Schoenenactie voor leerlingen in Wamena

Wie wil er meehelpen om een klas schoolkinderen goede schoenen te geven? Deze vraag stelden we afgelopen maandag en woensdag zaten we op 2600 euro. Echt fantastisch! Pieter is nu in Wamena en kon (een deel van) het geld eraf pinnen en aan pak Mars geven. De eerste schoenen zijn al gekocht!

Een collega van ons (pak Mars) werkt behalve op STKIP ook in de onderbouw van het VO. Het gaat hem erg aan het hart dat zijn leerlingen geen goede schoenen hebben en heeft ons om hulp gevraagd. Een paar Nikes die wij uit NL voor hem meegenomen hadden afgelopen jaar heeft hij aan één van zijn leerlingen gegeven. Want zei hij: "Hij heeft ze harder nodig dan ik..."

  De schoenen uit NL

Schoolkinderen in Papua zijn verplicht om schoenen te dragen. Maar niet iedereen heeft daar geld voor en de schoenen die ze dragen zijn eigenlijk niet meer bruikbaar. Een paar fatsoenlijke schoenen kosten in Wamena ongeveer 25 euro. Door de prachtige donaties vanuit NL kunnen we een heleboel leerlingen blij maken met een paar goede schoenen en drie paar sokken. We zijn begonnen met de allerarmsten, dat is een groot percentage van de school. Zomaar een greep uit heel veel foto's die ik toegestuurd kreeg:

Vandaag is pak Mars met 31 leerlingen gaan shoppen. Elk kind kreeg een paar nieuwe schoenen, drie paar sokken en een maaltijd. Wat een blijdschap! Sommige leerlingen waren in de war omdat er uit zoveel te kiezen was. De winkeleigenaar vond het ook een mooi initiatief en deed 1/4 van de prijs af van elk paar schoenen en sokken. We bedanken pak Mars hartelijk voor zijn hulp en zijn grote hart voor zijn leerlingen. 

Pak Mars: “Dank jullie wel voor de donaties. Mijn leerlingen waren zo blij vandaag! Ze zijn jullie erg dankbaar. Ze hadden nog nooit zo’n mooi gebaar meegemaakt. Heel erg bedankt gevers in Nederland! God is heel blij om dit te zien. Jullie hulp draagt bij aan een betere toekomst voor mijn leerlingen. Op deze manier kunnen we iets doen voor mijn leerlingen. Ik weet niet waarom deze kinderen op mijn weg zijn geplaatst. Niemand geeft om hen, soms zelfs hun ouders niet. Al lange tijd wilde ik hen helpen om hun droom van nieuwe schoenen waar te maken, maar wist niet hoe. Ik had er niet aan gedacht dat de hulp ook van ver kon komen. God weeft alles mooi in elkaar, van Nederland tot Wamena. Bedankt dat jullie ons zo tot zegen zijn! Ik ben onder de indruk hoe de harten van de mensen in Nederland geraakt zijn en dat jullie bereid zijn om te geven. Ik had niet verwacht dat het zoveel zou zijn! God zegene jullie! Ik wil jullie de vergeten verhalen vertellen van Papua’s. Over hun leven. Zelfs eten is schaars. Het is verborgen voor het oog van de meeste mensen. Ze zullen ons nooit vertellen wat ze nodig hebben, behalve als je het ze vraagt. Ze zullen ook niet bedelen. Het is gewoon zo verdrietig om ze te zien struggelen. Regelmatig vallen kinderen in de klas flauw van de honger. Sommige uniforms zien er niet uit...”

Pak Mars weet zich geroepen om in Papua te dienen, al bijna 10 jaar. Zijn familie woont meer dan 4000 km bij hem vandaan. Lees hier meer over hem.

We zullen jullie op de hoogte houden van nieuwe acties. Het geld wat over is hebben we op onze Indonesische bankrekening gezet. Met Mars afgesproken dat we het in gedeeltes naar hem overmaken zodra hij nieuwe kansen ziet om zijn leerlingen te helpen. Hij levert heel trouw elk bonnetje in bij ons. Hij heeft mooie plannen om ook iets te gaan doen met maaltijden voor deze kinderen op een meer langere termijn.

Zo mooi om dit soort lokale initiatieven te zien bij onze collega's. Zij hebben echt een hart voor de kinderen daar. We zien een stukje van Jezus' liefde door onze collega's heen en dat is wat ons vooral blijft motiveren om ons in te blijven zetten voor Papua 💓. 

Fil. 1: 3 'Ik dank mijn God, telkens wanneer ik aan u denk'

Deze tekst verschijnt in beeld aan het begin van de verrassingsvideo die onze collega’s afgelopen zomer gemaakt hebben waarin zij en studenten herinneringen ophalen en hun dank uitspreken voor wat we voor hen betekend hebben en nog betekenen. Zo lief, heel hartverwarmend! We laten een paar collega’s en (oud)-studenten aan het woord:

Markus (oud-student, werkzaam op een basisschool in een afgelegen dorp): “Bedankt voor het grote aandeel wat jullie hebben gehad in het opbouwen van het onderwijs in het bergland van Papua, met name in Wamena hier op de hogeschool. We hebben veel geleerd van jullie. Dat dragen wij vervolgens weer over aan de nieuwe generatie. Ook heel erg bedankt dat jullie me geholpen hebben om de internationale klas in Nederland op de Driestar te volgen. God zegene jullie.”

Dorli (oud-student, collega STKIP): “Ik voel me ongelofelijk dankbaar voor het gezin van pak Pieter. Zij hebben zoveel gedaan hier! Door hun leven heb ik veel geleerd over God. En ook hoe ik hard moet werken. Mijn wens is dat ze in Nederland ook een getuige mogen zijn. Ik hoop heel erg dat ik ze nog een keer mag ontmoeten. Of dat nu hier in Papua is of in Nederland of anders in de hemel.”

Suzi (oud-student, werkt op het voortgezet onderwijs aan de kust): “Ik mis deze familie heel erg. Zij hebben zo’n groot hart voor ons hier in Papoea! Ik ben erg verdrietig dat ze nu terugverhuisd zijn en mis hen erg. Er zijn niet veel mensen zoals hen. God heeft hen hier gebruikt. Ze waren er altijd voor ons. Het was vast niet makkelijk voor hen om alles achter te laten wat ze hadden in Nederland en dan hier komen wonen om ons te helpen. Ik heb zoveel geleerd van pak Pieter, ik voel me erg gezegend. Hij was één van de redenen dat ik op school ben gebleven. Vooral het vak karaktervorming heeft mij veranderd. Ik heb geleerd hoe ik een getuige kan zijn en ook hoe je anderen kunt leren om een getuige te zijn. Dank jullie wel.”

Maryam (collega STKIP): “Pak Pieter en zijn gezin hebben mijn gezin enorm geholpen. Twee voorbeelden: Mijn man zat bijvoorbeeld regelmatig met een groot mes achter mij aan. Pieter heeft toen verschillende keren ingegrepen en uitgebreid met mijn man gepraat. Mijn man heeft het nooit meer gedaan. En ook hebben zij geholpen om mijn oudste dochter weer terug te krijgen die was opgeëist door familie aan de kust. Ik ben hen erg dankbaar.”

Rahel (oud-student, collega STKIP): “Allereerst wil ik dank aan God uitspreken, dat Hij familie Van der Wilt naar Papua heeft gebracht. Zij hebben veel betekend in mijn leven. Ik voel me erg gezegend. Mijn persoonlijke geloof is verdiept door de lessen van pak Pieter en de persoonlijke gesprekken die ik vaak met hem had. Ik wil ibu Jacomien speciaal bedanken, want ik weet zeker dat zonder haar steun pak Pieter zijn werk hier niet had kunnen doen. Ik ben ervan overtuigd dat zij ook van grote zegen in Nederland zullen zijn. Julia en Ivana ook erg bedankt voor alles. Het was leuk dat jullie mijn leerlingen waren toen ik jullie Indonesisch gaf. En van jullie leerde ik weer beter Engels. En wat genoten we altijd van de kleine Jesse die ons vaak op onze kamers kwam opzoeken.”

Tina (oud-student, werkt op het voortgezet onderwijs op een school aan de kust): “Ik heb van pak Pieter geleerd hoe je goed met je tijd om moet gaan, om verantwoordelijkheid te nemen en hoe je kunt ontdekken wat je roeping is. Verder heb ik veel geleerd over de bijbel en over het geloof. Pak Pieter kan dat op een eenvoudige en begrijpelijke manier uitleggen. Ik geef al 6 jaar les op deze school en ik probeer deze dingen dagelijks in de praktijk te brengen”.

Sepi (collega STKIP): “Pieter is een rolmodel voor ons. Van hem heb ik veel geleerd over hoe je een gezonde community opbouwt en hoe je een goede relatie kunt hebben met collega’s en studenten. Ik ben ook echt gegroeid in mijn geloof door de dagopeningen die Pieter regelmatig hield. Pieter is aardig, zorgzaam en staat altijd voor ons klaar. Of het nu voor collega’s is of studenten. Daar heb ik veel van geleerd. Ik hoop dat hij nog lang aan ons verbonden mag blijven.”

Onni (oud-student, directeur STKIP): “Ontzettend fijn dat we al zoveel jaren met elkaar samen mogen werken met hetzelfde doel: studenten op een professionele manier opleiden tot leerkrachten met onze God als bron. Het is niet altijd gemakkelijk geweest voor familie Van der Wilt. De aanloop hier naartoe was lang en moeizaam vanwege hun visum. Toch heeft God gebeden verhoord en mochten ze in 2011 hierheen komen. Ze lieten alles achter en kwamen op een nieuwe plek waar alles anders was. Een heel ander leven in een andere cultuur met een ander klimaat en andere mensen. Dit moet een groot offer zijn geweest. Dit gezin is in totale overgave aan God gekomen naar ons. Ze hebben altijd gezegd: God heeft ons hierheen geleid om ons hier te gebruiken. En dat heeft Hij ook gedaan. Ze zijn van grote zegen hier geweest en zijn dat nog steeds. Blijf een lichtend licht en een zoutend zout, waar jullie ook heengaan. Hopelijk komen jullie nog eens terug!”

Herolina (oud-student, werkt in een afgelegen dorp op een basisschool): “Ik dank God dat hij jullie zond in ons leven. Dank jullie wel voor jullie hart en commitment om God te dienen door ons te helpen. God heeft jullie de kracht gegeven om dit te doen. Dank voor je geduld met ons. Het mooiste wat Pieter heeft gedaan in STKIP is dat er lichtjes zijn ontstoken in harten van mensen en dat we nu ons licht uit mogen stralen overal in Papua. Hij heeft ons heel veel bijgebracht. Educatieve dingen, maar vooral ook over het leven met Jezus en de hoop die daaruit voortkomt. Heel erg bedankt. We zullen hier door blijven vechten!”

Seti (oud-student, werkt op een basisschool in de stad): “Ik heb heel veel geleerd van pak Pieter. Hij is jarenlang mijn mentor geweest. Als er iets was kon je altijd bij hem terecht. Bedankt wat jullie persoonlijk voor mij hebben betekend. Blijf alsjeblieft voor ons bidden, wij zullen dat ook voor jullie doen. “

Arni (oud-student, collega STKIP): “Ik heb jarenlang met Jacomien samengewerkt. Van haar heb ik geleerd hoe je een goede trainer en leerkracht kunt zijn. Pieter en Jacomien waren niet alleen collega’s van mij, maar ook goede vrienden. Wat hebben we veel afgepraat en afgelachen! Ik weet dat jullie nu op grote afstand van ons wonen. We zullen elkaar niet meer dagelijks spreken, maar de afstand zal onze vriendschap niet in de weg staan omdat we zo’n goede relatie hebben met elkaar! Jullie zullen altijd mijn grote broer en zus blijven.”

Wamena 2022

Tsja, waar moeten we beginnen! Een blog over onze trip naar Papua. We kijken terug op een enorm mooie reis. We laten vooral de foto’s maar spreken.

Op het vliegveld in Wamena stonden een hoop collega’s ons op te wachten. Wat een heerlijk weerzien! Erg leuk om te zien dat Jesse sommige namen nog wist te herinneren. Die liep gelijk te stralen.

Aangekomen bij het MAF guesthouse hebben we onze koffers (vol kadootjes) neergezet, even snel opgefrist en direct naar STKIP gereden. Wat geweldig om weer op ‘ons’ complex rond te lopen en de mensen te begroeten (en te kunnen huggen). En natuurlijk even naar ‘ons’ huis (waar nu een Indonesische familie in woont). De inrichting is nog precies hetzelfde. Apart, maar ook leuk om te zien. De kids keken ernaar uit om poes te begroeten. Nou, dit filmpje spreekt voor zich hoe het weerzien was:

We laden de Strada vast vol met spullen uit ons huis die nog uitgezocht moeten worden. Wat een hoop. Dat lukt niet in 1x. Volgende week de rest maar. ’s Middags even snel wat boodschappen doen bij onze oude vertrouwde Ropan. In het guesthouse staat heerlijk eten klaar voor ons, gebracht door een lieve Amerikaanse vriendin .

We moeten ons erg inhouden om de kar niet vol te laden. Haha, het Wamena-hamster-gedrag is er nog niet helemaal uit. Want stel dat het binnenkort niet meer te verkrijgen is... En ’s avonds een heerlijke bungkus halen. Julia’s favoriet waar ze al zolang naar uit heeft gekeken: nasi goreng ikan asin.

Zondagmorgen gaan Pieter en Jacomien naar de kerk. De kinderen slapen nog na een jetlag van de reis vanaf NL en daarna nog een nachtvlucht naar Papua. De dienst begint om 9.00u en duurt tot 12.00u. Een lange zit, maar mooi om weer eens mee te kunnen maken. Het is in deze kerk de opening van de zendingsmaand. Er worden liederen gezongen over hoe donker het eerst was in Papua en hoe het Licht kwam met het Evangelie. Ook worden er dingen gedeeld door lokale zendelingen die in andere gebieden in Papua werken en een Indonesisch meisje deelt wat over haar zendingswerk in Korea. Indrukwekkend! Van elke stam, natie of eiland die in de kerk vertegenwoordigd is wordt iemand naar voren geroepen en er wordt uitgebreid voor het zendingswerk gebeden. 

Er wordt speciaal gevraagd om deze maand te bidden voor het zendingswerk in Papua, maar ook het zendingswerk wereldwijd wat ook door lokale mensen wordt gedaan. Na afloop spreken we wat mensen en schudden veel handen. Thuisgekomen is het nog stil in huis. We moeten alle 3 de kids wakker maken om 12.30u... Leve de jetlag, want vervolgens was iedereen wakker tot 1.30u ’s nachts.

Superfijn om ook weer samen te komen met andere missionaries bij WIF (Wamena International Fellowship). Er zijn veel blanken vertrokken maar gelukkig zijn er nog wat mensen overgebleven die we nog kennen en zijn er wat nieuwe gezinnen. Die klik die je hebt met ze, de verbondenheid die je voelt en de diepe gesprekken die je gelijk weer hebt. Dat is iets wat we echt wel missen hier in NL.

Pieter gaat ’s maandags gelijk aan het werk op STKIP. De rest van het gezin is de eerste paar dagen zoet met het uitzoeken van spullen. Wat een hoop zeg. Veel meer werk dan gedacht. Gelukkig helpen de meiden goed. Jesse vindt het maar lastig, die ziet zoveel moois en wil het het liefste allemaal meenemen naar NL! Maar we willen maar met 2 koffers terugreizen omdat we nog via Bali gaan, dus we proberen het te minimaliseren. We organiseren een sale en komen op deze manier van al onze spullen af. Iedereen blij. Dat is gedaan.

Vanuit NL hebben we een aantal dingen meegenomen om te doen omdat we bang waren dat we ons zouden gaan vervelen. Nou, dat was een behoorlijke misrekening, haha! We moeten zelfs een soort agenda bijhouden om alles in te passen wat we nog willen doen. Door het uitzoeken van de spullen zijn we al een paar dagen kwijt en we worden - heel lief - bijna elke dag uitgenodigd om ergens te komen eten. Zowel bij collega’s als missionary friends. Julia en Ivana nodigen hun 2 Papua vriendinnen Chunk en Gita uit om samen pizza’s te maken. Dit waren ze nog van plan om te doen in 2020 en daar is toen natuurlijk niet meer van gekomen. Dus dit kan ook mooi nu. Onze tuinman en hulp pak Keroko en ibu Ketina komen regelmatig langs. We genieten erg van al deze ontmoetingen!

Het is super om weer even met alles mee te mogen draaien. De school, de bijbelstudies, het samen eten, spelletjes doen met collega’s, library day van de internationale school (de meiden hebben staaaaapels boeken meegenomen die ze natuurlijk nooit konden lezen in een paar dagen, maar het idee was zo leuk. Al die leuke Engelse boeken die ze vroeger lazen). We organiseren zelfs nog een keer koor met onze pianist. Het voelt gewoon weer als vroeger. En wat het nog extra leuk maakt is dat de vorige directeur pak Sam met zijn vrouw Eirene ook op bezoek zijn. Zij wonen nu in Salatiga en waren na hun vertrek in 2018 niet meer in Wamena geweest. Echt onze oude club weer bij elkaar. Ontzettend genieten voor iedereen. En Jesse vindt het heerlijk om weer met zijn Papua vriendjes te kunnen spelen op het complex!

Op zaterdag is onze afscheidsceremonie. Een heuse kookput (al is het nu niet in een put, maar in oude benzinedrums want dat gaart sneller). Vrijdagmiddag is iedereen al druk met de voorbereidingen hiervoor. Elk mentorgroepje krijgt een taak. Van stenen en hout verzamelen tot het schoonmaken van groenten, het koken van de sambal of versieringen maken. Tot in de nacht gaan deze voorbereidingen door en ’s morgens om 6u brandt het vuur al om de stenen heet te maken. Wij hoeven niets te doen, dit alles allemaal speciaal voor ons. Een aantal oud-studenten zijn ook gekomen. Maar lang niet iedereen omdat sommigen ver weg in dorpen werken. Pak Sam gaat voor in de dienst. Zo fijn! Er wordt duidelijk onderstreept dat dit geen afscheid is, maar dat we samen een dankdienst vieren voor het feit dat we hier bijna 9 jr hebben gewoond en gediend. En het voelt ook echt niet als afscheid. Integendeel. De banden worden nog eens extra aangehaald. Met het koor zingen we nog een aantal liederen (klik hier) en we krijgen een video te zien met allemaal lieve boodschappen van collega’s en een hoop oud-studenten. We worden verwend met allerlei kado’s. Na afloop van de dienst eten we heerlijk van de kookput. Toen we nog maar net in Papua woonden vonden we zo’n kookput nog maar niks, maar in de loop van de jaren zijn we er erg van gaan houden. Er worden ontzettend veel foto’s gemaakt en iedereen geniet van het weerzien van elkaar. Sommige oud-studenten hebben elkaar sinds ons vertrek ook niet meer gezien.

Alumni van STKIP

Oude tijden herleven met het trainingsteam. Agu, Arni, Eirene en Jacomien.

Dan zijn de laatste paar dagen alweer aangebroken. De tijd gaat veel te snel! We zijn maar 11 nachten in Wamena. Dat had natuurlijk langer gekund, maar van tevoren wisten we absoluut niet hoe we ons zouden voelen. We zijn best met gemengde gevoelens erheen gegaan na alles wat er gebeurd was in het verleden. Maar gelukkig overheersen de positieve dingen en herinneringen op de meeste momenten. Daar zijn we heel dankbaar voor!

We proberen nog zoveel mogelijk dingen te doen. Nog even hier langs, nog even daar langs. Beetje winkelen, naar de kapper, kijken of Ivana’s schildpad er nog is (helaas niet meer, is weggelopen uit de vijver van het hotel), naar het witte zand, etc. Pieter moet ook hard werken om in korte tijd alles af te krijgen.

Les buiten

Bijbelstudie

We eten nog een laatste keer samen met de collega's. Speciaal hiervoor heeft pak Sam honderden satéstokjes gemaakt. Heerlijk 😍! 

Het STKIP team

En dan komt er toch een moment dat we een soort afscheid moeten nemen van alles 😢:

Dag vriendjes!

Dag huis!

Dag poes!

Dag Lucky2! (Lucky 1 z'n graf...)

Dag baby'tjes 💔

Dag motors!

Dag lieve collega's!!

Dag Wamena!!

We verblijven een nachtje aan de kust. Daar ontmoeten we nog een oud-student en eten bij ons favoriete tentje. Even de (beschimmelde) geur opsnuiven van de mall waar we altijd heengingen en met de (hete) taxibusjes meerijden. Vervolgens vliegen we via Makassar naar Bali. Daar genieten we nog even een weekje van een heerlijke vakantie. Daar zijn we echt wel aan toe!

En op 18 augustus verlaten we dan toch echt Indonesische bodem. We gaan Indonesië/Azië missen. Het heerlijke eten. De tropische vruchten. De vriendelijkheid en beleefdheid van de mensen. De liefde die ze tonen voor kleine kinderen. Het tempo van leven. De flexibiliteit van de mensen en wat afspraken maken betreft. Het gemak wat sommige dingen betreft, zoals een hoop mensen in een auto proppen (zonder gordel) of op de motor. De prachtige natuur en cultuur ervaren vanaf je motor. Geen AVG (haha, heerlijk!!). En natuurlijk onze collega's/vrienden in Papua en de diepe relaties die we opgebouwd hebben met mensen van daar en van over de hele wereld. Zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Conclusie: Dit voelde niet als afsluiting. Integendeel! Dit voelt ook als thuis. Wat sommige dingen betreft voelen we ons hier beter op ons plek dan in NL. We wonen nu in NL, maar de focus van ons werk (en ons hart) ligt in Papua. We passen niet meer goed in NL, maar buiten NL wonen is geen optie op dit moment (en in het buitenland wonen was heus niet altijd gemakkelijk). Maar ondanks de afstand blijven we aan elkaar verbonden. Pieter zal regelmatig heen en weer blijven gaan en we sluiten niet uit dat af en toe een deel van het gezin mee zal gaan voor kortere of langere tijd. Eén been in NL en één been in Papua. Heeft zo zijn voordelen maar ook zijn nadelen.

We gaan zien wat voor plannen God nog heeft voor onze toekomst! Hij heeft ons in elk geval rijk gezegend deze reis. Aan God alle eer! Dank voor jullie gebeden voor ons en voor deze reis. Hij heeft de gebeden zeker verhoord. Geen nare dingen meegemaakt, gezond gebleven, goede en veilige reizen gegeven (zonder gedoe op Schiphol), mooie dankdienst/afscheid gehad, veel dingen af kunnen maken en veel liefde ontvangen van onze lokale collega's/vrienden en missionary friends daar. We zijn echt in de watten gelegd. Deze weken voelden als: wel de lusten, niet de lasten. Heerlijk! En allerlei kleine verrassingen tussendoor die echt voelden als een knipoog van Boven...

Terug naar Papua!

Het is zover! We zijn onderweg naar Wamena. Fijn dat het eindelijk weer kan! Wie had gedacht dat het zolang zou duren voor we terug konden gaan om af te sluiten. Pieter is afgelopen januari/februari alleen terug geweest om les te geven. Dat was een gedoe met quarantaine e.d. We hebben gewacht tot de regels minder streng waren en zijn inmiddels in Jakarta aangekomen. Alsnog spannend om te reizen! In Jakarta hebben we 2 nachten geslapen. Pieter kon hier mooi in het archief duiken van de CMA voor zijn onderzoek. En we hebben natuurlijk lekker gegeten op de voor ons bekende plekken. Leuk om te zien dat er herinneringen terugkomen bij alle 3 de kids!

Vannacht hopen we door te gaan naar Wamena. Heel benieuwd wat het allemaal met ons gaat doen. Zullen veel gemengde gevoelens zijn met hele leuke momenten maar ook flashbacks. We waarderen het als jullie voor ons zouden willen bidden. Dat we een goede en mooie afsluiting mogen hebben als gezin en mogen eindigen met goede herinneringen i.p.v. dat de slechte steeds boven komen van de laatste periode daar. We hebben er tenslotte bijna 9 jr gewoond en ook veel mooie dingen meegemaakt. Het zal in elk geval super zijn om onze lokale collega's te zien! Volgend weekend hopen we de grote afscheidsceremonie te hebben met een kookput.

We hopen een dag of 10 in Wamena te zijn en dan via Sentani naar Bali door te reizen. Daar zullen we onze tijd in Indonesië afsluiten met een vakantie.  

Als jullie het leuk vinden ons te volgen: We zullen proberen elke dag updates te plaatsen. Dit zullen we voornamelijk doen via Jacomiens WhatsApp status en de verhalen van Facebook en Instagram. Stuur gerust een berichtje of verzoek als je die niet kunt zien.

Julia geslaagd

 

Joehoe!! Op 9 juni kregen we te horen dat Julia is geslaagd voor de Havo met mooie cijfers. We zijn ontzettend trots op haar! De overgang van internationaal onderwijs naar Nederlands onderwijs was niet gemakkelijk en de terugkeer naar Nederland ook niet. Superknap gedaan Juul! We hebben veel gebeden voor haar en God heeft onze gebeden verhoord. Heel dankbaar, ook voor alle mensen die haar hebben onderwezen. In NL, op de internationale school en de mensen die hebben geholpen met de homeschooling. 

We hebben hebben het gevierd door samen met de onderwijsvrijwilligers uit eten te gaan.

Tijdens de diploma-uitreiking werd ook het bedrag bekend gemaakt van de examenactie voor Karunia. Wow, wat een bedrag! Daar zijn we natuurlijk ontzettend blij mee. En ook wel trots op de rol die Julia hierin heeft gespeeld. 

Julia neemt nu een tussenjaar. Ze is aangenomen bij Youth With a Mission (YWAM) om een discipelschapstraining te gaan volgen in Amerika. Dit is een training van 3 maanden in Wyoming op een ranch met paarden. Daarna is er een mission trip van 2 mnd naar Kyrgystan. Ze hoopt dit te gaan doen van maart - juli 2023. De tijd daarvoor zal ze gebruiken om te gaan werken en om fundraising te doen hiervoor. We zijn blij en dankbaar dat ze het verlangen heeft om iets met mission te gaan doen. We bidden voor haar om duidelijkheid en leiding voor de toekomst. Mocht je haar nieuwsbrief willen ontvangen, stuur ons dan even een berichtje.