Kerstgroet

Gezegende Kerstdagen en alle goeds voor het nieuwe jaar!

Pieter & Jacomien

Julia

Ivana

Jesse

Terugblik

"For I know the plans I have for you,” declares the LORD, “plans to prosper you and not to harm you, plans to give you hope and a future". Jer. 29: 11

December is de maand dat we terugkijken op het afgelopen jaar. Ik kijk even verder terug. We gaan gelijk 10 jaar terug in de tijd. 2007. Wie had daarvoor ooit kunnen bedenken dat ik nog eens in Papua zou wonen? Als iemand me dat had verteld dan had ik hem/haar uitgelachen. Ik? Never. Nam iemand in je gedachten die niet geschikt was om op het zendingsveld te leven. Wie was er honkvast? Wie wilde er het liefste zo dicht mogelijk bij de familie in de buurt wonen? Wie houdt er zo van de afwisseling van de seizoenen en het minst van de zomer (+ hitte)? Wie houdt zo vreselijk van die Nederlandse gezelligheid? Wie is er keer op keer bang om (weer) depressief te worden? Wie is er bang voor insecten en enge beesten? Wie was er niet zeker van zijn geloof in God? Wie houdt niet van onzekerheden? Juist. Ik... Jacomien.

In maart 2007 kwam het telefoontje van onze predikant met de mededeling dat er een baan vrij kwam op Papua. Voor Pieter was dit een droom die uit zou komen, maar op de avond dat we verkering kregen had ik hem al gezegd dat ik nooit mee zou gaan naar het buitenland, anders konden we beter maar niet aan een relatie beginnen. Mijn gevecht met mezelf en God begon. Ik wilde niet, maar kon er niet omheen. God sprak heel duidelijk door Zijn Woord. In mijn dagboek moest ik steeds stukken lezen die ik niet wilde lezen: over de roeping van Mozes en Abraham, over Gods bescherming tijdens reizen/gevaren, over Gods plan met je leven, over Zijn stem (en roeping). De preken in de kerk. De Psalmen die we zongen. Het lied 'Wat de toekomst brengen moge...'. Wanhopig probeerde ik gesprekken aan te knopen met de mensen om me heen om me ervan te overtuigen dat dit absoluut niet geschikt was voor mij. Heel vreemd dat niemand om me heen negatief reageerde. Niemand gaf me die overtuiging. Psalm 32: 8 (Ik onderwijs u en leer u de weg die u moet gaan; ik geef raad, mijn oog is op u) en Psalm 27: 11 waren teksten die keer op keer tot me spraken. Het waren hele moeilijke maanden.

In juni 2007 besloten we te solliciteren. Met angst en beven voor mij, in de hoop dat God een duidelijk antwoord zou geven met een ja of een nee. Aan het einde van het sollicitatiegesprek bij Oikonomos (het bestuur had door dat ik er niet om stond te springen) zouden we aangenomen worden met de kanttekening dat ik er nog een nachtje over moest slapen. Ik moest zeker van mijn zaak zijn. De directeur zou de volgende morgen bellen. Bijna huilend in de auto terug naar huis riep ik wanhopig uit: hoe moet ik dat in één nacht weten na deze moeilijke maanden?? Ik was nog niet uitgesproken of de auto nam een bocht en helemaal over de weg heen kwam een regenboog. Wij beiden zeiden niets maar er kwam rust in ons. Het was goed. God is bij ons en zal ons helpen. Dus werd het ja. Een compleet nieuw gevoel voor mij. Hiervoor twijfelde ik vaak of God eigenlijk wel echt bestond. En nu had Hij zovele keren persoonlijk tot mij gesproken in een paar maanden tijd! Alle twijfel was weg. Een grote vrede kwam over mij heen. God had me veranderd. Hij maakte me klaar om Nederland te verlaten. Ik stond duidelijk voor de keuze: naar Indonesie met God of in Nederland blijven zonder God. En natuurlijk wilde ik liever dat eerste!

Een drukke periode van voorbereidingen brak aan: taal- en cultuurstudie, medische keuring, inentingen, psychologische keuring, banen opzeggen, huis verhuren, verscheping klaarmaken, afscheidsfeesten, koffers inpakken, etc. Op 1 april 2008 zouden we vertrekken. Ik geloof niet dat God aan 1 april moppen doet, maar ons vertrek moest uitgesteld worden omdat ons visum nog niet klaar was. Het werd steeds weer uitgesteld. Maar ik was zeker van mijn zaak: natuurlijk kregen we een visum. God had ons zo duidelijk geroepen! In juni werden we definitief afgewezen. Allebei werkeloos en zonder huis. En hoe zat het nu met die keuze? Werd het dan nu Nederland zonder God? Dat wilde ik niet! 2009 was de eenzaamste periode in ons leven. We gingen door een vreemd proces heen. Eén been stond al in Papua. We hadden ons al losgemaakt van Nederland. Heel moeilijk. Vooral ook omdat er mensen waren die reageerden: je wilde toch niet gaan? Nu hoef je tenminste ook niet.

11x in- en uitpakken verder zaten we weer in de Bonzijweg in Wemeldinge. Terug bij af leek het. Na 6 maanden kreeg Pieter weer een baan en ik viel dat jaar in op school (waar ik echt een hekel aan had). Ik was lange tijd boos op God. Waarom zette Hij ons leven zo op z'n kop? Maar Rom. 5: 3-5 (...wij roemen ook in de verdrukkingen, omdat wij weten dat de verdrukking volharding teweegbrengt, en de volharding ondervinding en de ondervinding hoop. En de hoop beschaamt niet, omdat de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest, Die ons gegeven is) en het lied: 'Stel mijn vertrouwen...' troostte mij.

Jaarwisseling 2009-2010 zaten we samen op de bank en keken terug. Het voelde alsof we terug bij af waren. Maar we kwamen erachter dat dit alles niet voor niets was gebeurd. God had mij een sterker persoon gemaakt en we vroegen ons af of ik het wel vol had gehouden als we echt in 2008 weg waren gegaan. Ik was er waarschijnlijk toen nog niet klaar voor. Achteraf gezien hebben we die periode veel dingen geleerd die we later hier in Papua in de praktijk goed konden gebruiken!

Mei 2010 kwam er weer een telefoontje van Oikonomos. Er kwam weer een baan vrij. Of we nog interesse hadden, met de kanttekening erbij dat de kans op een visum 50% was. Wilden we dit? We hoefden er niet lang over na te denken. Het proces voelde niet af. Het was ons echt om het even. Het was goed als het niets werd en dan konden we deze hele geschiedenis afsluiten met 'n hoop nieuwe life skills. Het was ook goed als we wel een visum kregen. We deden niets aan voorbereidingen totdat we in maart 2011 het bericht uit Jakarta kregen dat we een visum zouden krijgen. Toen ging alles heel snel. In een paar maanden tijd alle voorbereidingen, maar we hadden alles al een keer eerder gedaan. Op 12 juli 2011 vertrokken we naar Indonesie...

Niet wetende wat ons allemaal te wachten stond.

Als we van tevoren hadden geweten dat:

- Pieter een blindedarmonsteking zou krijgen en het een paar dagen zou kosten om goede medische hulp te krijgen en minstens 3000 km moesten reizen waardoor de blindedarm op springen stond...

- er op honderd meter afstand volop werd geschoten in de stad waardoor zeker Julia erg bang werd...

- er regelmatig stammenoorlogen waren/zijn en we met de motor regelmatig langs mannen met pijlen en bogen moe(s)ten manoevreren...

- we met de dood bedreigd zouden worden...

- er aardbevingen zouden komen...

- we een financiele achterban op zouden moeten bouwen...

- keer op keer de studenten in opstand zouden komen met alle gevolgen van dien...

- we hier een kindje zouden verliezen en weer 3000 km moesten reizen naar een goed ziekenhuis...

- de blanke community op zijn kop zou staan door problemen...

- we maandenlange droogte mee zouden maken...

- internet, stroomuitval, gezondheid/ziektes, huisdieren (of het doodgaan daarvan) je zoveel stress kunnen bezorgen...

- onze lieve baby boy het zo moeilijk zou krijgen hier in Papua en ons zoveel slapeloze nachten bezorgd(e)...

- heimwee lichamelijk pijn kan doen...

- het niet makkelijk is om een mission kid te zijn...

- het zo lastig is om hier dingen te vinden die je energie geven...

Geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken om hier te gaan wonen. Gelukkig weten we niets van tevoren. Kijk eens wat Jezus mee moest maken hier op aarde? Hij wist het wel van tevoren! Toch is Hij als mens afgedaald van de hemel om ons te komen verlossen!

Ik vind het nog steeds niet fijn om hier te wonen. Ik zou het liefste terugverhuizen. Maar ik wil Gods wil doen. Niets liever dan dat. Ik heb heimwee. Voel me down, zeker na gebroken nachten en een baby die veel huilt. Maar ik voel me ook gezegend. Wat een wonder dat we Jesse nog mochten krijgen! Wat hebben onze meiden veel geleerd en wat leven ze zoveel dichterbij God dan dat ze in Nederland zouden doen! We hebben geleerd om afhankelijk te zijn van God in alles, tot in de kleinste dingetjes (water, stroom, goede verbinding met Nederland, allemaal dingen die in Nederland zo gewoon zijn). We voelen ons gezegend als we post/emails/berichtjes krijgen. Als we weten dat de mensen in Nederland voor ons bidden. Als we met open armen worden ontvangen tijdens een verlof en als studenten ons weer blij opwachten als we terugkomen. Als er jaar na jaar steeds weer voldoende geld is. Als we zien dat studenten veranderen. We zijn dankbaar voor de vriendschappen die we opbouwen met mensen van over de hele wereld. Dankbaar om geen kerkmuren te ervaren en samen God te dienen en om van elkaar te leren.

Het stresslevel is hoog. Er is hier altijd wat lijkt het. Het ene komt en het andere gaat. Ik zeg altijd: ik kan hier één probleem tegelijk aan. Worden het er meer, dan trekt dat flink je energielevel naar beneden. Helaas spelen er vaak meerdere problemen. Ik heb al vaak gedacht aan opgeven. Vaak gedacht dat ik mentaal in zou storten. Ik voel me niet sterk genoeg om te leven in een slagveld van de duivel. Maar keer op keer geeft God ons weer kracht en moed om door te gaan.

Ik heb zoveel heimwee gehad de afgelopen maanden. Ik droomde van terugverhuizen naar Nederland. Ik hoopte dat we geen nieuw visum zouden krijgen na 30 juni 2017. Maar afgelopen weken kwamen alle teksten en Psalmen weer voorbij waarmee ik ben geroepen in 2007. God bevestigde mijn roeping nog eens. Dus zit terugkeren er voorlopig nog niet in vrees ik... We moeten een roeping terug naar Nederland krijgen, eerder gaan we niet terug. Maar het is goed. We willen Gods wil doen. Als dat nog een paar jaar hier is is het goed. Er valt nog genoeg te doen en genoeg te leren. Ik moet nog meer leren om dingen uit handen te geven. Te vertrouwen op God. Dat Hij Jesse zal laten slapen en mij minder zenuwachtig zal maken. Dat Hij doorgaat met Zijn werk, ook hier op Papua, ook op STKIP. Sommige dingen ga ik wel opgeven. Ik geef het gevecht tegen de mieren, kakkerlakken, muggen en onze huisdieren op ;). Het kost me simpelweg teveel stress. Ik heb al mijn energie nodig om voor Jesse en mijn gezin te zorgen en om iedere dag weer fatsoenlijk eten op tafel te krijgen. Als Gods plan anders is is het ook goed. We bidden om duidelijkheid rondom ons nieuwe visum.

Denk niet: 'O wat is zij knap en flink!' Ik voel me verre van knap en flink. Ik voel me zwak, afhankelijk, klein (een baby-christen), kleingelovig en nog steeds niet geschikt om in Papua te wonen. Bij elk probleem word ik weer bij deze tekst bepaald: Wacht op de HEERE, wees sterk en Hij zal uw hart sterk maken; ja, wacht op de HEERE. Ps. 27: 14. Met God kan ik het leven hier aan! Met Hem kan ik over de bergen (van problemen) heenspringen. "Ik hef mijn ogen op naar de bergen. Vanwaar zou mijn Hulp komen? Mijn Hulp is van de Heere, die hemel en aarde gemaakt heeft." Psalm 121.

SDG

Jesse gaat het net in

Zaterdag 10 september is het zover. Jesse gaat het Papua-draagnet in, wat gevierd wordt met een heuse kookput in onze tuin! Dat wilden een aantal studenten/collega's van ons heel graag. Zij hebben de hele happening georganiseerd. Het is hier traditie dat baby's rond de tiende dag voor het eerst het draagnet (de noken) in gaan, wat dan gevierd wordt met een kooput. Een kraamfeest zeg maar.

Donderdag is het brandhout via de rivier (op een vlot) al naar ons toegekomen. Vrijdag worden alle studenten opgepord om naar onze tuin te komen. Ze moeten allemaal een aantal stenen langs de kant van de weg pakken en meenemen naar onze tuin. Vele handen maken licht werk. In een mum van tijd zijn de zoete aardappelen uit onze eigen moestuin gehaald door de dames en wordt de brandstapel klaargemaakt door de heren. Zeil erover voor de regen zodat deze morgenvroeg gelijk aangestoken kan worden.

De volgende morgen om 8 uur wordt het vuur aangestoken en de put gegraven. Interessant om te zien dat de taken echt verdeeld zijn tussen de mannen en de vrouwen. Ivana wilde helpen de put te graven en Julia met de brandstapel, maar dat mocht allebei niet: mannenwerk. De vrouwen maken de groente schoon. Heel lief dat we van een mentorstudent van Pieter hout en groente uit haar kampung hebben gekregen. Dat is een hoop geld waard! Om een uur of 10 zijn de stenen heet genoeg en is het eten klaar om in de put te gaan. De put wordt eerst bekleed met hete stenen. Daarbovenop komt gras, de zoete aardappelen, de 17 kippen en de groente, steeds met wat hete stenen ertussen. Uiteindelijk is het één grote hoop die afgedekt wordt met bananenbladeren en dicht wordt gebonden. Na anderhalf uur is het eten klaar. We hebben de voorzitter van ons bestuur uitgenodigd die ook dominee is. Er moet eigenlijk een dominee bij zijn, anders is het niet echt.

De happening gaat als volgt: De vader moet eerst de naam bekend maken van de baby en de eventuele betekenis erbij vermelden. Daarna leest de dominee iets voor uit de bijbel en spreekt een zegen uit over de baby, waarna de kookput opengemaakt wordt. Pieter vertelt dat Jesse vernoemd is naar onze beide vaders en dat Pieter (Jesse's eerste naam) ook een familienaam is binnen onze beide families. En dat Jesse 'gift van God' betekent en dat we dat ook zo ervaren, zeker na de miskraam. Na Pieter neemt een collega/student het woord. Zij verklapt dat Jesse ook een naam hier heeft gekregen: Pisugi, de naam van de streek hier. De dominee leest voor uit de Bijbel over Mozes in het biezen mandje en samen bidden we.

Hierna gaat Jesse het net in. Al eerder is binnen het net klaargemaakt. Een hoop meiden hebben netten meegenomen en de beste worden uitgezocht voor hem. Wat dekentjes erin zodat hij lekker ligt. Hij gaat eerst bij een student op haar hoofd met alle andere netten eroverheen, maar helaas, Jesse vindt er niets aan! Jacomien moet hem er maar snel weer uithalen vinden ze, maar die wil hem ook eerst even op haar hoofd proberen tot groot plezier van iedereen. Jesse heeft er niet lang ingelegen, maar dat drukt de pret niet. Feit is dat hij nu écht in Papua hoort, want hij heeft in een net gelegen!

Tijd om de kookput open te maken. De hoop gras en de bananenbladeren gaan eraf. Mensen worden in groepjes verdeeld en krijgen wat bananenbladeren in hun midden en daarop wordt het eten geserveerd waarna we hier met z'n allen samen van smullen. Na afloop is er een hoop over, maar alles wordt in plastic zakjes gestopt zodat er 's avonds niet meer gekookt hoeft te worden. De studenten helpen allemaal een handje mee met opruimen wat hierdoor heel snel gaat. We kijken terug op een mooie en speciale dag! En als we nu op de campus lopen met Jesse dan hoor je studenten roepen: Pisugi, Pisugi... Ze zijn maar wat trots op hem. En wij hebben 14 netten overgehouden aan de hele happening. We dachten dat we ze mochten lenen, maar dat waren kado's. En dan te bedenken dat één handgemaakt net zo'n 25 euro waard is!

We nodigen u uit om naar onze Papuadag te komen!

Meer dan een wonder

Hoera! Op moederdag, zondag 8 mei is onze Jesse in het ziekenhuis geboren. Hij kwam om 18.18u ter wereld en woog 4010 gr. Hij is gezond en we genieten met z'n allen heel erg van ons kleine mannetje! We zijn God dankbaar voor dit kado. Jesse betekent ook: geschenk van God. Zijn doopnamen zijn Pieter Herman Jesse en hij is vernoemd naar allebei de opa's. 

Meer dan een wonder... (Kinga Ban)

Nooit gedacht dat je zo mooi zou zijn.

Nooit gedacht, zo perfect en klein.

Zo overweldigend, zo onbeschrijfelijk.

Je bent meer dan een wonder.

Door Hem bedacht.

Door Hem gemaakt.

Door Hem geliefd en aangeraakt

Zo overweldigend, zo onbeschrijfelijk.

Je bent meer dan een wonder.

Dicht tegen me aan: je voelt zo warm en zacht.

Vol verwachting hebben wij op jou gewacht

En nu jij er bent...

Je kijkt me aan, ik zie een hemelkind,

Ik kijk jou aan, de hemel geeft ons licht

Zo overweldigend, zo onbeschrijfelijk.

Je eerste woord zal alles zijn:

papa, mama, blijf bij mij.

Je hebt een plek, je hoort erbij.

Hier zul je veilig zijn.

Zo overweldigend, zo onbeschrijfelijk

Je bent... meer dan een wonder!

Moederdagactie

Vanuit de thuisfrontcommissie:

8 mei Moederdag

Verras de allerliefste moeder, vrouw of wie dan ook!

Dit jaar kan er gekozen worden uit maar liefst 4 verschillende verrassingen:

o ’n Hoed Zeeuws ontbijt (bekend van vorig jaar!) €10,00
Een heerlijk Zeeuws ontbijtje met bolus en verschillende andere broodjes, beleg, sap en fruit.
o Petit Déjeuner du Balai (Nieuw!) €10,00
Een heerlijk Frans ontbijtje met croissantje en verschillende andere broodjes, beleg, sap en fru it.
o Vers boeket kwaliteitsbloemen, roze €10,00
o Vers boeket kwaliteitsbloemen, wit €10,00

Nu ook extra te bestellen:
- Bolussen €1,00 per stuk
- Onze Indonesische kruidcakemix
• Zakken € 3,50
• Potten € 4,50

De bestelling kan uiterlijk D.V. dinsdag 3 mei worden ingeleverd op: Oude Bosstraat 1 of via   tfcvdwilt@gmail.com

De producten kunnen op D.V. zaterdagmiddag 7 mei tussen 16.00 uur en 17.00 uur worden opgehaald in de Petrakerk, Goessestraatweg 18, 4421 AD Kapelle
Voor €2,50 bezorgen we het ontbijt bij u thuis (alleen in Kapelle.)
Graag gepast betalen bij ontvangst.

Zwanger in het buitenland

Dat is nog eens wat anders dan zwanger zijn in Nederland! Iedereen om je heen zorgt goed voor je. In Indonesië is het zelfs zo dat je moet luisteren naar de wensen van een zwangere. Wenst de zwangere midden in de nacht een mango? Dan klim je als man desnoods 's nachts in de boom om er één te plukken, want de vrouw zal een mango krijgen! Als zwangere krijg je in principe overal voorrang en als er ergens eten te verkrijgen valt dan krijgt de zwangere vrouw als eerste! Dus van geen wonder dat ik inmiddels mijn recordgewicht 'ever' verbroken heb! Wat word ik verwend door collega's en studenten. Bijna altijd als ik een ruimte binnenkom wordt me iets aangeboden en er wordt zelfs speciale groene groente aan de deur gebracht die goed voor je is als je zwanger bent. Heel lief allemaal. Je buik is ook een soort gemeenschapsbezit en iedereen mag erover aaien. Er worden veel tips gegeven. Zo mag ik aan het einde van mijn zwangerschap niet teveel zoetigheid meer eten, want dan wordt het kind te groot. (Ooh, daarom is deze baby zo groot. Al die chocolade nu hier in Nederland...) En natuurlijk wordt er druk gespeculeerd of het een jongen of een meisje wordt. Na een echo op Bali met 24 weken weten wij het geslacht, maar we willen dat graag voor onszelf houden tot verbazing van de mensen om ons heen. Volgens een collega krijg je een meisje als de moeder er tijdens de zwangerschap stralend en knap uitziet. Ziet ze er lelijker uit (bijvoorbeeld meer behaard, pukkels e.d.) dan wordt het een jongen. Dus ik al bang natuurlijk wat ze van mij gaan zeggen! M'n collega's zijn er inmiddels uit. Het wordt een jongen... Dank je wel allemaal...

De zwangerschapcontroles stellen niet zoveel voor op Papua. Lange wachttijden en vreemde gebruiken als vaccinaties tijdens de zwangerschap. Dus de controles doe ik maar zelf. Bij een Amerikaanse vrouw laat ik mijn bloeddruk meten, bij de buurvrouw ga ik op de weegschaal en van weer een ander krijg ik urinestrips. Ik hou alles netjes bij op de computer. Gelukkig voel ik al vanaf 13 weken de baby elke dag! Dat is een Godsgeschenk! Want het hartje beluisteren kan ik zelf natuurlijk niet.

En ja... De kids brengen we altijd op de motor naar school. Dus ook met een dikke buik. En aangezien het wegdek niet altijd even goed is, is dat niet altijd even lekker. Afijn, inmiddels dus flink gewend aan harde buiken.

En dan vliegen als zwangere! Vanwege de slechte gezondheidszorg in Papua besluiten we dat ik met 34 weken terug zal vliegen naar Nederland samen met de kids. Pieter komt 3 weken later. Aan de kust lijkt het allemaal goed te gaan totdat we bij de gate zijn. Gelukkig is Pieter er nog bij. Ze zien op de doktersverklaring (zelfgefabriekt met een kopie van de handtekening van een Amerikaanse dokter aan de kust) dat ik verder ben dan 32 weken zwanger en zeggen dat ik dan niet meer mee mag. Help! Volgens Garuda Nederland zou ik tot 34 weken zwangerschap mogen vliegen. De kids moeten bij de gate blijven en Pieter en ik moeten langs allerlei kantoortjes tot en met die van de hoogste baas. Wij kunnen gelukkig de email laten zien van Garuda Nederland (alhoewel in het Nederlands geschreven), maar ja, de regel binnen Indonesie is en blijft 32 weken. Ze komt met een oplossing: dan veranderen we je doktersverklaring in 32 weken. Prima! Zo gezegd zo gedaan en prachtig op een Indonesische manier opgelost. 32 weken zwanger i.p.v. 34! Op de internationale vlucht is het gelukkig geen probleem al wordt de doktersverklaring wel 6x uitgebreid bestudeerd.

En nu in Nederland is het gedaan met de vrijheid. Elke week op controle en alles wordt streng gecontroleerd en bijgehouden. Maar we kijken erg uit naar de komst van dit kindje!

Dubbel gevoel

Psalm 30: 12 - 13

"U hebt voor mij mijn rouwklacht veranderd in een reidans,

      U hebt mijn rouwgewaad losgemaakt en mij met blijdschap omgord.

 Daarom zal mijn eer voor U psalmen zingen en niet zwijgen.

      HEERE, mijn God, voor eeuwig zal ik U loven".

5 maanden oud had je nu kunnen zijn

als ik aan je denk doet het nog steeds pijn.

Een jaar geleden verloor ik jou

weet dat ik nog steeds van je hou.

We moesten je laten gaan

in gedachten noem ik je Daan.

Wat hadden we veel verdriet

vergeten kunnen we dit niet.

Het was het moeilijkste moment in ons leven

Maar God heeft ons kracht gegeven.

Wat een troost om te weten dat ons kind

zich nu in Gods trouwe Vaderhanden bevindt!

En wat een zegen

om nu elke dag zijn broertje/zusje te voelen bewegen!

Absoluut een gift van Boven

waar we elke dag Zijn Naam voor loven!

Maar o, soms ook zo'n dubbel gevoel!

Dit is wat ik bedoel:

Dit nieuwe kindje had niet eens kunnen bestaan

als we nu konden genieten van onze Daan.

Na 43 weken zwanger te zijn geweest

wachten we nu nog steeds.

Maar vol verlangen kijken we uit

naar de geboorte van deze nieuwe spruit!!

Met het vliegtuig op stagebezoek

Om 5.15u moeten we bij MAF aanwezig zijn, dus de wekker staat dit keer op 4.30u! Met een volgeladen motor gaan we op weg naar het vliegveld, nog in het donker. We stijgen om 5.45u op en komen daarom al om 6.15u in Mamit aan! Mamit is een dorp dat helemaal tussen bergen in ligt (soort balkon) en alleen te bereiken is per vliegtuig. Prachtig! Het dorp loopt uit zodra het vliegtuig aankomt. Ook Wes en Esther Dale (zendelingen uit Australie) zijn al wakker. We hopen dit weekend bij hen te verblijven. Na ons ontbijt kan Pieter gelijk beginnen met het observeren van studenten Rahel en Dorli, die daar bezig zijn met hun eindstage. Sinds een jaar of drie is er een nieuwe school geopend door een grote Indonesische stichting voor christelijk onderwijs. De school wordt tot nu toe vooral bemand door leerkrachten die zijn opgeleid in Java, maar we hopen dat in de toekomst ook onze studenten op deze school kunnen gaan lesgeven. De afgelopen periode hebben we contact gelegd en we zijn blij dat Rahel en Dorli nu hier hun eindstage kunnen doen.

- Mamit -

Eigenlijk heeft de school vrij wanneer we aankomen, maar speciaal voor de gelegenheid vinden de kinderen het helemaal niet erg om een dag extra naar school te komen. De school begint om 7 uur en omdat we al om kwart over zes zijn aangekomen zijn we mooi op tijd. In Mamit zijn drie lagere scholen, en dit is de enige die functioneert. Op de andere scholen komen de leerkrachten alleen aan het eind van het jaar om de examens van de kinderen in te vullen of om groenten en brandhout te vragen. Gelukkig is het hier anders en er zijn duidelijke regels. Ouders zijn verplicht om hun kinderen bij de school af te leveren. Zo niet, dan mogen de kinderen niet naar binnen. Dit is om te voorkomen dat ouders naar de stad vertrekken en hun kinderen aan het lot van vage familieleden overlaten. Nadat de kinderen binnen zijn, zoeken ze allemaal hun tandenborstel op en verzamelen zich buiten rond de wasbak om hun gezicht te wassen, tanden te poetsen en snot te verwijderen. Daarna verkleden ze zich en trekken hun schooluniform aan. Dat mogen ze niet aan naar huis, want kinderen spelen meestal uren in de modder voordat ze thuis aankomen.

 Rahel geeft les.

We observeren de lessen van Rahel en Dorli. Rahel is een hele enthousiaste juf waarbij de kinderen het duidelijk naar hun zin hebben. Ze geeft vandaag social studies aan de kinderen van klas 2. Dorli geeft in het lokaal ernaast hetzelfde vak aan klas 3. De kinderen moeten een kort opstel schrijven en daaruit blijkt al snel het enorme verschil met de kinderen van andere scholen. Deze kinderen draaien hun hand er niet voor om om in 10 minuten een heel blad vol te schrijven. Daarmee zitten ze ongeveer op hetzelfde niveau als een gemiddelde leerling in het voortgezet onderwijs hier. We zijn blij om te zien hoe goed deze school draait en hoe soepel onze studenten meedraaien. Het laat ook zien dat Papua-kinderen niet dom zijn, zoals hun ouders vaak denken, maar dat ze zich uitstekend kunnen ontwikkelen wanneer ze goed onderwijs krijgen.

Julia en Ivana hebben het intussen al reuze naar hun zin bij uncle Wes en aunt Esther, want zij hebben een huis vol speelgoed! Wes & Esther werken op de lokale bijbelschool. Op het complex van de bijbelschool wonen 87 gezinnen in hutten. Het ziet er gezellig uit met allerlei bloemen er tussen geplant. Man en vrouw volgen allebei de lessen en Esther doet de kinderopvang. Ze vangt in haar eentje 150 (!) kinderen op in de leeftijd van 0-12. Esther probeert om wat les te geven, maar dat valt niet mee met zoveel kinderen in zoveel leeftijden. Om 10u komen de moeders snel hun baby's voeden om dan weer terug te gaan naar de les. Zo rond 12u worden de kinderen opgehaald en krijgen de groteren les tot 14u. Na de lunch krijgt Esther thuis nog een aantal kinderen op bezoek die wat willen leren. We bewonderen hen erg. Ze zijn al een eindje in de 60 en ze doen dit werk met grote liefde, al is het niet makkelijk en valt het hun soms zwaar. Maar dit weekend hebben ze een lang weekend omdat vrijdag en maandag een vrije dag is. Genoeg tijd dus voor een hoop spelletjes en om met onze kinderen te spelen. Wes & Esther leven zeer eenvoudig. Ze hebben geen koelkast of vriezer en eten wat er die dag voor handen is. Gelukkig komen er veel mensen aan de deur die groente, fruit of vis te koop hebben. En iedereen is welkom bij hen. Het is een komen en gaan van mensen. Ze ontfermen zich ook over de (veelal jonge) leerkrachten van school en het medische team van de kliniek (er draait een goed gezondheidsprogramma daar). Ze organiseren spelletjesavonden, bijbelstudies en zondagse bijeenkomsten met hen. Wat een geweldige mensen. Wes heeft in het verleden geholpen de bijbel te vertalen in de Lani taal. Hij is een zoon van Stan Dale die als één van de eerste zendelingen naar de binnenlanden van Papua kwam en is vermoord en opgegeten. We vragen Wes wat zijn motivatie was om toch nog terug te komen naar Papua. Hij vertelde vol overgave dat hij van dat moment af gelijk de daders kon vergeven.

Het complex van de bijbelschool.

We genieten van de natuur, de gastvrijheid van de Dale's en brengen veel tijd door met Rahel en Dorli. Julia en Ivana raken niet uitgespeeld en hebben het ontzettend naar hun zin. Rahel neemt Pieter en de meiden zaterdags mee naar familie, een half uur lopen. Ze komen terug met armen vol spullen zoals suikerriet, mais en heerlijke sappige sinaasappels die allemaal mee terug gaan naar Wamena en waar wij het later met onze collega's en studenten verdelen.

Zondags gaan we 's morgens naar de kerk. De dienst is in lokale taal, dus kunnen we het niet volgen. Maar toch fijn om een dienst daar mee te maken. Na de avondmaalsdienst volgt er nog een gewone dienst. De mannen zitten links op de grond en de vrouwen en kinderen rechts. Het is een kleurig geheel, al die vrouwen met netten op hun hoofd. Als de dominee bidt gaan alle netten netjes van het hoofd af. Plotseling wordt onze aandacht gevestigd op iets groots op de muur. Een spin, en niet zomaar eentje! Een grijze, harige spin met een diameter van zo'n 15 cm. Niemand schijnt hem op te merken, alleen de blanke gasten kijken elkaar wat verschrikt aan. De spin loopt gezellig langs de arm van een slapende man naar beneden en lijkt verdwenen te zijn. Na een half uur gaat er een golf van beweging door de gemeente. De spin is aan een tocht over de grond begonnen en waar hij loopt komt iedereen in beweging. Hij krijgt een paar keer een duw van iemand waardoor hij een paar meter verder schiet en daar vervolgens opschudding veroorzaakt. Kraaiende peuters kruipen er vrolijk achteraan. Totdat iemand het genoeg vindt. (Het is al lastig genoeg om de aandacht erbij te houden met al die huilende baby's en kletsende kinderen). Hij staat op, geeft de spin een flinke klap met z'n bijbel en schuift het beest de kerk uit. Deze was blijkbaar niet lekker genoeg om te roosteren, want na de dienst ligt hij nog steeds te creperen op de grond.

Elke zondag uit de kerk krijgen de kinderen een cracker van Wes & Esther. Julia en Ivana helpen mee uitdelen. 

Pieter leidt 's avonds de bijeenkomst in huis met de leerkrachten en het medische team. We denken samen na over de wat het betekent om Jezus te volgen naar aanleiding van Filipenzen 2. Een echte volgeling is een dienaar, een slaaf, geen verlosser of koning. We hebben met elkaar een goede avond.

Maandags gaat de wekker weer vroeg want we hopen vroeg te vertrekken zodat Julia en Ivana gewoon naar school kunnen en Pieter en Jacomien hun lessen op STKIP kunnen geven. Het vliegtuig komt tegen 7u binnen en om 7.30u staan we met draaiende moter klaar om te vertrekken. Maar plotseling komt er een zware bewolking zodat we niet weg kunnen. Julia en Ivana hopen al erg dat we nog een paar dagen moeten blijven. Ze hebben nog geen zin om terug te gaan naar Wamena! Maar helaas voor hen lukt het om 8.00u alsnog. We kijken terug op een heerlijk, gezellig, ontspannen en gezegend weekend! 

Julia mag op de terugweg (voor het eerst van haar leven) voorin 
en mag zelfs een poosje het vliegtuig besturen!!

Herinneringen aan een heel fijn bezoek aan Pieter en Jacomien, Julia en Ivana

- Geschreven door Pa van Dijk -

We hebben lang toegeleefd naar de reis, maar op 16 december is het dan zover. Zoon Ronnie brengt ons naar het station in Kruiningen en 2 uur laterarriveren we op Schiphol. Het inchecken verloopt erg vlot en om 15.45 uur stijgen we op met de Boeing 777 van Garuda Indonesian Airlines. Via Jakarta vliegen we naar Jayapura en vandaar worden we met een MAF vliegtuig naar Wamena gebracht. Wat een verrassing om van de piloot te horen dat we een tussenlanding in Nipsan moeten maken om enkele studenten naar huis te brengen vanwege de kerstvakantie. Nipsan, één van de eerste plaatsen waar je vroeger over hoorde. We herinneren ons heel goed Ds. G. Kuyt die, als hij in Middelburg-Zuid preekte, meestal aan het eind van de preek nog iets over het zendingswerk vertelde. Nu lopen we daar zelf tussen de Nipsanners. Aan een oudere man vraag ik: “Pak, di mana rumah pendeta Kuyt?” Hij wijst het huis direct aan. Na een paar foto’s, ook van kerk en klokkenstoel, gaat de reis verder en na bijna 2 volle dagen reizen sluiten we de kinderen en kleinkinderen in de armen.

Huis van Ds. Kuijt in Nipsan

Bedankt allemaal voor de leuke verrassingen die uit de koffers kwamen!!

Heerlijk om elkaar weer te zien. Inmiddels is het 18 december en we zullen tot 28 december bij Pieter en Jacomien blijven, om de 2^e helft van onze reis bij Pieter en Anja en de kinderen in Nabire door te brengen. Die periode van 10 dagen zal een intensieve periode worden: eerst, samen met ons gehele Papuase nakroost naar Bokondini, er moeten opgespaarde karweitjes in en rondom huis gedaan worden, Dina en Ivana zijn 23 december allebei jarig, het wordt Kerst en er moeten oliebollen gebakken worden. Zaterdag vertrekken we per Strada naar Bokondini: afstand 85 km, 3 uur reizen door het bergland, een prachtige rit. In Bokondini worden we hartelijk begroet door Pieter en Anja en de kinderen, die de voorafgaande dag met het vliegtuig daar al zijn aangekomen. We logeren in het guesthouse van de Gidi-kerk. We genieten met volle teugen van het samen praten, wandelen, spelletjes doen en naar de kerk gaan.

 - Bokondini -

’s Maandag zien we dat er in het dorp ter gelegenheid van Natal (Kerst) een groot varkensfeest wordt georganiseerd. We zien dat een flink aantal varkens worden ‘gepijld’ en dat de kookputten in gereedheid gebracht worden. Even schrikken dat gewapende veiligheidsmensen verbieden om foto’s te maken. Pieter legt later uit dat er bij de bevolking hoge verwachtingen zijn vanwege de komst van belangrijke Bupati’s (burgemeesters) en er zelfs sprake is dat de gouverneur van Papua zal komen. Als de bevolking teleurgesteld wordt kan er onverwacht agressie ontstaan. Dus opgepast! Later die morgen krijgen we van Pieter een uitgebreide rondleiding op de school van Scotty, een Amerikaanse collega. Pieter is erg enthousiast over de visie van Scotty en de aanpak op deze school. Verbaasd zijn we als we in de school volop computers, beamers en zelfs een smartboard aantreffen. Het leeraanbod voor de leerlingen is van vergelijkbaar niveau als op onze westerse scholen. Heel leuk om te zien hoe enthousiast Pieter hierover is. Er wordt veel met Scotty samengewerkt. Fijn om door het verhaal van Pieter meer inzicht te krijgen in zijn werk. Er vindt nog uitwisseling van emailadressen plaats met juf Yolanda. Zij hoort dat Piet werkt op een school voor speciaal onderwijs en wil graag veel weten over autisme, omdat ze vermoedt dat enkele leerlingen symptomen hiervan hebben. Wie weet wat hier nog uitgroeit: Samenwerking Ob Anggen Bokondini – Eben-Haëzerschool Kapelle! Met Strada’s rijden de families ’s middags weer terug naar Wamena. Op dinsdag wordt een complete lijst met karweitjes afgewerkt. Erg leuk om te doen samen. Woensdag een dip: na wat boodschappen met de scooter valt deze bij het parkeren op de grond, waardoor Piet zijn rechter been lelijk verbrandt. 

Gelukkig is de wond op het moment van schrijven bijna genezen, maar dat heeft wel veel overlast bezorgd. De kerstdagen brengen we weer met z’n allen door. Na de kerst bakken we met Jacomien zo’n 150 oliebollen. Een flink aantal wordt rondgedeeld o.a. bij Amos, de tuinman van de school, de privé tuinman Keroko en ibu Berina, de pembantu (hulp). Erg leuk om te zien hoe deze mensen wonen. 

Pak Keroko en zijn vrouw zijn blij met de oliebollen!

Samenvattend kijken we terug op een bijzonder fijne tijd. Aan de ene kant vertrouwd omdat het niet de eerste keer is dat we hier komen, aan de andere kant indrukwekkend en verblijdend om te zien hoe Pieter en Jacomien met de studenten omgaan. Wat een wederzijds respect stralen ze uit!  We genieten er ook van dat we de taal steeds beter beheersen, zodat we contact kunnen maken met de plaatselijke mensen. We hopen en bidden dat de Heere het werk van Pieter en Jacomien en al hun collega’s rijk wil zegenen! Ook bidden we of de Heere de Papua’s wil zegenen. Naast de verblijdende dingen hebben we ook iets geproefd van de zorgen. Wat fijn om b.v. te zien dat Pieter en Jacomien één van de studentes in en rondom het huis laat werken, zodat zij wat kan verdienen. Anders zou ze haar opleiding moeten afbreken omdat de studente echt niets heeft om het te kunnen betalen. Lieve kinderen, ga zo door met dit prachtige werk onder de zegen van de Heere!

Karweitjes...

 - Oma en Ivana zijn jarig! -