 |
I love you
so much
I will
never forget you
I will
always keep you in my heart
It matters
for us but not for you
I wish you
would live and have a good life.
I miss you…
- Love Ivana -
|
Wat is er een groot verdriet in
ons gezin en in ons leven gekomen. We waren zo ontzettend blij dat we
gezinsuitbreiding zouden krijgen. Maar het mocht niet zo zijn. Na 11 weken
zwangerschap hebben we afscheid moeten nemen van ons kindje. Jacomien was al 4
weken ziek thuis. En dat is niet makkelijk hier in Papua. Zeker als je niet in
staat bent om te koken. Alles moet nog steeds vanaf de basis gemaakt worden en
je kunt niet even om een blik tomatensoep naar de C1000 of een rol beschuit
halen. Het waren pittige weken. Maar met het idee dat het voor het goede doel
was! De zwangerschap leek voorspoedig te gaan. Maar toen we met 11 weken voor
de eerste echo gingen was het niet duidelijk of het kindje wel of niet leefde.
De apparatuur hier in Wamena is verouderd en niet alle dokters weten op de
juiste manier met een echo-apparaat om te gaan. Achteraf gezien denken we dat
de dokter wel zag dat het kindje al niet meer leefde maar dat hij het niet
tegen ons durfde te vertellen. De volgende dag was het zondag, dus we hebben
een paar dagen in spanning moeten zitten. ‘s Maandags zijn we naar de kust
gevlogen. De meiden mochten logeren bij een Nederlands gezin hier in Wamena. We
zijn hen erg dankbaar, want ze hebben onze meisjes al eerder opgevangen toen
Pieter in 2012 voor zijn blindedarmontsteking naar Bali moest. Er is goed voor hen
gezorgd. We konden pas ’s avonds bij een dokter terecht. En na lang wachten
daar bleek inderdaad dat het kindje niet meer leefde. Dat kwam hard aan, want
we hadden toch nog wel hoop dat de dokter in Wamena het fout had gezien (komt
namelijk vaker voor). We zouden de volgende dag voor curettage terecht kunnen
in hetzelfde ziekenhuis waar Pieter een nacht had gelegen met zijn
blindedarmontsteking, maar waar ze zijn (bijna opengebarsten) blindedarm niet
konden vinden op de echo. Bovendien hadden we verhalen gehoord dat het soms een
half uur duurt voordat je volledig onder narcose bent. De verzekering wilde
graag dat we naar Bali gingen. Na een nacht van heel weinig slapen in een vies
hotel zijn we de volgende dag doorgevlogen naar Bali (3250 km van Wamena
vandaan, vergelijkbaar met de afstand Nederland-Moskou). Daar konden we aan het
einde van de middag in het ziekenhuis terecht. We werden daar heel goed
geholpen. Het is een ziekenhuis volgens internationale standaard. De dokter had
veel aandacht voor ons en legde precies uit hoe alles zou gaan. Jacomien werd
opgenomen en Pieter mocht gelukkig blijven slapen. De volgende morgen vroeg
gelijk geholpen. De operatie zelf viel mee. ’s Avonds (inmiddels woensdag) werden
we ontslagen. Er gaan alleen nachtvluchten naar Papua, dus besloten we om eerst
een nacht fatsoenlijk te slapen voordat we terug zouden vliegen. Vrijdagmiddag
waren we weer thuis en konden onze meiden weer in onze armen sluiten. Zaterdag
hebben we samen ons kindje in de tuin begraven, dat was goed om samen met de
meiden te doen. Het was een hele emotionele en verdrietige week. En nog steeds
zijn we erg verdrietig, alle vier. We weten dat ons kindje nu in de hemel is en
dat helpt ons. En we weten dat ons leven in Gods Hand is. Wij weten niet goed
hoe we verder moeten, maar we vertrouwen erop dat Hij ons kent en zal blijven
helpen. Maar het is erg moeilijk allemaal. Zeker ook omdat we aan de andere
kant van de wereld zitten.
We willen iedereen hartelijk bedanken voor jullie
medeleven en gebed. Overweldigend veel reacties via de mail en via facebook.
Het is haast niet te doen om iedereen persoonlijk te bedanken dus willen we het
via deze weg doen.
