Update

Het leek ons goed om een update te schrijven i.p.v. een nieuwsbrief (er is nog teveel onduidelijkheid over onze toekomst). Veel mensen hebben ons gevraagd hoe het met ons gaat, wat onze plannen zijn en hoe het met onze collega’s en studenten in Wamena gaat.

Allereerst even een bedankje van onze kant voor de goede ontvangst hier. We hebben meer dan 35 kaarten gekregen en de kast stond vol met lekkers bij aankomst! Verder willen we iedereen hartelijk bedanken van wie we spullen hebben gekregen of mogen lenen. Dat is heel fijn. God zorgt voor ons!

Het klinkt vreemd, maar voor ons is dit geen slechte tijd om in Nederland terug te komen. De eerste weken hebben we in zelf-isolatie doorgebracht en daar zijn we gezond uit gekomen. Het maatschappelijke leven en het sociale verkeer ligt goeddeels stil en dat is voor ons eigenlijk prima. Op deze manier kunnen we er langzaam een beetje in komen. We hebben veel tijd als gezin en hebben na een heel heftig halfjaar eindelijk een tijdje rust. We voelen ons wel een beetje vreemd en leeg. Een voordeel in deze tijd is dat we het gewend zijn om sterk op elkaar aangewezen te zijn als gezin, om te homeschoolen en om ’s avonds weinig tot niets op het programma te hebben staan. De komende drie maanden zullen we gebruiken als een soort verlof. Dat was sowieso het plan geweest wanneer we in juni waren teruggekeerd.

Mensen vragen zich misschien af wat we de komende maanden dan eigenlijk doen. Naast homeschooling betekent het dat we een enorme lijst moeten afwerken met praktische dingen die geregeld moeten worden: inschrijving bij de gemeente, inschrijving op scholen, gesprekken voeren, verzekeringen, bankzaken, zoeken van permanente huisvesting, spullen aanschaffen, enz. en dat kost  best wat tijd. Verder betekent het vooral acclimatiseren en wennen aan het leven in Nederland. Voor de kinderen is Nederland onbekend terrein en ook wij hebben bijna een heel decennium overgeslagen. Het is bekend dat re-integratie een lang proces is. Het is zoveel meer dan alleen een emotionele band doorsnijden en opnieuw opbouwen. Het vraagt om een complete heroriëntatie en daar zal veel bij komen kijken de komende jaren. Verder is Pieter nog steeds een aantal dagen per week aan het werk voor STKIP. Hij geeft nu les via Youtube en WhatsApp en heeft geregeld overleg met de collega’s in Wamena. Daarnaast kan hij nu veel tijd besteden aan zijn onderzoek.

Het is lastig iets concreets te zeggen over onze toekomst. Alles is op dit moment onzeker. We voelen ons een beetje vluchteling en zijn op dit moment volledig afhankelijk van de goedheid van andere mensen. Door ons plotselinge vertrek is er geen tijd geweest om werk of een huis te zoeken en deze Corona-tijd maakt dat er allemaal niet makkelijker op. Gelukkig lijkt er perspectief te zijn op een huis. Daarnaast zijn we al een tijdje aan het nadenken hoe we in de toekomst betrokken kunnen blijven bij STKIP en Papua. Pieter zal in het kader van zijn onderzoek nog verschillende keren terug moeten naar Papua en ook voor STKIP is het zeer wenselijk wanneer we betrokken kunnen blijven zolang er geen vervanger is gevonden. We hopen tegen eind mei meer te weten, maar ook hier geldt dat de Corona-crisis voor onzekerheid en uitstel zorgt. Maar we weten dat God een plan met ons leven heeft en daar blijven we aan vasthouden. Verder hopen en bidden we dat er een mogelijkheid komt om nog een keer terug te gaan als gezin om deze 9 jaar goed af te kunnen sluiten. We hebben veel collega’s, studenten of andere blanken niet meer gezien en dus niet goed afscheid kunnen nemen. Ook hebben we niet alles op kunnen ruimen in ons huis. Het huis wordt nu bewoond door een collega.

Sommige mensen vragen ons naar de situatie in Papua en Indonesië. Die ziet er niet goed uit. Er wordt in Indonesië erg weinig getest en daardoor lijkt het alsof er nog weinig Corona-zieken zijn. Het virus heeft zich echter al over het hele land verspreid en ook in Papua zijn al veel zieken. Officieel zijn er in Wamena maar 4 Corona-patienten, maar we vermoeden dat het er enkele honderden moeten zijn. En gezien de woonsituatie daar (grote families in kleine huisjes) en een hoge sociale mobiliteit is het waarschijnlijk dat het virus zich daar veel sneller zal verspreiden dan in Nederland. Wamena is vorige maand in lockdown gegaan, maar met name de Papua-bevolking trekt zich daar niet al te veel van aan. Veel mensen zijn hierdoor naar hun oorspronkelijke kampung getrokken en hebben zo waarschijnlijk meegeholpen aan een flinke verspreiding van het virus. Maar tegelijkertijd zijn dood en ziekte veel meer onderdeel van het dagelijks leven dan hier. Er sterven wekelijks zoveel mensen, dat de impact van het Corona-virus niet zo heel zichtbaar hoeft te zijn. Er zijn initiatieven opgezet door o.a. dominees om met heidense rituelen het virus uit te drijven wat natuurlijk erg zorgelijk is. Ook maken we ons zorgen over onze collega’s, studenten, hulp en tuinman. Het ziekenhuis in Wamena heeft twee IC-bedden en de artsen hebben weinig tot geen beschermende kleding. Inmiddels is er een initiatief gestart door missionaries ter plaatse om beschermingsmiddelen te (laten) naaien voor het ziekenhuis en om uit te delen onder de bevolking. Ook onze STKIP mensen zullen mondkapjes ontvangen. U kunt over deze actie meer lezen in het blog hieronder. Hartelijk dank aan diegenen die gedoneerd hebben. Donaties zijn nog steeds welkom hiervoor!

Julia en Ivana hebben meer dan 100 euro verdiend met een lege flessenactie voor het Wamena ziekenhuis!

Een MAF piloot brengt de eerste beschermingsmiddelen naar het ziekenhuis.

Er is genoeg geld om ook maskers uit  te delen aan de lokale bevolking. Social distancing is ontzettend moeilijk hier, dus hopelijk helpt dit enigszins!