Update

De laatste keer schreven we over de geweldadigheden in Wamena op 23 september. Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Langzaamaan is het leven in Wamena weer op gang gekomen. Vluchtelingen zijn weer teruggekomen, maar velen zijn nog steeds weg, zowel Indonesiërs als Papua’s. Er is nog steeds enorm veel wantrouwen: Mensen van andere eilanden zijn bang voor Papua’s, Papua’s zijn bang voor leger en politie en de politie en het leger wantrouwen westerlingen. Er zijn wel mooie verhalen van Papua’s die Indonesiërs hebben gered of hebben opgevangen, maar er is maar weinig toenadering tussen beide groepen.

De nasleep van dit alles heeft best een flinke impact op ons gezin en onze collega’s en studenten. Het kost tijd om dingen te verwerken en weer verder te gaan met het leven. Daar kwam bij dat Jacomien kort na deze toestanden zwanger bleek te zijn. Aangezien haar zwangerschappen meestal een behoorlijke lijdensweg zijn, maakte dit de laatste twee maanden nog zwaarder. Ook voor de kinderen was het niet makkelijk. Ze hebben dingen gezien en dingen gehoord die ze beter niet hadden kunnen zien of horen en hebben zich meerdere keren echt onveilig gevoeld. Ze slapen nog steeds slecht en zijn erg moe.

Een week of twee geleden ging het met Jacomien steeds slechter, uiteindelijk belandde ze thuis aan het infuus. Een paar dagen daarna knapte ze gelukkig vrij snel op. Maar kort daarna bleek dat het kindje niet meer leefde en met ongeveer 13 weken overleden is. Een dag later zijn we naar de kust gegaan naar het ziekenhuis, waar de diagnose werd bevestigd. Een enorme zware boodschap, zeker na de laatste moeilijke maanden. In 2015 hebben we ook een miskraam meegemaakt, we wisten dus precies hoe zwaar en moeilijk het proces van rouwen en verwerken zou worden. En vooral Jacomien heeft al zo weinig energie!

Afgelopen week hebben we het baby’tje in de tuin achter het huis begraven, naast z’n broertje/zusje. Heel moeilijk en verdrietig om dat te doen, maar ook heel goed om als familie hier samen mee bezig te zijn. We hebben samen nagedacht over Jesaja 65 vanaf vers 17. We kijken uit naar de dag dat God alle dingen nieuw zal maken en we deze twee kinderen zullen ontmoeten!

Het proces van rouwen en de draad weer oppakken is moeilijk. De combinatie met de traumatische ervaringen van 23 september, de drukte van het dagelijkse leven en 2.5 jaar geen fatsoenlijke vakantie, hebben ervoor gezorgd dat we emotioneel behoorlijk uitgeput zijn. De komende twee weken gaan we op vakantie naar Bali. Ook denken we na over eventuele counseling voor het hele gezin. De meest voor de hand liggende optie is om naar Thailand te gaan, waar professionele hulp voor missionaries te vinden is. We hopen binnenkort hier meer duidelijkheid over te krijgen. Bidden jullie mee voor een praktische en financiele oplossing hiervoor?

Gelukkig zijn afgelopen maand de ouders van Jacomien aangekomen om ons de komende maanden te helpen met de homeschooling van de meiden. Dat helpt enorm! Ook fijn dat ze juist in deze moeilijke periode bij ons zijn om ons te ondersteunen.

We willen jullie bedanken voor jullie meeleven, gebed en financiele ondersteuning het afgelopen jaar.

We wensen jullie allemaal goede en gezegende Kerstdagen toe en alvast een voorspoedig 2020!