Verjaardagsinterview met Ivana

1. Hoe oud ben je gisteren geworden? 7 jaar.

2. Wat heb je allemaal gekregen? Het leukste kado is de Playmobil slaapkamer. Ik heb ook nog spuitstiften, een heleboel Lego friends, boekjes, de dierenwinkel, gips en nog een heleboel meer gekregen.

3. Hoe voelde je je vanmorgen toen je wakker werd (de dag na je verjaardag?) Fijn, het geeft niet dat m’n verjaardag al voorbij is, want ik heb nog steeds m’n kado’s!

4. Wat heb je op je kinderfeestje gedaan? Een paar dingen: sneeuwsterren maken, kleien en tompoesjes versieren.

5. Was het leuk om in Nederland jarig te zijn? Ja. Waarom? Want je kan dingen kopen kant-en-klaar, dat is handig voor mama ; ).

6. Wie is er nog meer jarig op 23 december? Oma van Dijk!

7. Wat is in NL leuker dan in Wamena? Dat het in Nederland weleens sneeuwt en dat m’n beste vriendje (Evelyn) en opa en oma in NL zijn.

8. Wat is er leuker in Wamena dan in NL? Dat m’n vriendje Naomi K. en andere vriendjes in Wamena zijn en niet in Nederland. En dat we in Wamena een hond en een poes hebben.

9. Heb je zin om terug te gaan naar Wamena? Ja, want dan zie ik m’n vriendjes en de hond en de poes weer.

10. Vertel eens iets over je Nederlandse school? Ik zit in gr. 3 bij juf Monica en juf-tante Janet en juf Margreet. 

11. Wat is er anders op deze school dan op jouw school in Wamena? Dat ze hier Nederlands praten en in Wamena Engels. En ze hebben hier ontdekkasteel, dat is heel erg leuk.

12. Wat zijn je hobby’s? Fietsen en knutselen.

13. Wat is je lievelingskleur? Roze, paars en oranje.

14. Wat is je lievelingseten? Pasta met worstjes en olijven.

15. Wat is je lievelingsvak? Art.
16. Wat is je lievelingsdier? Een schildpad.

17. Wat doe je het liefste met papa? Op de trampoline springen.

18. Wat doe je het liefste met mama? Koekjes bakken.

19. Wat doe je het liefste met Julia? Met Playmobil, Lego Friends of de Barbie’s spelen.

20. Waarom wonen we in Indonesië? Om de mensen over de Heere te vertellen en om werk te doen.

21. Maar we kunnen dan toch ook gewoon in Nederland gaan werken? Waarom dan zo ver weg? Want de Heere heeft gezegd dat we in Indonesië moesten wonen.

Dank je wel lieve Ivana!

Nederland!!

Na een voorspoedige reis zijn we drie weken geleden in Nederland aangekomen. Het was even wennen aan de kou, maar eerlijk gezegd vinden we de kou heerlijk!! Het is weer even wat anders. Julia is al naar de KNO arts geweest en haar oren zagen er goed uit! De pijn komt van het gevormde littekenweefsel en dat zal ook zo blijven. Maar gelukkig geen nieuwe ontstekingen meer en geen nieuwe buisjes erin of amandelen eruit! Inmiddels hebben we onze eerste TFC vergadering achter de rug. Fijn om een club mensen hebben die ons een steun in de rug willen zijn. Graag stellen wij ze aan u voor: Jos en Lydia de Koster, Harold Zuidweg, Nellie van Dijk, Gideon Davidse, Ellemieke Hoogendijk, Elsa van Dijk en Andrea van der Wilt. We hebben inmiddels al wat eerste presentaties achter de rug. Inmiddels hebben we te horen gekregen dat we ons aan mogen sluiten bij stichting Licht op Papua (van Geerten en Jessica Vreugdenhil). Dit is gebedsverhoring voor ons, want we hebben een stichting nodig zodat de giften fiscaal aftrekbaar zijn. We hopen op een goede periode in Nederland, een periode van een eigen financiële achterban opbouwen, maar ook een periode van rust omdat het wonen en werken in Papua toch wel veel energie kost.

Hoe Papua kinderen geronseld worden om moslim te worden

Dit is het verhaal van Abi. Abi is een Papua jongen die in klas 4 van onze basisschool zit. Zijn moeder heeft het te druk met werken, dus hij woont bij zijn tante. Zijn gedrag ging de laatste tijd erg achteruit. Ook groette hij de juf en de klasgenoten met ‘asalam aleikum’ en als er iets niet goed ging zei hij: ‘Allah akhbar’. De juf was erg verbaasd en vroeg (een soort voor de grap) of hij soms van plan was om moslim te worden. Tot haar verbazing bevestigde hij dat. Haar verbazing werd alleen maar groter naarmate hij een nieuwe telefoon en zelfs een Ipad meebracht naar school. Hij kwam zelfs op een dag met een stapel rode briefjes aanzetten (ongeveer 10 euro per stuk). Zijn juf had het geld ingenomen en vond het tijd worden om eens een goed woordje met Abi te spreken. Gelukkig heeft zijn juf een goede relatie met hem en vertelde Abi dat hij na schooltijd weleens naar een huis gaat waar moslims wonen en dat hij geld krijgt van die mensen. Hij heeft het huis aangewezen aan zijn juf. Het heeft een poosje geduurd voordat we erachter waren wat dit nu precies was. Het is zo begonnen: Abi werd 2 maanden geleden op straat aangereden door een brommer (het lijkt erop dat dit met opzet is gebeurd). Een paar dagen later stond een man hem op te wachten na schooltijd en vroeg of hij de jongen was die was aangereden. Toen Abi dat bevestigde kreeg hij een stapeltje geld (problemen worden hier vaak opgelost met betalen). Deze man (gekleed als extreme moslim) wachtte hem vaker op en vroeg Abi om mee te gaan naar zijn huis. Daar kreeg Abi na schooltijd les in de moslimleer. Daarna kreeg hij altijd geld. Dat vond Abi erg aantrekkelijk. Hij heeft een telefoon voor zijn moeder en voor zichzelf, een Ipad en een laptop kunnen kopen. Zijn juf is naar zijn moeder gegaan en heeft met haar gepraat. Zijn familie is erg geschrokken. Het gebeurt hier namelijk vaker dat kinderen geronseld worden en zelfs over worden gebracht naar Java door extreme moslims om ze daar zogenaamd een betere toekomst te geven (het schijnt dat er afgelopen zomer 2500 kinderen vanuit heel Papua ‘verdwenen’ zijn!). Ze worden daar in een internaat gestopt en doorkneed met de moslimleer en als ze groot zijn worden ze als imam hierheen gestuurd. Abi’s familie is hier heel bang voor en daarom hebben ze besloten hem naar de kust te sturen, zodat het niet mogelijk is dat hij op een dag verdwenen is. Er is een interkerkelijke gebedsgroep hier in Wamena die momenteel voor Abi bidden en vasten. We willen jullie ook vragen voor Abi en zijn familie te bidden. En dit is nog maar één geval. Naast alle ellende die er al is, is dit een opkomend gevaar voor Papua. Er is veel gebed voor Papua nodig!!

Een poosje geleden in een Papua-moslim-kampung geweest. Heel vreemd om een Papua te zien met een hoofddoek.

Ons werk in Papua met Yayasan Kristen Wamena

De onderwijssituatie in de binnenlanden van Papua is wellicht een van de meest dramatische ter wereld. Kinderen die van de basisschool afkomen, kunnen vaak nauwelijks rekenen of lezen en studenten die het middelbaar onderwijs hebben afgerond, zitten qua kennis- en vaardigheden op het niveau van groep 4 in Nederland. Leerkrachten zijn het grootste deel van de tijd absent, maken zich schuldig aan machtsmisbruik en hebben een ernstig gebrek aan opleiding. Omkoping om kinderen over te laten gaan en totaal gebrek aan controle en ernstige corruptie vanuit de overheid zijn normaal. Dit alles maakt dat veel kinderen niet of nauwelijks naar school gaan. Bovendien zullen velen school nooit afmaken vanwege tienerzwangerschappen of overlijden aan AIDS. Het percentage HIV/AIDS-patiënten is één van de hoogste ter wereld. Met name de jongere generatie valt daaraan ten prooi.

De afgelopen 20 jaar is het percentage analfabeten flink toegenomen. De overheid heeft een cultuur gekweekt waarin karaktervorming en kennis er niet toe doen. De waarde van onderwijs beperkt zich tot het einddiploma, waarmee een baan bij de overheid min of meer gegarandeerd is. En daarmee een rustig leven met een dik salaris zonder enig plichtsbesef. De meeste kerken staan machteloos of zijn bezweken voor de macht van het geld. Kortom, maatschappelijk en moreel gezien is de samenleving kapot. De opvoeding van kinderen is in deze context buitengewoon moeilijk, te meer daar veel (groot)ouders met hun ene been nog in de steentijd staan, terwijl hun (klein)kinderen een mobieltje hebben, internet gebruiken en volop in aanraking met de moderne wereld komen.   

Te midden van deze omstandigheden is Yayasan Kristen Wamena (YKW) in 2005 begonnen met een aantal onderwijsprojecten, eerst in Pass Valley, maar later vooral in en rond Wamena. In de projecten gaat het met name om de leerkracht, omdat die een centrale rol vervult in het onderwijs. Daarbij gaat het niet alleen om het bijbrengen van kennis- en vaardigheden, maar vooral om karaktervorming vanuit een Bijbels perspectief. De organisatie is in de afgelopen tijd flink gegroeid en bestaat nu uit een trainingsprogramma voor leerkrachten, een voorbeeldschool (lager onderwijs), een lerarenopleiding waarop studenten worden voorbereid om leerkracht te worden in de scholen op de posten, een team dat (eenvoudige) schoolboeken schrijft die passen in de Papua-context en een kantoor dat de verschillende programmaonderdelen coördineert.

Pieter heeft de eerste twee jaar binnen YKW gewerkt als hoofd van het kantoor, met name om de organisatie verder op te bouwen en de financiële administratie en het personeelsbeleid te versterken. Vanaf augustus 2013 is hij overgestapt naar het management van STKIP, de hogeschool van YKW. Hij is daar verantwoordelijk voor de onderwijskwaliteit, coaching van het management, het ontwikkelen van curriculum en het voorbereiden van studenten op de (zware) lespraktijk. Jacomien is werkzaam in het trainingsteam. Ze begeleidt en adviseert de trainers bij de trainingen aan leerkrachten van scholen in en rondom Wamena. Momenteel worden er trainingen gegeven om de leerkrachten te leren met de nieuwe eenvoudige reken- en taalmethode om te gaan.

Ondanks de moeilijke en ingewikkelde context waarin we werken, zien we gelukkig ook veel mooie dingen gebeuren. Bijvoorbeeld een aantal van de eerste afgestudeerde studenten van STKIP die onder zeer primitieve omstandigheden ver buiten Wamena lesgeven. De liefde en aandacht die ze voor de kinderen hebben. Het gevoel van eigenwaarde dat ze tonen en overdragen op de kinderen. De afhankelijkheid van God en de roeping om Hem te dienen door les te gaan geven op plaatsen waar veel mensen liever niet zouden wonen.

De uitdagingen zijn groot en vooruitgang is lang niet altijd zichtbaar. Toch is dit onze plaats. Niet omdat we hier onmisbaar zijn, want wij gaan het onderwijs of de overheid hier niet veranderen. Als er ergens hoop is voor Papua, dan is die te vinden in onze leerlingen en studenten. Omdat zij de kinderen van dit gebied zijn en ontberingen kunnen trotseren die voor ons te zwaar zijn. Maar vooral omdat we zien dat God hen gebruikt en een hart geeft voor hun eigen mensen. We zijn er trots op met deze mensen een team te mogen vormen en hopen in de toekomst ons werk te kunnen voortzetten.

Verjaardagsinterview met Julia

1. Hoe oud word je vandaag? 9 jaar!

2. Wat heb je allemaal gekregen? Een zeemeermin Barbie. En wanneer je de staart eraf doet, dan is de onderkant van de staart een surfplank, dan moet je haar erop zetten. En Barbiekleertjes, heel veel bakspullen, een knuffelhond en sneeuwballen kerstlampjes en ik had ook Lego Friends gekregen (Emma’s paardentrailer) en een hele lange spek en een heel klein Barbiepoppetje en een rood met witte stippen tasje. En een zeemeermin van Playmobil en een Barbie spelletje. En nog een heleboel.

3. Wat is het leukste cadeau wat je hebt gekregen? Alles!

4. Wat voor soort feestje heb je gehouden? Een Barbie feestje. Eerst gingen we ballet doen en daarna kadootjes verstoppen. Iedereen had een Barbie meegenomen en toen gingen we ze op de catwalk laten lopen. We hebben ook nog vogelhuisjes versierd en een kleurplaat gekleurd. Op het laatste mochten we een Barbie video kijken met de beamer! En iedereen kreeg een Barbie uitdeelzakje met allemaal Barbie dingetjes erin, bijv. snoep, stickers, een pen en kauwgom. Dat kon je allemaal op Java kopen.

5. Hoe was je eerste schooldag in 3rd grade? Heel erg leuk! Want de nieuwe juf was heel aardig en de juf kan heel veel leuke dingetjes verzinnen. We gingen heel leuk mijn verjaardag vieren. Ik kreeg 9 klappen op mijn billen omdat ik 9 werd. (Dat was niet echt hoor, ze deed er hand ervoor ; ). Ze had ook een cupcaketaart gegeven. Die mocht ik mee naar huis nemen.

6. Wat zijn je hobby’s? Servetten sparen, koken, dansen, met de Barbie’s spelen.

7. Wat is je lievelingskleur? Rood.

8. Wat is je lievelingseten? Indonesisch: kip met rijst, NL: Pannenkoeken.

9. Wat mis je uit NL? Het zwembad (met glijbanen) en de opa’s en oma’s, neefjes en nichtjes en ooms en tantes.

10. Wat doe je als eerste als  je in NL aankomt? Naar mijn familie toegaan en mijn vrienden.

11. Wat vind je het leukste van het wonen in Papua? Dat alles hier anders is. Bijvoorbeeld dat hier bergen zijn en in NL niet en dat de mensen hier donker zijn en in NL niet. En dat de mensen hier een ander taal praten. En dat we hier een poes en een hond hebben!

12. Wie zijn je beste vriendinnen? Roze en Fadrina

13. Wat doe je het liefste thuis? Met de Barbie’s spelen.

14. Wat doe je het liefste op school? Spelletjes spelen.

15. Wat doe je het liefste met papa? Een spelletje spelen en voorlezen.

16. Wat doe je het liefste met mama? Voorlezen voor het naar bed gaan.

17. Wat doe je het liefste met Ivana? Met Ivana met de Barbie’s spelen.

18. In welke taal praat je als je speelt? In het Engels!

19. Wat doet papa hier? Papa probeert hier de mensen slimmer te maken.

20. Wat doet mama hier? Mama doet trainingen en gaat naar scholen toe. Ze leert dingen aan de juffen en meesters zodat de kinderen hier beter kunnen leren.  En mama kookt hier heel veel!

Dank je wel lieve Julia!

Zomervakantie in Indonesië

Ja, ook hier hebben we zomervakantie. En niet zo’n beetje ook! De meiden hebben 12 weken vakantie. Half juni vertrokken we naar Jakarta. Pieter had daar wat zaken te doen en Jacomien kon met Julia langs een ziekenhuis met Julia’s oorproblemen. Na een week zijn we naar Yogjakarta gegaan, naar hetzelfde guesthouse waar we 2 jaar geleden verbleven. Pieter heeft nog twee weken extra taalstudie gedaan om wat specifieke dingen te leren. In Yogja had Julia nog steeds last van haar oor en in overleg met de verzekering is Jacomien met Julia naar Singapore gevlogen en is Julia daar geholpen. Helaas klaagt Julia sinds we terug zijn weer over beide oren. Zodra we weer in NL zijn moet er maar eens goed naar gekeken worden.

Na de taalstudie kwam eindelijk de dag waar al lang naar uitgekeken werd: op vrijdag 5 juli landden pa en ma v.d. Wilt en Andrea en Maarten op vliegveld Yogjakarta. We zijn samen nog 1,5 week in Yogja gebleven waar we genoten van elkaar, de cultuur, natuur, het eten, etc. Meest bijzonder was de trip die we samen maakten. Per trein en auto zijn we richting de vulkaan Bromo gereden. Daar moesten we om 3u uit bed om dan per jeep naar een uitzichtpunt te rijden om vandaar de zonsopgang te zien. Daarna reden we naar de voet van de Bromo en zijn de vulkaan opgeklommen. Je kon de rook uit de krater zien komen. Heel speciaal!

Samen met de familie zijn we vanaf Surabaya naar Papua gevlogen. Onze familie is hier nog 2 weken gebleven. Fijn om alles hier aan hen te kunnen laten zien! We laten hen zelf even aan het woord:

Pa v/d W.: Mijn bezoek aan Papua vond ik erg confronterend. Hoe mensen daar anno 2013 nog leven kun je je niet voorstellen. Vooral de medische verzorging is erg slecht. Wel is mooi om te zien hoe 's zondags vele mensen naar allerlei kerken gaan.

Ma v/d W.: We zijn weer thuis in Kapelle, maar met ons hoofd nog vaak in Indonesië. Het prachtige, drukke Jogyakarta dat ons verraste, de rijstvelden met de Merapi op de achtergrond, de Borobudur, het Kraton middenin de stad; de rit naar de Bromo vulkaan met de onvergetelijke zonsopgang, tenslotte Surabaya, grote stad met koloniaal verleden, onze laatste stop op Java. Dachten we al wat gewend te zijn aan het totaal met onze westerse samenleving verschillende straatbeeld; eenmaal geland in Wamena moesten we opnieuw ons beeld bijstellen! De Papua's op de weg, op de markt, in volgeladen auto's, in hun kampongs, in de kerk; De vele winkeltjes, de "supermarkt", de "benzinepomp", het verkeer met overal langs de weg mensen, honden, varkens, becaks (fiets taxi’s), waar Pieter de auto tussendoor wist te loodsen. Maar ook de vriendelijkheid van de mensen: altijd een lach als je hen groet. Om niet meer te noemen: het prachtige land waar onze kinderen wonen! Wat een uitzicht op de bergen rondom! Tenslotte: respect voor de manier waarop zij zich keer op keer moeten aanpassen aan de [on]mogelijkheden die het leven hier met zich meebrengt! Pieter, Jacomien, Julia en Ivana: heel hartelijk bedankt dat jullie onze gidsen wilden zijn!

Andrea: Eindelijk zijn de rollen een keer omgedraaid. Niet wij die op Schiphol staan te wachten, maar zij die reikhalzend uitzien naar onze komst op het vliegveld in Yogjakarta..! Nog voor we de koffers hebben komen er twee blije blonde meisjes op ons afgesprongen… Joehoe, we zijn er gewoon! Ivana is de enige die het treffend weet samen te vatten als ze al springend uitroept; ‘Het lijkt wel een droom!!’ Maar dan wel een hele lange, leuke, gezellige en interessante droom waarin we werkelijk vanalles meemaken; van het vakantieleven op Java met tochtjes achterop de scooter door het altijd drukke Yogja, bezoek aan de Borobudur, Kraton van de Sultan, elke avond een ander (Indonesisch) restaurantje, veel bijpraten, rijstvelden, een heerlijke spa met Jacomien en de meiden, vulkanen en erg vroeg uit bed voor een prachtige zonsopkomst bij de Bromo, tot het tijd is om via een lange, nachtelijke reis naar onze eindbestemming te gaan; Papua! Daar zien we met eigen ogen wat ze ons al zolang hebben proberen duidelijk te maken met hun verhalen en foto’s; hun prachtige huis, het dagelijks leven, de school en alles wat erbij hoort, de markt, de mensen met wie ze veel te maken hebben, de rivier met geniale hangbruggetjes, de omgeving.. Ondertussen genieten we van Jacomiens bak- en kookkunsten en vinden Julia en Ivana het prachtig om hun beautybehandelingetjes eens op iemand anders los te kunnen laten..! Gelukkig kon Pieter het zich veroorloven om zijn werk even voor ons in de steek te laten en ons mee te nemen op avontuur met tochten over heerlijke bergweggetjes, (kapotte) bruggetjes waarvan er één helaas te smal was voor de auto, naar het Habemameer en Pass Valley.. tot het tijd is om afscheid te nemen na een geweldige tijd en we met de MAF nog een laatste ronde over Wamena maken, voordat we naar Sentani worden gevlogen. Daar vandaan beginnen we aan onze lange, lange reis terug naar huis. Met PJJI en alle herinneringen in ons hart! J

Maarten: Naast alle fijne herinneringen die ik heb is er maar één die het meest blijft hangen: het lekkere eten! De zonsopkomst  en landschap bij de Bromo vulkaan waren erg mooi! En de tocht naar het Habema meer ook niet te vergeten! 

We zijn de afgelopen tijd verwend met bezoek. Er zijn nu best wat mensen van onze families die hier geweest zijn. Voor ons is dat erg fijn, want dan is er meer begrip voor wat ons hier bezighoudt. We zijn dankbaar dat dat allemaal kon en dat het allemaal goed ging. We hebben er erg van genoten!

We delen vast mee dat we het plan hebben om half november tot begin februari op verlof te komen. We hebben te horen gekregen dat ons contract met Oikonomos niet verlengd kan worden wegens financiële problemen. Met Gods hulp willen we proberen hier nog langer te blijven. Daarom moeten we zelf een financiële achterban op gaan bouwen. We vragen hiervoor jullie gebed om hierin de juiste stappen te ondernemen.

Wamena - Sentani - Jakarta - Yogjakarta - Singapore

Omdat we nu op vakantie zijn in Java, hebben we de mogelijkheid om onbeperkt internet te gebruiken. Daarom plaatsen we nu een boel foto's van de afgelopen paar maanden. Veel lees- en kijkplezier!

Diploma uitreiking met kookput

Geschreven door Pieter

Op 17 mei was het eindelijk zover, de wisuda (graduation). De eerste 52 studenten in de geschiedenis van STKIP studeerden af. Een groot deel van hen had geruime tijd geleden al hun studie afgerond, maar doordat de accreditatie van STKIP pas afgelopen februari rond was, konden de studenten hun diploma nog niet in ontvangst nemen. Een mijlpaal dus. Ook voor de ouders en familie van de studenten uit de kampung voor wie het behalen van een Bachelor-diploma soms bijna gelijk staat aan de status van halfgod.

De hele organisatie van de dag verliep natuurlijk zoals dat hier gaat: veel gepraat en gediscussieer vooraf, een ogenschijnlijk organisatorische chaos, uitstellen en vooruitschuiven van allerlei dingen die allang geregeld hadden moeten zijn met als gevolg dat er de laatste dagen voor de wisuda tot midden in de nacht werd doorgewerkt om een podium op te bouwen, de zaal te versieren, stoelen te regelen, programma’s te printen enz. Kortom, beter iets om je als Nederlander niet mee te bemoeien.

De voorbereidingen op de dag zelf startten in alle vroegte met het aanleggen van de kookputten voor de bakar batu. En het pijlen van vier varkens. De theorie is eenvoudig: je neemt een boog en een pijl van scherp bamboe en je knalt de pijl recht in het hart van het beest. Als je ’t goed doet, heeft het dier zelfs geen tijd meer om te gillen, wat wel zo aangenaam is. Het eerste varken ging volgens het boekje, maar bij de tweede bleek de praktijk iets weerbarstiger. Na een pijl of vier was het beest nog steeds niet dood. Om het proces te versnellen gingen er twee studenten op het varken staan, terwijl een derde met de pijl flink richting het hart porde. Dat ging zo een kwartiertje door, maar het beest wilde maar niet dood. Uiteindelijk hebben ze hem maar met z’n kop in een vuurtje gelegd en toen was het zo gepiept. De studenten hadden daarna flink haast: de krulstaart van het dier was nog niet tot rust gekomen of het varken was al half gevild.

Het officiële programma begon rond een uur of half tien. Uiteraard waren ouders aanwezig, genodigden, een koor, docenten, bestuur en een vertegenwoordiging uit de politiek, kerkleiders, de politie en het leger. Als spreekstalmeester werd een dame van de lokale radio ingezet om het programma aan elkaar te praten. Het verliep heel officieel allemaal, inclusief klappen met hamers, vlaggen en toga’s. Behalve de uitreiking van de diploma’s waren er toespraken vanuit het bestuur van YKW, de overheid en het hoofd van de kerkleiders in Wamena en werd er gezongen. Behoorlijk indrukwekkend allemaal, vooral omdat het toch heel bijzonder is wat hier in een aantal jaar tot stand is gekomen. De verschillende sprekers benadrukten de noodzaak van goede leerkrachten op de scholen in de binnenlanden en riepen studenten op hun verantwoordelijkheid te nemen. En niet hun diploma te gebruiken om alleen voor zichzelf te kiezen door bijvoorbeeld een baan bij de overheid te zoeken, de kortste weg naar het grote geld zonder te hoeven werken.

Om een uur of twaalf was het officiële programma afgelopen. Buiten zaten de families van de studenten te wachten die niet naar binnen konden. Ondertussen waren de varkens klaar en konden de kookputten worden opengemaakt. Voor de meeste Papua’s het hoogtepunt van de dag. Met vier varkens, honderdvijftig kippen, ubi’s (zoete aardappelen) en groenten was er eten in overvloed, want als er te weinig is zou dat een schande voor de school en studenten zijn. Zoals gebruikelijk werd daarom eerst de buik gevuld en daarna de plastic tas die de meeste mensen mee hadden genomen. Waarna de meesten naar huis teruggingen. En sommigen op weg naar de volgende bakar batu in de kampung om het feest nog eens dunnetjes over te doen.      

Bezoek

Eindelijk was het zover, de kids konden het laatste streepje op de koelkast uitvegen. Op zaterdag 20 april haalden we (o)pa en (o)ma van Dijk van het vliegveld! Wat een blij weerzien. En wat een verrassingen in de koffers! Iedereen die iets mee heeft gegeven: heel hartelijk bedankt! Wat hebben we veel gedaan in die twee weken: spelletjes, alles in en om Wamena laten zien (ons werk, verschillende andere organisaties als MAF, YOP, Helimission en Lentera), winkelen, fietsen, kampungs bezoeken, uit eten, samen koken/bakken, samen op de brommer, knutselen/handwerken met oma, naar de rivier, Koninginnedag vieren, enz. enz. Pieter en Jacomien zijn nog een nachtje samen weggeweest terwijl opa en oma op de kids pasten. Pa van Dijk heeft een heleboel karweitjes in en om het huis gedaan en een hoekbank gemaakt op de veranda. Ma van Dijk heeft het naaimachine overuren laten draaien. Er is geen karweitje meer te vinden in dit huis en er valt geen steek meer te naaien ; ). Superbedankt pa en ma!!

Het laatste weekend hebben we samen met Pieter en Anja en kids in Pogapa doorgebracht. Pogapa is een post hoog in de bergen, ongeveer een uur vliegen hier vandaan. Het leven daar is nog heel traditioneel. We verbleven in een oud zendelingen huis met een Zwitserse sfeer: houten huis waar je nog moet koken op de kachel. We hebben erg genoten van familie, de mooie natuur, de lokale mensen en het vakantiegevoel.

Het is nu maar stil in huis zonder (o)pa en (o)ma. Het was fijn om bij elkaar te zijn. Ook fijn dat zij nu een beeld hebben van ons leven en werk hier. Nu uitkijken naar het volgende bezoek: in juli hopen (o)pa en (o)ma vd Wilt en Andrea en Maarten te komen!

Bali Blog

Afgelopen maanden waren stressvolle maanden. Er waren problemen op Pieters werk. Er moest iemand ontslagen worden en die bedreigde Pieter persoonlijk. Hierdoor hebben we ook een weekend in de stad ‘ondergedoken’ gezeten. Dit alles ging ons niet in de koude kleren zitten en we merkten dat we er even tussenuit moesten. Daarom zijn we 10 dagen naar Bali geweest. Als u denkt dat dat een eilandje verderop is, dan hebt u het mis. Het is 3000 km van ons vandaan. Na 15u onderweg te zijn geweest kwamen we op Bali aan. Fijn dat we nu een keer écht Bali kunnen bezoeken. De vorige keer was dat omdat Pieter geopereerd moest worden aan zijn blindedarm. Toen hebben we niet veel meer dan het ziekenhuis en het hotel gezien. We hadden een appartement gehuurd in Ubud. Daar kwamen we ’s avonds laat aan en allerlei insecten zoemden en fladderden ons welkom. Het was een mooi complex wat aan een rijstveld lag. Maar wat we niet wisten was, dat het huisje openlucht slaapkamers en badkamer had. Nu zijn wij niet van die types die het heerlijk vinden om tussen de insecten/beesten te douchen, plassen, slapen etc. Er was wel een klamboe, maar daar bovenop lag een gruwelijk grote spin en een soort schorpioen. Jacomien had het niet meer… Nu wonen we al wel 1,5 jaar in Papua en kakkerlakken en gekko’s in huis zijn ok, maar dit ging te ver. Dus besloten we na een korte nacht (bed was ook nog eens vochtig, omdat het nog regentijd is) om iets anders te zoeken. We kwamen tenslotte voor onze rust. We verhuisden naar een prachtig hotel in Sanur, 1 min wandelen van het strand vandaan. De enige kamer die nog vrij was was de ‘Presidential Suite’. Twee slaapkamers, twee badkamers, een woonkamer en een balkon. Al met al groter dan ons huis in Wamena! De prijs was dan ook wel 2x zo hoog dan het andere appartement, maar ja, je moet er wat voor over hebben. Zwitserse vrienden van ons (uit Wamena) zaten naast dat hotel en hadden het voor ons geregeld. Zij waren op doorreis naar Zwitserland. We hebben samen het weekend doorgebracht. We genoten van Italiaans eten (+ écht Italiaans ijs!) en van de zonsondergang op het strand. Prachtig! Dinsdag was het hari Nyepi (Balinees nieuwjaar). Heel bijzondere ervaring. De avond ervoor werden er optochten gehouden met grote papiermaché monsters. Die werden later op de avond verbrand om de boze geesten te verjagen. Nyepi is een dag van stilte en meditatie. De hele dinsdag mochten we het hotelcomplex niet verlaten. Zodra je een stap op de straat zou zetten, kwam er politie die je weer terug commandeerde naar je hotel. ’s Avonds mocht er op straat geen verlichting te zien zijn, dus eerst werden we verzocht ons grote licht uit te doen, maar later kwam er nog iemand zeggen dat alle lichten uit moesten, want de politie had ze gebeld en gezegd dat er op onze kamer nog licht te zien was. Dus in het donker maar een filmpje gekeken met kussens om de laptop heengebouwd ; ). Helaas werd Julia ziek (koorts/overgeven), maar het bleef gelukkig maar bij 1 dag. We hebben enorm genoten van het strand, de natuur (rijstvelden/vulkaan/palmbomen etc), het uit-eten-gaan elke dag, de dierentuin (waar we op de foto mochten met wilde dieren!), inkopen doen, de luxe en de kids vooral van het zwembad. Elke dag werd er gezwommen. Julia kan hierdoor weer goed zwemmen (ondanks haar diploma’s was ze het een soort verleerd!). Ivana heeft zichzelf leren zwemmen. En duiken! De meiden hebben wat afgedoken! Zo leuk om die meiden te zien genieten. De terugreis is goed verlopen. In Sentani hadden we het MAF-guesthouse geboekt, maar die hadden ruimte gebrek en vroegen of wij het erg vonden om op hun kosten in het meest luxe hotel van Sentani te zitten. Geen probleem ; )! Ook daar was een zwembad. De kids hebben 8 schooldagen gemist, maar we hebben geprobeerd al het huiswerk te doen (al was dat niet altijd makkelijk als je op vakantie bent ; ). In Bali hebben we al een blog geplaatst met een link naar de foto’s, zodat u een impressie heeft van onze tijd op Bali (even terugbladeren). Het volgende waar we naar uit kijken is het bezoek van Jacomiens ouders aan ons. Zij hopen op 20 april aan te komen. Uitgerust en vol nieuwe energie zijn we weer terug in Wamena. We zijn dankbaar voor deze fijne vakantie. Bedankt weer voor jullie interesse en jullie gebed voor ons!

Foto's van Bali

Hier even een snelle blog. Een verslag van onze vakantie in Bali volgt nog, maar nu zijn we nog op Bali en met dat internet kunnen we op Picasa. In Wamena niet meer (helaas). Dus nu eindelijk een keer een mogelijkheid om veel foto's te plaatsen! Enjoy it! 

Papua dans