Een beetje raar om onder deze omstandigheden nog een oud blog te plaatsen, maar deze stond al een poosje klaar tot we een keer goed internet zouden hebben. Nou, goed internet hebben we in ieder geval! (Het blog hieronder gaat over de ontrust in Wamena).
Ieder jaar hebben de mensen in Papua een dag extra vrij omdat ze dan herdenken dat het Evangelie binnenkwam. Er zijn de afgelopen jaren verschillende 50-jarige herdenkingen geweest. Landikma is één van de laatste hierin (mede ook omdat de voorbereidingen 3 jaar duurden en het inmiddels dus eigenlijk al 53 jaar is). Deze herdenking was van alle GJRP (vroegere ZGG) kerken hier uit de omgeving.
Ieder jaar hebben de mensen in Papua een dag extra vrij omdat ze dan herdenken dat het Evangelie binnenkwam. Er zijn de afgelopen jaren verschillende 50-jarige herdenkingen geweest. Landikma is één van de laatste hierin (mede ook omdat de voorbereidingen 3 jaar duurden en het inmiddels dus eigenlijk al 53 jaar is). Deze herdenking was van alle GJRP (vroegere ZGG) kerken hier uit de omgeving.
Ds. Vreugdenhil en zijn vrouw
waren hiervoor natuurlijk uitgenodigd. Zij kwamen na ds. Kuyt zo’n 45 jaar
geleden in Landikma het Evangelie brengen. Het leek ons bijzonder om deze
herdenking mee te maken en besloten met ons gezin, Joppa en 8 GJRP studenten
hierheen te rijden. Het ligt nog een eind achter Pass Valley. Zo’n 90 km van
Wamena vandaan en een uur of 3 rijden. Tot Pass Valley is alles al
geasfalteerd. (Toen we hier kwamen wonen was dat nog niet gebeurd en deed je er
uren langer over). Na Pass Valley werd de weg slechter en hobbelden we richting
Landikma. De natuur is prachtig en we konden Landikma al een poos zien liggen.
De begroeiing werd steeds tropischer omdat Landikma een stuk lager ligt.
Aangekomen in Landikma bleek de
herdenking net begonnen te zijn. Precies op tijd dus (want eigenlijk zou het
uren eerder al begonnen zijn). We reden nog een stuk verder omhoog naar een
standbeeld van een open geslagen bijbel, wat precies op een prachtig punt in de
vallei staat. Daar aangekomen begon de herdenking. Ds. en mevr. Vreugdenhil
kwamen door een poort aangelopen met een aantal lokale dominees van
verschillende GJRP kerken die een fakkel in hun hand hielden. Ze liepen omhoog
richting het monument. Het was een indrukwekkend gezicht. Er werd een aantal
keer benadrukt dat de mensen hier vroeger in duisternis leefden en dat 50 jaar
geleden het Licht hier binnenkwam.
Hierna zou er een speciale
herdenkingsdienst worden gehouden in Landikma zelf. We hobbelden weer terug en
waren benieuwd waar of we ergens zouden mogen slapen. We hadden rekening
gehouden met zeer eenvoudige omstandigheden. Tot onze verbazing werden we in
een prachtig huis gestopt van iemand van de overheid. Net nieuw gebouwd. Samen
met de Vreugdenhils, Elco van Burg en Joppa mochten we daar verblijven. Luxe
hoor!
De kids bleven ‘thuis’ aangezien
we al aan zagen komen dat de herdenking behoorlijk lang zou gaan duren. Het
begon buiten in de felle zon. Het nieuwe kerkgebouw moest namelijk ook nog
geopend worden. Na alle gebruikelijke (Indonesische) formaliteiten werd de kerk
geopend en de kerkelijke attributen binnengedragen. Ds. Vreugdenhil mocht de 1e
kerkdienst daar bedienen en herdacht dat het Licht in de duisternis was
gekomen. Bijzonder om mee te mogen maken. We waren ook weer blij dat het
afgelopen was want eerst hadden we lang buiten in de zon gestaan/gezeten en
daarna op de grond gezeten in de kerk omdat er niet genoeg stoelen waren.
In het huis stond al een
heerlijke maaltijd voor ons klaar. Als we snel aten konden we nog een
(volwassen) doopdienst meemaken met daaraan voorafgaand een belijdenisdienst.
Een aantal jongeren werden buiten in een soort zwembad naast de kerk gedoopt. Alles
verliep nogal chaotisch, maar vooruit. Het is ook een heel geregel met zoveel
mensen en net een nieuw gebouw enzo.
De volgende morgen was het zondag
en zouden we met z’n allen naar de kerk gaan. We stonden rond 9u al bij de ingang.
Na een tijdje luidde een diaken de klok, normaal gezien een teken dat je naar
binnen mag gaan. Maar dat ging even fout. Iedereen werd weer naar buiten
gedirigeerd. Er werd wat nerveus heen en weer gelopen en niet zulke aardige
dingen tegen elkaar gezegd. Maar we moeten wel bedenken dat we hier met
verschillende stammen te maken hebben die vroeger vijanden van elkaar waren en
nu tot hetzelfde kerkgenootschap behoren, maar die dus op sommige momenten hier
nog steeds last van kunnen hebben. Tegen een uur of 10 mogen we dan toch naar
binnen. Dit keer hebben we geluk en kunnen we op een stoel zitten. De kerk zit
propvol!
Ook dit keer bedient ds.
Vreugdenhil het Woord. Ook word het Avondmaal bediend. Heel bijzonder voor deze
mensen van 13 verschillende gemeenten bij elkaar. Wij zitten helemaal van
achteren en maken ons een beetje zorgen over de beker die na zo’n 200 monden
ons bereikt.
We kijken terug op een bijzonder
weekend. Het was interessant en mooi om mee te maken. 50 jaar geleden kwamen
velen tot bekering. In de huidige tijd zijn er veel problemen binnen in de
kerk, zijn er weinig ware gelovigen en raken we vaak gefrustreerd en maken we
ons zorgen over de toekomst van Papua. Je kunt duidelijk zien dat de duivel
hier hard werkt. Maar God gaat door met Zijn werk! 50 jaar geleden leefden de
mensen in duisternis en wat bijzonder dat we nu op deze zelfde plaats met
honderden mensen het Avondmaal mochten vieren!
- Met onze GJRP studenten in Pass Valley op de terugweg -
Het was ook best grappig om een
keer in Landikma te zijn geweest. We zijn opgegroeid met woorden als Landikma,
Bomela, Langda, Pass Valley, etc. (Zendingsgebied van onze kerk). Zowel Pieter,
Jacomien en Joppa herinneren zich nog als kleuter dat ds. Vreugdenhil op de
basisschool een presentatie kwam houden over Irian Jaya (het huidige Papua). We
kregen een heus ‘zendingsgevoel’, terwijl het huidige Papua echt wel heel
anders is dan op de plaatjes die we van de zendingskalenders herinneren...
Thuisgekomen werden
verschillenden van ons ziek. Tja, niet gewend aan de bacteriën daar! Maar we
hadden het ervoor over.