Zwanger in het buitenland

Dat is nog eens wat anders dan zwanger zijn in Nederland! Iedereen om je heen zorgt goed voor je. In Indonesië is het zelfs zo dat je moet luisteren naar de wensen van een zwangere. Wenst de zwangere midden in de nacht een mango? Dan klim je als man desnoods 's nachts in de boom om er één te plukken, want de vrouw zal een mango krijgen! Als zwangere krijg je in principe overal voorrang en als er ergens eten te verkrijgen valt dan krijgt de zwangere vrouw als eerste! Dus van geen wonder dat ik inmiddels mijn recordgewicht 'ever' verbroken heb! Wat word ik verwend door collega's en studenten. Bijna altijd als ik een ruimte binnenkom wordt me iets aangeboden en er wordt zelfs speciale groene groente aan de deur gebracht die goed voor je is als je zwanger bent. Heel lief allemaal. Je buik is ook een soort gemeenschapsbezit en iedereen mag erover aaien. Er worden veel tips gegeven. Zo mag ik aan het einde van mijn zwangerschap niet teveel zoetigheid meer eten, want dan wordt het kind te groot. (Ooh, daarom is deze baby zo groot. Al die chocolade nu hier in Nederland...) En natuurlijk wordt er druk gespeculeerd of het een jongen of een meisje wordt. Na een echo op Bali met 24 weken weten wij het geslacht, maar we willen dat graag voor onszelf houden tot verbazing van de mensen om ons heen. Volgens een collega krijg je een meisje als de moeder er tijdens de zwangerschap stralend en knap uitziet. Ziet ze er lelijker uit (bijvoorbeeld meer behaard, pukkels e.d.) dan wordt het een jongen. Dus ik al bang natuurlijk wat ze van mij gaan zeggen! M'n collega's zijn er inmiddels uit. Het wordt een jongen... Dank je wel allemaal...

De zwangerschapcontroles stellen niet zoveel voor op Papua. Lange wachttijden en vreemde gebruiken als vaccinaties tijdens de zwangerschap. Dus de controles doe ik maar zelf. Bij een Amerikaanse vrouw laat ik mijn bloeddruk meten, bij de buurvrouw ga ik op de weegschaal en van weer een ander krijg ik urinestrips. Ik hou alles netjes bij op de computer. Gelukkig voel ik al vanaf 13 weken de baby elke dag! Dat is een Godsgeschenk! Want het hartje beluisteren kan ik zelf natuurlijk niet.

En ja... De kids brengen we altijd op de motor naar school. Dus ook met een dikke buik. En aangezien het wegdek niet altijd even goed is, is dat niet altijd even lekker. Afijn, inmiddels dus flink gewend aan harde buiken.

En dan vliegen als zwangere! Vanwege de slechte gezondheidszorg in Papua besluiten we dat ik met 34 weken terug zal vliegen naar Nederland samen met de kids. Pieter komt 3 weken later. Aan de kust lijkt het allemaal goed te gaan totdat we bij de gate zijn. Gelukkig is Pieter er nog bij. Ze zien op de doktersverklaring (zelfgefabriekt met een kopie van de handtekening van een Amerikaanse dokter aan de kust) dat ik verder ben dan 32 weken zwanger en zeggen dat ik dan niet meer mee mag. Help! Volgens Garuda Nederland zou ik tot 34 weken zwangerschap mogen vliegen. De kids moeten bij de gate blijven en Pieter en ik moeten langs allerlei kantoortjes tot en met die van de hoogste baas. Wij kunnen gelukkig de email laten zien van Garuda Nederland (alhoewel in het Nederlands geschreven), maar ja, de regel binnen Indonesie is en blijft 32 weken. Ze komt met een oplossing: dan veranderen we je doktersverklaring in 32 weken. Prima! Zo gezegd zo gedaan en prachtig op een Indonesische manier opgelost. 32 weken zwanger i.p.v. 34! Op de internationale vlucht is het gelukkig geen probleem al wordt de doktersverklaring wel 6x uitgebreid bestudeerd.

En nu in Nederland is het gedaan met de vrijheid. Elke week op controle en alles wordt streng gecontroleerd en bijgehouden. Maar we kijken erg uit naar de komst van dit kindje!