Wamena - Sentani - Jakarta - Yogjakarta - Singapore

Omdat we nu op vakantie zijn in Java, hebben we de mogelijkheid om onbeperkt internet te gebruiken. Daarom plaatsen we nu een boel foto's van de afgelopen paar maanden. Veel lees- en kijkplezier!

Diploma uitreiking met kookput

Geschreven door Pieter

Op 17 mei was het eindelijk zover, de wisuda (graduation). De eerste 52 studenten in de geschiedenis van STKIP studeerden af. Een groot deel van hen had geruime tijd geleden al hun studie afgerond, maar doordat de accreditatie van STKIP pas afgelopen februari rond was, konden de studenten hun diploma nog niet in ontvangst nemen. Een mijlpaal dus. Ook voor de ouders en familie van de studenten uit de kampung voor wie het behalen van een Bachelor-diploma soms bijna gelijk staat aan de status van halfgod.

De hele organisatie van de dag verliep natuurlijk zoals dat hier gaat: veel gepraat en gediscussieer vooraf, een ogenschijnlijk organisatorische chaos, uitstellen en vooruitschuiven van allerlei dingen die allang geregeld hadden moeten zijn met als gevolg dat er de laatste dagen voor de wisuda tot midden in de nacht werd doorgewerkt om een podium op te bouwen, de zaal te versieren, stoelen te regelen, programma’s te printen enz. Kortom, beter iets om je als Nederlander niet mee te bemoeien.

De voorbereidingen op de dag zelf startten in alle vroegte met het aanleggen van de kookputten voor de bakar batu. En het pijlen van vier varkens. De theorie is eenvoudig: je neemt een boog en een pijl van scherp bamboe en je knalt de pijl recht in het hart van het beest. Als je ’t goed doet, heeft het dier zelfs geen tijd meer om te gillen, wat wel zo aangenaam is. Het eerste varken ging volgens het boekje, maar bij de tweede bleek de praktijk iets weerbarstiger. Na een pijl of vier was het beest nog steeds niet dood. Om het proces te versnellen gingen er twee studenten op het varken staan, terwijl een derde met de pijl flink richting het hart porde. Dat ging zo een kwartiertje door, maar het beest wilde maar niet dood. Uiteindelijk hebben ze hem maar met z’n kop in een vuurtje gelegd en toen was het zo gepiept. De studenten hadden daarna flink haast: de krulstaart van het dier was nog niet tot rust gekomen of het varken was al half gevild.

Het officiële programma begon rond een uur of half tien. Uiteraard waren ouders aanwezig, genodigden, een koor, docenten, bestuur en een vertegenwoordiging uit de politiek, kerkleiders, de politie en het leger. Als spreekstalmeester werd een dame van de lokale radio ingezet om het programma aan elkaar te praten. Het verliep heel officieel allemaal, inclusief klappen met hamers, vlaggen en toga’s. Behalve de uitreiking van de diploma’s waren er toespraken vanuit het bestuur van YKW, de overheid en het hoofd van de kerkleiders in Wamena en werd er gezongen. Behoorlijk indrukwekkend allemaal, vooral omdat het toch heel bijzonder is wat hier in een aantal jaar tot stand is gekomen. De verschillende sprekers benadrukten de noodzaak van goede leerkrachten op de scholen in de binnenlanden en riepen studenten op hun verantwoordelijkheid te nemen. En niet hun diploma te gebruiken om alleen voor zichzelf te kiezen door bijvoorbeeld een baan bij de overheid te zoeken, de kortste weg naar het grote geld zonder te hoeven werken.

Om een uur of twaalf was het officiële programma afgelopen. Buiten zaten de families van de studenten te wachten die niet naar binnen konden. Ondertussen waren de varkens klaar en konden de kookputten worden opengemaakt. Voor de meeste Papua’s het hoogtepunt van de dag. Met vier varkens, honderdvijftig kippen, ubi’s (zoete aardappelen) en groenten was er eten in overvloed, want als er te weinig is zou dat een schande voor de school en studenten zijn. Zoals gebruikelijk werd daarom eerst de buik gevuld en daarna de plastic tas die de meeste mensen mee hadden genomen. Waarna de meesten naar huis teruggingen. En sommigen op weg naar de volgende bakar batu in de kampung om het feest nog eens dunnetjes over te doen.      

Bezoek

Eindelijk was het zover, de kids konden het laatste streepje op de koelkast uitvegen. Op zaterdag 20 april haalden we (o)pa en (o)ma van Dijk van het vliegveld! Wat een blij weerzien. En wat een verrassingen in de koffers! Iedereen die iets mee heeft gegeven: heel hartelijk bedankt! Wat hebben we veel gedaan in die twee weken: spelletjes, alles in en om Wamena laten zien (ons werk, verschillende andere organisaties als MAF, YOP, Helimission en Lentera), winkelen, fietsen, kampungs bezoeken, uit eten, samen koken/bakken, samen op de brommer, knutselen/handwerken met oma, naar de rivier, Koninginnedag vieren, enz. enz. Pieter en Jacomien zijn nog een nachtje samen weggeweest terwijl opa en oma op de kids pasten. Pa van Dijk heeft een heleboel karweitjes in en om het huis gedaan en een hoekbank gemaakt op de veranda. Ma van Dijk heeft het naaimachine overuren laten draaien. Er is geen karweitje meer te vinden in dit huis en er valt geen steek meer te naaien ; ). Superbedankt pa en ma!!

Het laatste weekend hebben we samen met Pieter en Anja en kids in Pogapa doorgebracht. Pogapa is een post hoog in de bergen, ongeveer een uur vliegen hier vandaan. Het leven daar is nog heel traditioneel. We verbleven in een oud zendelingen huis met een Zwitserse sfeer: houten huis waar je nog moet koken op de kachel. We hebben erg genoten van familie, de mooie natuur, de lokale mensen en het vakantiegevoel.

Het is nu maar stil in huis zonder (o)pa en (o)ma. Het was fijn om bij elkaar te zijn. Ook fijn dat zij nu een beeld hebben van ons leven en werk hier. Nu uitkijken naar het volgende bezoek: in juli hopen (o)pa en (o)ma vd Wilt en Andrea en Maarten te komen!

Bali Blog

Afgelopen maanden waren stressvolle maanden. Er waren problemen op Pieters werk. Er moest iemand ontslagen worden en die bedreigde Pieter persoonlijk. Hierdoor hebben we ook een weekend in de stad ‘ondergedoken’ gezeten. Dit alles ging ons niet in de koude kleren zitten en we merkten dat we er even tussenuit moesten. Daarom zijn we 10 dagen naar Bali geweest. Als u denkt dat dat een eilandje verderop is, dan hebt u het mis. Het is 3000 km van ons vandaan. Na 15u onderweg te zijn geweest kwamen we op Bali aan. Fijn dat we nu een keer écht Bali kunnen bezoeken. De vorige keer was dat omdat Pieter geopereerd moest worden aan zijn blindedarm. Toen hebben we niet veel meer dan het ziekenhuis en het hotel gezien. We hadden een appartement gehuurd in Ubud. Daar kwamen we ’s avonds laat aan en allerlei insecten zoemden en fladderden ons welkom. Het was een mooi complex wat aan een rijstveld lag. Maar wat we niet wisten was, dat het huisje openlucht slaapkamers en badkamer had. Nu zijn wij niet van die types die het heerlijk vinden om tussen de insecten/beesten te douchen, plassen, slapen etc. Er was wel een klamboe, maar daar bovenop lag een gruwelijk grote spin en een soort schorpioen. Jacomien had het niet meer… Nu wonen we al wel 1,5 jaar in Papua en kakkerlakken en gekko’s in huis zijn ok, maar dit ging te ver. Dus besloten we na een korte nacht (bed was ook nog eens vochtig, omdat het nog regentijd is) om iets anders te zoeken. We kwamen tenslotte voor onze rust. We verhuisden naar een prachtig hotel in Sanur, 1 min wandelen van het strand vandaan. De enige kamer die nog vrij was was de ‘Presidential Suite’. Twee slaapkamers, twee badkamers, een woonkamer en een balkon. Al met al groter dan ons huis in Wamena! De prijs was dan ook wel 2x zo hoog dan het andere appartement, maar ja, je moet er wat voor over hebben. Zwitserse vrienden van ons (uit Wamena) zaten naast dat hotel en hadden het voor ons geregeld. Zij waren op doorreis naar Zwitserland. We hebben samen het weekend doorgebracht. We genoten van Italiaans eten (+ écht Italiaans ijs!) en van de zonsondergang op het strand. Prachtig! Dinsdag was het hari Nyepi (Balinees nieuwjaar). Heel bijzondere ervaring. De avond ervoor werden er optochten gehouden met grote papiermaché monsters. Die werden later op de avond verbrand om de boze geesten te verjagen. Nyepi is een dag van stilte en meditatie. De hele dinsdag mochten we het hotelcomplex niet verlaten. Zodra je een stap op de straat zou zetten, kwam er politie die je weer terug commandeerde naar je hotel. ’s Avonds mocht er op straat geen verlichting te zien zijn, dus eerst werden we verzocht ons grote licht uit te doen, maar later kwam er nog iemand zeggen dat alle lichten uit moesten, want de politie had ze gebeld en gezegd dat er op onze kamer nog licht te zien was. Dus in het donker maar een filmpje gekeken met kussens om de laptop heengebouwd ; ). Helaas werd Julia ziek (koorts/overgeven), maar het bleef gelukkig maar bij 1 dag. We hebben enorm genoten van het strand, de natuur (rijstvelden/vulkaan/palmbomen etc), het uit-eten-gaan elke dag, de dierentuin (waar we op de foto mochten met wilde dieren!), inkopen doen, de luxe en de kids vooral van het zwembad. Elke dag werd er gezwommen. Julia kan hierdoor weer goed zwemmen (ondanks haar diploma’s was ze het een soort verleerd!). Ivana heeft zichzelf leren zwemmen. En duiken! De meiden hebben wat afgedoken! Zo leuk om die meiden te zien genieten. De terugreis is goed verlopen. In Sentani hadden we het MAF-guesthouse geboekt, maar die hadden ruimte gebrek en vroegen of wij het erg vonden om op hun kosten in het meest luxe hotel van Sentani te zitten. Geen probleem ; )! Ook daar was een zwembad. De kids hebben 8 schooldagen gemist, maar we hebben geprobeerd al het huiswerk te doen (al was dat niet altijd makkelijk als je op vakantie bent ; ). In Bali hebben we al een blog geplaatst met een link naar de foto’s, zodat u een impressie heeft van onze tijd op Bali (even terugbladeren). Het volgende waar we naar uit kijken is het bezoek van Jacomiens ouders aan ons. Zij hopen op 20 april aan te komen. Uitgerust en vol nieuwe energie zijn we weer terug in Wamena. We zijn dankbaar voor deze fijne vakantie. Bedankt weer voor jullie interesse en jullie gebed voor ons!

Foto's van Bali

Hier even een snelle blog. Een verslag van onze vakantie in Bali volgt nog, maar nu zijn we nog op Bali en met dat internet kunnen we op Picasa. In Wamena niet meer (helaas). Dus nu eindelijk een keer een mogelijkheid om veel foto's te plaatsen! Enjoy it! 

Papua dans

Weekje Nabire

We zijn een weekje op vakantie geweest naar Pieter & Anja en kids in Nabire. Nabire ligt zo’n 600 km. bij ons vandaan. We werden gebracht door MAF en Jacomien mocht zelfs een stukje zelf vliegen (in het gevaarlijkste (vlieg)deel van misschien wel de hele wereld!) Het was een leuk weerzien met Pieter en Anja en kids. We mochten in het guesthouse slapen. Zondags was Ivana jarig. Erg leuk om haar verjaardag met familie te kunnen vieren! ’s Maandags zijn we naar een onbewoond eiland gevaren. Stel je dit even voor: palmbomen, wit strand, koraalrif, allerlei soorten gekleurde vissen incl. Nemo-visjes, bijzondere zeesterren, bewegende schelpen, kleine wandelende schelpjes op het strand, prachtige schelpen. Het was er allemaal! Het was heel bijzonder om daar te snorkelen. Het lijkt net of je naar een natuurfilm kijkt. En dinsdag was het natuurlijk Kerst. ’s Morgens naar de kerk geweest (waar Pieter en de kids in een koortje zongen) en uit de kerk zijn we langs alle medewerkers van MAF gegaan om hen een goede Kerst toe te wensen. We moesten dus zo’n 8 gezinnen langs en overal was er warm eten en koekjes. Dus je moest de hoeveelheid goed over je maag verdelen ; ). Leuk om zo in allerlei huizen te mogen kijken. Elke avond werd er al een hoop vuurwerk afgestoken. De eerste paar knallen deden de meiden verschrikt hun handen voor hun oren. Ze dachten dat er werd geschoten... Woensdag hebben we het Kerstdiner gedaan met ondertussen een Kerstprogramma. De kids zeiden teksten op en mochten iets zingen. We hebben ervan genoten! Helaas werd Julia donderdags ziek. Ze kreeg hoge koorts en rode uitslag. We hebben haar bloed laten checken. Volgens de dokters daar was het malaria. Maar Anja kan de uitslag van de bloedtest zelf lezen en gelukkig was het geen malaria. We zijn allemaal gestoken ondanks de voorzorgsmaatregelen. Julia is weer beter, maar nu is Jacomien ziek, ook koorts. Als het maar geen dengue is. Even gegoogled en de symptomen lijken er wel op. Maar ja, je kunt beter nooit op internet zoeken want daar staan zoveel griezelige dingen op! Misschien valt het mee. Verder was het erg warm in Nabire. We wisten het van tevoren, maar ons lijf is niet op die warmte ingesteld. Pffft, we bewonderen Pieter en Anja hoe ze daar gewoon hun werk kunnen doen! Wij voelen ons gezegend dat we op hoogte wonen (en waar het dus koel is + geen malaria en dengue). Broer Pieter heeft ons terug gevlogen. Dit keer mocht Pieter ook even aan het stuur. Bijzonder hoor, zo’n broer-oom-piloot ; )! Julia mist Tom en Ivana mist Hanne. Wat hebben die heerlijk gespeeld! Als Julia maar even weg was vroeg Tom: “Waar is me zus?” of “Waar is me vriend?” Geweldig om hier familie ‘in de buurt’ te hebben…

We wensen jullie allemaal een fijne jaarwisseling toe en de allerbeste wensen voor het jaar 2013!

This is the gift of God...

Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. Joh. 3: 16

We wensen jullie allemaal Gods zegen op het Kerstfeest toe en voor het jaar 2013!

Groeten, Pieter & Jacomien, Julia en Ivana

Training

Geschreven door Jacomien

Sinds afgelopen augustus werk ik in het trainingsteam wat huist op de basisschool Koinonia maar valt onder de hogeschool (STKIP). De training is een belangrijk onderdeel van het Oikonomos programma hier, maar afgelopen jaar was het een beetje ingezakt. Er kwamen niet veel mensen meer naar de training. We hebben in ons team 4 mensen waarvan er 3 nieuw zijn. We hebben tot nu toe het oude programma nog gevolgd, maar we merken inderdaad dat de motivatie gedaald is, o.a. omdat er tegenwoordig veel andere (slechte) overheidstrainingen worden gegeven waarvoor de mensen betaald worden als ze komen. Dus je zit daar een week de training uit en je vangt zo’n 100 euro! Wij geven dus geen geld, maar willen kennis delen. We begonnen in augustus met totaal 13 mensen waarvan nu in totaal maar 6 mensen de training hebben afgemaakt. We geven 3x een training van 3 dagen. De eerste training gaat voornamelijk over klassenmanagement, de tweede over rekenen en de derde over taal, waarbij er elke dag hier op Koinonia in de klassen wordt geobserveerd hoe ze het hier doen. ’s Middags maken we samen materialen die ze in de klas kunnen gebruiken (bijv. rekenmuur en letter/woorden muur). De week na de training gaan we de mensen observeren in hun eigen klas over hetgeen ze geleerd hebben in de training. Tot nu toe nodigden we zowel scholen uit de stad als buiten de stad uit. Als je rondloopt op de scholen zie je veel verschil. Met name de scholen buiten de stad zijn er slecht aan toe. Het grootste probleem is dat de leerkrachten soms niet op komen dagen. Zo stonden we al een keer voor een gesloten school (ja sorry, de school is nog steeds niet open want varkens hebben het grasveld kapotgemaakt (?). Ook gebeurt het regelmatig dat als we gaan observeren de leerkrachten er niet zijn omdat er bijv. een begrafenis is (dit gebeurt  vaak en duurt minstens een week). Dus is er bijv. 1 meester die heen en weer rent tussen 3 klassen. Er zijn altijd excuses te vinden om niet naar school te komen. Zeker op overheidsscholen is dit niet erg, want je ontvangt je salaris toch wel. Er zijn verhalen over scholen ver buiten de stad waar de leerkracht 2x per jaar komt. Aan het einde van het 1^e semester en aan het einde van het 2^e semester om de leerlingen te testen en vervolgens over te laten gaan. Afgelopen juni werd er in de kerk gedankt omdat 100% van alle leerlingen in Wamena over waren gegaan! Kan je nagaan. Dat is belangrijk: over gaan. Maakt niet uit of je de stof wel/niet beheerst. Wat opvalt in de klassen is dat de leerkracht een monotoon verhaal houdt met weinig interactie. De enige interactie die er is is dat de leerkracht een vraag stelt en het antwoord vast half voor zegt waarna de hele klas tegelijk het antwoord roept/schreeuwt. Pas waren we op een schooltje in klas 2 (gr. 4) rekenen aan het observeren. Het kindje wat naast me zat deed niets. Toen ik voor had gelezen wat ze moest doen ging ze aan de slag. Bleek dat ze nog niet kon lezen, want de meester die taal geeft is er meestal niet. Dus dat beïnvloedt natuurlijk ook de andere vakken.

Na veel discussie en nadenken hebben we een nieuwe strategie bedacht. Per januari gaan we ons richten op scholen buiten de stad (die hebben het het hardste nodig). We hebben 3 uitvalswegen uitgekozen waarvan we beginnen met alle scholen uit te nodigen. Ons plan is om aan elke weg minstens 1 pilot school te hebben, die in de toekomst een voorbeeld zou kunnen zijn voor de omgeving. We nodigen eerst alle schoolhoofden uit om ons plan uit te leggen. Vervolgens nodigen we de leerkrachten uit voor een introductiedag. Aan de hand hiervan proberen we aan te voelen welke scholen motivatie (heel belangrijk!) hebben om met ons samen te werken. We willen dan langere tijd met hen samenwerken (minstens 2 jaar). Het is dan de bedoeling dat we alle leerkrachten gaan trainen in de loop van die 2 jaar en de trainingen meer op maat maken voor wat nodig is voor die school. Ook zullen we vaker gaan observeren. En de studenten van STKIP gaan ook op deze scholen stagelopen (en hopelijk kunnen wat afgestudeerden ook op deze scholen aan de slag). Verder willen we de taal- en rekenmethode die Martijn van Driel aan het maken is introduceren op deze scholen. Al met al is het de bedoeling om er een sterkere school van te maken die in zijn geheel getraind is en een voorbeeld kan zijn voor de omgeving. Op deze manier is het dus niet maar een paar dagen trainen, maar gaan we dieper. We bereiken minder scholen, maar we hopen dat we op deze manier wel de kwaliteit van het onderwijs kunnen verbeteren. Motivatie van de school is hierbij het belangrijkste, want als de helft van de tijd de leerkrachten niet op komen dagen dan begin je niks.

Soms zakt de moed je in de schoenen als je de gesloten scholen ziet of 1 leerkracht met 3 klassen. Dan denk je: hoe gaan we dit ooit verbeteren! Maar er gebeuren ook mooie dingen. Zo is er een schooltje wat in een hut en in de kerk huist waar enthousiast wordt lesgegeven (zie foto’s) en waar het schoolhoofd gemotiveerd is om samen te werken. Een leerkracht die onze training heeft gevolgd probeert met haar beperkte kennis van onderwijzen (vaak het middelbaar onderwijs amper afgemaakt) in de praktijk te brengen wat ze geleerd heeft. Dat is erg leuk om te zien! We hopen en bidden dat deze strategie gaat werken.

Foto's inrichting

De keuken 

 De woonkamer

 Badkamer

 Julia's kamer

 Onze kamer

Ivana's kamer