Studenten komen terug van eind-stage

Afgelopen week kwamen de studenten uit ons hoogste semester terug van hun eindstage. In Nederland noemen we dat de LIO-stage, in Papua is dat PKL. PKL-studenten worden in tweetallen op scholen ver buiten de stad geplaatst en leven gedurende een aantal maanden op een geisoleerde plaats in het binnenland. Na deze stage rest nog de scriptie en daarna kunnen ze afstuderen. Afgelopen vrijdag deden ze hun verhaal en gaven ze een presentatie over hun stage. De verhalen geven een goed beeld van de staat van het onderwijs in Papua.

Op de meeste scholen waren de meeste leerkrachten niet actief of zelfs helemaal afwezig. Voor sommigen was de aanwezigheid van de studenten een goede reden om verstek te laten gaan. De studenten die naar Landikma gingen om daar les te geven op een school voor voortgezet onderwijs kwamen er tot hun schrik achter dat ze niet alleen hun eigen vakken - Engels en wiskunde - moesten geven, maar ook alle andere vakken. Studenten die lesgaven op basisscholen liepen er steeds weer tegenaan dat het kennisniveau van de leerlingen, onafhankelijk van de leeftijd, bijna nul was. Dat betekende dat alle voorbereidingen vooraf voor niets waren geweest en dat ze creatief op zoek moesten naar een manier om de kinderen aan het leren te krijgen.

Een vrij somber beeld, maar we zijn trots op de manier waarop onze studenten zich er doorheen hebben geslagen. 'Ik had geen idee hoe we samen die school moesten draaien en ook alle lessen moesten geven, maar ik wist: als wij het niet doen, doet niemand het', zei er één. Vrijwel allemaal waren tijdens hun stage tot de conclusie gekomen dat het beroep van leerkracht zwaar en moeilijk is, maar ook dat zonder goede leerkrachten de jongste generatie Papua's ten onder gaat.

Spijt was er ook: 'Toen ik zoveel lessen moest geven en ook vakken die ikzelf niet leuk vind, had ik erge spijt. Had ik de afgelopen vier jaar maar harder gestudeerd toen het kon en had ik maar meer boeken gelezen die in de schoolbibliotheek staan, dan had ik dat nu allemaal in m'n lessen kunnen gebruiken'.

En een pep-talk voor de jongere studenten: 'Ga nou niet steeds lopen zeuren dat je hier zoveel moet doen, maar leer zoveel je kunt. Denk niet: als het hier niet lukt of als ik er geen zin meer in heb, ben ik hier weg en koop ik ergens anders wel een diploma. Want zonder kennis maak je geen verschil. En wanneer je hier volhoudt en slaagt, kun je wel een verschil maken. Dus wanneer je iets wil betekenen voor de kinderen van Papua, dan is nu je kans. Denk niet aan jezelf of het geld dat je bij de overheid kunt verdienen. Maar denk aan wat Jezus heeft gezegd: Ga op weg en onderwijst alle volken'.

Al deze verhalen raken de harten van de jongere studenten, maar ook van ons als staf. Lang niet al onze studenten willen echt leerkracht worden wanneer ze bij ons aan hun studie beginnen. Maar dit soort bijeenkomsten brengt daar wel vaak een verandering in, omdat studenten gaan beseffen dat ze een radicale keus moete maken: kiezen ze voor zichzelf of kiezen ze ervoor hun naaste te dienen? We zijn elke keer weer blij en dankbaar wanneer we deze omslag zien.