Helikoptervlucht

Handig als je vrienden hebt die bij HeliVida (vroeger Helimission) werken ; ). Vandaag is het zover, Jacomien mag mee op een medevac (medische evacuatie) met HeliVida. Wow… HeliVida heeft gisteren drie verzoeken gekregen vanuit posten voor een medische evacuatie.  Als ik om 6.30u op het vliegveld ben mag ik met de 1^e vlucht mee. Daar ga ik graag vroeg mijn bed voor uit! 6.35u gaan we de lucht in. We moeten naar Ngiggin om een man op te halen die met zijn hakmes in zijn voet heeft gehakt toen hij hout aan het hakken was. Als we de Baliemvallei uit zijn is het erg bewolkt. Op de bergranden hangt een muur van wolken. We vliegen zoveel mogelijk langs de bergrand heen om te kijken of er ergens een gaatje is waardoor we heen kunnen om in de volgende vallei te komen. Helaas is dit niet het geval en besluit de piloot (Tom Hans) om terug te keren. Heel naar voor de patiënt dat we niet kunnen komen. Misschien morgen… Tom vraagt of ik mee wil naar het volgende geval: een malariapatient (? Berichtgeving is altijd heel wazig). Heel graag! We gaan eerst terug naar Wamena om weer vol te tanken omdat we niet weten hoe lang we onderweg zullen zijn, want misschien moeten we daar ook rond cirkelen ivm het weer. Een half uurtje later stijgen we weer op. Dit keer precies aan de andere kant de vallei uit. We komen langs Pass Valley en een heleboel andere MAF strips. Ziet er mooi uit vanuit de lucht! En mooi om te bedenken dat op al deze onherbergzame plaatsen het Evangelie is gebracht! Na 20 min. vliegen komen we in de buurt van Maksamut2. Maar ook daar ziet het er aardig dicht uit. We duiken onder de wolken een valleitje in. Heel bijzondere ervaring. Langzaam boven de bomen vliegen en kijken voor een gaatje. De piloot merkt op: “Hier zal je broer Pieter jaloers op zijn, hij kan dit niet met zijn vliegtuig!” ; ). We zijn 0,2 mile van het dorpje vandaan, maar er zit nog een bergrand tussen. Helaas zit het potdicht. Tom besluit om op de dichtstbijzijnde vliegstrip te landen en daar te wachten om te kijken of de wolken weg trekken. We landen op de vliegstrip van Gigilan (de vliegstrip wordt niet gebruikt, want de mensen houden het gras niet kort, dus is het te gevaarlijk voor MAF om hier te landen). Dit ligt in het laaggebergte en is dus een stuk warmer. Daar blijven we ongeveer een uur. Mooi om te kijken hoe de mensen daar leven. Het zijn mensen van de Mek stam (zelfde stam als de mensen uit Nipsan). De hutten zien er weer anders uit dan in de buurt van Wamena. Ook bijzonder om te zien dat de mensen daar wel afwasteilen en afwasspul gebruiken. Vanuit de lucht zie je dat de dorpen met een vliegstrip huizen hebben met bijv. een zinken dak. De andere dorpjes hebben nog gewoon hutten. Dus er komen behoorlijk wat moderne dingen mee met MAF/AMA. We zien maar een paar hutten in het dorpje, maar na navraag blijkt dat er totaal rond de 300 mensen bij dit dorp horen, die wonen verderop. Er stroomt een prachtige brede, heldere rivier. We nemen daar een kijkje. Er leven vissen en schildpadden in deze rivier, maar geen krokodillen (gelukkig!). Er vliegen mooie kakatoes rond. We wachten nog een dikke witte wolk af en als die weggedreven is stijgen we opnieuw op, nadat de piloot alle mensen heeft afgewimpeld die graag mee willen. (Alleen patiënten mogen mee). Het is niet helemaal duidelijk of we nu naar Maksamut2 of Maksamut1 moeten. De radio daar is namelijk kapot en er is gisteren een boodschapper naar een ander dorp gegaan en heeft van daaruit de aanvraag gedaan. Volgens de mensen in Gigilan is het Maksamut1. We besluiten om Maksamut2 aan te houden, want dat is doorgegeven. Na wat rondcirkelen om nog wat wolken te omzeilen landen we in Maksamut2, een dorpje op de rand van een berghelling. De hutten zien er weer anders uit. Voor de hut zit een vrouw op haar hurken met een heleboel mensen om haar heen. Ik ga uit de helikopter om te checken of we in het juiste dorp geland zijn. Dat blijkt juist te zijn. De echtgenoot kan Indonesisch en die vertelt dat zijn vrouw erg pijn in haar buik heeft, al drie weken. Haar buik is opgezet. Ik vraag of ze zwanger kan zijn en de man zegt dat dat niet zo is. Ze kan eten en drinken. Tom komt ook en hij vindt ze er niet heel erg ziek uit zien. Maar toch besluiten we haar mee te nemen. Dat zijn moeilijke beslissingen voor de piloten, want er wordt ook weleens misbruik gemaakt van HeliVida. Er wordt wel een bijdrage gevraagd naar vermogen. Op zich zouden ze gratis mee mogen, maar dit is om misbruik te voorkomen. Ik schrijf de naam van de patiënt op een briefje, haar leeftijd (ongeveer) en de klachten. Dat geeft straks wat duidelijkheid in het ziekenhuis. Er wordt bagage gebracht en er worden een aantal kinderen opgepakt, die moeten ook mee met papa en mama. Dus zetten we het hele gezin op twee stoelen, want we gaan op de terugweg gelijk naar Wolmimpi om de volgende patiënt op te pikken, dat ligt toch op de route. We worden door het hele dorp uitgezwaaid en gaan op weg naar het volgende geval. We passeren Nipsan. Heel apart idee om te bedenken welke zendingsverhalen zich daar af hebben gespeeld in het verleden. We komen weer tegen een muur van wolken aan, waardoor we helemaal om de vallei heen moeten om te proberen vanaf een andere kant de vallei in te komen. Dat lukt. Na een kwartiertje landen we in Wolmimpi, een dorpje met een vliegstrip (die ze zelf hebben gemaakt, maar die niet gebruikt kan worden, want hij is te kort en te steil). Hier gaat alles snel. De helikopter blijft aan staan, Tom checkt de patient (een ziekelijk uitziende, wat oudere man met een hele dikke, harde buik.) Hij heeft ook last van warm/koud aanvallen wat op malaria zou kunnen duiden. Alleen is hier geen malaria, want dit dorp ligt redelijk hoog. Maar na navraag blijkt dat de man wel ‘beneden’ is geweest. Er zijn maar twee stoelen meer in de helikopter, terwijl het hele dorp wel graag mee wil ; ). Alleen zijn vrouw en kind mogen mee. Dus vliegen we met z’n tienen terug naar Wamena. We vliegen direct naar het ziekenhuis waar al zusters aan komen gerend met een brancard. De oude man mag daarop liggen. De zieke vrouw kan zelf nog lopen. Het hele gezin gaat dus mee en moeten ergens in een kamertje verblijven. Er moet familie mee om voor de patiënt te zorgen. We hopen en bidden dat deze mensen op een juiste manier geholpen worden, want het ziekenhuis in Wamena is niet al te best…

Een heel bijzonder mooie ervaring was dit! Wat een prachtig werk doen die piloten. Maar ook moeilijk, want je moet moeilijke beslissingen nemen wat vliegen betreft, maar ook wat handelen in het dorp betreft. Er is veel gebed nodig voor al deze mensen, zowel voor de mensen van HeliVida (en andere vliegorganisaties), de patiënten en de mensen uit de dorpen.