Weekje Nabire

We zijn een weekje op vakantie geweest naar Pieter & Anja en kids in Nabire. Nabire ligt zo’n 600 km. bij ons vandaan. We werden gebracht door MAF en Jacomien mocht zelfs een stukje zelf vliegen (in het gevaarlijkste (vlieg)deel van misschien wel de hele wereld!) Het was een leuk weerzien met Pieter en Anja en kids. We mochten in het guesthouse slapen. Zondags was Ivana jarig. Erg leuk om haar verjaardag met familie te kunnen vieren! ’s Maandags zijn we naar een onbewoond eiland gevaren. Stel je dit even voor: palmbomen, wit strand, koraalrif, allerlei soorten gekleurde vissen incl. Nemo-visjes, bijzondere zeesterren, bewegende schelpen, kleine wandelende schelpjes op het strand, prachtige schelpen. Het was er allemaal! Het was heel bijzonder om daar te snorkelen. Het lijkt net of je naar een natuurfilm kijkt. En dinsdag was het natuurlijk Kerst. ’s Morgens naar de kerk geweest (waar Pieter en de kids in een koortje zongen) en uit de kerk zijn we langs alle medewerkers van MAF gegaan om hen een goede Kerst toe te wensen. We moesten dus zo’n 8 gezinnen langs en overal was er warm eten en koekjes. Dus je moest de hoeveelheid goed over je maag verdelen ; ). Leuk om zo in allerlei huizen te mogen kijken. Elke avond werd er al een hoop vuurwerk afgestoken. De eerste paar knallen deden de meiden verschrikt hun handen voor hun oren. Ze dachten dat er werd geschoten... Woensdag hebben we het Kerstdiner gedaan met ondertussen een Kerstprogramma. De kids zeiden teksten op en mochten iets zingen. We hebben ervan genoten! Helaas werd Julia donderdags ziek. Ze kreeg hoge koorts en rode uitslag. We hebben haar bloed laten checken. Volgens de dokters daar was het malaria. Maar Anja kan de uitslag van de bloedtest zelf lezen en gelukkig was het geen malaria. We zijn allemaal gestoken ondanks de voorzorgsmaatregelen. Julia is weer beter, maar nu is Jacomien ziek, ook koorts. Als het maar geen dengue is. Even gegoogled en de symptomen lijken er wel op. Maar ja, je kunt beter nooit op internet zoeken want daar staan zoveel griezelige dingen op! Misschien valt het mee. Verder was het erg warm in Nabire. We wisten het van tevoren, maar ons lijf is niet op die warmte ingesteld. Pffft, we bewonderen Pieter en Anja hoe ze daar gewoon hun werk kunnen doen! Wij voelen ons gezegend dat we op hoogte wonen (en waar het dus koel is + geen malaria en dengue). Broer Pieter heeft ons terug gevlogen. Dit keer mocht Pieter ook even aan het stuur. Bijzonder hoor, zo’n broer-oom-piloot ; )! Julia mist Tom en Ivana mist Hanne. Wat hebben die heerlijk gespeeld! Als Julia maar even weg was vroeg Tom: “Waar is me zus?” of “Waar is me vriend?” Geweldig om hier familie ‘in de buurt’ te hebben…

We wensen jullie allemaal een fijne jaarwisseling toe en de allerbeste wensen voor het jaar 2013!

This is the gift of God...

Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. Joh. 3: 16

We wensen jullie allemaal Gods zegen op het Kerstfeest toe en voor het jaar 2013!

Groeten, Pieter & Jacomien, Julia en Ivana

Training

Geschreven door Jacomien

Sinds afgelopen augustus werk ik in het trainingsteam wat huist op de basisschool Koinonia maar valt onder de hogeschool (STKIP). De training is een belangrijk onderdeel van het Oikonomos programma hier, maar afgelopen jaar was het een beetje ingezakt. Er kwamen niet veel mensen meer naar de training. We hebben in ons team 4 mensen waarvan er 3 nieuw zijn. We hebben tot nu toe het oude programma nog gevolgd, maar we merken inderdaad dat de motivatie gedaald is, o.a. omdat er tegenwoordig veel andere (slechte) overheidstrainingen worden gegeven waarvoor de mensen betaald worden als ze komen. Dus je zit daar een week de training uit en je vangt zo’n 100 euro! Wij geven dus geen geld, maar willen kennis delen. We begonnen in augustus met totaal 13 mensen waarvan nu in totaal maar 6 mensen de training hebben afgemaakt. We geven 3x een training van 3 dagen. De eerste training gaat voornamelijk over klassenmanagement, de tweede over rekenen en de derde over taal, waarbij er elke dag hier op Koinonia in de klassen wordt geobserveerd hoe ze het hier doen. ’s Middags maken we samen materialen die ze in de klas kunnen gebruiken (bijv. rekenmuur en letter/woorden muur). De week na de training gaan we de mensen observeren in hun eigen klas over hetgeen ze geleerd hebben in de training. Tot nu toe nodigden we zowel scholen uit de stad als buiten de stad uit. Als je rondloopt op de scholen zie je veel verschil. Met name de scholen buiten de stad zijn er slecht aan toe. Het grootste probleem is dat de leerkrachten soms niet op komen dagen. Zo stonden we al een keer voor een gesloten school (ja sorry, de school is nog steeds niet open want varkens hebben het grasveld kapotgemaakt (?). Ook gebeurt het regelmatig dat als we gaan observeren de leerkrachten er niet zijn omdat er bijv. een begrafenis is (dit gebeurt  vaak en duurt minstens een week). Dus is er bijv. 1 meester die heen en weer rent tussen 3 klassen. Er zijn altijd excuses te vinden om niet naar school te komen. Zeker op overheidsscholen is dit niet erg, want je ontvangt je salaris toch wel. Er zijn verhalen over scholen ver buiten de stad waar de leerkracht 2x per jaar komt. Aan het einde van het 1^e semester en aan het einde van het 2^e semester om de leerlingen te testen en vervolgens over te laten gaan. Afgelopen juni werd er in de kerk gedankt omdat 100% van alle leerlingen in Wamena over waren gegaan! Kan je nagaan. Dat is belangrijk: over gaan. Maakt niet uit of je de stof wel/niet beheerst. Wat opvalt in de klassen is dat de leerkracht een monotoon verhaal houdt met weinig interactie. De enige interactie die er is is dat de leerkracht een vraag stelt en het antwoord vast half voor zegt waarna de hele klas tegelijk het antwoord roept/schreeuwt. Pas waren we op een schooltje in klas 2 (gr. 4) rekenen aan het observeren. Het kindje wat naast me zat deed niets. Toen ik voor had gelezen wat ze moest doen ging ze aan de slag. Bleek dat ze nog niet kon lezen, want de meester die taal geeft is er meestal niet. Dus dat beïnvloedt natuurlijk ook de andere vakken.

Na veel discussie en nadenken hebben we een nieuwe strategie bedacht. Per januari gaan we ons richten op scholen buiten de stad (die hebben het het hardste nodig). We hebben 3 uitvalswegen uitgekozen waarvan we beginnen met alle scholen uit te nodigen. Ons plan is om aan elke weg minstens 1 pilot school te hebben, die in de toekomst een voorbeeld zou kunnen zijn voor de omgeving. We nodigen eerst alle schoolhoofden uit om ons plan uit te leggen. Vervolgens nodigen we de leerkrachten uit voor een introductiedag. Aan de hand hiervan proberen we aan te voelen welke scholen motivatie (heel belangrijk!) hebben om met ons samen te werken. We willen dan langere tijd met hen samenwerken (minstens 2 jaar). Het is dan de bedoeling dat we alle leerkrachten gaan trainen in de loop van die 2 jaar en de trainingen meer op maat maken voor wat nodig is voor die school. Ook zullen we vaker gaan observeren. En de studenten van STKIP gaan ook op deze scholen stagelopen (en hopelijk kunnen wat afgestudeerden ook op deze scholen aan de slag). Verder willen we de taal- en rekenmethode die Martijn van Driel aan het maken is introduceren op deze scholen. Al met al is het de bedoeling om er een sterkere school van te maken die in zijn geheel getraind is en een voorbeeld kan zijn voor de omgeving. Op deze manier is het dus niet maar een paar dagen trainen, maar gaan we dieper. We bereiken minder scholen, maar we hopen dat we op deze manier wel de kwaliteit van het onderwijs kunnen verbeteren. Motivatie van de school is hierbij het belangrijkste, want als de helft van de tijd de leerkrachten niet op komen dagen dan begin je niks.

Soms zakt de moed je in de schoenen als je de gesloten scholen ziet of 1 leerkracht met 3 klassen. Dan denk je: hoe gaan we dit ooit verbeteren! Maar er gebeuren ook mooie dingen. Zo is er een schooltje wat in een hut en in de kerk huist waar enthousiast wordt lesgegeven (zie foto’s) en waar het schoolhoofd gemotiveerd is om samen te werken. Een leerkracht die onze training heeft gevolgd probeert met haar beperkte kennis van onderwijzen (vaak het middelbaar onderwijs amper afgemaakt) in de praktijk te brengen wat ze geleerd heeft. Dat is erg leuk om te zien! We hopen en bidden dat deze strategie gaat werken.

Foto's inrichting

De keuken 

 De woonkamer

 Badkamer

 Julia's kamer

 Onze kamer

Ivana's kamer

Vlinder

Vandaag is Ivana's hond Vlinder doodgegaan. Vanaf dat we terugkwamen van verlof was ze niet meer de oude. Ze had tijdens ons verlof een flinke hoofdwond opgelopen waardoor ze veel bloed had verloren. Sindsdien is ze niet meer de oude. Eerst dachten we nog dat ze zwanger zou zijn, maar 4 weken geleden lag ze half dood voor de deur en at en dronk niet meer. We hebben op internet gezocht en we denken dat ze een hondenziekte heeft gekregen. Ze is tijdens ons verlof ook vaak het complex afgeweest en daardoor waarschijnlijk in aanraking gekomen met straathonden. De eerste week dat ze ziek was hebben we ze met een spuitje ORS/suikerwater/vitamine gegeven. De dierenarts heeft ze nog een paar keer antibiotica toegediend. Op den duur hebben we de moed opgegeven. Twee weken later gingen we verhuizen. We besloten om Vlinder bij het oude huis te laten, om verspreiding van de ziekte te voorkomen. We gingen af en toe langs om te proberen of ze wilde drinken. Op den duur ging ze weer een beetje slobberen als je de bak onder haar neus hield. Afgelopen maandag voordat Pieter naar Surabaya (voor zijn werk) vertrok ging ze ineens hondenbrokken eten, dus we kregen weer moed. Maar uit zichzelf deed ze eigenlijk niets meer dan liggen. Ze was vreselijk mager geworden. We besloten om Vlinder toch maar hierheen te halen, want iedere keer naar het oude complex waren we een beetje beu! Dus onze tuinman had een hokje gefabriceerd onder ons nieuwe huis. Vanmorgen toen we Pieter op gingen halen van het vliegveld (gelukkig weer thuis!), hebben we Vlinder meegenomen. Er zat nog geen deurtje in het hok, dus we hebben eerst even koffie gedronken en Pieter heeft een deurtje gemaakt. Toen Pieter haar ging halen uit de auto, lag ze dood achterin... Ivana moest even huilen, maar was erg dapper. Pieter heeft een graf gegraven en Ivana heeft haar erheen gedragen. Ze heeft Vlinder nog een paar knuffels gegeven en in haar graf gelegd. (Was hartverscheurend om te zien en dan is het maar een dier!). De meiden hebben de kluiten erin gedaan. Ongelofelijk hoe de kids het opnemen! Heel dapper. En dan zit ik hard in mijn ogen te wrijven...

Verhuizing op Papua

Onze zoveelste (14^e? tel kwijt…) verhuizing is achter de rug! We wonen nu op Pikhe, 6 km buiten Wamena. Alles is prima verlopen. We waren al rond half 6 wakker, dus konden we veel doen voor 8u ; ). We hadden veel hulp van zowel Papua’s, Indonesiërs en Nederlanders. We hadden een truck gehuurd, die heeft maar 1x hoeven rijden. De meiden mochten bovenop de spullen wat ze natuurlijk prachtig vonden! Op het nieuwe complex hadden we studenten ingehuurd om te sjouwen. De afgelopen twee zaterdagen hadden zij ook geholpen om het hek om de tuin heen te zetten, dus hadden ze een aardig zakcentje verdiend, waar ze reuze blij mee waren! De truck en de auto’s konden maar tot halverwege het complex komen, dus moest alles nog zo’n 150 m. gesjouwd worden. Wat denk je van een loeizware boekenkast die gedragen worden door een stuk of 10 studenten ; ). Mooi gezicht. Een vrouwelijke collega hielp mij met het uitpakken van de keuken tussen de aankomsten van de ladingen door. Die was dan ook snel aan kant. Klokslag 12u was alles binnen, lekker vlot! We hadden eten besteld op het oude complex dat stond al klaar in warmhoudbakken. Onze tuinman had de dag van z’n leven… ’s Middags zijn we met Kees en Mija en poes en hond weer naar hier gereden. Vlinder is nog bij het oude huis tot Ivana’s groot verdriet. Als ze een hondenziekte heeft, besmet ze de honden op dit complex ook. Het is ongelofelijk dat het beestje nog steeds leeft! We hadden allang gedacht dat ze dood zou zijn. Ze is nu al 2,5 week ziek (eet en drinkt niet meer zelf…). Kees en Mija hielpen met de bedden in elkaar te zetten en op te maken, dus we konden ‘s avonds lekker gaan slapen. Een Amerikaanse vrouw had voor avondeten gezorgd en gebracht. Super! Er wordt goed voor ons gezorgd! De meiden voelen zich allebei al thuis in het nieuwe huis. Hun kamers zijn erg leuk geworden!

We zijn blij en dankbaar dat alles zo goed, vlot en gesmeerd liep. En we hadden fantastisch weer, beter konden we niet wensen!

Een hartelijke groet van ons viertjes vanuit Pikhe waar je de krekels kunt horen tsjirpen en de vogels hoort fluiten en waar de zonsondergang elke dag weer een heel spektakel is, prachtig!

 De verhuiswagen ; )

 Ons huis.

 Elke avond prachtige zonsondergang.

De 1e avond genieten van de maaltijd die Alyssa voor ons heeft gekookt!

Helikoptervlucht

Handig als je vrienden hebt die bij HeliVida (vroeger Helimission) werken ; ). Vandaag is het zover, Jacomien mag mee op een medevac (medische evacuatie) met HeliVida. Wow… HeliVida heeft gisteren drie verzoeken gekregen vanuit posten voor een medische evacuatie.  Als ik om 6.30u op het vliegveld ben mag ik met de 1^e vlucht mee. Daar ga ik graag vroeg mijn bed voor uit! 6.35u gaan we de lucht in. We moeten naar Ngiggin om een man op te halen die met zijn hakmes in zijn voet heeft gehakt toen hij hout aan het hakken was. Als we de Baliemvallei uit zijn is het erg bewolkt. Op de bergranden hangt een muur van wolken. We vliegen zoveel mogelijk langs de bergrand heen om te kijken of er ergens een gaatje is waardoor we heen kunnen om in de volgende vallei te komen. Helaas is dit niet het geval en besluit de piloot (Tom Hans) om terug te keren. Heel naar voor de patiënt dat we niet kunnen komen. Misschien morgen… Tom vraagt of ik mee wil naar het volgende geval: een malariapatient (? Berichtgeving is altijd heel wazig). Heel graag! We gaan eerst terug naar Wamena om weer vol te tanken omdat we niet weten hoe lang we onderweg zullen zijn, want misschien moeten we daar ook rond cirkelen ivm het weer. Een half uurtje later stijgen we weer op. Dit keer precies aan de andere kant de vallei uit. We komen langs Pass Valley en een heleboel andere MAF strips. Ziet er mooi uit vanuit de lucht! En mooi om te bedenken dat op al deze onherbergzame plaatsen het Evangelie is gebracht! Na 20 min. vliegen komen we in de buurt van Maksamut2. Maar ook daar ziet het er aardig dicht uit. We duiken onder de wolken een valleitje in. Heel bijzondere ervaring. Langzaam boven de bomen vliegen en kijken voor een gaatje. De piloot merkt op: “Hier zal je broer Pieter jaloers op zijn, hij kan dit niet met zijn vliegtuig!” ; ). We zijn 0,2 mile van het dorpje vandaan, maar er zit nog een bergrand tussen. Helaas zit het potdicht. Tom besluit om op de dichtstbijzijnde vliegstrip te landen en daar te wachten om te kijken of de wolken weg trekken. We landen op de vliegstrip van Gigilan (de vliegstrip wordt niet gebruikt, want de mensen houden het gras niet kort, dus is het te gevaarlijk voor MAF om hier te landen). Dit ligt in het laaggebergte en is dus een stuk warmer. Daar blijven we ongeveer een uur. Mooi om te kijken hoe de mensen daar leven. Het zijn mensen van de Mek stam (zelfde stam als de mensen uit Nipsan). De hutten zien er weer anders uit dan in de buurt van Wamena. Ook bijzonder om te zien dat de mensen daar wel afwasteilen en afwasspul gebruiken. Vanuit de lucht zie je dat de dorpen met een vliegstrip huizen hebben met bijv. een zinken dak. De andere dorpjes hebben nog gewoon hutten. Dus er komen behoorlijk wat moderne dingen mee met MAF/AMA. We zien maar een paar hutten in het dorpje, maar na navraag blijkt dat er totaal rond de 300 mensen bij dit dorp horen, die wonen verderop. Er stroomt een prachtige brede, heldere rivier. We nemen daar een kijkje. Er leven vissen en schildpadden in deze rivier, maar geen krokodillen (gelukkig!). Er vliegen mooie kakatoes rond. We wachten nog een dikke witte wolk af en als die weggedreven is stijgen we opnieuw op, nadat de piloot alle mensen heeft afgewimpeld die graag mee willen. (Alleen patiënten mogen mee). Het is niet helemaal duidelijk of we nu naar Maksamut2 of Maksamut1 moeten. De radio daar is namelijk kapot en er is gisteren een boodschapper naar een ander dorp gegaan en heeft van daaruit de aanvraag gedaan. Volgens de mensen in Gigilan is het Maksamut1. We besluiten om Maksamut2 aan te houden, want dat is doorgegeven. Na wat rondcirkelen om nog wat wolken te omzeilen landen we in Maksamut2, een dorpje op de rand van een berghelling. De hutten zien er weer anders uit. Voor de hut zit een vrouw op haar hurken met een heleboel mensen om haar heen. Ik ga uit de helikopter om te checken of we in het juiste dorp geland zijn. Dat blijkt juist te zijn. De echtgenoot kan Indonesisch en die vertelt dat zijn vrouw erg pijn in haar buik heeft, al drie weken. Haar buik is opgezet. Ik vraag of ze zwanger kan zijn en de man zegt dat dat niet zo is. Ze kan eten en drinken. Tom komt ook en hij vindt ze er niet heel erg ziek uit zien. Maar toch besluiten we haar mee te nemen. Dat zijn moeilijke beslissingen voor de piloten, want er wordt ook weleens misbruik gemaakt van HeliVida. Er wordt wel een bijdrage gevraagd naar vermogen. Op zich zouden ze gratis mee mogen, maar dit is om misbruik te voorkomen. Ik schrijf de naam van de patiënt op een briefje, haar leeftijd (ongeveer) en de klachten. Dat geeft straks wat duidelijkheid in het ziekenhuis. Er wordt bagage gebracht en er worden een aantal kinderen opgepakt, die moeten ook mee met papa en mama. Dus zetten we het hele gezin op twee stoelen, want we gaan op de terugweg gelijk naar Wolmimpi om de volgende patiënt op te pikken, dat ligt toch op de route. We worden door het hele dorp uitgezwaaid en gaan op weg naar het volgende geval. We passeren Nipsan. Heel apart idee om te bedenken welke zendingsverhalen zich daar af hebben gespeeld in het verleden. We komen weer tegen een muur van wolken aan, waardoor we helemaal om de vallei heen moeten om te proberen vanaf een andere kant de vallei in te komen. Dat lukt. Na een kwartiertje landen we in Wolmimpi, een dorpje met een vliegstrip (die ze zelf hebben gemaakt, maar die niet gebruikt kan worden, want hij is te kort en te steil). Hier gaat alles snel. De helikopter blijft aan staan, Tom checkt de patient (een ziekelijk uitziende, wat oudere man met een hele dikke, harde buik.) Hij heeft ook last van warm/koud aanvallen wat op malaria zou kunnen duiden. Alleen is hier geen malaria, want dit dorp ligt redelijk hoog. Maar na navraag blijkt dat de man wel ‘beneden’ is geweest. Er zijn maar twee stoelen meer in de helikopter, terwijl het hele dorp wel graag mee wil ; ). Alleen zijn vrouw en kind mogen mee. Dus vliegen we met z’n tienen terug naar Wamena. We vliegen direct naar het ziekenhuis waar al zusters aan komen gerend met een brancard. De oude man mag daarop liggen. De zieke vrouw kan zelf nog lopen. Het hele gezin gaat dus mee en moeten ergens in een kamertje verblijven. Er moet familie mee om voor de patiënt te zorgen. We hopen en bidden dat deze mensen op een juiste manier geholpen worden, want het ziekenhuis in Wamena is niet al te best…

Een heel bijzonder mooie ervaring was dit! Wat een prachtig werk doen die piloten. Maar ook moeilijk, want je moet moeilijke beslissingen nemen wat vliegen betreft, maar ook wat handelen in het dorp betreft. Er is veel gebed nodig voor al deze mensen, zowel voor de mensen van HeliVida (en andere vliegorganisaties), de patiënten en de mensen uit de dorpen.

 

Julia is 8 jaar!

Nog geen week terug in Wamena en Julia is al jarig! Omdat de school pas donderdag begint hebben we het maar groots aangepakt ; ). We hebben alle meisjes (20, in de leeftijd van 4 - 18 jaar) van de internationale gemeenschap uitgenodigd voor een cupcake & nailart party. Dat viel in goede aarde! Was erg gezellig. De grote meiden zorgden voor de kleine. Julia was het stralende middelpunt. Ze heeft vreselijk veel gekregen. Aan het eind van de middag kwam er nog wat visite (voornamelijk de Nederlanders) en onze hulp Selvi is samen met haar tweelingzus Maria blijven avondeten. Nu konden wij ze een keer bedienen en dat vonden ze eerst maar typisch, maar ze hebben enorm genoten! Julia en Ivana hebben hun nagels gelakt, dat vonden ze prachtig. Al met al een geweldig leuke dag!

Vernieuwde site

Welkom op onze vernieuwde site. Ja, u hebt het goed gezien, de site ziet er minder mooi uit ; ). Ons internet in Wamena is helaas niet al te best, waardoor we onze eigen site zelf nauwelijks kunnen openen. Daarom dus de meest eenvoudige versie. We zullen af en toe een foto op onze site plaatsen. Een link naar Picasa lukt ook niet meer. We hebben maar een tegoed van 1 GB per maand en dat is niet veel. Als jullie foto's naar ons willen sturen per mail, graag zo klein mogelijk.

Ons verlof zit er bijna op! Na acht weken verlof hopen we maandag 13 augustus weer naar Papua te vertrekken. We vliegen om 21.10u en hopen dan woensdag ergens tussen de middag in Wamena aan te komen. 

Cultuurschokjes

Tsjonge, wat je allemaal in één jaar al kunt verleren! Jacomien die naar de kapper gaat zonder ’n afspraak te maken. Wij die steeds links willen gaan rijden. Ivana die niet weet wat ’n kiwi is. Julia die het liefste hier op straat ook op blote voeten loopt. Ivana die bij elke straat vraagt: “Is dit de snelweg?”(We verplaatsen ons niet meer zo vaak per auto ; ). De meiden die heel verbaasd opkijken als er post door de brievenbus heen komt. Ivana die dit huis (waar we nu zitten) net ’n hotel vindt. Jacomien die gewoon afval in de groene GFT container gooit. De kids die hun ogen uitkijken als de vuilnisauto komt of als er een écht paard de straat in komt lopen. Julia die voorzichtig is met het drinken uit kranen (“want misschien is het geen drinkwater”). Ivana die bloemen uit tuinen plukt. Jacomien die moe wordt van alleen maar het kijken naar mooie dingen in de winkels en steeds de keuze moet maken: koop ik het wel of koop ik het niet? In Wamena koop je gewoon gelijk iets wat je graag wilt hebben, want anders is het er de volgende dag misschien niet meer (ongeacht de prijs). Pieter die zich aan (soms stomme) verkeersregels moet houden. De meiden die over allerlei meubilair heen klauteren als je op visite bent (zijn het dan echt zulke klimapen geworden? Blijkbaar…). Jacomien die zich nog steeds verwonderd over het feit dat je hier binnen 20 min. een maaltijd op tafel kunt zetten en dat je hier elke dag de beschikking hebt over ’n toetje waarvoor je weinig tot geen inspanning hoeft te doen! Pieter en Jacomien die erg blij zijn dat je na 5 min. na de maaltijd gewoon klaar bent doordat we een vaatwasser hebben. Wij die allemaal verbaasd zijn dat we bij een ijskraam ons hoorntje niet binnen op mogen eten, zelfs ook niet als papa en mama een dure sorbet binnen bestellen en de kids een hoorntje willen eten (ja, mag alleen als de kinderen dan bijna het dubbele per bolletje moeten betalen). Wat zijn ze in Indonesië dan makkelijk met zulke dingen!

Verder hebben we het de eerste weken KOUD gehad. Wat opvalt is dat alle mensen hier over het weer praten. Maar ja, dat is ook elke dag anders. En wat ook opvalt is dat de dagen hier een stuk langer duren. Sowieso doordat het langer licht is, maar in ons idee gaat hier de tijd veel langzamer dan in Wamena. Misschien doordat we het minder druk hebben, maar zeker ook omdat dingen hier minder tijd kosten. Een feit is dat we genieten! Van familie, vrienden, uitjes etc.