Ons werk in Papua met Yayasan Kristen Wamena

De onderwijssituatie in de binnenlanden van Papua is wellicht een van de meest dramatische ter wereld. Kinderen die van de basisschool afkomen, kunnen vaak nauwelijks rekenen of lezen en studenten die het middelbaar onderwijs hebben afgerond, zitten qua kennis- en vaardigheden op het niveau van groep 4 in Nederland. Leerkrachten zijn het grootste deel van de tijd absent, maken zich schuldig aan machtsmisbruik en hebben een ernstig gebrek aan opleiding. Omkoping om kinderen over te laten gaan en totaal gebrek aan controle en ernstige corruptie vanuit de overheid zijn normaal. Dit alles maakt dat veel kinderen niet of nauwelijks naar school gaan. Bovendien zullen velen school nooit afmaken vanwege tienerzwangerschappen of overlijden aan AIDS. Het percentage HIV/AIDS-patiënten is één van de hoogste ter wereld. Met name de jongere generatie valt daaraan ten prooi.

De afgelopen 20 jaar is het percentage analfabeten flink toegenomen. De overheid heeft een cultuur gekweekt waarin karaktervorming en kennis er niet toe doen. De waarde van onderwijs beperkt zich tot het einddiploma, waarmee een baan bij de overheid min of meer gegarandeerd is. En daarmee een rustig leven met een dik salaris zonder enig plichtsbesef. De meeste kerken staan machteloos of zijn bezweken voor de macht van het geld. Kortom, maatschappelijk en moreel gezien is de samenleving kapot. De opvoeding van kinderen is in deze context buitengewoon moeilijk, te meer daar veel (groot)ouders met hun ene been nog in de steentijd staan, terwijl hun (klein)kinderen een mobieltje hebben, internet gebruiken en volop in aanraking met de moderne wereld komen.   

Te midden van deze omstandigheden is Yayasan Kristen Wamena (YKW) in 2005 begonnen met een aantal onderwijsprojecten, eerst in Pass Valley, maar later vooral in en rond Wamena. In de projecten gaat het met name om de leerkracht, omdat die een centrale rol vervult in het onderwijs. Daarbij gaat het niet alleen om het bijbrengen van kennis- en vaardigheden, maar vooral om karaktervorming vanuit een Bijbels perspectief. De organisatie is in de afgelopen tijd flink gegroeid en bestaat nu uit een trainingsprogramma voor leerkrachten, een voorbeeldschool (lager onderwijs), een lerarenopleiding waarop studenten worden voorbereid om leerkracht te worden in de scholen op de posten, een team dat (eenvoudige) schoolboeken schrijft die passen in de Papua-context en een kantoor dat de verschillende programmaonderdelen coördineert.

Pieter heeft de eerste twee jaar binnen YKW gewerkt als hoofd van het kantoor, met name om de organisatie verder op te bouwen en de financiële administratie en het personeelsbeleid te versterken. Vanaf augustus 2013 is hij overgestapt naar het management van STKIP, de hogeschool van YKW. Hij is daar verantwoordelijk voor de onderwijskwaliteit, coaching van het management, het ontwikkelen van curriculum en het voorbereiden van studenten op de (zware) lespraktijk. Jacomien is werkzaam in het trainingsteam. Ze begeleidt en adviseert de trainers bij de trainingen aan leerkrachten van scholen in en rondom Wamena. Momenteel worden er trainingen gegeven om de leerkrachten te leren met de nieuwe eenvoudige reken- en taalmethode om te gaan.

Ondanks de moeilijke en ingewikkelde context waarin we werken, zien we gelukkig ook veel mooie dingen gebeuren. Bijvoorbeeld een aantal van de eerste afgestudeerde studenten van STKIP die onder zeer primitieve omstandigheden ver buiten Wamena lesgeven. De liefde en aandacht die ze voor de kinderen hebben. Het gevoel van eigenwaarde dat ze tonen en overdragen op de kinderen. De afhankelijkheid van God en de roeping om Hem te dienen door les te gaan geven op plaatsen waar veel mensen liever niet zouden wonen.

De uitdagingen zijn groot en vooruitgang is lang niet altijd zichtbaar. Toch is dit onze plaats. Niet omdat we hier onmisbaar zijn, want wij gaan het onderwijs of de overheid hier niet veranderen. Als er ergens hoop is voor Papua, dan is die te vinden in onze leerlingen en studenten. Omdat zij de kinderen van dit gebied zijn en ontberingen kunnen trotseren die voor ons te zwaar zijn. Maar vooral omdat we zien dat God hen gebruikt en een hart geeft voor hun eigen mensen. We zijn er trots op met deze mensen een team te mogen vormen en hopen in de toekomst ons werk te kunnen voortzetten.