Onrust in Wamena

Ik typ onze belevenissen maar even in een blog. Maandagochtend begon als een gewone, zonnige dag. Ik bracht Pieter naar het vliegveld om 7.00u. Rond 8.30 kregen we via de ‘Women of Wamena’ app berichtjes binnen dat er geschoten werd in de stad. Ik zou op bezoek gaan bij Wijnanda en waagde het er toch maar op, want het is tegenwoordig wel vaker onrustig en je kunt niet altijd thuisblijven. Meestal is het lokaal en ik moest een andere kant op. Jesse los op de voorstoel gezet zodat ik hem op de grond kon duwen in het geval dat er geschoten zou worden... Ik ben niet ver gekomen. Bij de brug werd ik bijna aangereden door een auto die met hoge snelheid door de bocht kwam op de verkeerde weghelft. Over de brug heen lag een jongen met moter op de weg. Die was waarschijnlijk aangereden door deze auto en de chauffeur was waarschijnlijk doodsbang (vanwege al bestaande problemen) en is doorgereden. Maar verder op straat stonden teveel clubjes mensen en werden er gebaren gemaakt dat ik beter om kon draaien. Dus maar omgedraaid en dat was maar goed ook, want kort daarna begonnen ze daar in de buurt ook te schieten. Terug op het complex ging ik eerst naar Joppa (want Julia had daar school). Vrij snel daarna zagen we afschuwelijk grote rookwolken boven de stad hangen. Dit werd erger en erger. Het leek of de hele stad in de brand stond! Het akelige was dat Ivana er middenin zat. Zij was op de MAF base homeschooling aan het doen bij haar vriendinnetje. Daar omheen stonden gebouwen in de fik en werd er veel geschoten.

De dag ging maar langzaam voorbij. De stroom en internet gingen er al snel af en we gingen maar spelletjes met onze collega’s doen om de tijd te doden. 2 Indonesische collega’s gingen met mij mee om hun telefoon op te laden met onze generator aan. De ene zijn vrouw en baby zaten te schuilen bij de politie en de ander haar man en kind waren allebei van elkaar gescheiden elk op een andere politiepost. Dus moeder, vader en kind alle 3 op een andere plaats en dan je telefoon die het niet meer doet...  

STKIP werd bedreigd omdat onze studenten niet meededen met de demonstratie. We hoorden dat er plannen waren om ook onze gebouwen in de brand te steken. Dat maakte ons bang. Onni heeft snel een aantal studenten gestuurd om zogenaamd mee te doen met de mededeling dat ze geen gekke dingen mochten doen. Zodoende bleven onze gebouwen gespaard.

Voren op straat liepen veel vluchtelingen die lopend de stad uitgingen terug naar hun eigen kampung omdat het daar veel veiliger is. Ook stonden er groepen mannen met pijlen en bogen. De brug was afgezet omdat de buurt niet wilde dat de politie hier heen kwam. Mijn collega’s durfden niet meer terug naar het huis van de buren te lopen. Maar ze wilden geevacueerd worden. (Dit hele conflict draait erom dat Papua’s een hekel hebben aan Indonesiers en hen het liefste weg hebben zodat ze de onafh uit kunnen roepen). Uiteindelijk konden zij en wij geen kant op. Ik zag dat zij 1 voor 1 bang werden en dat maakte mij bang. Er werden vreselijke verhalen verteld. Zoveel was afgebrand en zoveel slachtoffers waaronder ook doden! Ik voelde me erg verantwoordelijk voor Joppa, Julia en Jesse nu Pieter er niet was en het was niet fijn dat Ivana in de stad was. Ik heb even gebeld met Pieter en daarna met Kevin (hoofd van MAF over een mogelijke evacuatie). Daarna ging ook het mobiele netwerk eraf en konden we met niemand meer contact opnemen.

We spraken af dat we met z’n allen in het meisjesinternaat zouden gaan slapen. Wij bij Joppa in huis. Dat was handiger als er iets zou opdoen in de nacht. We hadden een vluchtroute en spraken af dat we achter door het veld heen naar het katholieke complex zouden gaan mocht het nodig zijn. Lucky bonden we bij de achterdeur vast. Vluchttassen stonden klaar. Nou, ik heb in elk geval geen oog dichtgedaan. Ik bleef maar piekeren hoe we morgen in de stad (dus bij het vliegveld) konden komen. Eén brug was al kapot en de bedoeling was dat de andere brug ook kapot zou gaan (zodat de politie er niet door kon). Dat betekende dat de vluchtweg richting de stad afgesloten was voor ons. Ik zou naar Bokondini kunnen rijden met de auto, maar eerlijk gezegd wist ik zelf de weg niet zo goed en ik wist ook niet of er nog genoeg benzine in de auto zat. En wat kom je dan onderweg tegen? En wat als het mobiele netwerk niet terugkomt? En ik had zo een ongelofelijk raar gevoel in mijn maag, nooit heb ik me eerder zo onveilig gevoeld! Om 5.30u ben ik eruit gegaan en heb de laatste dingen ingepakt uit ons huis. Ik had het idee dat ik misschien mijn huis nooit meer terug zou zien en het gekke is dat als je leven in gevaar is, dat alles waardeloos schijnt te zijn. Ik wist dan ook weinig tot niks mee te nemen. We hebben de paspoorten, geld en ieder 2 sets kleding, de laptops en dat was het wel zo’n beetje.

Terug bij Joppa stonden de Indonesische collega’s al klaar om naar de stad te worden geëvacueerd en moesten we snel aansluiten. Een aantal studenten en Papua collega’s begeleidden ons. Onni heeft alles perfect geregeld!! Een echte leider. Dat is dan weer een soort leuk om te zien. We werden uitgeleidde gedaan door studenten. Het was naar om afscheid te nemen en geen idee te hebben wanneer we ze weer zouden zien. Jesse was nog in z’n pyama en wij zonder ontbijt en ongepoetste tanden en zonder helm op de moter. Jesse had ik in de rugdrager gedaan en mijn handtas om me heen zodat we in geval van nood de moter af konden springen en weg konden rennen. De weekendtas moest dan maar achterblijven mocht het nodig zijn. Het was erg spannend. Konden we erdoor? Zouden we de MAF base kunnen bereiken? Is het veilig genoeg op straat? Al snel lag daar de 1^e boomstam. We konden er net langs. Op de brug was er een vuur aangestoken en was er een klein randje zonder vuur waar we langsheen konden. Best eng. Op straat lagen overal verbrande moters en uitgebrande auto’s. Werkelijk alle winkeltjes waren verbrand! Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Op de driesprong stonden politieauto’s rijen dik. Een soort ME eenheid. Vanaf daar kregen we politiebegeleiding en reden we in colonne richting de stad. Wat een vreselijk gezicht. Alles verbrand. Stroomdraden hingen slap op de weg en overal blokkades. Heel onrealistisch. We kwamen veilig bij MAF aan. Ik kreeg het even te zwaar. De spanning viel een eind weg. Mijn familie was zo goed als veilig! En nu kon ik het verder aan de piloten overlaten. Heerlijk om Ivana weer te zien. Ze heeft het ook taai gehad. Ik denk dat we allemaal een beetje een trauma eraan over hebben gehouden.

We hoorden op de base ook vreselijke verhalen. Op HIS waren ook veel vluchtelingen gekomen en op een gegeven moment kwam een kogel binnen, dwars door iemands been heen. En ook bij mensen die op de MAF base wonen ging er een kogel door hun schuur. Op straat zijn veel mensen in elkaar geslagen. Leerlingen hebben hun leerkrachten mishandeld met kapmessen. Veel mensen hebben brandwonden opgelopen en er zijn ook doden gevallen. 4500 mensen zijn naar politieposten gevlucht en enorm veel Papua's zijn naar hun kampungs gegaan. De stad is behoorlijk leeg.

Om 9.00u konden we met MAF uitgevlogen worden. We zijn herenigd met Pieter en voelen ons zo goed als veilig (ook in Sentani kunnen de gemoederen oplopen natuurlijk). Joppa heeft besloten om terug te gaan naar Nederland. Dat is jammer, maar begrijpelijk. Pieter was ziek geworden afgelopen nacht. Zodra hij beter is gaat hij vast terug. De rest van het gezin probeert ook z.s.m. weer terug te gaan. Hopelijk komt de stroom snel terug en worden er weer dingen ingevlogen. Anders wordt het leven wel erg lastig in Wamena. Mijn koelkast en vriezer zijn nu al 2 dagen uit en ik heb gezegd dat de studenten het maar op moeten eten. Mijn zorgvuldig opgebouwde voorraad van over de hele wereld... Maar goed. Dat is niets vergeleken met al het leed in Wamena!

We zijn God dankbaar dat Hij ons bewaard en gespaard heeft. Het was echt erg angstig allemaal en we hebben veel (schiet)gebedjes gedaan. Dank voor jullie meeleven en gebed voor ons en voor Papua! We hopen en bidden dat het nu toch echt wat rustiger mag gaan worden...

We voelen ons een beetje een vluchteling.