Studenten komen terug van eind-stage

Afgelopen week kwamen de studenten uit ons hoogste semester terug van hun eindstage. In Nederland noemen we dat de LIO-stage, in Papua is dat PKL. PKL-studenten worden in tweetallen op scholen ver buiten de stad geplaatst en leven gedurende een aantal maanden op een geisoleerde plaats in het binnenland. Na deze stage rest nog de scriptie en daarna kunnen ze afstuderen. Afgelopen vrijdag deden ze hun verhaal en gaven ze een presentatie over hun stage. De verhalen geven een goed beeld van de staat van het onderwijs in Papua.

Op de meeste scholen waren de meeste leerkrachten niet actief of zelfs helemaal afwezig. Voor sommigen was de aanwezigheid van de studenten een goede reden om verstek te laten gaan. De studenten die naar Landikma gingen om daar les te geven op een school voor voortgezet onderwijs kwamen er tot hun schrik achter dat ze niet alleen hun eigen vakken - Engels en wiskunde - moesten geven, maar ook alle andere vakken. Studenten die lesgaven op basisscholen liepen er steeds weer tegenaan dat het kennisniveau van de leerlingen, onafhankelijk van de leeftijd, bijna nul was. Dat betekende dat alle voorbereidingen vooraf voor niets waren geweest en dat ze creatief op zoek moesten naar een manier om de kinderen aan het leren te krijgen.

Een vrij somber beeld, maar we zijn trots op de manier waarop onze studenten zich er doorheen hebben geslagen. 'Ik had geen idee hoe we samen die school moesten draaien en ook alle lessen moesten geven, maar ik wist: als wij het niet doen, doet niemand het', zei er één. Vrijwel allemaal waren tijdens hun stage tot de conclusie gekomen dat het beroep van leerkracht zwaar en moeilijk is, maar ook dat zonder goede leerkrachten de jongste generatie Papua's ten onder gaat.

Spijt was er ook: 'Toen ik zoveel lessen moest geven en ook vakken die ikzelf niet leuk vind, had ik erge spijt. Had ik de afgelopen vier jaar maar harder gestudeerd toen het kon en had ik maar meer boeken gelezen die in de schoolbibliotheek staan, dan had ik dat nu allemaal in m'n lessen kunnen gebruiken'.

En een pep-talk voor de jongere studenten: 'Ga nou niet steeds lopen zeuren dat je hier zoveel moet doen, maar leer zoveel je kunt. Denk niet: als het hier niet lukt of als ik er geen zin meer in heb, ben ik hier weg en koop ik ergens anders wel een diploma. Want zonder kennis maak je geen verschil. En wanneer je hier volhoudt en slaagt, kun je wel een verschil maken. Dus wanneer je iets wil betekenen voor de kinderen van Papua, dan is nu je kans. Denk niet aan jezelf of het geld dat je bij de overheid kunt verdienen. Maar denk aan wat Jezus heeft gezegd: Ga op weg en onderwijst alle volken'.

Al deze verhalen raken de harten van de jongere studenten, maar ook van ons als staf. Lang niet al onze studenten willen echt leerkracht worden wanneer ze bij ons aan hun studie beginnen. Maar dit soort bijeenkomsten brengt daar wel vaak een verandering in, omdat studenten gaan beseffen dat ze een radicale keus moete maken: kiezen ze voor zichzelf of kiezen ze ervoor hun naaste te dienen? We zijn elke keer weer blij en dankbaar wanneer we deze omslag zien.  

Op reis

Inmiddels zijn we veilig thuis aangekomen. Je schrijft zo’n woord als ‘veilig’ snel op en denkt er misschien niet te diep over na. We zijn God dankbaar dat we inderdaad veilig zijn aangekomen, want de reis hierheen was best een beetje eng. We hebben al heel vaak gevlogen, maar dit keer was het toch anders. Vanaf het opstijgen hadden we last van turbulentie en dat heeft zeker tot Kuala Lumpur geduurd. We zaten helemaal achterin het vliegtuig, dus misschien was dat ook niet zo’n goede plek. Maar ondanks dat hebben we gelukkig allemaal nog redelijk wat uurtjes kunnen slapen. Je wordt in slaap gewiegd zeg maar ; ). In Kuala Lumpur werd de (tussen)landing ingezet t/m ‘cabin crew take your seats’. Maar op het laatste moment bleek dat er nog een groot vliegtuig voor ons zat waardoor we een doorstart moesten maken om veiligheidsredenen. In plaats van dat je denkt dat je de grond raakt, wordt het vliegtuig ineens weer omhoog getrokken, alles trilde enorm. Je zag iedereen loskomen van zijn computerscherm, oordopjes uitdoen en angstig om zich heen zien kijken. Het duurde een tijdje voordat we weer konden landen en die landing ging ook niet al te best. Het vliegtuig zwabberde over de baan. Dan ben je toch wel blij dat je gewoon het vliegtuig uit kunt stappen! Julia en Ivana hebben er niets van gemerkt. Die zaten aan een video gekluisterd en de hele reis maakte het vliegtuig al zulke rare bewegingen, dus ja…

Het is fijn om even een paar dagen in Jakarta geweest te zijn en zo even een tussenstop te hebben naar Papua. Ook in je hoofd kun je je er dan even op voorbereiden. Het is toch echt zo dat het twee compleet verschillende werelden zijn. Je stapt uit het ene in het andere en gaat daar verder waar je gebleven bent. Zowel in NL als in Papua. We zijn dinsdag naar de dierentuin in Jakarta geweest voor maar 25 ct per persoon!! 's Nachts zijn we verder gevlogen naar Papua. In Sentani dachten we dat het een keer waarheid zou worden dat één van onze koffers kwijt was. We hadden een mannetje ingehuurd die de koffers zou verzamelen. De band was zowat al leeg en we hadden er maar 3. Zagen we een eindje verder bij de uitgang ineens onze blauwe koffer staan! Waarschijnlijk had iemand die meegenomen, maar kwam niet door de controle (je moet een bagagelabel laten zien). De volgende keer dus wat beter opletten met ons duffe hoofd! En daarna het laatste stuk van de reis, ook behoorlijk avontuurlijk. Natuurlijk was het niet helemaal duidelijk hoe laat ons vliegtuig naar Wamena zou gaan. Dus we hebben weer 6 uur kunnen wachten. En dan moet je bedenken dat je dan maar een uurtje of 2 hebt geslapen! En eindelijk konden we gaan, en warempel. Voor het eerst met een Boeing (737-200) naar Wamena!! Ongelofelijk. Dat is maar 25 min. vliegen. Vlakbij Wamena zagen we het vliegveld, maar het zag er nog erg klein uit! Vanuit een scherpe bocht daalden we zeer snel en landden we op de 'iets te korte landingsbaan'. We hadden nog een meter of 10 over van de landingsbaan toen we draaiden... Weer een hoop ervaringen rijker deze reis!

Op het vliegveld werden we warm onthaald door onze tuinman en vrienden. We werden uitgenodigd om bij HeliVida een caffé latte te drinken en werden in de watten gelegd: naar huis gereden, mee om boodschappen, helpen sjouwen, krentenboterham voor ons gesmeerd, uitgenodigd om te komen eten 's avonds, ontbijt voor morgen vast verzorgd. Dank je wel Anne-Marie en Melanie!! Wat een warm onthaal. Ook de studenten en collega's waren erg blij om ons weer terug te zien. Al is ons witte vel volgens hen nu wel erg wit ; ). De meiden hadden erg uitgekeken naar het weerzien met Garfield en Lucky. Ze waren helemaal in hun nopjes! En nu liggen ze heerlijk op één oor in hun eigen lekkere bedje en wij gaan zo ook! Hartelijke groeten weer vanuit Wamena!

Fondsenwerving

Inmiddels zijn we alweer een heel poosje in Nederland en duurt het zelfs maar 3 weken meer voordat we weer richting Indonesië zullen vertrekken. Het belangrijkste waarvoor we naar NL kwamen is het opbouwen van een financiële achterban. Inmiddels hebben we een aantal presentaties achter de rug en staan er nog vier op het programma voor de komende weken. Er zijn al een aantal (spontane) acties geweest van verschillende kanten die geld opgeleverd hebben en daar willen we iedereen hartelijk voor bedanken! We zoeken echter nog steeds donateurs. Kijk onder het kopje 'donaties' voor meer informatie.

Samen met onze thuisfrontcommissie hebben we nog een actie op touw gezet. Tijdens de presentatie a.s. zaterdag in Gouda en volgende week donderdag in Goes is er Indonesische-kruidcake-in-pot te koop met originele Indonesische kruiden erin! U kunt eerst proeven tijdens de presentatie en kunt dan een pot mee naar huis nemen voor slechts 3,75 euro! De opbrengst komt volledig ten goede aan ons werk in Papua. De potten zijn ook op bestelling te verkrijgen via dit mailadres: tfcvdwilt@gmail.com. Ook leuk als kado te geven!

Verjaardagsinterview met Ivana

1. Hoe oud ben je gisteren geworden? 7 jaar.

2. Wat heb je allemaal gekregen? Het leukste kado is de Playmobil slaapkamer. Ik heb ook nog spuitstiften, een heleboel Lego friends, boekjes, de dierenwinkel, gips en nog een heleboel meer gekregen.

3. Hoe voelde je je vanmorgen toen je wakker werd (de dag na je verjaardag?) Fijn, het geeft niet dat m’n verjaardag al voorbij is, want ik heb nog steeds m’n kado’s!

4. Wat heb je op je kinderfeestje gedaan? Een paar dingen: sneeuwsterren maken, kleien en tompoesjes versieren.

5. Was het leuk om in Nederland jarig te zijn? Ja. Waarom? Want je kan dingen kopen kant-en-klaar, dat is handig voor mama ; ).

6. Wie is er nog meer jarig op 23 december? Oma van Dijk!

7. Wat is in NL leuker dan in Wamena? Dat het in Nederland weleens sneeuwt en dat m’n beste vriendje (Evelyn) en opa en oma in NL zijn.

8. Wat is er leuker in Wamena dan in NL? Dat m’n vriendje Naomi K. en andere vriendjes in Wamena zijn en niet in Nederland. En dat we in Wamena een hond en een poes hebben.

9. Heb je zin om terug te gaan naar Wamena? Ja, want dan zie ik m’n vriendjes en de hond en de poes weer.

10. Vertel eens iets over je Nederlandse school? Ik zit in gr. 3 bij juf Monica en juf-tante Janet en juf Margreet. 

11. Wat is er anders op deze school dan op jouw school in Wamena? Dat ze hier Nederlands praten en in Wamena Engels. En ze hebben hier ontdekkasteel, dat is heel erg leuk.

12. Wat zijn je hobby’s? Fietsen en knutselen.

13. Wat is je lievelingskleur? Roze, paars en oranje.

14. Wat is je lievelingseten? Pasta met worstjes en olijven.

15. Wat is je lievelingsvak? Art.
16. Wat is je lievelingsdier? Een schildpad.

17. Wat doe je het liefste met papa? Op de trampoline springen.

18. Wat doe je het liefste met mama? Koekjes bakken.

19. Wat doe je het liefste met Julia? Met Playmobil, Lego Friends of de Barbie’s spelen.

20. Waarom wonen we in Indonesië? Om de mensen over de Heere te vertellen en om werk te doen.

21. Maar we kunnen dan toch ook gewoon in Nederland gaan werken? Waarom dan zo ver weg? Want de Heere heeft gezegd dat we in Indonesië moesten wonen.

Dank je wel lieve Ivana!

Nederland!!

Na een voorspoedige reis zijn we drie weken geleden in Nederland aangekomen. Het was even wennen aan de kou, maar eerlijk gezegd vinden we de kou heerlijk!! Het is weer even wat anders. Julia is al naar de KNO arts geweest en haar oren zagen er goed uit! De pijn komt van het gevormde littekenweefsel en dat zal ook zo blijven. Maar gelukkig geen nieuwe ontstekingen meer en geen nieuwe buisjes erin of amandelen eruit! Inmiddels hebben we onze eerste TFC vergadering achter de rug. Fijn om een club mensen hebben die ons een steun in de rug willen zijn. Graag stellen wij ze aan u voor: Jos en Lydia de Koster, Harold Zuidweg, Nellie van Dijk, Gideon Davidse, Ellemieke Hoogendijk, Elsa van Dijk en Andrea van der Wilt. We hebben inmiddels al wat eerste presentaties achter de rug. Inmiddels hebben we te horen gekregen dat we ons aan mogen sluiten bij stichting Licht op Papua (van Geerten en Jessica Vreugdenhil). Dit is gebedsverhoring voor ons, want we hebben een stichting nodig zodat de giften fiscaal aftrekbaar zijn. We hopen op een goede periode in Nederland, een periode van een eigen financiële achterban opbouwen, maar ook een periode van rust omdat het wonen en werken in Papua toch wel veel energie kost.

Hoe Papua kinderen geronseld worden om moslim te worden

Dit is het verhaal van Abi. Abi is een Papua jongen die in klas 4 van onze basisschool zit. Zijn moeder heeft het te druk met werken, dus hij woont bij zijn tante. Zijn gedrag ging de laatste tijd erg achteruit. Ook groette hij de juf en de klasgenoten met ‘asalam aleikum’ en als er iets niet goed ging zei hij: ‘Allah akhbar’. De juf was erg verbaasd en vroeg (een soort voor de grap) of hij soms van plan was om moslim te worden. Tot haar verbazing bevestigde hij dat. Haar verbazing werd alleen maar groter naarmate hij een nieuwe telefoon en zelfs een Ipad meebracht naar school. Hij kwam zelfs op een dag met een stapel rode briefjes aanzetten (ongeveer 10 euro per stuk). Zijn juf had het geld ingenomen en vond het tijd worden om eens een goed woordje met Abi te spreken. Gelukkig heeft zijn juf een goede relatie met hem en vertelde Abi dat hij na schooltijd weleens naar een huis gaat waar moslims wonen en dat hij geld krijgt van die mensen. Hij heeft het huis aangewezen aan zijn juf. Het heeft een poosje geduurd voordat we erachter waren wat dit nu precies was. Het is zo begonnen: Abi werd 2 maanden geleden op straat aangereden door een brommer (het lijkt erop dat dit met opzet is gebeurd). Een paar dagen later stond een man hem op te wachten na schooltijd en vroeg of hij de jongen was die was aangereden. Toen Abi dat bevestigde kreeg hij een stapeltje geld (problemen worden hier vaak opgelost met betalen). Deze man (gekleed als extreme moslim) wachtte hem vaker op en vroeg Abi om mee te gaan naar zijn huis. Daar kreeg Abi na schooltijd les in de moslimleer. Daarna kreeg hij altijd geld. Dat vond Abi erg aantrekkelijk. Hij heeft een telefoon voor zijn moeder en voor zichzelf, een Ipad en een laptop kunnen kopen. Zijn juf is naar zijn moeder gegaan en heeft met haar gepraat. Zijn familie is erg geschrokken. Het gebeurt hier namelijk vaker dat kinderen geronseld worden en zelfs over worden gebracht naar Java door extreme moslims om ze daar zogenaamd een betere toekomst te geven (het schijnt dat er afgelopen zomer 2500 kinderen vanuit heel Papua ‘verdwenen’ zijn!). Ze worden daar in een internaat gestopt en doorkneed met de moslimleer en als ze groot zijn worden ze als imam hierheen gestuurd. Abi’s familie is hier heel bang voor en daarom hebben ze besloten hem naar de kust te sturen, zodat het niet mogelijk is dat hij op een dag verdwenen is. Er is een interkerkelijke gebedsgroep hier in Wamena die momenteel voor Abi bidden en vasten. We willen jullie ook vragen voor Abi en zijn familie te bidden. En dit is nog maar één geval. Naast alle ellende die er al is, is dit een opkomend gevaar voor Papua. Er is veel gebed voor Papua nodig!!

Een poosje geleden in een Papua-moslim-kampung geweest. Heel vreemd om een Papua te zien met een hoofddoek.

Ons werk in Papua met Yayasan Kristen Wamena

De onderwijssituatie in de binnenlanden van Papua is wellicht een van de meest dramatische ter wereld. Kinderen die van de basisschool afkomen, kunnen vaak nauwelijks rekenen of lezen en studenten die het middelbaar onderwijs hebben afgerond, zitten qua kennis- en vaardigheden op het niveau van groep 4 in Nederland. Leerkrachten zijn het grootste deel van de tijd absent, maken zich schuldig aan machtsmisbruik en hebben een ernstig gebrek aan opleiding. Omkoping om kinderen over te laten gaan en totaal gebrek aan controle en ernstige corruptie vanuit de overheid zijn normaal. Dit alles maakt dat veel kinderen niet of nauwelijks naar school gaan. Bovendien zullen velen school nooit afmaken vanwege tienerzwangerschappen of overlijden aan AIDS. Het percentage HIV/AIDS-patiënten is één van de hoogste ter wereld. Met name de jongere generatie valt daaraan ten prooi.

De afgelopen 20 jaar is het percentage analfabeten flink toegenomen. De overheid heeft een cultuur gekweekt waarin karaktervorming en kennis er niet toe doen. De waarde van onderwijs beperkt zich tot het einddiploma, waarmee een baan bij de overheid min of meer gegarandeerd is. En daarmee een rustig leven met een dik salaris zonder enig plichtsbesef. De meeste kerken staan machteloos of zijn bezweken voor de macht van het geld. Kortom, maatschappelijk en moreel gezien is de samenleving kapot. De opvoeding van kinderen is in deze context buitengewoon moeilijk, te meer daar veel (groot)ouders met hun ene been nog in de steentijd staan, terwijl hun (klein)kinderen een mobieltje hebben, internet gebruiken en volop in aanraking met de moderne wereld komen.   

Te midden van deze omstandigheden is Yayasan Kristen Wamena (YKW) in 2005 begonnen met een aantal onderwijsprojecten, eerst in Pass Valley, maar later vooral in en rond Wamena. In de projecten gaat het met name om de leerkracht, omdat die een centrale rol vervult in het onderwijs. Daarbij gaat het niet alleen om het bijbrengen van kennis- en vaardigheden, maar vooral om karaktervorming vanuit een Bijbels perspectief. De organisatie is in de afgelopen tijd flink gegroeid en bestaat nu uit een trainingsprogramma voor leerkrachten, een voorbeeldschool (lager onderwijs), een lerarenopleiding waarop studenten worden voorbereid om leerkracht te worden in de scholen op de posten, een team dat (eenvoudige) schoolboeken schrijft die passen in de Papua-context en een kantoor dat de verschillende programmaonderdelen coördineert.

Pieter heeft de eerste twee jaar binnen YKW gewerkt als hoofd van het kantoor, met name om de organisatie verder op te bouwen en de financiële administratie en het personeelsbeleid te versterken. Vanaf augustus 2013 is hij overgestapt naar het management van STKIP, de hogeschool van YKW. Hij is daar verantwoordelijk voor de onderwijskwaliteit, coaching van het management, het ontwikkelen van curriculum en het voorbereiden van studenten op de (zware) lespraktijk. Jacomien is werkzaam in het trainingsteam. Ze begeleidt en adviseert de trainers bij de trainingen aan leerkrachten van scholen in en rondom Wamena. Momenteel worden er trainingen gegeven om de leerkrachten te leren met de nieuwe eenvoudige reken- en taalmethode om te gaan.

Ondanks de moeilijke en ingewikkelde context waarin we werken, zien we gelukkig ook veel mooie dingen gebeuren. Bijvoorbeeld een aantal van de eerste afgestudeerde studenten van STKIP die onder zeer primitieve omstandigheden ver buiten Wamena lesgeven. De liefde en aandacht die ze voor de kinderen hebben. Het gevoel van eigenwaarde dat ze tonen en overdragen op de kinderen. De afhankelijkheid van God en de roeping om Hem te dienen door les te gaan geven op plaatsen waar veel mensen liever niet zouden wonen.

De uitdagingen zijn groot en vooruitgang is lang niet altijd zichtbaar. Toch is dit onze plaats. Niet omdat we hier onmisbaar zijn, want wij gaan het onderwijs of de overheid hier niet veranderen. Als er ergens hoop is voor Papua, dan is die te vinden in onze leerlingen en studenten. Omdat zij de kinderen van dit gebied zijn en ontberingen kunnen trotseren die voor ons te zwaar zijn. Maar vooral omdat we zien dat God hen gebruikt en een hart geeft voor hun eigen mensen. We zijn er trots op met deze mensen een team te mogen vormen en hopen in de toekomst ons werk te kunnen voortzetten.

Verjaardagsinterview met Julia

1. Hoe oud word je vandaag? 9 jaar!

2. Wat heb je allemaal gekregen? Een zeemeermin Barbie. En wanneer je de staart eraf doet, dan is de onderkant van de staart een surfplank, dan moet je haar erop zetten. En Barbiekleertjes, heel veel bakspullen, een knuffelhond en sneeuwballen kerstlampjes en ik had ook Lego Friends gekregen (Emma’s paardentrailer) en een hele lange spek en een heel klein Barbiepoppetje en een rood met witte stippen tasje. En een zeemeermin van Playmobil en een Barbie spelletje. En nog een heleboel.

3. Wat is het leukste cadeau wat je hebt gekregen? Alles!

4. Wat voor soort feestje heb je gehouden? Een Barbie feestje. Eerst gingen we ballet doen en daarna kadootjes verstoppen. Iedereen had een Barbie meegenomen en toen gingen we ze op de catwalk laten lopen. We hebben ook nog vogelhuisjes versierd en een kleurplaat gekleurd. Op het laatste mochten we een Barbie video kijken met de beamer! En iedereen kreeg een Barbie uitdeelzakje met allemaal Barbie dingetjes erin, bijv. snoep, stickers, een pen en kauwgom. Dat kon je allemaal op Java kopen.

5. Hoe was je eerste schooldag in 3rd grade? Heel erg leuk! Want de nieuwe juf was heel aardig en de juf kan heel veel leuke dingetjes verzinnen. We gingen heel leuk mijn verjaardag vieren. Ik kreeg 9 klappen op mijn billen omdat ik 9 werd. (Dat was niet echt hoor, ze deed er hand ervoor ; ). Ze had ook een cupcaketaart gegeven. Die mocht ik mee naar huis nemen.

6. Wat zijn je hobby’s? Servetten sparen, koken, dansen, met de Barbie’s spelen.

7. Wat is je lievelingskleur? Rood.

8. Wat is je lievelingseten? Indonesisch: kip met rijst, NL: Pannenkoeken.

9. Wat mis je uit NL? Het zwembad (met glijbanen) en de opa’s en oma’s, neefjes en nichtjes en ooms en tantes.

10. Wat doe je als eerste als  je in NL aankomt? Naar mijn familie toegaan en mijn vrienden.

11. Wat vind je het leukste van het wonen in Papua? Dat alles hier anders is. Bijvoorbeeld dat hier bergen zijn en in NL niet en dat de mensen hier donker zijn en in NL niet. En dat de mensen hier een ander taal praten. En dat we hier een poes en een hond hebben!

12. Wie zijn je beste vriendinnen? Roze en Fadrina

13. Wat doe je het liefste thuis? Met de Barbie’s spelen.

14. Wat doe je het liefste op school? Spelletjes spelen.

15. Wat doe je het liefste met papa? Een spelletje spelen en voorlezen.

16. Wat doe je het liefste met mama? Voorlezen voor het naar bed gaan.

17. Wat doe je het liefste met Ivana? Met Ivana met de Barbie’s spelen.

18. In welke taal praat je als je speelt? In het Engels!

19. Wat doet papa hier? Papa probeert hier de mensen slimmer te maken.

20. Wat doet mama hier? Mama doet trainingen en gaat naar scholen toe. Ze leert dingen aan de juffen en meesters zodat de kinderen hier beter kunnen leren.  En mama kookt hier heel veel!

Dank je wel lieve Julia!

Zomervakantie in Indonesië

Ja, ook hier hebben we zomervakantie. En niet zo’n beetje ook! De meiden hebben 12 weken vakantie. Half juni vertrokken we naar Jakarta. Pieter had daar wat zaken te doen en Jacomien kon met Julia langs een ziekenhuis met Julia’s oorproblemen. Na een week zijn we naar Yogjakarta gegaan, naar hetzelfde guesthouse waar we 2 jaar geleden verbleven. Pieter heeft nog twee weken extra taalstudie gedaan om wat specifieke dingen te leren. In Yogja had Julia nog steeds last van haar oor en in overleg met de verzekering is Jacomien met Julia naar Singapore gevlogen en is Julia daar geholpen. Helaas klaagt Julia sinds we terug zijn weer over beide oren. Zodra we weer in NL zijn moet er maar eens goed naar gekeken worden.

Na de taalstudie kwam eindelijk de dag waar al lang naar uitgekeken werd: op vrijdag 5 juli landden pa en ma v.d. Wilt en Andrea en Maarten op vliegveld Yogjakarta. We zijn samen nog 1,5 week in Yogja gebleven waar we genoten van elkaar, de cultuur, natuur, het eten, etc. Meest bijzonder was de trip die we samen maakten. Per trein en auto zijn we richting de vulkaan Bromo gereden. Daar moesten we om 3u uit bed om dan per jeep naar een uitzichtpunt te rijden om vandaar de zonsopgang te zien. Daarna reden we naar de voet van de Bromo en zijn de vulkaan opgeklommen. Je kon de rook uit de krater zien komen. Heel speciaal!

Samen met de familie zijn we vanaf Surabaya naar Papua gevlogen. Onze familie is hier nog 2 weken gebleven. Fijn om alles hier aan hen te kunnen laten zien! We laten hen zelf even aan het woord:

Pa v/d W.: Mijn bezoek aan Papua vond ik erg confronterend. Hoe mensen daar anno 2013 nog leven kun je je niet voorstellen. Vooral de medische verzorging is erg slecht. Wel is mooi om te zien hoe 's zondags vele mensen naar allerlei kerken gaan.

Ma v/d W.: We zijn weer thuis in Kapelle, maar met ons hoofd nog vaak in Indonesië. Het prachtige, drukke Jogyakarta dat ons verraste, de rijstvelden met de Merapi op de achtergrond, de Borobudur, het Kraton middenin de stad; de rit naar de Bromo vulkaan met de onvergetelijke zonsopgang, tenslotte Surabaya, grote stad met koloniaal verleden, onze laatste stop op Java. Dachten we al wat gewend te zijn aan het totaal met onze westerse samenleving verschillende straatbeeld; eenmaal geland in Wamena moesten we opnieuw ons beeld bijstellen! De Papua's op de weg, op de markt, in volgeladen auto's, in hun kampongs, in de kerk; De vele winkeltjes, de "supermarkt", de "benzinepomp", het verkeer met overal langs de weg mensen, honden, varkens, becaks (fiets taxi’s), waar Pieter de auto tussendoor wist te loodsen. Maar ook de vriendelijkheid van de mensen: altijd een lach als je hen groet. Om niet meer te noemen: het prachtige land waar onze kinderen wonen! Wat een uitzicht op de bergen rondom! Tenslotte: respect voor de manier waarop zij zich keer op keer moeten aanpassen aan de [on]mogelijkheden die het leven hier met zich meebrengt! Pieter, Jacomien, Julia en Ivana: heel hartelijk bedankt dat jullie onze gidsen wilden zijn!

Andrea: Eindelijk zijn de rollen een keer omgedraaid. Niet wij die op Schiphol staan te wachten, maar zij die reikhalzend uitzien naar onze komst op het vliegveld in Yogjakarta..! Nog voor we de koffers hebben komen er twee blije blonde meisjes op ons afgesprongen… Joehoe, we zijn er gewoon! Ivana is de enige die het treffend weet samen te vatten als ze al springend uitroept; ‘Het lijkt wel een droom!!’ Maar dan wel een hele lange, leuke, gezellige en interessante droom waarin we werkelijk vanalles meemaken; van het vakantieleven op Java met tochtjes achterop de scooter door het altijd drukke Yogja, bezoek aan de Borobudur, Kraton van de Sultan, elke avond een ander (Indonesisch) restaurantje, veel bijpraten, rijstvelden, een heerlijke spa met Jacomien en de meiden, vulkanen en erg vroeg uit bed voor een prachtige zonsopkomst bij de Bromo, tot het tijd is om via een lange, nachtelijke reis naar onze eindbestemming te gaan; Papua! Daar zien we met eigen ogen wat ze ons al zolang hebben proberen duidelijk te maken met hun verhalen en foto’s; hun prachtige huis, het dagelijks leven, de school en alles wat erbij hoort, de markt, de mensen met wie ze veel te maken hebben, de rivier met geniale hangbruggetjes, de omgeving.. Ondertussen genieten we van Jacomiens bak- en kookkunsten en vinden Julia en Ivana het prachtig om hun beautybehandelingetjes eens op iemand anders los te kunnen laten..! Gelukkig kon Pieter het zich veroorloven om zijn werk even voor ons in de steek te laten en ons mee te nemen op avontuur met tochten over heerlijke bergweggetjes, (kapotte) bruggetjes waarvan er één helaas te smal was voor de auto, naar het Habemameer en Pass Valley.. tot het tijd is om afscheid te nemen na een geweldige tijd en we met de MAF nog een laatste ronde over Wamena maken, voordat we naar Sentani worden gevlogen. Daar vandaan beginnen we aan onze lange, lange reis terug naar huis. Met PJJI en alle herinneringen in ons hart! J

Maarten: Naast alle fijne herinneringen die ik heb is er maar één die het meest blijft hangen: het lekkere eten! De zonsopkomst  en landschap bij de Bromo vulkaan waren erg mooi! En de tocht naar het Habema meer ook niet te vergeten! 

We zijn de afgelopen tijd verwend met bezoek. Er zijn nu best wat mensen van onze families die hier geweest zijn. Voor ons is dat erg fijn, want dan is er meer begrip voor wat ons hier bezighoudt. We zijn dankbaar dat dat allemaal kon en dat het allemaal goed ging. We hebben er erg van genoten!

We delen vast mee dat we het plan hebben om half november tot begin februari op verlof te komen. We hebben te horen gekregen dat ons contract met Oikonomos niet verlengd kan worden wegens financiële problemen. Met Gods hulp willen we proberen hier nog langer te blijven. Daarom moeten we zelf een financiële achterban op gaan bouwen. We vragen hiervoor jullie gebed om hierin de juiste stappen te ondernemen.

Wamena - Sentani - Jakarta - Yogjakarta - Singapore

Omdat we nu op vakantie zijn in Java, hebben we de mogelijkheid om onbeperkt internet te gebruiken. Daarom plaatsen we nu een boel foto's van de afgelopen paar maanden. Veel lees- en kijkplezier!