Met het vliegtuig op stagebezoek

Om 5.15u moeten we bij MAF aanwezig zijn, dus de wekker staat dit keer op 4.30u! Met een volgeladen motor gaan we op weg naar het vliegveld, nog in het donker. We stijgen om 5.45u op en komen daarom al om 6.15u in Mamit aan! Mamit is een dorp dat helemaal tussen bergen in ligt (soort balkon) en alleen te bereiken is per vliegtuig. Prachtig! Het dorp loopt uit zodra het vliegtuig aankomt. Ook Wes en Esther Dale (zendelingen uit Australie) zijn al wakker. We hopen dit weekend bij hen te verblijven. Na ons ontbijt kan Pieter gelijk beginnen met het observeren van studenten Rahel en Dorli, die daar bezig zijn met hun eindstage. Sinds een jaar of drie is er een nieuwe school geopend door een grote Indonesische stichting voor christelijk onderwijs. De school wordt tot nu toe vooral bemand door leerkrachten die zijn opgeleid in Java, maar we hopen dat in de toekomst ook onze studenten op deze school kunnen gaan lesgeven. De afgelopen periode hebben we contact gelegd en we zijn blij dat Rahel en Dorli nu hier hun eindstage kunnen doen.

- Mamit -

Eigenlijk heeft de school vrij wanneer we aankomen, maar speciaal voor de gelegenheid vinden de kinderen het helemaal niet erg om een dag extra naar school te komen. De school begint om 7 uur en omdat we al om kwart over zes zijn aangekomen zijn we mooi op tijd. In Mamit zijn drie lagere scholen, en dit is de enige die functioneert. Op de andere scholen komen de leerkrachten alleen aan het eind van het jaar om de examens van de kinderen in te vullen of om groenten en brandhout te vragen. Gelukkig is het hier anders en er zijn duidelijke regels. Ouders zijn verplicht om hun kinderen bij de school af te leveren. Zo niet, dan mogen de kinderen niet naar binnen. Dit is om te voorkomen dat ouders naar de stad vertrekken en hun kinderen aan het lot van vage familieleden overlaten. Nadat de kinderen binnen zijn, zoeken ze allemaal hun tandenborstel op en verzamelen zich buiten rond de wasbak om hun gezicht te wassen, tanden te poetsen en snot te verwijderen. Daarna verkleden ze zich en trekken hun schooluniform aan. Dat mogen ze niet aan naar huis, want kinderen spelen meestal uren in de modder voordat ze thuis aankomen.

 Rahel geeft les.

We observeren de lessen van Rahel en Dorli. Rahel is een hele enthousiaste juf waarbij de kinderen het duidelijk naar hun zin hebben. Ze geeft vandaag social studies aan de kinderen van klas 2. Dorli geeft in het lokaal ernaast hetzelfde vak aan klas 3. De kinderen moeten een kort opstel schrijven en daaruit blijkt al snel het enorme verschil met de kinderen van andere scholen. Deze kinderen draaien hun hand er niet voor om om in 10 minuten een heel blad vol te schrijven. Daarmee zitten ze ongeveer op hetzelfde niveau als een gemiddelde leerling in het voortgezet onderwijs hier. We zijn blij om te zien hoe goed deze school draait en hoe soepel onze studenten meedraaien. Het laat ook zien dat Papua-kinderen niet dom zijn, zoals hun ouders vaak denken, maar dat ze zich uitstekend kunnen ontwikkelen wanneer ze goed onderwijs krijgen.

Julia en Ivana hebben het intussen al reuze naar hun zin bij uncle Wes en aunt Esther, want zij hebben een huis vol speelgoed! Wes & Esther werken op de lokale bijbelschool. Op het complex van de bijbelschool wonen 87 gezinnen in hutten. Het ziet er gezellig uit met allerlei bloemen er tussen geplant. Man en vrouw volgen allebei de lessen en Esther doet de kinderopvang. Ze vangt in haar eentje 150 (!) kinderen op in de leeftijd van 0-12. Esther probeert om wat les te geven, maar dat valt niet mee met zoveel kinderen in zoveel leeftijden. Om 10u komen de moeders snel hun baby's voeden om dan weer terug te gaan naar de les. Zo rond 12u worden de kinderen opgehaald en krijgen de groteren les tot 14u. Na de lunch krijgt Esther thuis nog een aantal kinderen op bezoek die wat willen leren. We bewonderen hen erg. Ze zijn al een eindje in de 60 en ze doen dit werk met grote liefde, al is het niet makkelijk en valt het hun soms zwaar. Maar dit weekend hebben ze een lang weekend omdat vrijdag en maandag een vrije dag is. Genoeg tijd dus voor een hoop spelletjes en om met onze kinderen te spelen. Wes & Esther leven zeer eenvoudig. Ze hebben geen koelkast of vriezer en eten wat er die dag voor handen is. Gelukkig komen er veel mensen aan de deur die groente, fruit of vis te koop hebben. En iedereen is welkom bij hen. Het is een komen en gaan van mensen. Ze ontfermen zich ook over de (veelal jonge) leerkrachten van school en het medische team van de kliniek (er draait een goed gezondheidsprogramma daar). Ze organiseren spelletjesavonden, bijbelstudies en zondagse bijeenkomsten met hen. Wat een geweldige mensen. Wes heeft in het verleden geholpen de bijbel te vertalen in de Lani taal. Hij is een zoon van Stan Dale die als één van de eerste zendelingen naar de binnenlanden van Papua kwam en is vermoord en opgegeten. We vragen Wes wat zijn motivatie was om toch nog terug te komen naar Papua. Hij vertelde vol overgave dat hij van dat moment af gelijk de daders kon vergeven.

Het complex van de bijbelschool.

We genieten van de natuur, de gastvrijheid van de Dale's en brengen veel tijd door met Rahel en Dorli. Julia en Ivana raken niet uitgespeeld en hebben het ontzettend naar hun zin. Rahel neemt Pieter en de meiden zaterdags mee naar familie, een half uur lopen. Ze komen terug met armen vol spullen zoals suikerriet, mais en heerlijke sappige sinaasappels die allemaal mee terug gaan naar Wamena en waar wij het later met onze collega's en studenten verdelen.

Zondags gaan we 's morgens naar de kerk. De dienst is in lokale taal, dus kunnen we het niet volgen. Maar toch fijn om een dienst daar mee te maken. Na de avondmaalsdienst volgt er nog een gewone dienst. De mannen zitten links op de grond en de vrouwen en kinderen rechts. Het is een kleurig geheel, al die vrouwen met netten op hun hoofd. Als de dominee bidt gaan alle netten netjes van het hoofd af. Plotseling wordt onze aandacht gevestigd op iets groots op de muur. Een spin, en niet zomaar eentje! Een grijze, harige spin met een diameter van zo'n 15 cm. Niemand schijnt hem op te merken, alleen de blanke gasten kijken elkaar wat verschrikt aan. De spin loopt gezellig langs de arm van een slapende man naar beneden en lijkt verdwenen te zijn. Na een half uur gaat er een golf van beweging door de gemeente. De spin is aan een tocht over de grond begonnen en waar hij loopt komt iedereen in beweging. Hij krijgt een paar keer een duw van iemand waardoor hij een paar meter verder schiet en daar vervolgens opschudding veroorzaakt. Kraaiende peuters kruipen er vrolijk achteraan. Totdat iemand het genoeg vindt. (Het is al lastig genoeg om de aandacht erbij te houden met al die huilende baby's en kletsende kinderen). Hij staat op, geeft de spin een flinke klap met z'n bijbel en schuift het beest de kerk uit. Deze was blijkbaar niet lekker genoeg om te roosteren, want na de dienst ligt hij nog steeds te creperen op de grond.

Elke zondag uit de kerk krijgen de kinderen een cracker van Wes & Esther. Julia en Ivana helpen mee uitdelen. 

Pieter leidt 's avonds de bijeenkomst in huis met de leerkrachten en het medische team. We denken samen na over de wat het betekent om Jezus te volgen naar aanleiding van Filipenzen 2. Een echte volgeling is een dienaar, een slaaf, geen verlosser of koning. We hebben met elkaar een goede avond.

Maandags gaat de wekker weer vroeg want we hopen vroeg te vertrekken zodat Julia en Ivana gewoon naar school kunnen en Pieter en Jacomien hun lessen op STKIP kunnen geven. Het vliegtuig komt tegen 7u binnen en om 7.30u staan we met draaiende moter klaar om te vertrekken. Maar plotseling komt er een zware bewolking zodat we niet weg kunnen. Julia en Ivana hopen al erg dat we nog een paar dagen moeten blijven. Ze hebben nog geen zin om terug te gaan naar Wamena! Maar helaas voor hen lukt het om 8.00u alsnog. We kijken terug op een heerlijk, gezellig, ontspannen en gezegend weekend! 

Julia mag op de terugweg (voor het eerst van haar leven) voorin 
en mag zelfs een poosje het vliegtuig besturen!!