Update

Het leek ons goed om een update te schrijven i.p.v. een nieuwsbrief (er is nog teveel onduidelijkheid over onze toekomst). Veel mensen hebben ons gevraagd hoe het met ons gaat, wat onze plannen zijn en hoe het met onze collega’s en studenten in Wamena gaat.

Allereerst even een bedankje van onze kant voor de goede ontvangst hier. We hebben meer dan 35 kaarten gekregen en de kast stond vol met lekkers bij aankomst! Verder willen we iedereen hartelijk bedanken van wie we spullen hebben gekregen of mogen lenen. Dat is heel fijn. God zorgt voor ons!

Het klinkt vreemd, maar voor ons is dit geen slechte tijd om in Nederland terug te komen. De eerste weken hebben we in zelf-isolatie doorgebracht en daar zijn we gezond uit gekomen. Het maatschappelijke leven en het sociale verkeer ligt goeddeels stil en dat is voor ons eigenlijk prima. Op deze manier kunnen we er langzaam een beetje in komen. We hebben veel tijd als gezin en hebben na een heel heftig halfjaar eindelijk een tijdje rust. We voelen ons wel een beetje vreemd en leeg. Een voordeel in deze tijd is dat we het gewend zijn om sterk op elkaar aangewezen te zijn als gezin, om te homeschoolen en om ’s avonds weinig tot niets op het programma te hebben staan. De komende drie maanden zullen we gebruiken als een soort verlof. Dat was sowieso het plan geweest wanneer we in juni waren teruggekeerd.

Mensen vragen zich misschien af wat we de komende maanden dan eigenlijk doen. Naast homeschooling betekent het dat we een enorme lijst moeten afwerken met praktische dingen die geregeld moeten worden: inschrijving bij de gemeente, inschrijving op scholen, gesprekken voeren, verzekeringen, bankzaken, zoeken van permanente huisvesting, spullen aanschaffen, enz. en dat kost  best wat tijd. Verder betekent het vooral acclimatiseren en wennen aan het leven in Nederland. Voor de kinderen is Nederland onbekend terrein en ook wij hebben bijna een heel decennium overgeslagen. Het is bekend dat re-integratie een lang proces is. Het is zoveel meer dan alleen een emotionele band doorsnijden en opnieuw opbouwen. Het vraagt om een complete heroriëntatie en daar zal veel bij komen kijken de komende jaren. Verder is Pieter nog steeds een aantal dagen per week aan het werk voor STKIP. Hij geeft nu les via Youtube en WhatsApp en heeft geregeld overleg met de collega’s in Wamena. Daarnaast kan hij nu veel tijd besteden aan zijn onderzoek.

Het is lastig iets concreets te zeggen over onze toekomst. Alles is op dit moment onzeker. We voelen ons een beetje vluchteling en zijn op dit moment volledig afhankelijk van de goedheid van andere mensen. Door ons plotselinge vertrek is er geen tijd geweest om werk of een huis te zoeken en deze Corona-tijd maakt dat er allemaal niet makkelijker op. Gelukkig lijkt er perspectief te zijn op een huis. Daarnaast zijn we al een tijdje aan het nadenken hoe we in de toekomst betrokken kunnen blijven bij STKIP en Papua. Pieter zal in het kader van zijn onderzoek nog verschillende keren terug moeten naar Papua en ook voor STKIP is het zeer wenselijk wanneer we betrokken kunnen blijven zolang er geen vervanger is gevonden. We hopen tegen eind mei meer te weten, maar ook hier geldt dat de Corona-crisis voor onzekerheid en uitstel zorgt. Maar we weten dat God een plan met ons leven heeft en daar blijven we aan vasthouden. Verder hopen en bidden we dat er een mogelijkheid komt om nog een keer terug te gaan als gezin om deze 9 jaar goed af te kunnen sluiten. We hebben veel collega’s, studenten of andere blanken niet meer gezien en dus niet goed afscheid kunnen nemen. Ook hebben we niet alles op kunnen ruimen in ons huis. Het huis wordt nu bewoond door een collega.

Sommige mensen vragen ons naar de situatie in Papua en Indonesië. Die ziet er niet goed uit. Er wordt in Indonesië erg weinig getest en daardoor lijkt het alsof er nog weinig Corona-zieken zijn. Het virus heeft zich echter al over het hele land verspreid en ook in Papua zijn al veel zieken. Officieel zijn er in Wamena maar 4 Corona-patienten, maar we vermoeden dat het er enkele honderden moeten zijn. En gezien de woonsituatie daar (grote families in kleine huisjes) en een hoge sociale mobiliteit is het waarschijnlijk dat het virus zich daar veel sneller zal verspreiden dan in Nederland. Wamena is vorige maand in lockdown gegaan, maar met name de Papua-bevolking trekt zich daar niet al te veel van aan. Veel mensen zijn hierdoor naar hun oorspronkelijke kampung getrokken en hebben zo waarschijnlijk meegeholpen aan een flinke verspreiding van het virus. Maar tegelijkertijd zijn dood en ziekte veel meer onderdeel van het dagelijks leven dan hier. Er sterven wekelijks zoveel mensen, dat de impact van het Corona-virus niet zo heel zichtbaar hoeft te zijn. Er zijn initiatieven opgezet door o.a. dominees om met heidense rituelen het virus uit te drijven wat natuurlijk erg zorgelijk is. Ook maken we ons zorgen over onze collega’s, studenten, hulp en tuinman. Het ziekenhuis in Wamena heeft twee IC-bedden en de artsen hebben weinig tot geen beschermende kleding. Inmiddels is er een initiatief gestart door missionaries ter plaatse om beschermingsmiddelen te (laten) naaien voor het ziekenhuis en om uit te delen onder de bevolking. Ook onze STKIP mensen zullen mondkapjes ontvangen. U kunt over deze actie meer lezen in het blog hieronder. Hartelijk dank aan diegenen die gedoneerd hebben. Donaties zijn nog steeds welkom hiervoor!

Julia en Ivana hebben meer dan 100 euro verdiend met een lege flessenactie voor het Wamena ziekenhuis!

Een MAF piloot brengt de eerste beschermingsmiddelen naar het ziekenhuis.

Er is genoeg geld om ook maskers uit  te delen aan de lokale bevolking. Social distancing is ontzettend moeilijk hier, dus hopelijk helpt dit enigszins!

HELP WAMENA!!

Inmiddels zijn er 3 eerste officiele gevallen van corona in Wamena. Dat betekent een heleboel meer in het echt. Deze mensen liggen in het Wamena ziekenhuis. Er is een groot tekort aan beschermingsmiddelen in dit ziekenhuis. De situatie is zorgelijk. Een dokter van het ziekenhuis heeft een oproep gedaan voor beschermingsmiddelen.

Mijn Wamena vriendinnen (van verschillende zendingsorganisaties) zijn hard aan de slag gegaan met het naaien van maskers en kleren (van o.a. douchegordijnen) en hebben opdracht gegeven aan lokale naaiers om hetzelfde te doen in grote getale. Ook is er iemand bezig met het 3D printen van gezichtsschermen.

Helpt u ook mee? Een kleine gift kan al helpen. Vele kleintjes maken één grote! Dit kan via ons Karunia bankrekeningnummer met ANBI status: NL42ABNA0839205295 t.n.v. Stichting Karunia Foundation, o.v.v. Coronahulp Wamena.

Alvast heel erg bedankt! 

Uit het dagboek van Jacomien

Januari 2020:

In het nieuws lezen we over een nieuw virus in China. Terwijl we in Thailand zijn voor counseling overlijdt in Thailand de eerste coronapatient. Jesse krijgt de dag voor vertrek koorts. Ik krijg gelijk een beetje zenuwen of er op vliegvelden temperatuurchecks zullen zijn, terugdenkend aan de Mexicaanse griep e.d. Maar dat blijkt nog te vroeg. Onderweg proberen we tickets naar NL te boeken voor juni en komen we erachter dat we nog weleens een probleem kunnen gaan hebben met Julia en Ivana’s paspoort wat in september afloopt en dus niet meer 6 mnd geldig is op het moment van reizen.

1^e helft februari 2020:

Terug in Wamena beseffen we dat we voorbereidingen moeten gaan treffen voor ons vertrek in juni. Ook al zijn we er nog niet echt aan toe om over re-integratie na te denken na alle moeilijke maanden die achter ons liggen, we ontkomen er niet aan. Meerdere andere gezinnen uit Wamena zijn van plan om terug te verhuizen deze ‘zomer’ dus het één na het ander wordt te koop aangeboden. Ik maak vast mijn lijsten voor wat we mee willen nemen in de koffers en wat we willen laten verschepen en wat we willen verkopen. We boeken met veel pijn en moeite tickets naar NL die erg goedkoop blijken te zijn! 10 juni is de verwachte aankomstdatum. Met interesse volgen we het coronanieuws in China.

2^e helft februari 2020:

Pa heeft een ongeluk met de brommer met Julia en Jesse achterop. Hij krijgt een medische evacuatie naar Jakarta en wordt daar geopereerd. Ik breng pa en ma naar Sentani en slaap daar in het MAF guesthouse. Er zijn 3 gastenkamers daar. We zaten in C nadat we geëvacueerd waren in september na de rellen en in B na de miskraam. Julia en ik maakten al ‘grapjes’ dat we benieuwd waren wat er zou gebeuren waardoor we in kamer A kwamen. Daar zit ik dus nu nadat ik pa en ma op het vliegtuig heb gezet. In Jakarta ligt pa op een volle zaal. Het ziekenhuis is overvol vanwege een dengue-uitbraak (was het echt dengue?). Ik vlieg terug naar Wamena en daar controleren ze inmiddels je temperatuur bij binnenkomst op het vliegveld. Op 29 februari komen pa en ma weer aan in Wamena. Pa heeft een akelig kuchje aan het ziekenhuis overgehouden en heeft koorts. Hij heeft gevraagd om een coronatest, maar de dokter in Jakarta schrok erg en zei dat dat nog niet kon. Hij komt gewoon door de controles heen en de corona-man op het vliegveld verzekert ons ervan dat er nog geen corona is in Indonesië, maar wij hebben onze twijfels.

Begin maart 2020:

We maken ons enigszins zorgen om de berichtgevingen rondom het coronavirus. Indonesië blijft lange tijd wit op de wereldkaart qua besmettingen. Dit is voornamelijk omdat er nog niet getest wordt in Indonesië. Op 2 maart zijn de 2 eerste officiële gevallen in Jakarta, maar het lijkt erop dat dit er veel en veel meer moeten zijn. Er wordt veel gereisd binnen Indonesië dus allicht komt het ook naar Papua. We houden onze jaarlijkse grote rommelmarkt en hebben gelijk een hoop spullen opgeruimd! Dat hoeft niet meer uitgezocht te worden. Fijn!

9 maart 2020:

In het Papua nieuws komen berichten dat buitenlanders Papua niet meer in mogen komen vanwege het coronavirus. Zij kunnen inderdaad het virus meenemen, maar wat van alle Indonesiërs die heen en weer reizen?? We maken ons een beetje zorgen om allerlei vrienden die in het buitenland zitten vanwege visa, gezondheidsproblemen of conferenties. Uiteindelijk wordt de regel niet gehandhaafd en kan iedereen blijven reizen. Broer Pieter is inmiddels in Jakarta en komt hierdoor niet meer terug naar Papua als hij slaagt voor zijn medical. Jakarta is zo goed als op een lockdown vanwege een corona-uitbraak daar. Pa lag daar anderhalve week geleden in het ziekenhuis en toen zou er nog geen corona zijn (???). We proberen onze collega’s en studenten instructies te geven over hygiëne.

Trump zegt dat Amerika stopt met vliegen op Europa. De bupati in Wamena stuurt brieven rond met informatie over het coronavirus. We volgen het Nederlandse nieuws en checken met onze families in NL. Velen doen het af als een hype en angst zaaien. Pieter en ik hebben onze twijfels hierbij en zeggen tegen elkaar dat Nederlanders nooit goed op een lockdown kunnen. Veel te eigenwijs en nuchter hiervoor.

13 – 15 maart 2020:

Wamena ladies retreat! Corona is vaak het onderwerp van gesprek. We hebben een ontzettend fijn weekend samen met onze missionary vrienden. Gezellig, fijn en relaxed. Niet wetende dat dit onze laatste ontmoeting zou zijn en dat velen van ons de week erna zouden vertrekken. (Achteraf prima dat we dit niet wisten, want dat zou alleen maar stress en verdriet betekenen dit hele weekend).

15 en 16 maart 2020:

Vrienden van ons moeten het land uit vanwege visa. Ze zouden naar Singapore gaan, maar het land sluit vannacht zijn grenzen. Ze besluiten naar Maleisië te gaan. Onderweg daarheen sluit ook dat land zijn grenzen. Ze vliegen terug naar Jakarta en wachten daar op een vlucht naar NL. Twee van hun kinderen krijgen koorts. Er zijn 1^e verdachte gevallen in Papua. Buitenschoolse activiteiten lassen we af. De internationale school in Sentani gaat dicht. Wij maken ons een beetje zorgen om pa en ma. Europa gaat dichter en dichter. Zitten ze hier wel veilig? Maar nog meer maken we ons zorgen om onze lokale mensen. Al die maatregelen die ze nemen in westerse landen gaan hier helemaal niet helpen! Waar was je je handen als je geen zeep en schoon water hebt? En hoe ga je in quarantaine in een hut waar nog vele anderen wonen? Wat gaat deze ziekte hier doen waar zovelen kwetsbaar zijn omdat ze in rokerige hutten zijn opgegroeid of omdat ze een andere ziekte als HIV/Aids, tbc of malaria onder hun leden hebben??

In Nederland gaat alles in rap tempo. Eerst werd het handenschudden afgeschaft. Nu zijn inmiddels de scholen al dicht. We moeten er een klein beetje om lachen dat nu heel Nederland zit te homeschoolen... Een Zwitserse vriendin vraagt of we van plan zijn mijn ouders naar NL te sturen. Nee, zeg ik ferm. Geen sprake van. Ze blijven. Gaan we niet eens over nadenken. Als zij weggaan, moeten wij ook weg. Genoeg ellende gehad.

17 maart 2020:

Krijgen toch een beetje twijfels of pa en ma hier wel veilig zitten. Ze zijn 65+. Maar pa heeft zelfs misschien al corona gehad?? We horen alle hamsterverhalen uit Europa en Amerika en verwachten dat het in Papua ook best eens zou kunnen dat we een tijd niet om boodschappen kunnen. Dus slaan we in in de lokale supermarkt. Voor en na het winkelen moet je buiten handen wassen. We halen het record van 9 jaar. Nooit voor zoveel geld in 1x boodschappen gehaald!!

18 maart 2020:

Elke woensdag doen ma en ik een ‘opruimprojectje’ in huis. Vandaag alle oude post uitzoeken. Ze liggen in een la waar water in gelekt heeft en waar kakkerlakken het gezellig vinden. Ik word er een beetje verdrietig van. Zoveel lieve berichtjes van zoveel mensen! Ik maak wat foto’s van sommigen en daarna gaat het naar de brandstapel. We horen van een MAF gezin dat moet vertrekken omdat de man een auto-immuunziekte heeft. Ook een ander gezin geeft door dat ze naar de US gaan omdat ze eruit moeten vanwege visa. Versneld afscheid!! Meer en meer dingen worden gecanceld. Voelt niet fijn.

19 maart 2020:

STKIP besluit om na de toetsweek het complex af te sluiten zodat we nog door kunnen met de lessen op het complex, maar niemand meer eruit en erin. We horen van plannen om het vliegveld te sluiten. We worden eigenlijk wel een beetje zenuwachtig van alles. Pffft. Kunnen we dit aan? Kunnen we er in juni nog uit? We besluiten om Ketina en Keroko morgen uit te leggen dat ze voorlopig niet meer mogen komen en om hen een maand salaris mee te geven. Ik besluit om stille tijd te nemen in deze rare tijd en lees dit:

“Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus.” Fil. 4: 6-7

’s Avonds krijgen we een brief van de NLse ambassade waarin Nederlanders in Indonesië worden opgeroepen om terug te keren naar NL. Dit is een bericht wat we niet naast ons neer kunnen leggen. Onze magen draaien zich om... Pa en ma besluiten gelijk om terug te gaan en boeken om.

20 maart 2020:

Na een zowat slapeloze nacht met veel bidden en huilen besluiten we dat we z.s.m. naar NL terug moeten. We lezen in het nieuws dat Amerika Amerikanen oproept om terug te gaan en Indonesië roept alle Indonesiërs op. Meer en meer landen gaan op slot. Dit gaat een zaak worden van een hele lange adem en we vrezen dat we in juni niet terug kunnen verhuizen als dit zo doorgaat. En in juli loopt ons visum af. Mede gezien het zware afgelopen halfjaar - met de rellen in september, de zwangerschap en miskraam daarna (en het ongeluk van pa) – besluiten we de knoop door te hakken. Dit was geen gemakkelijk besluit. We wilden het zo graag goed afsluiten en nog een paar ‘normale’ maanden hebben voordat we zouden vertrekken na 9 jaar hier gewoond te hebben. Maar wederom, Gods gedachten zijn hoger dan onze gedachten... We boeken de tickets om en schrikken van de omboekkosten. Maar we voelen dat we geen andere keuze hebben. Zeker omdat er een dreiging is dat de vliegvelden in Papua gaan sluiten.

We komen nog bij elkaar als koor. Ook dat moet plotseling afgebroken worden. Ik krijg geen noot uit mijn keel en loop huilend weg. Arni en Agu willen me troosten en huilen mee. Alleen zit er wel 1.5m tussen elk van ons. Zo akelig.

We horen van de TFC dat we in de pastorie mogen. Dat is heel erg fijn! We nemen afscheid van Ketina en Keroko. Zeker de laatste valt zwaar omdat Keroko 9 jaar bij ons in trouwe dienst is geweest. Hij mag op STKIP blijven werken voor een dag wat heel fijn is. Verder heeft hij geen inkomsten. Zijn vader zit bij de supermarkt te bedelen. We weten dat we met hem moeilijk contact kunnen houden in de toekomst. We voelen ons verantwoordelijk voor hem en denken na hoe we hem in de toekomst kunnen blijven ondersteunen.

- Twee grote vrienden, van het begin af aan -

STKIP besluit om per woensdag op volledige lockdown te gaan. Mijn maag besluit per direct hetzelfde.

21 maart 2020:

Weer een moeilijke nacht. Dus gaan we maar aan de slaappillen. Er gaat zoveel om in onze hoofden! We pakken dapper in en brengen allerlei spullen naar allerlei mensen weg. ’s Middags snel even langs de Kooijmans omdat ook zij plotseling vertrekken. Ivana moet toch echt even haar vriendin gedag zeggen. Zij gaan in Groningen wonen, dus niet naast de deur straks. We zijn ongeveer tegelijk gekomen met hen in 2011 en gaan nu ook tegelijk weg. Speciale vrienden!

22 maart 2020:

’s Morgens houden we een kerkdienst op STKIP. Pieter leidt de dienst over Ps. 23. Na de dienst maken we samen foto’s en komen Pieters mentorstudenten nog even om de koffie. We zien niet alle collega’s meer omdat niet iedereen op het complex woont. Dit is niet het afscheid waar we op gehoopt hadden. Het zou een mooie bijeenkomst worden met veel tranen en omhelzingen en natuurlijk een kookput. Nee dus. Een afscheid op gepaste afstand wat ongelofelijk vreemd voelt. Voelt niet goed. We krijgen allemaal het verlangen om een keer terug te komen om dit op een goede manier af te sluiten.

- Pieters mentorstudenten -

’s Middags komen we met een aantal mensen bij elkaar op de MAF base. Eigenlijk is de dienst gecanceled, maar toch willen een aantal vrienden graag voor ons bidden, ook voor onze kids die als MK (mission kid) tegen problemen aan zullen gaan lopen in hun ‘thuis’land. Heel fijn dat we dit nog even samen kunnen doen. Er vloeien tranen. Ook dit keer is niet iedereen aanwezig en kunnen we dus niet van iedereen persoonlijk afscheid nemen.

23 maart 2020:

De moed zakt een beetje in onze schoenen. Er moet zoveel uitgezocht worden! We besluiten dat we alleen de koffers inpakken en de verscheping klaarzetten (versturen komt later wel). Alle verkoopspullen zetten we bij elkaar. We kunnen nu ook geen sale houden. Een aantal kasten laten we voor wat ze zijn en die moeten dan later maar uitgezocht worden. We kunnen gewoon simpelweg niet alles in een dag of 4 afmaken! Dus dat geeft enigszins rust. Pieter zal sowieso (hopelijk) in ieder geval terugkeren. We voelen ons allemaal heel vreemd in onze magen. Onze damescollega’s hebben gekookt bij pa en ma en we mogen daar eten. Social distancing is moeilijk hier en we worden een beetje zenuwachtig. We moeten onderweg niet ziek worden! We horen dat vliegveld Wamena dichtgaat donderdag. Onze tickets staan op woensdag.

’s Avonds komen we erachter dat de tickets niet goed omgeboekt zijn. De betaling is nooit doorgekomen. Ok. Dit is echt niet leuk meer. Ons stresslevel gaat gewoon nog meer omhoog! Het lijkt wel of we bijna stikken. Na heen en weer gebel met Garuda en veel geduld blijken er nog tickets te zijn Papua uit op woensdag. Alleen moeten we dan 20u wachten in Makassar. Nou, dat moet dan maar. We zitten met pa en ma tegelijk tot daar en daarna gaan wij eruit. We betalen nog meer bij en krijgen de tickets in onze mailbox. Ook Pieter neemt een slaappil.

“Zeker, mijn ziel, zwijg voor God, want van Hem is mijn verwachting. Zeker, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn veilige vesting; ik zal niet wankelen.” Ps. 62: 6-7

24 maart 2020:

Het blijft spannend of de vliegvelden openblijven. Er is nu ook sprake van dat Sentani gaat sluiten. O wat zullen we blij zijn als we eruit zijn! De meiden zijn zo goed als klaar met inpakken. Ze mogen allebei vandaag nog even naar een vriendin in de stad ter afsluiting. Ze nemen Flip de schildpad mee en brengen die bij een hotel in een vijver. Ik ga nog even bij het grafje kijken achterin onze tuin. Ik huil.

Pieter en ik zitten elkaar ’s middags maar een beetje aan te kijken. We zijn eigenlijk klaar en willen weg. Onze heren collega’s hebben vandaag gekookt, maar we besluiten dat het beter is dat we het thuis opeten. We moeten niet teveel mensen meer tegenkomen, want we zijn nu een dag extra onderweg en we willen graag gezond blijven onderweg!

25 maart 2020:

Laatste nacht in Wamena. We staan vroeg op en vertrekken om 6.30u naar het vliegveld. Een aantal collega's brengen ons weg. Het is erg rustig daar. We checken in en betalen ons overgewicht. We zien weinig beweging bij het vliegtuig maar na een poos gaan gelukkig de voorbereidingen in gang.

- Een laatste knuffel - 

Rond een uur of 8.30u stijgen we op. We zijn ongelofelijk blij en dankbaar dat we eruit zijn! Maar de manier waarop is zeer vreemd natuurlijk. En zo een akelig idee dat we onze collega’s, studenten en vrienden zo achter moeten laten in Wamena! In Sentani is het ook niet druk. We moeten een aantal uur wachten en zien veel blanken die ook vertrekken. Buzz en Myrna komen pa en ma’s paspoorten nog brengen en gelukkig kunnen we hen nog even gedag zeggen. Al onze bagage mag mee! 160 kg in totaal aan ruimbagage. Doordat we frequent flyer zijn hebben we wat extra kilo’s gespaard dus gelukkig hoeven we niet bij te betalen. Op het vliegveld komen we een oud-student tegen die gelijk in tranen uitbarst. Weer kunnen we elkaar niet vasthouden. In het vliegtuig zitten we allemaal zowat in een andere rij. Vreemd. Het originele plan was waarschijnlijk om de middelste stoel leeg te laten, maar die zijn op het laatste toch nog volgeboekt. Hm, meer kansen om het virus te verspreiden lijkt mij... 

Ik zit naast de wc en vind het niet prettig dat iedereen in de rij staat voor de wc. Wij zijn zowat de enigen zonder masker. In Makassar zeggen we pa en ma gedag. Gelukkig kunnen zij wel door, want pa’s vinger is inmiddels aan het ontsteken. Hopelijk kunnen ze door zonder koorts! Bij binnenkomst in Jakarta moeten we 2x door een poortje waar we gesprayd worden door een ventilator met desinfecteerspul erin. Interessant. Terwijl we op onze bagage wachten trekt een man naast Pieter zijn masker af om eens even lekker flink te niezen in Pieters richting. Dank je wel...

Onderweg zijn we meerdere keren getemperatuurd. Ook bij de ingang van het hotel. Blijft spannend allemaal! We horen dat Sentani vanavond ook op slot gaat. God zij dank dat we er vandaag uit konden! We voelen ons ongelofelijk moe en zijn eigenlijk wel blij dat we vannacht even kunnen slapen.

26 maart 2020:

Onze vlucht naar Jakarta gaat eerder. Hierdoor moeten we wel langer wachten in Jakarta. Ik neem een Paracetamol in. Ik word te zenuwachtig van al die temperatuurchecks... We horen dat pa en ma veilig zijn aangekomen in Amsterdam. Gelukkig. We komen moeiteloos door de douane heen. Nu geen enkel probleem natuurlijk dat Julia en Ivana’s paspoorten al bijna aflopen! We proberen de uren te doden in Jakarta. Ik heb erg last van mijn allergie en heb moeite om zo weinig mogelijk te hoesten onderweg. Jesse heeft er geen last van en hoest en niest eens een paar keer flink tot grote schrik van ons en de mensen om ons heen. We zullen blij zijn als we in de pastorie naar hartelust mogen hoesten en niezen, haha!! Helaas heeft het vliegtuig vertraging. We zijn erg moe en Jesse is in slaap gevallen. We maken onze eerste culturele fouten tussen al de wachtende Nederlanders en dat maakt ons een beetje zenuwachtig voor NL. Rond middernacht kunnen we boarden. Het vliegtuig zit overvol. Afijn, nu maakt het niet meer zoveel uit. We gaan er toch in Amsterdam uit. We slapen/dommelen allemaal een aantal uren en de vlucht van 13.5 uur is gelukkig goed te doen.

27 maart 2020:

Boven NL horen we dat het 4 graden is. Brrrr. Helemaal niet meer aan gedacht dat het in NL koud is! Ik heb zowat al mijn kleren in Wamena achtergelaten en al helemaal niets met lange mouwen bij me. We gaan door de controles heen. Ook hier blijkt social distancing lastig. Een vliegveld is niet de juiste plek om te zijn nu in deze tijd en wij zijn door 6 vliegvelden heengekomen! Alles gaat vlug omdat het niet druk is. We halen onze bagage op en lopen richting de deuren. HET moment waarvan je altijd gedroomd hebt: je komt THUIS na 9 jaar!!!! Je TFC en familie staan popelend te wachten met een spandoek, ballonnen en lekkers en je valt elkaar in de armen. Tranen omdat je hier nu staat, (zonder dikke buik). NIETS van dit alles. De deuren gaan open en ... er staat niemand.

Verdwaasd kijken we om ons heen. Het is rustig op het vliegveld. We krijgen contact met Harmen en die komt naar ons toe. Andrea is nog onderweg. Ook hen begroeten we op afstand. We hebben zin in iets en willen iets kopen. De 1^e keer naar een winkel in NL is altijd spannend. Weten we nog hoe het betalen werkt? Hoe moet het ook alweer allemaal? Buiten de winkel hangen wel 10 posters op met coronaregels. Oei. Dit zie ik gelijk niet meer zitten. Dat maakt het allemaal nog ingewikkelder! Gelukkig is Harmen bereid om mee te lopen en aanwijzingen te geven. Zo. Ik hoef gelukkig de 1^e twee weken niet naar de winkel. Veel te ingewikkeld. Terwijl we naar de auto lopen zwaait er iemand vanuit de verte. Marcel Kooijmans!! Dat is grappig. Een leuk weerzien. Zij zijn eergisteren aangekomen en hij moest een huurauto terugbrengen naar Schiphol. Heel grappig. NL is dus inderdaad erg klein.

In de pastorie wacht ons veel lekkers, leuke verrassingen en lieve kaartjes. Heel fijn om hier nu te zijn!

27 maart – 3 april 2020: 1^e week quarantaine:

We kiezen ervoor om in quarantaine te gaan, ook al is dat niet verplicht. We willen zelf aansterken na alle stress en weinig slaap om deze ziekte eventueel aan te kunnen en grote kans dat we onderweg besmet zijn geraakt. We horen van verschillende mensen in Wamena en Sentani dat die ziek zijn geworden en ook de familie van Burg. Lijkt allemaal op corona. Binnenblijven dus.

We hebben niet al teveel last van de jetlag. We vallen wel een beetje in een gat. We hadden in Wamena de laatste week maar 1 gedachte: eruit! Superdankbaar dat we nu hier zijn in een heel fijn, groot huis. Daar mogen we gelukkig in ieder geval de 1^e 3 maanden in. Maar wel een rare situatie. We kunnen familie en vrienden niet goed ontmoeten. Stiekem waarschijnlijk toch gedacht dat NL ‘normaal’ zou zijn, maar verre van dat. Kids zijn niet echt gemotiveerd om school te doen. Dit schooljaar was een zeer vreemd jaar met heel erg veel stress.

We wilden zo graag nog een aantal ‘normale’ maanden in Wamena voordat we weggingen. We hadden allerlei plannen over hoe we ons afscheid wilden doen. We hadden lijstjes met spullen die we nog wilden kopen in Indonesië om mee te nemen naar hier. Ik wilde nog erg graag naar de kapper (veel goedkoper in Indonesië), we zouden nog mooie gezinsfoto's maken in Wamena, we zouden een paar dagen in Sentani en in Jakarta verblijven om daar nog wat leuke dingen te doen en afscheid te nemen, enz. enz. Maar niets van dit alles. We hebben in ‘stijl’ Wamena verlaten... Ach. Afijn. Niemand die nu op ons let. We lopen rond in kleren die al jaren uit de mode zijn, haar op half 12. We hoeven nog niet naar de winkel en kunnen dus zeer rustig aan het NLse leven wennen! Elk nadeel heeft een voordeel.

We proberen ons te focussen op het feit dat God een plan heeft met ons leven. En dat Hij een goede toekomst voor ons voor ogen heeft. Want kijkend naar de toekomst kunnen we in paniek raken. Hoe moet het nu verder? Wat als Pieter werkeloos raakt? Hoe gaan we financieel rondkomen de komende maanden? We krijgen af en toe wel flashbacks van 2008 toen de financiële crisis uitbrak en Pieter werkeloos werd. Verschil alleen is dat Pieter toen recht had op een WW uitkering en nu hebben we niets opgebouwd...

Onze lichamen zijn geland in Nederland. Nu onze hoofden nog... Maar dat schijnt nog wel een poosje te gaan duren.