo'n operatie in NL. We waren hier net op een punt dat we allemaal goed gesetteld waren en het goed naar ons zin hadden, alles draaide goed en dan krijg je zoiets. We hebben het idee dat we weer moeten resetten en een beetje opnieuw moeten beginnen. Je energie gaat snel op van zoiets. Komende weken maar rustig aan doen met z'n allen! Gaat je niet in je kouwe kleren zitten! We zijn blij dat we van de zomer op verlof gaan naar NL. Kunnen we even bijtanken. We hopen op 15 juni aan te komen.
Dank voor al het meeleven en gebeden van alle kanten van de wereld! Geweldig!
En hier zijn nog wat foto's.
En hier zijn nog wat foto's.
4 opmerkingen:
Lieve allevier!
Wat een spanningen allemaal. Gelukkig lag Pieter net op tijd op de operatietafel. Dat is toch heel opmerkelijk, gewoon een wonder! Gods nabijheid toegewenst en van harte beterschap van tNellie.
Tjonge..wat een 'hachelijk' avontuur. Wat een spanningen ineens en dan met erge pijn erbij. Blij dat jullie er weer doorheen zijn geholpen! Die eerste foto Pieter, van jou in het zhbed met al dat personeel erom heen, daar heb ik echt vreselijk om gelachen. Wat een komische foto! Voor jou toen allemaal minder komisch natuurlijk... Wat zullen jullie allemaal weer blij zijn als Pieter thuis is. En dan maar weer een beetje tot rust komen! Hartelijke groet,
Nelleke Benschop
Hallo allemaal
Fijn dat het tot hiertoe goed verlopen is. Ook fijn dat iemand met een heel andere taak op het zendingsveld een artsenachtergrond heeft. Zo zie je maar dat in alles voorzien wordt!
Sterkte in alles, beterschap en nu maar weer een beetje tot rust zien te komen.
Hartelijke groeten,
oom Joop en tante Ali
Nou, wat een verhaal... Weer wat erbij op je cv, maar dan niet zo leuk. Gelukkig dat jullie weer met zijn vieren zijn! Ik heb wel echt gelachen om de foto's, VIPper!
Groetjes, Janet
Een reactie posten