Dieven

Het lijkt wel of er een diefstal seizoen is aangebroken! Deze drie verhalen spelen zich binnen twee weken af:

Op een morgen zien we tot onze grote verbazing onze 4W drive op z'n achterassen staan. De achterwielen zijn er 's nachts vanaf gestolen! Een krik eronder, snel de wielen eraf gedraaid en hup, over het hek in de sloot gegooid. We horen via een student (Remina) het volgende verhaal: haar zwager werd diezelfde avond in zijn auto vlak voor onze campus aangehouden. Er werden twee wielen achterin zijn auto gegooid en hij werd gedwongen om te betalen. Hij was bang en heeft dat gedaan. De dieven komen vermoedelijk uit de kampung hier tegenover en hadden waarschijnlijk per direct geld nodig om bijvoorbeeld drank te kopen. De man uit de auto is doorgereden naar huis. Hij komt uit Pass Valley. Hij bedenkt later: hé, ik werd aangehouden vlak voor de campus van STKIP waar m'n schoonzusje studeert. Nu zullen die wielen toch niet van de Strada van daar zijn? Zijn vrouw komt de volgende dag naar de stad en vraagt aan Remina of er soms wielen missen op STKIP. Dat is inderdaad het geval. Pieter gaat snel naar de stad om met deze vrouw te praten. Maar ze doet wat wazig en belooft met haar man te praten. Ze houdt duidelijk een slag om de arm want ze is ineens niet meer zeker van het verhaal. Het is nu inmiddels twee weken later en we hebben niets meer gehoord. De man beweert nu dat hij de wielen op de markt heeft gekocht. Maar dat is onwaarschijnlijk en het andere verhaal klopte precies. Het zou kunnen dat hij zich heel erg schaamt en daarom de wielen niet terug durft te geven (of verkopen, want wij zijn bereid te betalen wat hij ervoor moest betalen en da's allicht veel minder dan de nieuwprijs) of hij heeft ze allang doorverkocht en durft dit niet te zeggen of er is nog iets anders aan de hand. We zijn bang dat we nooit achter de waarheid zullen komen... Aangifte doen heeft geen zin, want de politie doet er niets mee en is zelfs vaak zelf betrokken bij diefstal. Na twee weken geprobeerd te hebben zijn we helaas tot de conclusie gekomen dat we de banden waarschijnlijk nooit meer terugzien. Pieter heeft in ieder geval samen met een paar collega's en studenten een soort garage om de auto heen gebouwd met een slot erop. Want je kunt op je vingers uittellen wat er gaat gebeuren zodra er weer nieuwe wielen onder zitten!!

Het zusje van onze collega Selestina lag in het ziekenhuis. Seles gaat haar 's avonds bezoeken en komt na haar bezoek tot de ontdekking dat haar motor gestolen is! Ze loopt de hele weg naar STKIP in het donker (zo'n 8 km). De volgende dag verspreid ze een poster in de stad met een oproep. Wonder boven wonder komt de motor terug! De motor stond op stuurslot en de dieven hadden de voorkant opgetild en waren er mee weggelopen. Dat zag er natuurlijk erg verdacht uit en al snel riepen mensen: 'hé een dief!' Ze hebben de motor zo op straat laten staan en zijn weggevlucht. Heel fijn voor Seles dat haar motor terug is, want je schudt niet zomaar even een euro of 1300 uit je zak! En we wonen hier nu eenmaal buiten de stad en daarom kan je eigenlijk niet zonder motor.

Vorige week zaterdag gingen we met een groepje studenten naar de rivier met de oude gammele auto van STKIP (het mag eigenlijk de naam auto niet meer dragen. Het rijdt en daar is alles mee gezegd. Werkelijk alles wat kapot kan is eraan kapot of kapot geweest!). We hadden nog gecontroleerd of alle ramen dicht zaten. En tot onze opluchting hadden we allebei gedacht: daar valt niks meer aan te stelen! (met het wielen-verhaal in ons achterhoofd). Helemaal achterin zitten twee klapraampjes die maar op een kiertje open kunnen. Die stonden nog open en Herolina had haar net achterin de auto laten liggen waarin speakers zaten. Komen we terug bij de auto, is haar net verdwenen! Ramen en deuren zijn nog steeds dicht, alleen de klapraampjes staan op 2 cm open. We vragen aan een paar kinderen die daar aan het spelen zijn of zij iets gezien hebben. Direcht wijzen ze een jongetje aan: 'hij heeft het gedaan!' Hij zegt gelijk: 'Ik heb het niet gepakt hoor! Maar het ligt thuis en ik ga er wel even om'. Een clubje studenten en Pieter volgen hem. Als een haas rent hij naar huis en komt terug met het net. Alles zit er gelukkig nog in. Intussen is Jacomien bij de auto gebleven en heeft aan een ander jongetje gevraagd hoe het nu toch mogelijk was om dat net uit de dichte auto te halen. Hij is zo vriendelijk om het even te demonstreren. Hij pakt een tak, klimt op het achterwiel, trekt het plastic klapraampje een heel eind naar voren (ik wist niet dat het zo flexibel was) en hij doet voor hoe je met een stok zo het net uit de auto vist. Weer wat geleerd. Op de terugweg inspecteert Herolina haar speakers. Ze komt erachter dat de stekker is opengebroken en de speakers zelf ook. Geeeeen idee waarom. Dachten ze dat er iets in zat verstopt? Wisten ze niet wat het was? Arme Hero. Ze heeft haar spullen terug, maar de speakers hebben het begeven.

Seles heeft haar motor terug. Hero haar net met spullen (al is niet alles meer heel), maar de wielen zijn nog altijd spoorloos! Pieter heeft van de week geinformeerd hoeveel 2 nieuwe banden met velgen kosten. Zo'n 700 euro. Wie gaat dat betalen? De auto is gemeenschappelijk bezit. Wij en onze collega's hebben het geld niet zo liggen en STKIP al helemaal niet! Wilt u ons helpen en een bijdrage leveren? Heel graag! Alle beetjes helpen! Graag even een berichtje naar pjvanderwilt@gmail.com, dan zullen we u de betalingsgegevens doorsturen. Alvast heel hartelijk bedankt!

Weer thuis! Maar wat een droogte...

Na een voorspoedige maar lange reis zijn we afgelopen woensdag weer thuisgekomen. We zijn dankbaar dat de reis zo goed is gegaan! Pieter is gelukkig nog niet aan het werk, dus kunnen we het huis een beetje op orde maken. De meiden zijn donderdag en vrijdag 's middags even naar school geweest. Ze zijn maandag en dinsdag vrij dus tegen de tijd dat school écht begint zijn ze hopelijk van hun jetlag af. We werden op het vliegveld in Wamena opgewacht door collega's en een groepje studenten. Ze hadden een spandoek gemaakt met in het Nederlands 'Welkom thuis' erop. Heel leuk om zo onthaald te worden! Deze dagen wordt er voor ons gekookt door blanke vrienden. Zo zien we maar weer dat er goed voor ons gezorgd wordt!

We zijn wel geschrokken over hoe we Wamena aan hebben getroffen. Wat een droogte! Vanuit het vliegtuig zagen we al dat de vallei geel is i.p.v. groen. En overal zwarte plekken van verbrande stukken land. Thuisgekomen zagen we dat onze vijver leeg is. De tuin is helemaal gescheurd. Een soort Afrika taferelen. En elke dag ligt er een dikke laag stof op alles. Ze zijn aan het werk aan de weg voor ons huis en elke keer als er een auto voorbij komt, komt er een stofwolk onze kant op. We hadden een kamer op slot gedaan met spullen erin. Die deden we open en alles was bedolven onder een dikke laag geel stof. Het schijnt dat je elke dag wel kunt stoffen en dan is het nog niet weg. Ons huis is van hout en dat hout werkt. We hebben nog grotere kieren in de vloer, de meubels vertonen kieren en de deuren willen niet meer sluiten. We moeten de achterdeur via buiten met geweld op slot doen en dan via de voordeur weer naar binnen ;). Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Het heeft alles met El Nino te maken. De laatste keer dat het hier zo droog was was in 1998 (ook van El Nino) en het heeft toen 9 mnd geduurd. De verwachting is dat dit nog wel door kan gaan tot begin 2016. Het is al meer dan 3 mnd droog, met heel af en toe een bui. Maar nu heeft het al meer dan 3 wk niet geregend. De meeste mensen om ons heen hebben geen druppel water meer. Wij zijn nog gezegend met watertanks, maar die gaan ook heel hard leeg! We hebben nog ongeveer een kwart. Dus we proberen heel zuinig te doen met water (afwaswater gebruiken om de wc door te spoelen en douchewater opvangen voor hetzelfde doel). Bijkomend probleem is dat we al twee dagen overdag zonder stroom zitten. De stroom wordt hier namelijk opgewekt door water, maar ook daar droogt het water op.  Dus het ziet er naar uit dat zo lang het niet regent de stroom ook schaarser zal worden. Zonder stroom is het weer lastiger om te werken. Veel collega's hadden vanmiddag niet veel meer te doen omdat alle batterijen leeg waren. Ook kopieren en printen kun je dan wel vergeten.

Overdag is het loeiheet en 's nachts koud. Ook vrij extreem. En naast de droogte speelt er nog een probleem. Er schijnen problemen te zijn met vergunningen oid om cargo te vliegen en een aantal vliegtuigen zijn kapot. Dus momenteel komen er weinig tot geen spullen Wamena in, waaronder ook geen benzine. Benzine is hier altijd al duur en de prijzen lopen nu zelfs op tot wel 7 euro per liter!! Groente en fruit is al bijna niet meer te krijgen in deze vallei omdat er niets meer wil groeien. Dat moet dus van buiten de vallei komen. Er rijden auto's naar plaatsen om groente en fruit te halen (want zodra je deze vallei uit gaat zijn de problemen al gelijk minder) wat dus sowieso de prijs omhoog haalt. Reken daar de extra benzineprijzen bij en het leven is hier voor veel mensen onbetaalbaar geworden! Alles wat te koop is is duurder geworden en de prijs gaat alleen maar omhoog. En zeker omdat alles schaarser wordt omdat het niet kan worden ingevlogen. Veel mensen zijn al vertrokken uit de stad om naar familie te gaan die buiten deze vallei wonen zodat er in ieder geval water is. De tuinen zijn zowat allemaal leeg, wat betekent dat al het eten gekocht moet worden, ook voor de varkens (die heel erg veel eten per dag). We willen bij deze een oproep doen tot gebed om regen. Het is echt heel bizar en het maakt het leven hier niet makkelijk, zeker niet van de lokale mensen!! De sfeer is gewoon een beetje griezelig met aparte luchten en weinig geluiden om je heen, geel gras en erg warm. Beetje lastig uit te leggen, maar het voelt anders zeg maar.

Vandaag kwam onze tuinman pak Keroko weer en onze hulp ibu Berina. We waren allemaal heel blij om elkaar weer te ontmoeten. Berina is inmiddels bevallen van een dochtertje. Ze heeft nog geen naam. Namen worden hier pas later gegeven omdat er rekening wordt gehouden met het feit dat een baby het niet haalt. Gelukkig ziet de baby er blakend uit! Berina vertelde dat ze haar baby met flessen drinkwater wast. De flessen water waren echter nu ook op in de winkels rondom haar huisje. We hebben haar beloofd dat ze elke dag een fles water van ons mee naar huis mag nemen als ze weer komt werken (maar dan alleen zolang de voorraad strekt...)

Kookworkshop

Gisterenavond werd er druk gekookt in de Eben-Haezerschool in Kapelle! In tweetallen werden verschillende Indonesische gerechten klaargemaakt die we daarna gezamenlijk op hebben gegeten. Intussen hebben we de presentatie laten zien. We mogen terugkijken op een mooie en gezellige en vooral ook smakelijke avond met een mooie opbrengst! Geniet hier van een foto impressie.

Wilt u iets zien en horen van ons werk op Papua? Daar is een aantal keer gelegenheid voor:

Donderdagavond 3 september, Eben-Haezerschool Kapelle: kookworkshop. 

Altijd al eens écht Indonesisch eten vanaf de basis willen leren koken? Dat kan op deze speciale avond! De bedoeling is dat we samen eten koken en het daarna gezellig samen opeten. Tijdens het eten zullen we wat laten zien over ons werk op Papua. Tijd: 18.00u. Kosten: 17.50 euro p.p. Er kunnen maximaal 20 personen meedoen. Inschrijven kan via tfcvdwilt@gmail.com.

Zaterdag 12 september, Ontmoetingsdag in het gebouw van de Chr. Ger. Kerk te Meerkerk (Tolstraat).

Dinsdagavond 15 september: informatieavond voor onze eigen kerkelijke gemeente in de Petrakerk, Kapelle.

We zijn bereid om een presentatie te komen geven bij u in de kerk, op school of op een vereniging in de maand september. Graag contact opnemen via tfcvdwilt@gmail.com.

Kijk onder het kopje 'nieuws' voor de nieuwste acties! Er zijn nog steeds rijstzakjes te verkrijgen. Op=op!

Nederland

Ja, we zijn in Nederland! Jacomien en de kinderen zijn uiteindelijk 3 weken eerder dan Pieter vertrokken. De eerste drie weken mochten zij bij Jacomiens ouders in huis waar ze heerlijk verwend zijn! Vlak voor Pieter aankwam zijn we verhuisd en we wonen nu tot eind september in de Meekrapstraat (nr. 9) in Kapelle. Julia en Ivana genieten nog even van een paar weekjes Nederlandse school en ze boffen dat ze precies schoolreis en projectweek mee konden maken. Erg fijn om te zien hoe onze kinderen genieten. Ze zijn bijna niet thuis, wat wij helemaal niet gewend zijn. In Wamena zijn we buitenom de schooltijden altijd bij elkaar. Hier fietsen ze het hele dorp rond, naar opa en oma, naar een tante of nichtje of naar een vriendinnetje en anders wel even langs een winkel of de bieb. Wat een heerlijkheid! En wat fijn om onze families weer eens uitgebreid te kunnen spreken in het echt! En we hebben nu een vaatwasser. En wat handig dat je alles in 1 winkel kunt kopen. En wat is het Nederlandse brood lekker. En wat ben je hier snel klaar met koken. En wat is het lekker dat het zo lang licht is 's avonds. En zo kunnen we nog wel even doorgaan...

Onze eigen spulletjes!!

Tsja, je merkt wel dat als je meer en meer de cultuur induikt, het lastiger wordt om je in NL aan te passen. De laatste anderhalf jaar zijn we heel intensief opgetrokken met onze collega's en studenten op de campus. En het schijnt ook een gegeven te zijn dat naarmate je langer weg bent het ook lastiger wordt om in je eigen cultuur terug te keren. We zijn alweer 4 jaar op het veld. Je ziet dan als je terugkomt dat de Nederlandse cultuur ook verandert. Vooral in kleine dingetjes. Want o, o, wat voelen we ons toch stuntelig bij bijvoorbeeld een kassa als je zélf je mandje leeg moet maken en je tas zélf moet vullen en je vergeet dat allemaal, of als je je pasje verkeerd door het pinapparaat heen haalt of je de euro muntjes niet herkent of het juiste pasje niet kunt vinden... En wat steunt iedereen op z'n telefoon! Je telefoon wijst je de weg, je telefoon zoekt alles op wat je niet weet, met je telefoon onderhoud je zowat alle contact, gratis of niet gratis ;), je telefoon vertelt je of er bijna een regenbui aankomt. Een Alwetend iets waar niemand meer zonder kan zeg maar... En overal moet je je gegevens geven. En wij passen nergens in 'het systeem', want we hebben geen 'normale' verzekering maar een internationale, we hebben geen BSN nummer omdat we niet ingeschreven staan in NL en tsja, dan raakt de computer weleens in de war... Wat een digitale wereld!

De zomervakantie is bijna begonnen en we gaan vooral veel uitrusten. We merken toch wel dat de afgelopen tijd in Wamena veel van ons heeft gevergd. We plannen dus zo weinig mogelijk. September houden we vrij voor presentaties e.d. We komen graag over ons leven en werk in Papua vertellen bij u op school, in de kerk of op een vereniging. We horen het graag als er ideeën zijn! (tfcvdwilt@gmail.com).

Kijk voor een leuke, unieke actie onder het kopje 'nieuws'. Op = op!!

Ilu

Niet veel mensen zullen weten waar het ligt, maar het afgelopen Paasweekend waren we in Ilu. Een dorp zo'n half uur vliegen van Wamena. Er werden wat wenkbrauwen gefronst toen onze collega's hoorden dat we die kant op wilden, want het gebied rond Ilu is een toevluchtsoord voor vrijheidsstrijders en voortvluchtigen en de wegen rond Ilu zijn niet echt veilig. We waren dus benieuwd wat we zouden aantreffen. Het was nogal druk geweest in de dagen voor onze trip, dus echt tijd om ons te oriënteren was er dus ook niet. We hadden niet echt een idee van wat ons te wachten stond.

Op zaterdagochtend vliegen we samen met Pieter & Anja en kids van Wamena naar Ilu. Daar aangekomen blijkt het hele dorp te zijn uitgelopen om ons bij de airstrip op te wachten. Er wordt ons weinig tijd gelaten om onze verblijfplaats op te zoeken, want er wordt op ons gewacht: er moeten varkens worden gekeurd. Op het veld achter de kerk aangekomen blijken er zeven varkens en heel veel mensen op ons staan te wachten. Ze zijn duidelijk in de stemming voor een goed feest. Na een paar welkomstpraatjes moeten de varkens worden gepijld. Dat is altijd weer een spektakel met gillende en rondrennende varkens met een trosje mannen die aan een touw hangen dat vastzit aan een achterpoot van het dier. Ivana vindt het behoorlijk interessant - het gaat tenslotte toch om vlees -, maar niet iedereen deelt deze interesse. Nadat de rust is teruggekeerd, gaan we op zoek naar de plaats waar we zullen slapen.

In het guesthouse treffen we David Scovill, daarna omgedoopt tot uncle Dave. Uncle Dave is ergens in de tachtig en was begin jaren zestig de eerste missionaris die het evangelie in Ilu en omstreken bracht. Hij arriveerde in Papua nog voor de Indonesiërs, zonder enige kennis over de lokale Lani-taal. Binnen zes weken werd hem echter al gevraagd te preken. Hij vertelde een eenvoudig Bijbelverhaal, maar de mensen waren niet tevreden. Hij moest hetzelfde verhaal nog zeker vier keer herhalen en de laatste keer hadden de mensen het verhaal zin voor zin gememoriseerd. Het vertalen van de Bijbel in het Lani werd de hoofdtaak voor uncle Dave. Inmiddels is deze vertaling alweer jaren geleden voltooid, maar is nog steeds een van de weinige complete vertalingen van de Bijbel in een lokale Papuataal. Tot op de dag van vandaag komt uncle Dave terug naar Ilu om les te geven en te preken. Zijn vrouw is inmiddels niet meer in staat de reis te maken en blijft voortaan in Amerika. We vergeten het vaak vanwege de enorme problemen die Papua tegenwoordig teisteren, vanwege een samenleving die ten onder gaat aan HIV/Aids, geweld en geld, maar in de jaren zestig zijn hier wonderlijke dingen gebeurd.

- Samen eten met uncle Dave -

Een paar uur later is het vlees in de kookputten gaar en kan er gegeten worden. Ons valt de eer te beurt een deel van het vlees te mogen snijden. Da's wel zo makkelijk, want zo kunnen we voorkomen dat we zelf met hompen vet - volgens veel Papua's het lekkerste vlees - opgezadeld zitten. Tjonge, wat zit er een enorme haas aan dit beest. We kunnen er met z'n allen ruimschoots van eten.

Na de maaltijd worden de beide Pieters verzocht de mensen toe te spreken. De een heeft het over veiligheid en onderhoud van de vliegstrip, de ander over onderwijs. Dat blijkt heel wat los te maken. Er wordt gevraagd om een nevenvestiging van onze school in Ilu te openen. En om veel guru's te sturen, want 'we moeten Engels leren'. Voor de guru's kan worden gezorgd: 'Stuur jullie studenten maar, dan leiden wij ze op en kunnen ze hier gaan lesgeven'. Dat is niet helemaal het antwoord wat werd verwacht. Daarom een ander idee: 'We willen dat jullie om de week hier naartoe komen om hier zelf les te geven. Dus een week in Wamena, een week in Ilu'. We houden voet bij stuk. Dit is een typisch probleem in Papua sinds Jakarta enorme bedragen in Papua pompt. Mensen willen liever afhankelijk zijn van anderen dan dat ze zelf een oplossing voor hun problemen zoeken. We leggen daarom uit dat het veel beter is wanneer hun eigen jongeren een goede opleiding krijgen en zelf les gaan geven. Zij kunnen zich veel beter staande houden op een plek als deze. Het blijft een lastig verhaal. Dat hun eigen kinderen tot zoiets in staat zijn kunnen ze eigenlijk niet geloven. Zie hier het resultaat van een kapot onderwijssysteem waarin iedereen elkaar wijsmaakt dat Papua's dom en lui zijn.

Onze toespraak blijkt toch wel indruk te hebben gemaakt, want zowel de wakil bupati (loco burgemeester maar dan met bijna onbeperkte bevoegdheden) als de voorzitter van de classis waar de kerk in Ilu toe behoort, zijn enthousiast. Ook komen er de volgende dagen een aantal ouders langs. Ze willen hun kinderen bij ons inschrijven. Ik vraag of ze al kunnen lezen en schrijven. 'Best al wel een beetje', zegt er een. Ik krab achter m'n oren. Dat kan nog wat worden bij de selectie. Kinderen die in de kampung voortgezet onderwijs volgen komen meestal niet door de toelating, omdat hun niveau heel erg laag is. Wanneer we straks alle studenten uit Ilu moeten weigeren, hoef ik hier nooit meer over onderwijs te komen praten.

Op zondag is het Pasen en gaan we met z'n allen naar de kerk. Er zijn hier enorm veel kerken in de omgeving en allen behoren tot de GIDI, de evangelische kerk van Indonesië (maar alleen te vinden in Papua). Het interessante van deze kerk is dat ze niet is ontstaan uit een missie of een zendingskerk, maar door Papua's zelf is opgericht. Het is het grootste kerkverband in Papua en de leiders hebben veel invloed. Bijna alle politieke leiders in Papua zijn afkomstig uit deze kerk. De GIDI is een echte lokale kerk met heel weinig invloeden van buitenaf.

Vandaag is er een gezamenlijke dienst vanwege Pasen. De vrouwen zitten links, de mannen rechts. Op de grond. Dat is handig, want zodoende passen er altijd meer mensen bij. Dat is alleen een kwestie van schuiven. Dat gebeurt dan ook volop, want het is erg druk. Uiteindelijk zitten er ongeveer 800 mensen op de grond. Jammer genoeg voor uncle Dave doet de geluidsinstallatie het niet, dus we kunnen zijn stem nauwelijks horen. Niet dat dat veel zou hebben geholpen, want hij preekt in het Lani. De mensen die hem wel kunnen horen (ongeveer de voorste helft van de kerk) luistert echter bijzonder aandachtig. Dat is vaak wel anders in de kerken in Wamena, waar mensen vaak hun tijd uitzitten.

Het is erg leuk om tijdens deze dagen weer eens op te kunnen trekken met familie. We hebben daar erg van genoten. De kinderen van Pieter & Anja hadden we al bijna twee jaar niet meer gezien. We wonen dan wel op hetzelfde eiland, maar Nabire is niet echt naast de deur. We hopen dat we in de toekomst nog vaker een trip zoals deze kunnen maken, want het is heel goed om zo af en toe bij te kunnen praten en ervaringen te delen over het leven in Papua.

Wat ons vooral bijblijft is het echtheid van het geloof en de enorme gastvrijheid van de mensen. Wanneer we op dinsdagochtend vertrekken, blijkt dat we de restjes van de kookput meekrijgen: vier enorme varkenspoten. Omgerekend moet dit al snel om een bedrag van honderden euro's gaan. We stellen voor het vlees te verdelen met lokale mensen die ons hebben geholpen. Maar daar kan geen sprake van zijn. Ze hebben nog liever dat we het vlees uit het vliegtuig boven de bossen van Papua dumpen dan dat we het vlees niet meenemen. 'We willen leren geven', zeggen ze. Dat wij ook nog wel wat te leren hebben, is wel duidelijk, want het is helemaal niet zo makkelijk om zoiets groots te aanvaarden. Uiteindelijk neemt elk gezin twee poten voor z'n rekening.

- We vliegen weer terug met onze 'privé-piloot' -

Zo rijden we dinsdagochtend door Wamena weer naar onze campus. Met twee varkenspoten voorop de motor. Eentje voor onze collega's, eentje voor m'n mentorstudenten. Als je maar lang genoeg in Papua woont, leer je vanzelf de vreugde van samen delen.

Pieter

Straatkinderen

Spring Sale

Eind maart hebben we een rommelmarkt gehouden, onze jaarlijkse Spring Sale. De blanken verkopen dan spullen en hebben eten gedoneerd zoals cake, koekjes, soep etc. De opbrengst hiervan hebben we dit jaar geschonken aan een straatkinderenproject. Elke zondag komt een grote groep (soms wel 500!) straatkinderen bij elkaar op het complex van de school van Julia en Ivana. Er wordt dan een kinderdienst gehouden en daarna krijgen de kinderen wat te drinken en een stuk zoete aardappel. Afgelopen zondag zijn we daarheen geweest om de dienst mee te maken en om het geld te geven. Het was bijzonder om mee te mogen maken. Zeker ook om te zien dat er drie van onze STKIP studenten meewerken aan dit project. Eén daarvan is zelf vroeger als straatkind opgegroeid.

De jongen met de muts op is Roy, één van onze studenten.

 Als blanke waren we er netjes om 9u. Maar er waren nog maar weinig kinderen. Een auto ging de straatkinderen ophalen van de pasars (markten). Bapak Isak had ons al verteld dat dat niet altijd lukt. De auto is vaak kapot of er is geen geld voor benzine. Nadat de kids van de pasar baru waren opgehaald stopte de auto er inderdaad mee, benzine op. Maar er moesten ook nog kinderen van pasar misi opgehaald worden. Niemand maakte zich echt druk. En na een tijdje verscheen er een jerrycan met een beetje benzine. Had iemand waarschijnlijk nog thuis staan. De tijd tikte intussen rustig door. Julia en Ivana vermaakten zich wel met al die kinderen. Er stonden een hoop plassen vanwege de regen en na een tijdje was het vieste kind niet een straatkind maar onze eigen Ivana ;).

De jongen links met die witte blouse is een drugshandelaar.

Tegen een uur of 11 begon de dienst. Er werd veel gezongen. De kleinste kinderen gingen daarna zondagsschool doen en de jongeren moesten in groepjes zitten en samen met een begeleider nadenken over het woord ‘liefde’ a.d.h.v. 1 Korinthe 13. Pieter mocht ook een groepje begeleiden.

De man links is bapak Isak.

Nadat de kinderen hun eten en drinken ophebben en uit zijn gespeeld worden ze met de auto weer teruggebracht naar de markt waar ze vandaan komen. Sommige kinderen wonen in een kindertehuis voor straatkinderen (zijn er drie van in Wamena). Maar de meeste kinderen wonen op een markt. Ze hebben daar zelf een huisje in elkaar geknutseld en wonen daar met een heleboel kinderen op een heel klein oppervlak. Ze proberen wat geld te verdienen door op auto’s of op motors te passen of verzinnen een andere manier om aan geld te komen (er is ook veel diefstal op de pasar baru). De leeftijden lopen uiteen van 4-18 jaar. Velen snuiven lijm of drinken alcohol. Ook wordt er drugs verhandeld en gebruikt. Enorm triest. Confronterend ook om zulke kleine kids te zien die het gedrag vertonen van een al veel groter kind. Puur overlevingsgedrag. Ook apart om te horen dat de meeste kids gewoon ouders hebben. Die wonen dan in een kampung ver buiten de stad en hebben hun kinderen naar de stad gestuurd voor bijvoorbeeld onderwijs. Er wordt verder niet meer naar hen omgekeken en ze komen zo dus op straat terecht. Veel kinderen komen uit gebroken gezinnen. Als bijvoorbeeld één van de ouders overlijdt en de ander hertrouwt dan gebeurt het vaak genoeg dat de nieuwe vader of moeder het kind niet accepteert. Of vader heeft zoveel vrouwen en kinderen dat als één van die vrouwen overlijdt vader geen zin heeft om voor dat kind te blijven zorgen. Ook zijn er kinderen die ’s nachts wel thuis slapen maar overdag op straat zwerven. Er schijnen meer dan 1000 straatkinderen te zijn in Wamena.

Bapak Isak en bapak Aki (beiden begeleider van een kindertehuis voor straatkinderen en organisatoren van de zondagse dienst) stralen allebei een groot geloof uit. Het geld is vaak op, maar ze vertrouwen erop dat er altijd weer geld komt of dat er een andere oplossing voor een probleem komt. We waren onder de indruk van dit project dat wordt gerund door enkel Papua’s. Er komt geen blanke aan te pas. Bapak Isak en zijn vrouw hebben een kindertehuis (met zo’n 15 oudere kinderen) en leren de kinderen overdag lezen en schrijven zodat ze later in kunnen stromen op het voortgezet onderwijs. Bapak Aki en zijn vrouw hebben ook een kindertehuis en hebben zelf een lagere school opgericht (Tiranus) waar hun kinderen overdag heen kunnen. Ze geven daar allebei les. Op deze school werkt ook één van onze studenten en vorig jaar hebben wat studenten daar stage gelopen. De leerkrachten van deze school zijn door ons getraind en gebruiken de nieuwe taal- en rekenmethode.

Op zaterdag komen al deze mensen bij elkaar om dingen door te spreken en bereiden vast voor voor de zondag. Alles bij elkaar zijn deze mensen dus 7 dagen per week met straatkinderen bezig. Zij geven echt hun leven voor deze kinderen en doen dit vol overgave en geloof. Heel mooi om te zien! Julia en Ivana hebben er weer een gebedspunt bij op hun lijstje voor het slapen gaan…

Verdriet

I love you so much

I will never forget you

I will always keep you in my heart

It matters for us but not for you

I wish you would live and have a good life.

I miss you…

- Love Ivana -

Wat is er een groot verdriet in ons gezin en in ons leven gekomen. We waren zo ontzettend blij dat we gezinsuitbreiding zouden krijgen. Maar het mocht niet zo zijn. Na 11 weken zwangerschap hebben we afscheid moeten nemen van ons kindje. Jacomien was al 4 weken ziek thuis. En dat is niet makkelijk hier in Papua. Zeker als je niet in staat bent om te koken. Alles moet nog steeds vanaf de basis gemaakt worden en je kunt niet even om een blik tomatensoep naar de C1000 of een rol beschuit halen. Het waren pittige weken. Maar met het idee dat het voor het goede doel was! De zwangerschap leek voorspoedig te gaan. Maar toen we met 11 weken voor de eerste echo gingen was het niet duidelijk of het kindje wel of niet leefde. De apparatuur hier in Wamena is verouderd en niet alle dokters weten op de juiste manier met een echo-apparaat om te gaan. Achteraf gezien denken we dat de dokter wel zag dat het kindje al niet meer leefde maar dat hij het niet tegen ons durfde te vertellen. De volgende dag was het zondag, dus we hebben een paar dagen in spanning moeten zitten. ‘s Maandags zijn we naar de kust gevlogen. De meiden mochten logeren bij een Nederlands gezin hier in Wamena. We zijn hen erg dankbaar, want ze hebben onze meisjes al eerder opgevangen toen Pieter in 2012 voor zijn blindedarmontsteking naar Bali moest. Er is goed voor hen gezorgd. We konden pas ’s avonds bij een dokter terecht. En na lang wachten daar bleek inderdaad dat het kindje niet meer leefde. Dat kwam hard aan, want we hadden toch nog wel hoop dat de dokter in Wamena het fout had gezien (komt namelijk vaker voor). We zouden de volgende dag voor curettage terecht kunnen in hetzelfde ziekenhuis waar Pieter een nacht had gelegen met zijn blindedarmontsteking, maar waar ze zijn (bijna opengebarsten) blindedarm niet konden vinden op de echo. Bovendien hadden we verhalen gehoord dat het soms een half uur duurt voordat je volledig onder narcose bent. De verzekering wilde graag dat we naar Bali gingen. Na een nacht van heel weinig slapen in een vies hotel zijn we de volgende dag doorgevlogen naar Bali (3250 km van Wamena vandaan, vergelijkbaar met de afstand Nederland-Moskou). Daar konden we aan het einde van de middag in het ziekenhuis terecht. We werden daar heel goed geholpen. Het is een ziekenhuis volgens internationale standaard. De dokter had veel aandacht voor ons en legde precies uit hoe alles zou gaan. Jacomien werd opgenomen en Pieter mocht gelukkig blijven slapen. De volgende morgen vroeg gelijk geholpen. De operatie zelf viel mee. ’s Avonds (inmiddels woensdag) werden we ontslagen. Er gaan alleen nachtvluchten naar Papua, dus besloten we om eerst een nacht fatsoenlijk te slapen voordat we terug zouden vliegen. Vrijdagmiddag waren we weer thuis en konden onze meiden weer in onze armen sluiten. Zaterdag hebben we samen ons kindje in de tuin begraven, dat was goed om samen met de meiden te doen. Het was een hele emotionele en verdrietige week. En nog steeds zijn we erg verdrietig, alle vier. We weten dat ons kindje nu in de hemel is en dat helpt ons. En we weten dat ons leven in Gods Hand is. Wij weten niet goed hoe we verder moeten, maar we vertrouwen erop dat Hij ons kent en zal blijven helpen. Maar het is erg moeilijk allemaal. Zeker ook omdat we aan de andere kant van de wereld zitten.

We willen iedereen hartelijk bedanken voor jullie medeleven en gebed. Overweldigend veel reacties via de mail en via facebook. Het is haast niet te doen om iedereen persoonlijk te bedanken dus willen we het via deze weg doen.

Bruiloft

Afgelopen donderdag zijn onze vrienden en collega's Kalvin en Arni getrouwd. Ze hebben elkaar leren kennen op STKIP. Beiden zijn hier afgestudeerd en werken nu binnen onze organisatie. Een dag vol uitersten. Aan de ene kant een hoogtepunt voor ons. In een samenleving waarin er heel veel kapotte gezinnen zijn, heel veel mannen buitenechtelijke relaties hebben en heel veel vrouwen vooral trouwen omdat ze zwanger zijn, willen Kalvin en Arni een voorbeeld zijn. Ze trouwen niet omdat het moet of omdat de familie dat wil, maar omdat ze van elkaar houden en al lange tijd elkaars beste vrienden zijn. Ze willen aan hun omgeving laten zien wat een goed christelijk huwelijk inhoudt: van elkaar houden, elkaar als gelijkwaardige partners accepteren, je voor elkaar wegcijferen en je leven door God laten leiden. Dat is hier een zeldzaamheid en dat wordt voor hen dus stroomopwaarts zwemmen. Hoe lastig het is om echt voor elkaar te kiezen en daarbij om te gaan met de druk van beide families bleek vandaag heel duidelijk.

De aanloop naar de bruiloft gaf al allerlei problemen rond de betaling van de bruidsschat aan de familie van de bruid. Allerlei vage familieleden kwamen hun deel opeisen en vonden dat er meer betaald moest worden. Er werd over de bruid onderhandelt alsof het om handelswaar ging. Niet echt een fijne voorbereiding.

De wensen van beide families zijn zo belangrijk dat er bijna geen ruimte is om de bruiloft naar je eigen wensen in te vullen. Bovendien zijn beide families het zelden met elkaar eens en dus moet er veel en lang vergaderd worden. Vooral over wie welke varkens betaald en wie die vervolgens opeet.

De huwelijksplechtigheid vond plaats in het hoofdgebouw van onze campus, om onenigheid over de keuze van de kerk te voorkomen. Bruid en bruidegom namen plaats onder een mooi versierd baldakijn met de ouders aan weerszijden. De plechtigheid verliep daarna vlot. Eerst zingen, daarna een toespraak van bruid en bruidegom, daarna de preek, vervolgens knielen en de zegen ontvangen, daarna zingen en tot slot een toespraak door enkele familieleden. Opvallend genoeg bleken die toespraken vooral een verantwoording van de ontvangen giften en varkens te zijn (met naam en toenaam) en niet te zijn geadresseerd aan het bruidspaar.

Na de plechtigheid volgde de bakar batu (kookput). Heel anders dan de bakar batu na de diploma-uitreiking een paar maanden terug. Dat was alleen gezellig samen eten, deze keer is het echt serieus. Nu nemen de ooms het heft in handen. Ooms hebben in de Papua-cultuur een hoge status en heel veel macht, zelfs wanneer je ze nauwelijks kent. De ooms (broers) van moederskant zijn zeer invloedrijk en bepalen voor een groot deel het leven van hun zus en haar kinderen. Tijdens een bruiloft blijkt dat heel duidelijk. De ooms zijn deze ochtend nog boos naar de salon getogen waar de moeder en de bruid werden opgemaakt om extra varkens te eisen. Nu zijn ze druk bezig met het verdelen van het varken. Een serieuze aangelegenheid want elke oom moet precies het juiste stuk van het varken krijgen. Wanneer hier iets misgaat, kan de gunst van een oom zich tegen je keren. Het gebeurt niet zelden dat ooms vervloekingen uitspreken over neven en nichten en dat wil niemand meemaken. Zelfs Papua's die overtuigd christen zijn, hebben om deze reden veel ontzag voor de ooms. Het is duidelijk dat voor veel Papua's angst en bijgeloof voor de ooms veel reeler zijn dan geloof in God. Hoewel Kalvin en Arni beiden overtuigd christen zijn, ontkomen ze er toch niet aan dat de ooms de dienst uitmaken op hun bruiloft. Het laat zien hoe ongelofelijk lastig het is om afstand te nemen van rituelen en tradities die puur animistisch zijn.

Kalvin en Arni moeten tijdens het eten bij de ooms zitten. Gelukkig gaat het verdelen goed, want na een uur hakken en snijden klinken er gillen en schreeuwen uit de monden van de ooms. Ze zijn blij omdat het verdelen van het vlees zonder problemen is verlopen. We gaan even bij Kalvin en Arni zitten. Ik krijg een stuk varkenstong door de bruid in m'n mond gestopt. Het ziet eruit als varkenshaas, maar zo smaakt het niet.

Even later beginnen de eerste mensen te vertrekken. De buit is binnen en de overblijfselen worden in plastic tassen mee naar huis genomen. Kalvin en Arni piepen er ook ongemerkt tussenuit. De familie had eigenlijk nog een noken-ritueel in petto, maar daar hadden ze echt geen zin in. De familie hangt dan zoveel mogelijk traditionele Papua-netten op het hoofd van de bruid, net zolang to ze onder de last bezwijkt. Alles wat er op dat moment aan haar hoofd hangt, mag ze houden. Arni heeft er geen zin in. Dan maar zonder netten.

Het volgende probleem dient zich binnenkort aan. Waar gaan ze wonen? Kalvin en Arni willen samen een leven beginnen in een eigen huisje. Ze hebben geen zin om bij familie in te trekken. Maar hun nieuwe huis is nog niet klaar en dus verwacht de familie dat ze bij hen komen wonen. En je kunt hier niet zomaar zeggen dat je daar geen zin in hebt. Ze kunnen tijdelijk in een huis op de campus komen wonen, maar de avond na de bruiloft blijft het daar donker. Blijkbaar toch maar bij familie gaan slapen. Inmiddels zijn ze in hun huisje op onze campus getrokken.

We zijn heel blij voor Kalvin en Arni dat ze nu getrouwd zijn en dat we daar getuige van hebben kunnen zijn. We hebben ook geleerd dat een bruiloft hier een hele ingewikkelde zaak is, waarin de familiebelangen veel belangrijker zijn dan de wensen van bruid en bruidegom. Het laat maar weer zien hoe ingewikkeld het leven hier is voor jonge mensen die enerzijds in de moderne tijd staan, maar anderzijds door families worden vastgehouden in onverbiddelijke tradities.