Kerstgroet 2020

 

Lieve familie, vrienden en kennissen,

We willen jullie allemaal Gods zegen toewensen op het Kerstfeest en in het nieuwe jaar 2021. We kijken terug op een vreemd jaar voor iedereen vanwege corona. Onze versnelde terugkomst in een vreemd Nederland. Maar we kijken terug met dankbaarheid. Pieter heeft een baan, Jacomien begint na de Kerstvakantie op Jesse's school als juf (1.5 dag in gr. 2), de meiden halen mooie cijfers op school, Jesse geniet van gr. 1, we kregen een huis om in te wonen, we mogen verbonden blijven met Papua, enz. enz. Dank jullie wel voor jullie liefde, steun, bemoedigingen, hulp, aandacht en gebed voor ons gezin in het afgelopen jaar! Tegelijk blijft dit ook een jaar van verlies en verandering, niet alleen voor ons, maar ook voor vele anderen. En het is best lastig om daar goed mee om te gaan. Daarom zijn we dankbaar voor Kerst: de dag waarop hemel en aarde elkaar aanraakten en God Immanuel werd - God met ons. We wensen jullie daarom Zijn belofte toe: 'En zie, ik ben met u, alle dagen, tot de voltooiing van deze wereld (Mattheus 28: 20)'.   

Natuurlijke zepen te koop voor Karunia

 

Zoek je een leuk kadootje of wil je jezelf graag verwennen? Sinds kort verkopen we bij Deelcafé De Buurvrouw in Kapelle de natuurlijke zepen van HappySoaps, Loveli en Marcel's Green Soap. De producten zijn ook op bestelling leverbaar via hollandssop@gmail.com. We hanteren dezelfde prijzen als op de webshops van de leveranciers. De opbrengst van deze zepen gaat naar Karunia! Goed voor de natuur én je steunt er een goed doel mee. Win-win dus!!

= BAKACTIE KARUNIA =

Heerlijke producten te koop met opbrengst voor Stichting Karunia Foundation. Dat gaat er wel in!!

Puntzak kruidnoten: €2,25

Bakkersamandelstaaf: €5,50

Halve amandelstaaf: €3,00

Potje Love Soup Mix: €2,50

Bestellingen kunnen doorgegeven worden via de mail: actieskarunia@gmail.com. De bestellingen kunnen worden opgehaald op zaterdagmorgen 28 november op Van der Biltlaan 5, Kapelle.

P.S. De kruidcake is helaas pas weer beschikbaar nadat Pieter in Papua is geweest!

Nieuwsbrief

 Kloetinge, oktober 2020

Dit is dezelfde tekst als onze allerlaatste nieuwsbrief. Waarom staat er nu Kloetinge boven? Ja, het kan gek gaan. Er was een huis mondeling toegezegd in Kapelle, maar dat ging ineens niet meer door en toen waren we huisloos. Na een oproep via Facebook kwam dit huis op ons pad en daar wonen we nu sinds een maand. De verhuurders zijn zendingswerkers in Nicaragua. We zien het als Gods leiding en zijn blij met het huis. Kerkelijk blijven we aan de Petrakerk verbonden. Verder is Kapelle 15 min. fietsen, dus dat valt alles mee vergeleken met Papua ;)! Hier kunnen we af en toe even lekker wegkruipen in ons coconnetje als we daar behoefte aan hebben. We zien dat het met name voor de meiden zwaar is om te re-integreren. We hebben de afgelopen maand best veel veranderingen gehad met de start op nieuwe scholen en de verhuizing. Dat valt niet altijd mee. De eerste weken op school waren voor de meiden behoorlijk pittig. Inmiddels weten ze nu hoe alles gaat en weten ze de weg, dus dat scheelt. Maar de aansluiting bij leeftijdsgenoten blijft een lastig iets. Jesse gaat met veel plezier naar school, dus dat is erg fijn. Alle drie de kids mochten een presentatie geven in hun klas over hun leven in Papua.

Sinds 1 september staan we ‘op eigen benen’. Het voelde echt even gek om het zonder TFC te moeten doen en de gebedsapp op te heffen. Net alsof we ineens gewone Nederlanders zijn en geen gebed meer nodig hebben. Terwijl de werkelijkheid natuurlijk heel anders is en anders voelt. Dit is nog maar het begin van onze re-integratie. De afgelopen maanden voelden als verlof en nu begint het ‘echte’ Nederlandse leven eigenlijk pas echt. We hopen dat we de komende vier jaar in dit huis mogen blijven wonen zodat beide meiden school hier af kunnen ronden zonder nog meer veranderingen. En daarna? God weet het. Geen idee. We vertrouwen erop dat God ook nu (en dan) weer een goed plan met ons heeft en ons een hoopvolle toekomst geeft.

Pieter is officieel begonnen bij Karunia voor drie dagen in de week (in ieder geval voor een jaar). Daarnaast neemt hij op maandag zijn lessen op voor STKIP en zet ze online, zodat ze op STKIP gebruikt kunnen worden. Gelukkig is er op STKIP een goede vervanger gearriveerd. Zijn naam is Yamen, hij komt uit Sulawesi en heeft zelf een financiële achterban opgebouwd om op STKIP te kunnen werken. We zijn heel blij dat hij een groot aantal taken van Pieter kan overnemen. Naast het werk voor Karunia en STKIP werkt Pieter nog één dag per week aan zijn promotieonderzoek aan de TU in Kampen (missiologie).

Zo kan het ook! (Afstandsonderwijs)

STKIP draait op dit moment normaal. Veel lagere scholen zijn nog dicht vanwege corona, maar STKIP is aan het begin van het nieuwe schooljaar weer open gegaan. Er zijn op Papua relatief weinig coronabesmettingen, al kloppen de officiële cijfers waarschijnlijk niet. Misschien valt het mee omdat de bevolking heel jong is. In elk geval is het voor ons personeel en voor de studenten veiliger om intern op de campus te wonen en gewoon les te hebben, dan dat de school dichtgaat en iedereen rond gaat reizen. Het is al duidelijk dat Indonesië niet open zal gaan voor 1 januari, dus het zal nog een tijdje duren eer dat Pieter er heen kan gaan.

Afgelopen maand kregen we het trieste nieuws dat een van onze studenten is overleden na een paar maanden ziek te zijn geweest. Het is moeilijk om op afstand mee te rouwen. Juist dan missen we de band met onze collega’s en studenten.

In Wamena wordt er hard aan de wederopbouw gewerkt. We herdachten pas de rellen op 23 september. Wat een jaar hebben we achter de rug! We horen van vrienden daar dat er veel visaproblemen zijn. Van de 20 blanke gezinnen vorig jaar zijn er nu nog maar 6 over in Wamena. Een aantal zijn nog op verlof of wachten op een visum. Willen jullie meebidden voor al deze gezinnen? Het is niet gemakkelijk voor hen. De toekomst is erg onzeker en het is zwaar om zoveel vrienden te zien vertrekken.

Een gedeelte van onze oude TFC is inmiddels begonnen als vrijwilliger voor Karunia. Er zijn al wat aanvragen voor presentaties op scholen. En de plannen met de tweedehandse kleding worden steeds duidelijker. De mooiste dingen gaan we verkopen via Marktplaats en met de rest hopen we een fysieke gezinskledingbeurs te organiseren. Als de maatregelen het toelaten hopelijk in januari. (Er mag het hele jaar door gedoneerd worden!). Jacomien heeft zich ook aangemeld bij Deelcafé De Buurvrouw als vrijwilliger en is daar nu aan het werk voor een dagdeel per week wat erg leuk en gezellig is. Via De Buurvrouw is er ook een plan om natuurlijke zepen te gaan verkopen van HappySoaps, Loveli en Marcel’s Green Soap. De opbrengst hiervan is voor Karunia. Deze zepen zijn dus binnenkort te verkrijgen via De Buurvrouw, of te bestellen bij Jacomien. Daarnaast is er zicht op vervanging van een zwangerschapsverlof bij de kleuters in februari voor anderhalve dag in de week, dus dat is fijn!

Een greep uit het assortiment van HappySoaps, Loveli en Marcel's Green Soap (deze laatste heeft ook schoonmaakartikelen).

Rest ons nog om iedereen van jullie heel erg hartelijk te bedanken. Jullie meeleven en gebed hebben we enorm gewaardeerd en gevoeld. Dat was heel erg fijn. Zonder jullie hadden we dit werk niet kunnen doen. En ook onze bijzondere dank aan alle leden of ex-leden van de TFC. Wat hebben zij enorm veel werk verzet voor ons! En veel mensen hebben hun handen uit de mouwen gestoken voor ons d.m.v. allerlei verschillende dingen of dat nu tijdens een verlof was of toen we in Wamena zaten. Teveel om op te noemen! Maar alles had uiteindelijk hetzelfde doel: dienen in Gods Koninkrijk! En dat kan ieder voor zich op zijn of haar eigen plekje ook in NL doen! Pas lazen we de tekst in Gen. 12: 3 ‘Ik zal zegenen die u zegenen’. Dat is onze wens voor jullie allemaal persoonlijk.

Hopelijk is het inmiddels voor iedereen duidelijk dat wij nu financieel niet meer afhankelijk zijn van giften. We zouden het enorm waarderen als u uw giften door wilt blijven zetten voor Karunia. De rekening waar onze giften op kwamen is een rekening van Karunia en de giften worden nu gebruikt voor Karunia algemeen en komen uiteindelijk dus nog steeds ten goede aan STKIP, dus daar hoeft u niets voor te doen. Karunia heeft financieel ook te lijden onder de coronacrisis helaas. Namens Stichting Karunia Foundation alvast heel erg hartelijk dank voor uw giften!

En u weet van onze wens om als gezin nog een keer terug te gaan om fatsoenlijk afscheid te nemen en ons huis verder op te ruimen. Vanwege corona ziet het er niet naar uit dat dit op korte termijn gaat gebeuren. Zou zomer 2021 lukken? Geen idee. Dit gaat natuurlijk wel een hoop geld kosten waarvan we nu nog niet weten hoe we dat op kunnen hoesten. Mocht u een verlangen hebben om hier een bijdrage aan te leveren, dan is een gift hiervoor natuurlijk altijd welkom! Dat kan gewoon via onze oude TFC rekening. Zet er dan wel heel duidelijk bij: ‘Toekomstige reis Papua Fam. V.d. Wilt’

Ons gezin is verder te volgen via Facebook ‘FamvdWiltPapu’a en ook ons blog zal actief blijven. Daar zullen we af en toe updates plaatsen en acties voor Karunia aankondigen. (Onderaan deze site kunt u uw emailadres invullen als u een nieuw blog in uw mailbox wilt ontvangen).

Het ga jullie goed!

Veel liefs, Pieter & Jacomien, Julia, Ivana en Jesse

 

Vanuit de TFC:

Per 1 september j.l. werd de TFC voor het werk van Pieter en Jacomien in Papua opgeheven. Pieter werkt nu rechtstreeks bij Stichting Karunia Foundation en Jacomien zet zich, samen met de oud TFC-leden (tante) Nellie van Dijk en (pa) Piet van Dijk, als vrijwilliger in voor dezelfde stichting. Wij willen onze trouwe achterban heel hartelijk danken voor alle steun die werd ontvangen in de vorm van financiën, maar we zijn er ook van overtuigd dat velen van jullie het werk ook hebben gesteund met gebed. Daarnaast willen we iedereen bedanken die de handen uit de mouwen heeft gestoken tijdens acties of die van hun belangstelling blijk gaven tijdens voorlichtingsavonden en Papua-dagen.

Zoals in de nieuwsbrief vermeld hopen we dat u uw steun voor Pieter en Jacomien wilt doorzetten in steun voor Stichting Karunia Foundation. Het werk op de school in Wamena gaat door en blijft afhankelijk van (uiteraard vooral van Gods hulp) maar mede van een mee-biddende, mee-levende, maar ook mee-betalende achterban. Van harte aanbevolen. Nogmaals hartelijk dank!

 = DONEER KLEDING VOOR KARUNIA =

We zijn op zoek naar verkoopbare schone en niet kapotte kleding en schoenen voor zowel dames, heren als kinderen.

Staan er nog zakken kleding in de weg? Doneer dan je kleding voor Stichting Karunia Foundation! Je kunt het hele jaar rond kleding inleveren bij inleverpunten in Kapelle (Van der Biltlaan 5), Kloetinge (Martinus Nijhofflaan 67), Mijnsheerenland (Ambachtsherenlaan 40) of Vlissingen (Beatrixstraat 2). Woon je ergens anders? Neem contact op met ons via karuniakleding@gmail.com en dan proberen we iets te regelen. De opbrengst komt natuurlijk ten goede aan Stichting Karunia Foundation.

Debriefingsweek en Re-entry

We kijken terug op een hele fijne week. Die begon met wat opstartproblemen omdat Jesse ziek werd op het moment dat de auto ingepakt klaar stond. Gelukkig was de koorts maar 1 dag waardoor we 24u later alsnog aan konden haken. De eerste dag hebben we online meegedaan. Deze gezinsdebriefing hebben we samen met 3 andere gezinnen gedaan, waaronder de Fam. Van Burg uit Wamena ook. Dus dat was fijn!

- Jesse en Maria -

Het programma dat de volwassenen kregen werd in aangepaste (en heel creatieve) vorm ook gedaan met de tieners en de kinderen. We hebben een tijdlijn gemaakt zowel van het gezin als individueel over de laatste jaren. Wat is er veel gebeurd! De volwassenen en tieners hadden bijna elke dag ook 1 op 1 gesprekken met een persoonlijke debriefer. Heel bijzonder was het dat Pieter en ik hetzelfde echtpaar hadden als in 2018. We wisten heel niet dat zij ook bij dit programma betrokken waren! Hierdoor hoefden we niet heel onze voorgeschiedenis te vertellen en konden we verder waar we gebleven waren.

Deze week overheerste de dankbaarheid. Het voelde als een warm bad. Dankbaar dat we deze week mee mochten en konden doen. Dankbaar voor de mooie omgeving en de goede verzorging in De Glind. Dankbaar dat er voor alle 5 echt aandacht was. Dankbaar om te zien dat er een stukje genezing plaatsvindt bij verschillende gezinsleden. Dankbaar om te zien dat God ons er doorheen heeft geholpen en dat Hij gisteren, vandaag en in de toekomst dezelfde blijft. Ook als we opzien tegen het re-integratieproces.

We vonden onderstaande uitleg wel verhelderend. De eerste gaat over de rouw- of verliescurve. Dit kun je in principe op alle verliezen in je leven toepassen. Hoe erger het verlies, hoe dieper de impact. Deze moesten we toepassen op de verschillende gebeurtenissen op onze tijdlijn en kijken waar je ongeveer zit. Dat kan voor iedereen er anders uitzien, maar geeft goed inzicht.  

 De volgende gaat over de verschillende fasen in transitie. De rode lijnen geven weer dat je wereld groter of kleiner wordt. De symptomen die bij de verschillende fasen staan zijn normaal. Voor ons wordt het iets ingewikkelder omdat we voor deze transitie al veel andere moeilijke dingen mee hebben gemaakt. En corona heeft fase 2 niet gemakkelijker gemaakt! Als gezin bevinden we ons nu ergens in het midden. Fase 4 duurt normaal gesproken het langste en voordat je in fase 5 zit mag je gerust rekenen op een jaar of 3! Dus voorlopig nog geen ‘normale’ Nederlander en de vraag is of we die ooit gaan worden (of willen worden), haha, kijk maar naar de foto daaronder...

Wat hebben we van deze week geleerd?

Jacomien: “Voor mij was het heerlijk om er even uit te zijn en je te bevinden onder ‘gelijkgestemden’. Er was tijd voor ontmoeting, maar vooral heel veel tijd voor ons als gezin waardoor we veel goede gesprekken hebben gehad. Ook was er tijd voor persoonlijke stille tijd terwijl de rest van het gezin een programma had. Ik werd erg geraakt toen ik mijn opschrijfboekje opende. Daarin heb ik veel bijbelteksten, liederen en bemoedigingen (die mensen me toestuurden) geschreven na de rellen en de miskraam. Tot de stippellijn waren de laatste verzen die ik op had geschreven in Wamena. Me vastklampend aan Gods beloftes. Nu besefte ik opeens dat God écht al een stuk genezing heeft geschonken! De littekens zullen blijven, maar God geneest echt de gebroken harten.”

Julia: “Het was voor mij heel erg leerzaam. Ze legden alles op een leuke manier uit. Het was fijn om alles een beetje op een rijtje te zetten, wat nog steeds wel erg moeilijk is. Ik heb nieuwe vrienden kunnen maken, waar ik erg blij mee ben. Ik kon God echt voelen in die week. Door de aardigheid van de mensen maar ook door de opdrachten en onderwerpen die we hebben besproken”.

Ivana: “Het was erg fijn om alles op een rijtje te zetten en ik heb er veel van geleerd. We hebben ook een nieuwe vriendin leren kennen. Ik ben erg blij dat we zijn gegaan en mis het nu heel erg.... Ik heb ook eindelijk met iemand kunnen praten die mij helemaal snapte en meeleefde. Ik vind het jammer dat het nu over is maar het was wel één van de fijnste weken van mijn leven!”

Jesse: “Ik vond het heel leuk om met het speelgoed te spelen. Ik heb bloed op het hartje gemaakt en toen heb ik een pleister erop geplakt. In de rugzak zitten stenen. Ik ging ook nog met vriendjes spelen. Maria was er ook. Ik ging ook in de kring zitten in het speelkamer. En ook nog een spel gedaan. En we hebben daar ook nog even gepraat. Ik ging daar ook buiten spelen en slapen.”

Pieter: “Het was erg goed om deze week als gezin te doen. Vooral omdat er voor iedereen aandacht was en omdat we het samen konden doen met een aantal andere net gerepatrieerde gezinnen. Het is goed om te ervaren dat God steeds dezelfde is, in Papua en ook hier, en dat we daarom met vertrouwen de toekomst tegemoet kunnen gaan.”

Eén van de mensen van het team vertelde ons over deze Afrikaanse brandlelie. 

De zaden van deze lelie ontspruiten 9 dagen nadat er vuur overheen is gegaan: Beauty out of ashes!

Online kledingbeurs voor Karunia

Vond u het ook zo jammer dat de kledingbeurzen niet door konden gaan? Er is nu een alternatief. Doe mee met de online kledingbeurs voor kinder- en dameszomerkleding en schoenen! Deze vindt plaats op 28 en 29 mei via Marktplaats.nl. Er zijn honderden artikelen in bijna alle maten en er zitten veel mooie items bij. Afhalen na 29 mei in Kapelle, volgens de coronarichtlijnen of verzendkosten koper.

100% van deze opbrengst is voor Stichting Karunia foundation. 

SPELREGELS ONLINE KLEDINGBEURS

1.      De online kledingbeurs voor kinderen en dames wordt gehouden op donderdag 28 mei en vrijdag 29 mei.

2.      De opbrengst van deze online kledingbeurs is 100% voor Stichting Karunia foundation t.b.v. ons onderwijsproject in Papua (Indonesië).

3.      Alle kleding wordt te koop aangeboden op Marktplaats.nl.

4.      Gebruikt u een laptop? Ga naar https://www.marktplaats.nl/u/karunia/40793048/. Op deze pagina vindt u gelijk al onze advertenties. Links staan filters waardoor u gerichter kunt zoeken, ook kunt u de gewone zoekfunctie gebruiken op deze pagina. Vergeet niet een filter weer uit te zetten als u verder wilt zoeken.

5.      Gebruikt u de Marktplaats app op uw telefoon? Zoek op ‘Karunia Kapelle’ en u ziet alle advertenties verschijnen. Links kunt u gelijk filters gebruiken en zoeken op de juiste categorie. Vergeet niet de filters uit te zetten als u weer verder wilt zoeken.

6.      De kleding wordt per opbod verkocht. Alle artikelen zullen uiterlijk woensdagavond 27 mei online staan. Neem gerust alvast een kijkje voor die tijd.

7.      Het kledingstuk gaat naar de hoogste bieder op vrijdag 29 mei om 22.00u.

8.      Tip: begin te bieden met een klein bedrag zodat je jouw favoriete items in de gaten kunt houden! En haal je bod niet weg als je overboden wordt, want wie weet ziet de persoon boven je er vanaf!

9.      Bieden na 22.00u op vrijdagavond 29 mei heeft geen zin.

10.   Gekochte kleding is af te halen in Kapelle op afspraak (karuniakleding@gmail.com) of verzendkosten koper. Retourneren of ruilen is helaas niet mogelijk. Graag een mailtje sturen en de gekochte nummers vermelden (je kunt bij je eigen chatberichten op Marktplaats de exacte tijd van je biedingen zien).

11.   Kleding is in goede staat. Vlekjes of losse naadjes of verwassen wordt er bij vermeld (voor zover ik het heb kunnen ontdekken).

Veel winkelplezier!! En dank voor jullie interesse in onze stichting. www.karunia.org

= KARUNIA KLEDINGACTIE =

 Staat die doos met uitgezochte kleding bij u ook in de weg deze dagen? Vindt u het ook zo jammer dat de kledingbeurzen niet door konden gaan? Doneer deze kleding nu voor Stichting Karunia Foundation! De kleding wordt online verkocht en de opbrengst hiervan is 100% voor Karunia. Hiermee steunt u ons onderwijsproject van Yayasan Kristen Wamena (STKIP) in Papua.

We zijn op zoek naar:

-        SCHONE en niet kapotte, verkoopbare voorjaars- en zomerkleding. Kinderkleding maat 86 t/m 176 en dameskleding maat XS t/m XL. Ook schoenen zijn welkom.

-        I.v.m. de coronamaatregelen mag de doos/tas achtergelaten worden voor de deur op Opalstraat 12 in Kapelle of neem contact met ons op via karuniakleding@gmail.com.

-        Houd onze berichtgeving in de gaten om te weten wanneer de online verkoop begint!

Namens Stichting Karunia Foundation heel hartelijk bedankt!

Deel deze informatie gerust met vrienden in uw omgeving.

Update

Het leek ons goed om een update te schrijven i.p.v. een nieuwsbrief (er is nog teveel onduidelijkheid over onze toekomst). Veel mensen hebben ons gevraagd hoe het met ons gaat, wat onze plannen zijn en hoe het met onze collega’s en studenten in Wamena gaat.

Allereerst even een bedankje van onze kant voor de goede ontvangst hier. We hebben meer dan 35 kaarten gekregen en de kast stond vol met lekkers bij aankomst! Verder willen we iedereen hartelijk bedanken van wie we spullen hebben gekregen of mogen lenen. Dat is heel fijn. God zorgt voor ons!

Het klinkt vreemd, maar voor ons is dit geen slechte tijd om in Nederland terug te komen. De eerste weken hebben we in zelf-isolatie doorgebracht en daar zijn we gezond uit gekomen. Het maatschappelijke leven en het sociale verkeer ligt goeddeels stil en dat is voor ons eigenlijk prima. Op deze manier kunnen we er langzaam een beetje in komen. We hebben veel tijd als gezin en hebben na een heel heftig halfjaar eindelijk een tijdje rust. We voelen ons wel een beetje vreemd en leeg. Een voordeel in deze tijd is dat we het gewend zijn om sterk op elkaar aangewezen te zijn als gezin, om te homeschoolen en om ’s avonds weinig tot niets op het programma te hebben staan. De komende drie maanden zullen we gebruiken als een soort verlof. Dat was sowieso het plan geweest wanneer we in juni waren teruggekeerd.

Mensen vragen zich misschien af wat we de komende maanden dan eigenlijk doen. Naast homeschooling betekent het dat we een enorme lijst moeten afwerken met praktische dingen die geregeld moeten worden: inschrijving bij de gemeente, inschrijving op scholen, gesprekken voeren, verzekeringen, bankzaken, zoeken van permanente huisvesting, spullen aanschaffen, enz. en dat kost  best wat tijd. Verder betekent het vooral acclimatiseren en wennen aan het leven in Nederland. Voor de kinderen is Nederland onbekend terrein en ook wij hebben bijna een heel decennium overgeslagen. Het is bekend dat re-integratie een lang proces is. Het is zoveel meer dan alleen een emotionele band doorsnijden en opnieuw opbouwen. Het vraagt om een complete heroriëntatie en daar zal veel bij komen kijken de komende jaren. Verder is Pieter nog steeds een aantal dagen per week aan het werk voor STKIP. Hij geeft nu les via Youtube en WhatsApp en heeft geregeld overleg met de collega’s in Wamena. Daarnaast kan hij nu veel tijd besteden aan zijn onderzoek.

Het is lastig iets concreets te zeggen over onze toekomst. Alles is op dit moment onzeker. We voelen ons een beetje vluchteling en zijn op dit moment volledig afhankelijk van de goedheid van andere mensen. Door ons plotselinge vertrek is er geen tijd geweest om werk of een huis te zoeken en deze Corona-tijd maakt dat er allemaal niet makkelijker op. Gelukkig lijkt er perspectief te zijn op een huis. Daarnaast zijn we al een tijdje aan het nadenken hoe we in de toekomst betrokken kunnen blijven bij STKIP en Papua. Pieter zal in het kader van zijn onderzoek nog verschillende keren terug moeten naar Papua en ook voor STKIP is het zeer wenselijk wanneer we betrokken kunnen blijven zolang er geen vervanger is gevonden. We hopen tegen eind mei meer te weten, maar ook hier geldt dat de Corona-crisis voor onzekerheid en uitstel zorgt. Maar we weten dat God een plan met ons leven heeft en daar blijven we aan vasthouden. Verder hopen en bidden we dat er een mogelijkheid komt om nog een keer terug te gaan als gezin om deze 9 jaar goed af te kunnen sluiten. We hebben veel collega’s, studenten of andere blanken niet meer gezien en dus niet goed afscheid kunnen nemen. Ook hebben we niet alles op kunnen ruimen in ons huis. Het huis wordt nu bewoond door een collega.

Sommige mensen vragen ons naar de situatie in Papua en Indonesië. Die ziet er niet goed uit. Er wordt in Indonesië erg weinig getest en daardoor lijkt het alsof er nog weinig Corona-zieken zijn. Het virus heeft zich echter al over het hele land verspreid en ook in Papua zijn al veel zieken. Officieel zijn er in Wamena maar 4 Corona-patienten, maar we vermoeden dat het er enkele honderden moeten zijn. En gezien de woonsituatie daar (grote families in kleine huisjes) en een hoge sociale mobiliteit is het waarschijnlijk dat het virus zich daar veel sneller zal verspreiden dan in Nederland. Wamena is vorige maand in lockdown gegaan, maar met name de Papua-bevolking trekt zich daar niet al te veel van aan. Veel mensen zijn hierdoor naar hun oorspronkelijke kampung getrokken en hebben zo waarschijnlijk meegeholpen aan een flinke verspreiding van het virus. Maar tegelijkertijd zijn dood en ziekte veel meer onderdeel van het dagelijks leven dan hier. Er sterven wekelijks zoveel mensen, dat de impact van het Corona-virus niet zo heel zichtbaar hoeft te zijn. Er zijn initiatieven opgezet door o.a. dominees om met heidense rituelen het virus uit te drijven wat natuurlijk erg zorgelijk is. Ook maken we ons zorgen over onze collega’s, studenten, hulp en tuinman. Het ziekenhuis in Wamena heeft twee IC-bedden en de artsen hebben weinig tot geen beschermende kleding. Inmiddels is er een initiatief gestart door missionaries ter plaatse om beschermingsmiddelen te (laten) naaien voor het ziekenhuis en om uit te delen onder de bevolking. Ook onze STKIP mensen zullen mondkapjes ontvangen. U kunt over deze actie meer lezen in het blog hieronder. Hartelijk dank aan diegenen die gedoneerd hebben. Donaties zijn nog steeds welkom hiervoor!

Julia en Ivana hebben meer dan 100 euro verdiend met een lege flessenactie voor het Wamena ziekenhuis!

Een MAF piloot brengt de eerste beschermingsmiddelen naar het ziekenhuis.

Er is genoeg geld om ook maskers uit  te delen aan de lokale bevolking. Social distancing is ontzettend moeilijk hier, dus hopelijk helpt dit enigszins!

HELP WAMENA!!

Inmiddels zijn er 3 eerste officiele gevallen van corona in Wamena. Dat betekent een heleboel meer in het echt. Deze mensen liggen in het Wamena ziekenhuis. Er is een groot tekort aan beschermingsmiddelen in dit ziekenhuis. De situatie is zorgelijk. Een dokter van het ziekenhuis heeft een oproep gedaan voor beschermingsmiddelen.

Mijn Wamena vriendinnen (van verschillende zendingsorganisaties) zijn hard aan de slag gegaan met het naaien van maskers en kleren (van o.a. douchegordijnen) en hebben opdracht gegeven aan lokale naaiers om hetzelfde te doen in grote getale. Ook is er iemand bezig met het 3D printen van gezichtsschermen.

Helpt u ook mee? Een kleine gift kan al helpen. Vele kleintjes maken één grote! Dit kan via ons Karunia bankrekeningnummer met ANBI status: NL42ABNA0839205295 t.n.v. Stichting Karunia Foundation, o.v.v. Coronahulp Wamena.

Alvast heel erg bedankt! 

Uit het dagboek van Jacomien

Januari 2020:

In het nieuws lezen we over een nieuw virus in China. Terwijl we in Thailand zijn voor counseling overlijdt in Thailand de eerste coronapatient. Jesse krijgt de dag voor vertrek koorts. Ik krijg gelijk een beetje zenuwen of er op vliegvelden temperatuurchecks zullen zijn, terugdenkend aan de Mexicaanse griep e.d. Maar dat blijkt nog te vroeg. Onderweg proberen we tickets naar NL te boeken voor juni en komen we erachter dat we nog weleens een probleem kunnen gaan hebben met Julia en Ivana’s paspoort wat in september afloopt en dus niet meer 6 mnd geldig is op het moment van reizen.

1^e helft februari 2020:

Terug in Wamena beseffen we dat we voorbereidingen moeten gaan treffen voor ons vertrek in juni. Ook al zijn we er nog niet echt aan toe om over re-integratie na te denken na alle moeilijke maanden die achter ons liggen, we ontkomen er niet aan. Meerdere andere gezinnen uit Wamena zijn van plan om terug te verhuizen deze ‘zomer’ dus het één na het ander wordt te koop aangeboden. Ik maak vast mijn lijsten voor wat we mee willen nemen in de koffers en wat we willen laten verschepen en wat we willen verkopen. We boeken met veel pijn en moeite tickets naar NL die erg goedkoop blijken te zijn! 10 juni is de verwachte aankomstdatum. Met interesse volgen we het coronanieuws in China.

2^e helft februari 2020:

Pa heeft een ongeluk met de brommer met Julia en Jesse achterop. Hij krijgt een medische evacuatie naar Jakarta en wordt daar geopereerd. Ik breng pa en ma naar Sentani en slaap daar in het MAF guesthouse. Er zijn 3 gastenkamers daar. We zaten in C nadat we geëvacueerd waren in september na de rellen en in B na de miskraam. Julia en ik maakten al ‘grapjes’ dat we benieuwd waren wat er zou gebeuren waardoor we in kamer A kwamen. Daar zit ik dus nu nadat ik pa en ma op het vliegtuig heb gezet. In Jakarta ligt pa op een volle zaal. Het ziekenhuis is overvol vanwege een dengue-uitbraak (was het echt dengue?). Ik vlieg terug naar Wamena en daar controleren ze inmiddels je temperatuur bij binnenkomst op het vliegveld. Op 29 februari komen pa en ma weer aan in Wamena. Pa heeft een akelig kuchje aan het ziekenhuis overgehouden en heeft koorts. Hij heeft gevraagd om een coronatest, maar de dokter in Jakarta schrok erg en zei dat dat nog niet kon. Hij komt gewoon door de controles heen en de corona-man op het vliegveld verzekert ons ervan dat er nog geen corona is in Indonesië, maar wij hebben onze twijfels.

Begin maart 2020:

We maken ons enigszins zorgen om de berichtgevingen rondom het coronavirus. Indonesië blijft lange tijd wit op de wereldkaart qua besmettingen. Dit is voornamelijk omdat er nog niet getest wordt in Indonesië. Op 2 maart zijn de 2 eerste officiële gevallen in Jakarta, maar het lijkt erop dat dit er veel en veel meer moeten zijn. Er wordt veel gereisd binnen Indonesië dus allicht komt het ook naar Papua. We houden onze jaarlijkse grote rommelmarkt en hebben gelijk een hoop spullen opgeruimd! Dat hoeft niet meer uitgezocht te worden. Fijn!

9 maart 2020:

In het Papua nieuws komen berichten dat buitenlanders Papua niet meer in mogen komen vanwege het coronavirus. Zij kunnen inderdaad het virus meenemen, maar wat van alle Indonesiërs die heen en weer reizen?? We maken ons een beetje zorgen om allerlei vrienden die in het buitenland zitten vanwege visa, gezondheidsproblemen of conferenties. Uiteindelijk wordt de regel niet gehandhaafd en kan iedereen blijven reizen. Broer Pieter is inmiddels in Jakarta en komt hierdoor niet meer terug naar Papua als hij slaagt voor zijn medical. Jakarta is zo goed als op een lockdown vanwege een corona-uitbraak daar. Pa lag daar anderhalve week geleden in het ziekenhuis en toen zou er nog geen corona zijn (???). We proberen onze collega’s en studenten instructies te geven over hygiëne.

Trump zegt dat Amerika stopt met vliegen op Europa. De bupati in Wamena stuurt brieven rond met informatie over het coronavirus. We volgen het Nederlandse nieuws en checken met onze families in NL. Velen doen het af als een hype en angst zaaien. Pieter en ik hebben onze twijfels hierbij en zeggen tegen elkaar dat Nederlanders nooit goed op een lockdown kunnen. Veel te eigenwijs en nuchter hiervoor.

13 – 15 maart 2020:

Wamena ladies retreat! Corona is vaak het onderwerp van gesprek. We hebben een ontzettend fijn weekend samen met onze missionary vrienden. Gezellig, fijn en relaxed. Niet wetende dat dit onze laatste ontmoeting zou zijn en dat velen van ons de week erna zouden vertrekken. (Achteraf prima dat we dit niet wisten, want dat zou alleen maar stress en verdriet betekenen dit hele weekend).

15 en 16 maart 2020:

Vrienden van ons moeten het land uit vanwege visa. Ze zouden naar Singapore gaan, maar het land sluit vannacht zijn grenzen. Ze besluiten naar Maleisië te gaan. Onderweg daarheen sluit ook dat land zijn grenzen. Ze vliegen terug naar Jakarta en wachten daar op een vlucht naar NL. Twee van hun kinderen krijgen koorts. Er zijn 1^e verdachte gevallen in Papua. Buitenschoolse activiteiten lassen we af. De internationale school in Sentani gaat dicht. Wij maken ons een beetje zorgen om pa en ma. Europa gaat dichter en dichter. Zitten ze hier wel veilig? Maar nog meer maken we ons zorgen om onze lokale mensen. Al die maatregelen die ze nemen in westerse landen gaan hier helemaal niet helpen! Waar was je je handen als je geen zeep en schoon water hebt? En hoe ga je in quarantaine in een hut waar nog vele anderen wonen? Wat gaat deze ziekte hier doen waar zovelen kwetsbaar zijn omdat ze in rokerige hutten zijn opgegroeid of omdat ze een andere ziekte als HIV/Aids, tbc of malaria onder hun leden hebben??

In Nederland gaat alles in rap tempo. Eerst werd het handenschudden afgeschaft. Nu zijn inmiddels de scholen al dicht. We moeten er een klein beetje om lachen dat nu heel Nederland zit te homeschoolen... Een Zwitserse vriendin vraagt of we van plan zijn mijn ouders naar NL te sturen. Nee, zeg ik ferm. Geen sprake van. Ze blijven. Gaan we niet eens over nadenken. Als zij weggaan, moeten wij ook weg. Genoeg ellende gehad.

17 maart 2020:

Krijgen toch een beetje twijfels of pa en ma hier wel veilig zitten. Ze zijn 65+. Maar pa heeft zelfs misschien al corona gehad?? We horen alle hamsterverhalen uit Europa en Amerika en verwachten dat het in Papua ook best eens zou kunnen dat we een tijd niet om boodschappen kunnen. Dus slaan we in in de lokale supermarkt. Voor en na het winkelen moet je buiten handen wassen. We halen het record van 9 jaar. Nooit voor zoveel geld in 1x boodschappen gehaald!!

18 maart 2020:

Elke woensdag doen ma en ik een ‘opruimprojectje’ in huis. Vandaag alle oude post uitzoeken. Ze liggen in een la waar water in gelekt heeft en waar kakkerlakken het gezellig vinden. Ik word er een beetje verdrietig van. Zoveel lieve berichtjes van zoveel mensen! Ik maak wat foto’s van sommigen en daarna gaat het naar de brandstapel. We horen van een MAF gezin dat moet vertrekken omdat de man een auto-immuunziekte heeft. Ook een ander gezin geeft door dat ze naar de US gaan omdat ze eruit moeten vanwege visa. Versneld afscheid!! Meer en meer dingen worden gecanceld. Voelt niet fijn.

19 maart 2020:

STKIP besluit om na de toetsweek het complex af te sluiten zodat we nog door kunnen met de lessen op het complex, maar niemand meer eruit en erin. We horen van plannen om het vliegveld te sluiten. We worden eigenlijk wel een beetje zenuwachtig van alles. Pffft. Kunnen we dit aan? Kunnen we er in juni nog uit? We besluiten om Ketina en Keroko morgen uit te leggen dat ze voorlopig niet meer mogen komen en om hen een maand salaris mee te geven. Ik besluit om stille tijd te nemen in deze rare tijd en lees dit:

“Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus.” Fil. 4: 6-7

’s Avonds krijgen we een brief van de NLse ambassade waarin Nederlanders in Indonesië worden opgeroepen om terug te keren naar NL. Dit is een bericht wat we niet naast ons neer kunnen leggen. Onze magen draaien zich om... Pa en ma besluiten gelijk om terug te gaan en boeken om.

20 maart 2020:

Na een zowat slapeloze nacht met veel bidden en huilen besluiten we dat we z.s.m. naar NL terug moeten. We lezen in het nieuws dat Amerika Amerikanen oproept om terug te gaan en Indonesië roept alle Indonesiërs op. Meer en meer landen gaan op slot. Dit gaat een zaak worden van een hele lange adem en we vrezen dat we in juni niet terug kunnen verhuizen als dit zo doorgaat. En in juli loopt ons visum af. Mede gezien het zware afgelopen halfjaar - met de rellen in september, de zwangerschap en miskraam daarna (en het ongeluk van pa) – besluiten we de knoop door te hakken. Dit was geen gemakkelijk besluit. We wilden het zo graag goed afsluiten en nog een paar ‘normale’ maanden hebben voordat we zouden vertrekken na 9 jaar hier gewoond te hebben. Maar wederom, Gods gedachten zijn hoger dan onze gedachten... We boeken de tickets om en schrikken van de omboekkosten. Maar we voelen dat we geen andere keuze hebben. Zeker omdat er een dreiging is dat de vliegvelden in Papua gaan sluiten.

We komen nog bij elkaar als koor. Ook dat moet plotseling afgebroken worden. Ik krijg geen noot uit mijn keel en loop huilend weg. Arni en Agu willen me troosten en huilen mee. Alleen zit er wel 1.5m tussen elk van ons. Zo akelig.

We horen van de TFC dat we in de pastorie mogen. Dat is heel erg fijn! We nemen afscheid van Ketina en Keroko. Zeker de laatste valt zwaar omdat Keroko 9 jaar bij ons in trouwe dienst is geweest. Hij mag op STKIP blijven werken voor een dag wat heel fijn is. Verder heeft hij geen inkomsten. Zijn vader zit bij de supermarkt te bedelen. We weten dat we met hem moeilijk contact kunnen houden in de toekomst. We voelen ons verantwoordelijk voor hem en denken na hoe we hem in de toekomst kunnen blijven ondersteunen.

- Twee grote vrienden, van het begin af aan -

STKIP besluit om per woensdag op volledige lockdown te gaan. Mijn maag besluit per direct hetzelfde.

21 maart 2020:

Weer een moeilijke nacht. Dus gaan we maar aan de slaappillen. Er gaat zoveel om in onze hoofden! We pakken dapper in en brengen allerlei spullen naar allerlei mensen weg. ’s Middags snel even langs de Kooijmans omdat ook zij plotseling vertrekken. Ivana moet toch echt even haar vriendin gedag zeggen. Zij gaan in Groningen wonen, dus niet naast de deur straks. We zijn ongeveer tegelijk gekomen met hen in 2011 en gaan nu ook tegelijk weg. Speciale vrienden!

22 maart 2020:

’s Morgens houden we een kerkdienst op STKIP. Pieter leidt de dienst over Ps. 23. Na de dienst maken we samen foto’s en komen Pieters mentorstudenten nog even om de koffie. We zien niet alle collega’s meer omdat niet iedereen op het complex woont. Dit is niet het afscheid waar we op gehoopt hadden. Het zou een mooie bijeenkomst worden met veel tranen en omhelzingen en natuurlijk een kookput. Nee dus. Een afscheid op gepaste afstand wat ongelofelijk vreemd voelt. Voelt niet goed. We krijgen allemaal het verlangen om een keer terug te komen om dit op een goede manier af te sluiten.

- Pieters mentorstudenten -

’s Middags komen we met een aantal mensen bij elkaar op de MAF base. Eigenlijk is de dienst gecanceled, maar toch willen een aantal vrienden graag voor ons bidden, ook voor onze kids die als MK (mission kid) tegen problemen aan zullen gaan lopen in hun ‘thuis’land. Heel fijn dat we dit nog even samen kunnen doen. Er vloeien tranen. Ook dit keer is niet iedereen aanwezig en kunnen we dus niet van iedereen persoonlijk afscheid nemen.

23 maart 2020:

De moed zakt een beetje in onze schoenen. Er moet zoveel uitgezocht worden! We besluiten dat we alleen de koffers inpakken en de verscheping klaarzetten (versturen komt later wel). Alle verkoopspullen zetten we bij elkaar. We kunnen nu ook geen sale houden. Een aantal kasten laten we voor wat ze zijn en die moeten dan later maar uitgezocht worden. We kunnen gewoon simpelweg niet alles in een dag of 4 afmaken! Dus dat geeft enigszins rust. Pieter zal sowieso (hopelijk) in ieder geval terugkeren. We voelen ons allemaal heel vreemd in onze magen. Onze damescollega’s hebben gekookt bij pa en ma en we mogen daar eten. Social distancing is moeilijk hier en we worden een beetje zenuwachtig. We moeten onderweg niet ziek worden! We horen dat vliegveld Wamena dichtgaat donderdag. Onze tickets staan op woensdag.

’s Avonds komen we erachter dat de tickets niet goed omgeboekt zijn. De betaling is nooit doorgekomen. Ok. Dit is echt niet leuk meer. Ons stresslevel gaat gewoon nog meer omhoog! Het lijkt wel of we bijna stikken. Na heen en weer gebel met Garuda en veel geduld blijken er nog tickets te zijn Papua uit op woensdag. Alleen moeten we dan 20u wachten in Makassar. Nou, dat moet dan maar. We zitten met pa en ma tegelijk tot daar en daarna gaan wij eruit. We betalen nog meer bij en krijgen de tickets in onze mailbox. Ook Pieter neemt een slaappil.

“Zeker, mijn ziel, zwijg voor God, want van Hem is mijn verwachting. Zeker, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn veilige vesting; ik zal niet wankelen.” Ps. 62: 6-7

24 maart 2020:

Het blijft spannend of de vliegvelden openblijven. Er is nu ook sprake van dat Sentani gaat sluiten. O wat zullen we blij zijn als we eruit zijn! De meiden zijn zo goed als klaar met inpakken. Ze mogen allebei vandaag nog even naar een vriendin in de stad ter afsluiting. Ze nemen Flip de schildpad mee en brengen die bij een hotel in een vijver. Ik ga nog even bij het grafje kijken achterin onze tuin. Ik huil.

Pieter en ik zitten elkaar ’s middags maar een beetje aan te kijken. We zijn eigenlijk klaar en willen weg. Onze heren collega’s hebben vandaag gekookt, maar we besluiten dat het beter is dat we het thuis opeten. We moeten niet teveel mensen meer tegenkomen, want we zijn nu een dag extra onderweg en we willen graag gezond blijven onderweg!

25 maart 2020:

Laatste nacht in Wamena. We staan vroeg op en vertrekken om 6.30u naar het vliegveld. Een aantal collega's brengen ons weg. Het is erg rustig daar. We checken in en betalen ons overgewicht. We zien weinig beweging bij het vliegtuig maar na een poos gaan gelukkig de voorbereidingen in gang.

- Een laatste knuffel - 

Rond een uur of 8.30u stijgen we op. We zijn ongelofelijk blij en dankbaar dat we eruit zijn! Maar de manier waarop is zeer vreemd natuurlijk. En zo een akelig idee dat we onze collega’s, studenten en vrienden zo achter moeten laten in Wamena! In Sentani is het ook niet druk. We moeten een aantal uur wachten en zien veel blanken die ook vertrekken. Buzz en Myrna komen pa en ma’s paspoorten nog brengen en gelukkig kunnen we hen nog even gedag zeggen. Al onze bagage mag mee! 160 kg in totaal aan ruimbagage. Doordat we frequent flyer zijn hebben we wat extra kilo’s gespaard dus gelukkig hoeven we niet bij te betalen. Op het vliegveld komen we een oud-student tegen die gelijk in tranen uitbarst. Weer kunnen we elkaar niet vasthouden. In het vliegtuig zitten we allemaal zowat in een andere rij. Vreemd. Het originele plan was waarschijnlijk om de middelste stoel leeg te laten, maar die zijn op het laatste toch nog volgeboekt. Hm, meer kansen om het virus te verspreiden lijkt mij... 

Ik zit naast de wc en vind het niet prettig dat iedereen in de rij staat voor de wc. Wij zijn zowat de enigen zonder masker. In Makassar zeggen we pa en ma gedag. Gelukkig kunnen zij wel door, want pa’s vinger is inmiddels aan het ontsteken. Hopelijk kunnen ze door zonder koorts! Bij binnenkomst in Jakarta moeten we 2x door een poortje waar we gesprayd worden door een ventilator met desinfecteerspul erin. Interessant. Terwijl we op onze bagage wachten trekt een man naast Pieter zijn masker af om eens even lekker flink te niezen in Pieters richting. Dank je wel...

Onderweg zijn we meerdere keren getemperatuurd. Ook bij de ingang van het hotel. Blijft spannend allemaal! We horen dat Sentani vanavond ook op slot gaat. God zij dank dat we er vandaag uit konden! We voelen ons ongelofelijk moe en zijn eigenlijk wel blij dat we vannacht even kunnen slapen.

26 maart 2020:

Onze vlucht naar Jakarta gaat eerder. Hierdoor moeten we wel langer wachten in Jakarta. Ik neem een Paracetamol in. Ik word te zenuwachtig van al die temperatuurchecks... We horen dat pa en ma veilig zijn aangekomen in Amsterdam. Gelukkig. We komen moeiteloos door de douane heen. Nu geen enkel probleem natuurlijk dat Julia en Ivana’s paspoorten al bijna aflopen! We proberen de uren te doden in Jakarta. Ik heb erg last van mijn allergie en heb moeite om zo weinig mogelijk te hoesten onderweg. Jesse heeft er geen last van en hoest en niest eens een paar keer flink tot grote schrik van ons en de mensen om ons heen. We zullen blij zijn als we in de pastorie naar hartelust mogen hoesten en niezen, haha!! Helaas heeft het vliegtuig vertraging. We zijn erg moe en Jesse is in slaap gevallen. We maken onze eerste culturele fouten tussen al de wachtende Nederlanders en dat maakt ons een beetje zenuwachtig voor NL. Rond middernacht kunnen we boarden. Het vliegtuig zit overvol. Afijn, nu maakt het niet meer zoveel uit. We gaan er toch in Amsterdam uit. We slapen/dommelen allemaal een aantal uren en de vlucht van 13.5 uur is gelukkig goed te doen.

27 maart 2020:

Boven NL horen we dat het 4 graden is. Brrrr. Helemaal niet meer aan gedacht dat het in NL koud is! Ik heb zowat al mijn kleren in Wamena achtergelaten en al helemaal niets met lange mouwen bij me. We gaan door de controles heen. Ook hier blijkt social distancing lastig. Een vliegveld is niet de juiste plek om te zijn nu in deze tijd en wij zijn door 6 vliegvelden heengekomen! Alles gaat vlug omdat het niet druk is. We halen onze bagage op en lopen richting de deuren. HET moment waarvan je altijd gedroomd hebt: je komt THUIS na 9 jaar!!!! Je TFC en familie staan popelend te wachten met een spandoek, ballonnen en lekkers en je valt elkaar in de armen. Tranen omdat je hier nu staat, (zonder dikke buik). NIETS van dit alles. De deuren gaan open en ... er staat niemand.

Verdwaasd kijken we om ons heen. Het is rustig op het vliegveld. We krijgen contact met Harmen en die komt naar ons toe. Andrea is nog onderweg. Ook hen begroeten we op afstand. We hebben zin in iets en willen iets kopen. De 1^e keer naar een winkel in NL is altijd spannend. Weten we nog hoe het betalen werkt? Hoe moet het ook alweer allemaal? Buiten de winkel hangen wel 10 posters op met coronaregels. Oei. Dit zie ik gelijk niet meer zitten. Dat maakt het allemaal nog ingewikkelder! Gelukkig is Harmen bereid om mee te lopen en aanwijzingen te geven. Zo. Ik hoef gelukkig de 1^e twee weken niet naar de winkel. Veel te ingewikkeld. Terwijl we naar de auto lopen zwaait er iemand vanuit de verte. Marcel Kooijmans!! Dat is grappig. Een leuk weerzien. Zij zijn eergisteren aangekomen en hij moest een huurauto terugbrengen naar Schiphol. Heel grappig. NL is dus inderdaad erg klein.

In de pastorie wacht ons veel lekkers, leuke verrassingen en lieve kaartjes. Heel fijn om hier nu te zijn!

27 maart – 3 april 2020: 1^e week quarantaine:

We kiezen ervoor om in quarantaine te gaan, ook al is dat niet verplicht. We willen zelf aansterken na alle stress en weinig slaap om deze ziekte eventueel aan te kunnen en grote kans dat we onderweg besmet zijn geraakt. We horen van verschillende mensen in Wamena en Sentani dat die ziek zijn geworden en ook de familie van Burg. Lijkt allemaal op corona. Binnenblijven dus.

We hebben niet al teveel last van de jetlag. We vallen wel een beetje in een gat. We hadden in Wamena de laatste week maar 1 gedachte: eruit! Superdankbaar dat we nu hier zijn in een heel fijn, groot huis. Daar mogen we gelukkig in ieder geval de 1^e 3 maanden in. Maar wel een rare situatie. We kunnen familie en vrienden niet goed ontmoeten. Stiekem waarschijnlijk toch gedacht dat NL ‘normaal’ zou zijn, maar verre van dat. Kids zijn niet echt gemotiveerd om school te doen. Dit schooljaar was een zeer vreemd jaar met heel erg veel stress.

We wilden zo graag nog een aantal ‘normale’ maanden in Wamena voordat we weggingen. We hadden allerlei plannen over hoe we ons afscheid wilden doen. We hadden lijstjes met spullen die we nog wilden kopen in Indonesië om mee te nemen naar hier. Ik wilde nog erg graag naar de kapper (veel goedkoper in Indonesië), we zouden nog mooie gezinsfoto's maken in Wamena, we zouden een paar dagen in Sentani en in Jakarta verblijven om daar nog wat leuke dingen te doen en afscheid te nemen, enz. enz. Maar niets van dit alles. We hebben in ‘stijl’ Wamena verlaten... Ach. Afijn. Niemand die nu op ons let. We lopen rond in kleren die al jaren uit de mode zijn, haar op half 12. We hoeven nog niet naar de winkel en kunnen dus zeer rustig aan het NLse leven wennen! Elk nadeel heeft een voordeel.

We proberen ons te focussen op het feit dat God een plan heeft met ons leven. En dat Hij een goede toekomst voor ons voor ogen heeft. Want kijkend naar de toekomst kunnen we in paniek raken. Hoe moet het nu verder? Wat als Pieter werkeloos raakt? Hoe gaan we financieel rondkomen de komende maanden? We krijgen af en toe wel flashbacks van 2008 toen de financiële crisis uitbrak en Pieter werkeloos werd. Verschil alleen is dat Pieter toen recht had op een WW uitkering en nu hebben we niets opgebouwd...

Onze lichamen zijn geland in Nederland. Nu onze hoofden nog... Maar dat schijnt nog wel een poosje te gaan duren.