Verdriet

I love you so much

I will never forget you

I will always keep you in my heart

It matters for us but not for you

I wish you would live and have a good life.

I miss you…

- Love Ivana -

Wat is er een groot verdriet in ons gezin en in ons leven gekomen. We waren zo ontzettend blij dat we gezinsuitbreiding zouden krijgen. Maar het mocht niet zo zijn. Na 11 weken zwangerschap hebben we afscheid moeten nemen van ons kindje. Jacomien was al 4 weken ziek thuis. En dat is niet makkelijk hier in Papua. Zeker als je niet in staat bent om te koken. Alles moet nog steeds vanaf de basis gemaakt worden en je kunt niet even om een blik tomatensoep naar de C1000 of een rol beschuit halen. Het waren pittige weken. Maar met het idee dat het voor het goede doel was! De zwangerschap leek voorspoedig te gaan. Maar toen we met 11 weken voor de eerste echo gingen was het niet duidelijk of het kindje wel of niet leefde. De apparatuur hier in Wamena is verouderd en niet alle dokters weten op de juiste manier met een echo-apparaat om te gaan. Achteraf gezien denken we dat de dokter wel zag dat het kindje al niet meer leefde maar dat hij het niet tegen ons durfde te vertellen. De volgende dag was het zondag, dus we hebben een paar dagen in spanning moeten zitten. ‘s Maandags zijn we naar de kust gevlogen. De meiden mochten logeren bij een Nederlands gezin hier in Wamena. We zijn hen erg dankbaar, want ze hebben onze meisjes al eerder opgevangen toen Pieter in 2012 voor zijn blindedarmontsteking naar Bali moest. Er is goed voor hen gezorgd. We konden pas ’s avonds bij een dokter terecht. En na lang wachten daar bleek inderdaad dat het kindje niet meer leefde. Dat kwam hard aan, want we hadden toch nog wel hoop dat de dokter in Wamena het fout had gezien (komt namelijk vaker voor). We zouden de volgende dag voor curettage terecht kunnen in hetzelfde ziekenhuis waar Pieter een nacht had gelegen met zijn blindedarmontsteking, maar waar ze zijn (bijna opengebarsten) blindedarm niet konden vinden op de echo. Bovendien hadden we verhalen gehoord dat het soms een half uur duurt voordat je volledig onder narcose bent. De verzekering wilde graag dat we naar Bali gingen. Na een nacht van heel weinig slapen in een vies hotel zijn we de volgende dag doorgevlogen naar Bali (3250 km van Wamena vandaan, vergelijkbaar met de afstand Nederland-Moskou). Daar konden we aan het einde van de middag in het ziekenhuis terecht. We werden daar heel goed geholpen. Het is een ziekenhuis volgens internationale standaard. De dokter had veel aandacht voor ons en legde precies uit hoe alles zou gaan. Jacomien werd opgenomen en Pieter mocht gelukkig blijven slapen. De volgende morgen vroeg gelijk geholpen. De operatie zelf viel mee. ’s Avonds (inmiddels woensdag) werden we ontslagen. Er gaan alleen nachtvluchten naar Papua, dus besloten we om eerst een nacht fatsoenlijk te slapen voordat we terug zouden vliegen. Vrijdagmiddag waren we weer thuis en konden onze meiden weer in onze armen sluiten. Zaterdag hebben we samen ons kindje in de tuin begraven, dat was goed om samen met de meiden te doen. Het was een hele emotionele en verdrietige week. En nog steeds zijn we erg verdrietig, alle vier. We weten dat ons kindje nu in de hemel is en dat helpt ons. En we weten dat ons leven in Gods Hand is. Wij weten niet goed hoe we verder moeten, maar we vertrouwen erop dat Hij ons kent en zal blijven helpen. Maar het is erg moeilijk allemaal. Zeker ook omdat we aan de andere kant van de wereld zitten.

We willen iedereen hartelijk bedanken voor jullie medeleven en gebed. Overweldigend veel reacties via de mail en via facebook. Het is haast niet te doen om iedereen persoonlijk te bedanken dus willen we het via deze weg doen.