SELAMAT ULANG TAHUN, IVANA!

Kerst 2011

We wensen alle lezers van ons blog Gods zegen op het Kerstfeest toe en in het nieuwe jaar. Wij vieren voor het eerst Kerst in de warmte. Een bijzondere ervaring. Maar het Kerstfeest gaat hier niet ongemerkt voorbij. Werkelijk door heel de stad schalt er Kerstmuziek. Er zijn overal een soort kerststalletjes gebouwd en daarbij hoort de muziek. Het gaat soms van 's morgens vroeg tot 's avonds laat door. Zo apart om hier bijv. Amazing Grace op straat te horen (de muziekkeuze loopt van Jingle Bells tot de meest geestelijke liederen. Maar ook Een Vaste Burcht is al langsgekomen en 'Nederland o Nederland'... Soms niet helemaal te begrijpen, maar ja.) Verder hebben we een heleboel Kerstvieringen (gehad). Morgen zijn we uitgenodigd voor een echte bakar batu (kookput)! We hopen dat de echte Kerstboodschap door mag dringen in de harten van de mensen hier en overal ter wereld!

We hebben weer wat (december)foto's geplaatst.

33 kaarsjes voor Pieter!

Zie ginds komt de stoomboot uit Java weer aan...

Het is hier dubbel Sinterklaas vandaag! Want tussen de middag is de verscheping uit Yogyakarta aangekomen en dat is heel prettig, want we waren het best beu om steeds naar het guesthouse te lopen om water, koelkast/vriezerspullen en kleren te wassen. Ook handig nu er verschillende verjaardagen in aantocht zijn.

Vanmorgen hebben we ook feestgevierd op school. De kids hebben genoten. Julia kwam in haar pauze ook even om kadootjes te zoeken en lekker te smikkelen van warme chocolademelk met pepernoten! Heerlijk!

Vanavond hebben we thuis Sinterklaas gevierd. We hadden nog allerlei verrassingen uit de NLse verscheping apart gehouden. Je had hun gezichtjes moeten zien!

Iedereen een prettig Sinterklaasfeest toegewenst!

We zijn verhuisd!

We zijn heel blij en dankbaar dat onze verscheping comleet is aangekomen. Dat is nog een verhaal apart. We hoorden vorige week donderdag dat de ene helft van de verscheping al in Wamena was en dat de tweede helft vrijdags zou komen. Maar vrijdags hoorden we niets meer, dus gingen we maar eens een eindje fietsen langs de baan en na wat heen en weer gevraag werden we naar het einde van de landingsbaan verwezen. Daar stonden allerlei dozen. We hoopten dat onze box daar niet bij stond, want het zag er nogal verregend uit. Gelukkig was dat niet zo. Aan de overkant van de baan zagen we een heftruck staan met een houten krat. Dat leek wel op het formaat van ons krat! Wij erheen en jawel, Mr. Cornelis van der Wilt. Gelijk kwam er actie. Ze waren net van plan om het te komen brengen (of dat echt zo is?). We waren in elk geval blij dat we een helft hadden. De andere helft is pas dinsdag gearriveerd, want dat weekend had een Boeing met z’n staart de baan kapotgemaakt, dus kon er pas dinsdag weer gevlogen worden.

Er is hard gewerkt in ons huis. In één week is er een nieuw afdak gebouwd en het hele huis geschilderd. De keuken hebben we zelf geschilderd. Het schoonmaken was nog een heel karwei! (Toch wel handig al die familie in NL die altijd helpt bij zulke dingen ; ). Afgelopen zaterdag zijn we verhuisd. We wachten nog op onze Javaanse verscheping, daar zit o.a. de koelkast, de wasmachine en het waterapparaat in. Dus we leven half hier en half in het guesthouse. Hopelijk komt die ook snel aan (verwachting eind november).

Voor wat indrukken van ons leven hier hebben we weer wat foto’s geplaatst.

Eerste weken in Wamena

“Mam, mag ik buitenspelen?” De kids kunnen er geen genoeg van krijgen. Ze spelen hier op het hele complex. Helaas zijn inmiddels de buurmeisjes + honden verhuisd, dat vonden ze erg jammer. Wij gaan in hun huis wonen. Maar ook zij krijgen huisdieren: hond, poes (tegen de ratten), kippen en konijnen. Ze zijn momenteel druk bezig met het opknappen van ons huis. Het wordt erg mooi! We proberen eind volgende week over te gaan. Hopelijk kunnen we een keer foto’s uploaden. Het internet is momenteel knap beroerd. We mogen blij zijn als we eventjes internet hebben op een dag en dan moet je ook niet teveel tegelijk doen, want dan vliegt hij er weer uit...

We kregen bericht dat onze verscheping half gearriveerd is. De ene helft schijnt al in Wamena te zijn en de andere helft komt als het goed is vandaag. Dat zou heel erg fijn zijn! Maar je weet het hier nooit...

Julia heeft het goed naar haar zin op de internationale school. Ze is al aardig ingeburgerd. Ze zit in een klas met 15 kids verdeeld over 4 grades (!). Het is zo leuk om te zien hoe de oudere kinderen hier met de jongere omgaan. Heel anders dan in NL. Ze zorgen zo goed voor elkaar! Momenteel (zaterdag) speelt Julia met het zoontje van de pembantu (hulp). Hij heet Israel (ze hebben hier de meest bijzondere namen allemaal ; ). Julia heeft net wat knutselspulletjes voor hem opgezocht met wat zakgeld van haarzelf erbij. Ze vindt het zo zielig dat deze kinderen weinig tot niets hebben.

Ivana is van de week begonnen met juf Mama en haar NLse vriendinnetje Naomi (even oud). Ze vindt het super! We mogen een gebouwtje gebruiken wat op het complex van de int. school staat (voormalig NLs schooltje). We beginnen met drie morgens van 7.45u-10.15u. Misschien later nog meer uren, maar voorlopig is dit even genoeg. Je bent zo klaar met alle activiteiten met twee kids. Verder vermaakt Ivana zich met de pembantu hier waar ze helemaal dol op is. Regelmatig zit ze op haar nek en gaat ze mee om bijv. was op te hangen of bloemen te plukken. Als ik Julia op ga halen van school kan Ivana hier gerust blijven bij Ibu Maria.

Pieter is zich aan het orienteren op zijn werk en heeft het daar al behoorlijk druk mee: dingen doorspreken met deze en gene, mee op stagebezoek, bezoeken van scholen in de omgeving etc.

En ik (Jacomien) vul mijn dag met: home-schooling, brengen en halen van Julia, boodschappen doen (wat hier een stuk meer energie kost dan in NL want je kunt niet alles in 1 winkel halen), eten koken (kost ook de nodige creativiteit ; ), voor koffie zorgen voor de werkmannen in ons huis (met veeeeeeeeel suiker, ongelofelijk hoe ze hier koffie drinken...), etc.

Verder genieten we van het klimaat hier, heerlijk koel! (Omdat we in het hoogland wonen). Soms zelfs te koel. We hebben ons wel een beetje verkeken op de kleren, te weinig met lange mouwen meegenomen. Vooral eind van de middag (regen) en ’s avonds is het koud. We gunnen onszelf wat tijd om te wennen hier. Het kost veel energie merken we. In korte tijd weer een hele andere cultuur en weer een heleboel nieuwe mensen leren kennen. En het leven hier kost gewoon meer energie. We gaan ’s avonds dan ook vroeg naar bed (onder de spelende ratten - > momenteel stinkt het enorm boven. Er is gif gestrooid en waarschijnlijk liggen er een paar dode te rotten. Heel smerig). Het guesthouse waarin we verblijven zit vol met gasten en dat is weleens lastig met kids die niet altijd luisteren ; (. We zullen heel blij zijn als we een eigen plekje hebben straks met onze eigen spulletjes...

We zijn er!

We zijn in Wamena! Gisteren zijn we na een mooie vlucht met MAF hier aangekomen. Terwijl we in het vliegtuig zaten kwam Pieter erachter dat hij de laptop op de achterbank van de auto van het guesthouse heeft laten staan ;( Inmiddels is deze bij kantor MAF gebracht en hopelijk zal die hier maandag arriveren. Daarom dus weinig actie op internet van onze kant. De kids genieten hier en vermaken zich met de honden en de buurmeisjes. We zien ze bijna niet binnen! Vandaag was er een feest op de internationale school, dus dat was een leuke binnenkomer. Julia zal daar maandag starten. Ivana is voorlopig nog thuis. Er is nog geen zicht op hoe dit verder zal verlopen, maar waarschijnlijk wordt dat voorlopig home-schooling. Een hartelijke groet vanuit onze nieuwe woonplaats.

Van Yogyakarta, de dingen die voorbijgaan

Na een goede reis zijn we gisteren in Sentani aangekomen. We zijn op Papua! Tsjonge, wat is de tijd enorm hard gegaan op Java! Die drie maanden zijn omgevlogen. Een heel gek idee dat het al eind oktober is, in ons idee is het nog steeds zomer (juli ofzo). En wat hebben we GENOTEN in Yogyakarta. Een geweldige tijd. Wat was er dan zo leuk aan Yogyakarta/Java?

Pieter

Wat was er allemaal leuk? *Voor een ontwikkelingsgeograaf is het wonen en het observeren van het leven in een Indonesische stad op zich al een feest, vooral wanneer die onder de rook van de Merapi ligt. *Dat er zo verschrikkelijk veel Javanen zijn en vooral hun belangrijkste product: het verkeer *De reflecties op de Javaanse cultuur en de manier waarop we onze eigen cultuur zien. Bv: het eten wat over is uit het restaurant meenemen naar huis. Als je een traktatie niet lekker vindt dat gewoon zeggen. Wanneer je iemand raar vindt doen hem gewoon uitlachen. Als je een compliment krijgt zeggen: ‘ja dat klopt, leuk hé?’ Hoezo zijn Nederlanders eigenlijk rechtstreeks en eerlijk? *De vindingrijkheid om bijna alles te recycelen, te repareren of op een originele wijze om te bouwen tot iets nieuws is een vorm van creativiteit die we in Nederland niet meer zo kennen. Leuk voor de Javanen, maar je vraagt je wel af wat het gemiddelde innovatievermogen van de Nederlander nu eigenlijk is. Wat was er niet leuk? *Ongeveer zeven keer naar het ziekenhuis en dan steeds heel lang wachten. *Mensen die je in je gezicht uitlachen wanneer je ze niet goed begrijpt of wanneer je iets doms zegt. *Enige frustratie wanneer je na bijna drie maanden taalstudie weer iemand tegen bent gekomen die een heel verhaal afsteekt waar je helemaal niks van verstaat. *Drie maanden was tekort.

Jacomien

Wat er zo leuk was? Eigenlijk alles! *Voor het eerst sinds jaren heb ik weer echt optimaal kunnen genieten. Bijv. als je op je scooter zit en door het Javaanse landschap rijdt: een blauwe lucht, hoge palmen die wuiven in de wind, prachtig groene rijstvelden, daarop Javaanse mensen aan het werk met van die karakteristieke driehoekige hoedjes op. Echt, je geniet tot in je vingertoppen... Net of je door een boek van Hella S. Haasse heenrijdt. Zo mooi en zo puur. Geweldig. *Het eten natuurlijk. Wat hebben we heerlijk gegeten! Zoooo lekker. En alles zoooo goedkoop. *Winkelen, een genot. Heel veel leuks voor weinig geld. *De mensen/mentaliteit: hele aardige mensen, gedragen zich normaal. Niet opdringerig, niet overdreven. Wat verkopers betreft: meestal vaste prijzen waardoor je niet af hoeft te dingen (waar ik een hekel aan heb), etc. Die mentaliteit past wel bij ons. Ja, eerlijk gezegd hebben we wel een beetje ons hart verloren in Yogyakarta. Nu maar hopen dat dat in Papua ook zo zal zijn ; ). Was alles dan leuk? Nou, als je echt wilt dat ik iets verzin: *de afgelopen weken was het TE warm. Vreselijk heet en vochtig, niet prettig. *Lange wachttijden overal. Bijv. in het ziekenhuis en op het vliegveld (gebeurt het ook weleens dat er geen vertraging is?). *Enne...je been verbranden tegen een knalpijp van een scooter is ook niet leuk, dat had ik dus ; (.

Julia

Ik vond de bruiloft erg leuk. Met een hele mooie prinses en prins. En ik vond de Engelse school erg leuk, omdat we veel leuke dingen deden. Het buitenspelen was erg lang en er was een hele leuke schommel. In Yogya was ook een speeltuin, je kon daar ook naar binnen. Daar was een dinosaurus die z’n kop beweegde en een slang met rode ogen en dat vond ik een beetje eng, ze waren gelukkig niet echt, het waren twee neppen. We gingen ook naar twee KidsFunnen. Naar 1 gingen we heel vaak, die was in de Progo. Daar waren treintjes, daar kon je van voren machinist zijn en je kon met bootjes rondvaren, daar was een racebaan en een springkussen. En 1x gingen we naar een KidsFunpark. Dat is heel groot. Daar is ook een zwembad, maar daar mocht ik niet in omdat ik een wrat heb en die mag niet nat worden want die is geopereerd. Daar waren zoveel bootjes, raceautootjes en treintjes, zoveel! Maar weet je, ik vond niet leuk P.E. (en dat is gym), want dat was buiten. Dat was veel te heet voor mij. Ik vond het niet erg als ik af P.E. ging.

Ivana

De Engelse school was leuk en niet leuk. Daar deden we leuke en niet leuke dingen. En dat we naar de KidsFun gingen. Verder wil Ivana niets vertellen. Dit doet ze niet graag. En skypen ook niet (helaas voor de fam. in NL ; (. Die leeft heel erg in het hier en nu en heeft veel oog voor details (zoals kleine diertjes) waar ze zich uitstekend mee vermaakt. Verder geniet ze enorm van het leren lezen en schrijven (daar beginnen ze op het int. onderwijs al mee op de kleuterschool). Ze is erg trots dat ze al ver kan tellen in het Engels en ook al een eindje in het Indonesisch.

En om het geheel niet al te rooskleurig te laten lijken: er zijn ook nare dingen gebeurd de afgelopen weken, maar dat heeft op zich niets met het zijn-op-Java te maken. Pieters oma is natuurlijk overleden. Dan mis je toch echt je familie. Verder het afschuwelijke bericht dat het vliegtuig waar Oikonomos in Papua een programma mee uitvoerde is neergestort (allen overleden). En de bomaanslag in een kerk in Solo, een stad verderop dichtbij Yogyakarta. Je merkte toch wel de spanning onder de christenen en je zit niet echt lekker in de kerk daarna. En we hebben de afgelopen weken UREN in het ziekenhuis gezeten met Julia. Ze had allerlei kleine dingen (bijv. een wrat op haar been die weggehaald moest worden: werd serieus aangepakt, echt in een OK). Je gaat hier niet zo makkelijk naar een huisarts, iedere keer een afspraak maken. Dan komt bijv. de dokter weer niet opdagen. Vervolgens twee keer voor niks twee uur wachten omdat wij dachten dat de hechtingen eruit moesten, maar bleek dat het zelfoplossende waren, daarna nog een uur wachten op medicijnen etc. zucht...

Geniet nog even mee van de map met foto’s van Yogyakarta voor we aan ons volgende avontuur beginnen. (Dit keer zijn het er best veel, dat zal vanuit Wamena waarschijnlijk niet meer lukken om er zoveel tegelijk te uploaden). Morgen hopen we met MAF naar Wamena te vliegen en zijn dan eindelijk op een plaats waar we voorlopig zullen gaan wonen.

Lalu lintas (verkeer) di Indonesia

Het verkeer in Indonesie is:

*hectisch *geen verkeersregels (gewoon met de massa meerijden en je claxon zoveel mogelijk gebruiken) *links rijden *mag ook gerust eventjes rechts rijden als dat handiger is ; ) *links of rechts inhalen maakt niet uit *oppassen voor de stadsbus, die duwt altijd door, niet links inhalen, want die komt ineens naar links en dan zit je klem... Rechts liever ook niet vanwege de enorme rookwolken uit de uitlaat *gruwelijk veel scooters *ook van die 'Brabantia' scooters (jaren '60 dingen. Ook in het nieuw verkrijgbaar) *met zoveel mogelijk mensen/materialen op de scooter *je kind achterop voeden *de meest vreemde voorwerpen meenemen op je scooter, bijv. ladder (hou je gewoon omhoog), fiets (zet je overdwars op schoot van je bijrijder), heleboel levende kippen (in een soort aangebouwde kippenren achterop de scooter), rijdende marktkraampjes (scooter volgehangen met allerlei spullen, weet-ik-niet-hoeveel dozen etc. *extreem hooggeladen vrachtauto’s *verkeerslichten die uitgerust zijn met een aftelsysteem (soms moet je 180 sec. wachten ; ( *net nog doorrijden als het al rood is *vrij linksaf slaan bij een verkeerslicht *opvallend weinig ongelukken (1x gebeurde er vlak voor ons een ongeluk. Een man op een scooter moest een overstekende man ontwijken en viel met zijn scooter. De overstekende man was van schrik omgevallen. Hij hield een dienblad in zijn hand met een flesje sambal en ketjap erop en hij had zijn dienblad nog recht...)*veel eenrichtingsverkeer *heel veel politie ‘s morgens op straat (wat erg handig is, want die regelen het verkeer) *om de twintig meter minimaal 1 parkeerwachter (met fluitje) die ook het verkeer tegenhoudt als het nodig is *altijd hetzelfde parkeertarief voor je scooter betalen, of het nu 1 min. is of de hele dag: € 0,08 ct *geen schommelende benzineprijzen. Altijd Rp. 4500 (€ 0,37) per liter *veel fietstaxi’s op straat die voorbij de stoplichten midden op een kruispunt stil gaan staan, heel irritant *voornamelijk nieuwe auto’s, zonder deuken en krassen (tweedehands zijn auto’s even duur, geen idee waar alle oudere auto’s dan zijn) *mooie, opgepoetste oldtimers zoals VW busjes-met-wit-dak en kevers *veel fietsen (ook gerust zonder rem) *veelzijdige keuze in openbaar vervoer: becak (fietstaxi), gewone taxi, ojek (scootertaxi), bus, paard en wagen *mondkapje/doekje tegen de uitlaatgassen en rondvliegend stof (of as van de Merapi) *dik aangekleed op de scooter zitten (winterjas, want 32 graden is best koud ; ) en vrouwen hebben vaak handschoenen aan, want stel je voor dat je nog bruiner wordt. Wit is het schoonheidsideaal hier (het gras van de buurman is altijd groener...)

Familie van der Wilt in het indonesische verkeer is:

*te herkennen aan een sticker achterop de scooter: dangerously beautiful ; ) *inmiddels ook gerust met z’n drieen op ’n scooter *nog net doorrijden als het rood is (want anders moet je zo lang wachten in de hete zon) *bij een verkeerslicht voorbij de hele rij auto’s rijden zodat je in ieder geval helemaal vooraan staat als het groen wordt *bijna 3 duizend kilometer extra op de teller *iedere keer verkleden, want je kleren stinken enorm naar uitlaatgassen *claxonbediening door Julia of Ivana (zodra de secondeteller op 0 staat toetert vooral Ivana er driftig op los) *ook zoveel mogelijk materiaal meenemen op de scooter. We moesten bijv. veel boodschappen doen voor de verscheping. Pieter en ik allebei met een grote plastic box vol boodschappen voorop onze scooter en dan moeilijk doen met je armen erover heen en dan nog sturen, geen gezicht natuurlijk van die lompe blanken die zoiets niet gewoon achterop vastbinden...

Benieuwd geworden? Een stukje meerijden achter op de scooter? Stap maar op. Julia geeft u een rondleiding door de stad.

Bericht voor onze niet-NL's-sprekende vrienden

Terima kasih anda mau melihati blog kami. Maaf, blog ini di dalam bahasa Belanda. Tapi mungkin senang untuk melihat foto-foto dan film. Kalau ada kata foto dengan warna biru, di sana ada link ke webalbum kami. Selamat melihat-lihat! Terima kasih...

Ter herinnering aan onze oma

Afgelopen woensdag kregen we bericht dat oma Van der Wilt de avond daarvoor is overleden. Ze is 91 jaar geworden. Aanstaande zaterdag wordt ze begraven. Wij kunnen hier niet bij zijn en dat is een raar idee. We hopen en bidden dat de Heere onze familie kracht wil geven om dit verlies te dragen en dat Hij bij hen wil zijn in deze dagen, zaterdag tijdens de begrafenis en de tijd daarna.

Dagelijkse bezigheden

Tsja, het vorige bericht werd afgestraft. De week erna zijn we allemaal ziek geworden. Geen idee of het een virus was of iets wat via het eten was binnengekomen. Het moest er in ieder geval allemaal uit ; (. Ach, het is hier niet de vraag of je diarree krijgt, maar wanneer. Dat blijkt wel. Maar inmiddels is bij iedereen gelukkig de eetlust weer terug!

Inmiddels wordt het aftellen hier. De vliegreis staat gepland voor maandag 24 oktober. We zullen dan een dag of 2 in Sentani (aan de kust van Papua) te verblijven om het een en ander te regelen en hopen dan rond de 27e aan te komen in onze toekomstige woonplaats: Wamena. Ondanks dat we het hier in Yogya goed naar ons zin hebben, hebben we ook zin om naar Papua te gaan en daar aan de slag te gaan.

Momenteel zijn we druk met inkopen doen. We doen nog een verscheping vanaf hier met bijv. matrassen en electrische apparaten als: koelkast, wasmachine etc. We kregen bericht dat onze NLse verscheping al ingeklaard is en momenteel al onderweg is naar Papua. Volgens de planning zullen de spullen half oktober daar aankomen, dus dan zou het er eerder zijn als ons. Dat zou erg fijn zijn!

Julia heeft het bijzonder goed naar haar zin op school. Haar juf gaat bijna met zwangerschapsverlof en de invaljuf kan Nederlands tot haar grote vreugde. Ze heeft een aantal vriendinnetjes waar ze al is wezen spelen. Zaterdag mag ze met een vriendinnetje mee naar Salatiga (2,5u rijden) op paardrijles. Dat meisje gaat om de week daar naar paardrijles. Julia heeft er veel zin in. Die ziet al weer een beetje op tegen het afscheid. We hopen dat ze het in Wamena ook naar haar zin zal hebben. Julia zit goed in haar vel, zowel letterlijk als figuurlijk. Ze eet hier namelijk als een grote vent! (Voor het eerst in haar leven!). Zelfs groente wordt gegeten...

Ivana heeft zin in Papua. Ze vindt het op zich wel leuk op school maar zelf baalt ze er enorm van dat ze de taal nog niet (goed) spreekt. Wij hadden eerder gedacht dat Julia het moeilijker zou hebben dan Ivana. De meiden krijgen tegelijk bijles (Engels) op school van een meester die ook Nederlands kan, dus dat is heel fijn. Straks in Papua gaat zij nog niet naar school. Ze mag een paar uurtjes op een dag naar een Amerikaanse vrouw die homeschooling doet. Voor Ivana wel even fijn.

Volgende week hebben de kids boekenweek op school. Vrijdags is het een heus feest. Ze mogen allemaal verkleed naar school komen. Het moet een boekfiguur zijn. Julia gaat als Pippi Langkous en Ivana als Garfield. De ouders mogen 's morgens ook komen en die moeten eigenlijk ook verkleed zijn. Maar we gaan maar als onszelf. Wie weet, verschijnen we ook nog eens in een boek ; ).

Wij zijn zelf hard aan het studeren, want we willen boek 2 afhebben als we hier vertrekken. Iedere week hebben we wel een paar tests. We hebben nu nog maar twee weken les. De laatste week nemen we nog een paar dagen vakantie voordat we vertrekken. We hebben al een 'verlanglijstje' gemaakt van de dingen die we hier nog willen doen, want zelfs drie maanden is tekort! Er zijn al plannen om volgende zomer weer hierheen te gaan...

Hier weer wat nieuwe foto's en een filmpje van Borobudur.

Makanan (eten) di Indonesia

Weet je hoe lekker het eten hier is? We kunnen er geen genoeg van krijgen. Ze eten hier 3x warm. Brood eten ze hier als tussendoortje. Wij eten 's morgens geroosterd sandwichbrood of cornflakes. Tussen de middag en 's avonds eten we warm. De kids eten op school (brood) en wij gaan tussen de middag vaak even iets halen. Wat dacht je bijv. van lekkere ayam goreng met nasi (kipkluifje met witte rijst) voor Rp. 5000,- (= nog geen 0,50 eurocent)? Daar kun je toch niet voor gaan koken? Of we gaan naar een warung waar je zelf je maaltijd samen kunt stellen (nasi, ayam, ei, satesaus, tempeh, groenten, sambal etc.). Daar is het omgerekend ongeveer 0,75 ct. pp. Dus ja. Je snapt dat we genieten. Zo lekker! Op dinsdag halen we altijd mie goreng voor ons en een pizzapunt voor de kids bij een grote winkel hier in de buurt en op zaterdag gaan we altijd uit eten. Je eet dan gemiddeld voor een tientje met z'n vieren. (Goedkoper kan, duurder kan ook als je bijv. naar de KFC gaat). 1x per week gaan we naar de pasar om een voorraad verse groenten en fruit. Op zondag koken we uitgebreid en wagen ons aan allerlei Indonesische recepten. Als eerste hebben we hier een rijstkoker aangeschaft en een vijzel. Zonder dit kun je eigenlijk niet als je Indonesisch wilt koken. Gelukkig doen we nog een verscheping vanaf hier, dan kunnen we dit ook allemaal weer meenemen naar Papua. Voor de rest kun je hier ook makkelijk pasta klaarmaken, is er voorgebakken friet, dus dat gaat allemaal prima. We zeggen weleens gekscherend dat we in onze '7 vette jaren' zitten, dus we nemen het er maar van. Straks wordt het allemaal veel lastiger op Papua, daar moet je veel meer moeite doen om een fatsoenlijke maaltijd op tafel te krijgen. Maar hier leren we in ieder geval Indonesisch koken, dus dat scheelt ; ).

Op de foto zie je wat lekkere gerechten. Rechts zie je 'gudeg' dat is eten typisch uit Yogya. Op de andere foto zie je een luxe bakkerij. Iedere zaterdag mogen we daar van onszelf een broodje uit kiezen (iedere keer weer een feest!) voor zondagavond. Bijv. pizzabroodje, knoflookbroodje, chocoladebroodje, allerlei soorten croissant, etc. Als nu het water je nog niet door de mond loopt.... Allemaal van harte welkom hier!! Wij trakteren... ; )

Voor degenen die geen mogelijkheid hebben om gebruik te maken van bovenstaande aanbieding (of gewoon een Indonesisch recept uit willen proberen) hier het recept van 'Ayam kecap' (de verhoudingen moet je een beetje op het gevoel doen):

- kipkluifjes

- knoflook (niet te weinig ; )

- ui

- peper en zout

- ketjap manis

- suiker (eigenlijk palmsuiker, maar rietsuiker kan denk ik ook wel)

- beetje water

Kook de kipkluifjes voor. Snij de knoflook en ui in kleine stukjes, liefst persen. Maak hier een boemboe van door ze in een laagje olie (ook niet te weinig) te fruiten. Gooi er wat peper en zout bij. Vervolgens een flinke schep suiker erbij (beetje laten carameliseren). Vervolgens de kip erbij doen. Goed door elkaar roeren en afblussen met wat water. Poosje laten trekken (desnoods van het vuur af). Dan op smaak brengen met ketjap manis (hier is de kecap veel en veel zoeter, dus doe niet te zuinig). En dan even proeven. Desnoods nog wat peper/zout/suiker erbij, wat je lekker vindt... Serveren met witte rijst en groente naar keuze.

Selamat makan!

Foto's Yogyakarta

En hier nog wat foto's voor de liefhebbers...

Taalstudie

Door Pieter

We hebben vijf dagen per week les, elke ochtend van 9 tot 12 uur. In het begin hadden we nog samen les, 5 uur lang. Dat bleek niet zo ideaal en ook niet goed te combineren met de schooltijden van de kinderen. Vandaar dat we nu allebei tegelijkertijd privé-les hebben: de ene dag heeft Jacomien les van Ibu Sheila en Pieter van Ibu Lani en de volgende dag andersom.

De les begint eigenlijk altijd al voordat we goed en wel zitten, want voordat we onze tas hebben kunnen uitpakken komen de eerste vragen: ‘Hoe was het gisteren?’, ‘Ben je vanochtend al naar de markt geweest?’, ‘ Zijn de kinderen weer op school?’ enz. Op deze manier ontstaat er al snel een gesprek dat alle kanten op kan gaan, maar dat maakt niet uit, als we maar praten. Dat is best intensief, dus aan het eind van de ochtend hebben we het wel even gehad. Maar we merken vooruitgang en we hebben er vooral de eerste weken veel gemak van gehad dat we drie jaar terug al veel woorden hebben geleerd. In de les maken we ook gebruik van een methode waarin onder andere de grammatica wordt behandeld. Tot nu toe zijn we daarin eigenlijk nog niks nieuws tegengekomen en de eerste hoofdstukken waren wel erg simpel. Zo af en toe krijgen we een toets over een paar hoofdstukken uit het boek. Het slechtste resultaat tot nu toe is een 8,5 (dankzij onoplettendheid en een hele strenge juf), dat was een tegenvaller ; ).

Ondertussen kunnen we ons op straat goed redden in het Indonesisch, tenminste zolang we zelf aan het woord zijn. Wanneer iemand ongevraagd in hoog tempo een verhaal tegen je begint af te steken wordt het lastiger. Vooral wanneer zo iemand binnensmonds praat, een paar tanden mist of gewoon doorpraat terwijl al lang duidelijk is dat we de draad kwijt zijn. Gelukkig verloopt de meeste communicatie volgens vragen en antwoorden van één zin en dat maakt de zaak een stuk minder ingewikkeld. Het Indonesisch is geen ingewikkelde taal, maar met alle vervoegingen erop en eraan valt het toch niet altijd mee. Bovendien is het woordenboek erg dik .

Naast onze uren op school krijgen we huiswerk voor de volgende dag en dat is soms best veel. We zijn er vaak een aardig deel van de middag of avond zoet mee. En bovendien houden we onze eigen woordenlijsten bij, want er moet af en toe flink worden gestampt. Hoe eerder al die woorden erin zitten hoe beter! Tussendoor brengen en halen we de kinderen naar en van school, gaan we naar de markt en de winkel en genieten zo veel mogelijk van het leven hier.

Overigens komen we er nu achter dat een kind precies tegenovergesteld een vreemde taal leert. Julia en Ivana zitten in een fase waarin ze eerst Engels (voor het grootste deel) moeten leren verstaan, voordat ze het gaan spreken. Bij ons volwassenen blijkt dat zo’n beetje tegenovergesteld te werken.

HAPPY BIRTHDAY TO YOU!

Eindelijk was het zover (21-08). Ik wilde zo graag m'n kado's! Het was helemaal leuk. Ik kreeg heel veel kado's: van papa en mama kreeg ik glasverf, een map, horloge, ringetje, schilderij, DVD's van Otje en toen kreeg ik ook nog van papa en mama, daar was ik heel blij mee, nog een cd. Een spelletje voor op de computer, van Barbie, dan moet je Lucky zoeken. Dat hadden we een keertje van de bieb geleend en toen had mama die stiekem gekocht en ik was er erg blij mee. En toen kwamen mijn juffrouws van de Taaltuin. Dat zijn twee Nederlandse juffrouws. Ik kreeg een mooi Indonesisch boekje waar ik goed van kan leren en raamstickers. En toen later kreeg ik nog veel meer dingen, ik kan niet alles vertellen want dan ben ik heel lang bezig. Achter skype kreeg ik nog meer, boeken van tante Janet en van opa en oma vd W. Bijv. 'Fleur en Luuk en de oppashond' en 'Piep' en van Andrea ook nog een boek en nog een heel leuke bloem voor aan het stuur van mijn fiets. Mooi roze. En van opa en oma van Dijk kreeg ik een naaidoos met heel veel spullen erin, eigenlijk gewoon voor grote mensen! Maar ik ben ook al heel groot, ik ben al 7! Dan kan ik allang naaien. Ook al ben oma d'r niet bij. Zelfs mama heeft die dingen niet. Mama wil weleens dingen lenen van mij, bijv. het tornmesje. En daarin zaten ook vlinderoorbelletjes. Ik was er heel blij mee. Er zat ook nog een sleutelhanger in. Van tante Elsa ook nog fietstassen, die stonden op een foto. Die zijn nu op de boot. Dank je wel allemaal!

Ik kreeg van Ibu Ningsih een hele mooie Indonesische jurk. Zij kwam met haar gezin eten. En de volgende dag nog een soort klepperding van mama's taaljuf. Ik ben heel blij met alles, ik wil haast alles tegelijk doen! Ik ga mijn kinderfeestje na de vakantie doen (we hebben nog een week vrij). Ik mag ook nog trakteren bij de Taaltuin. Ik heb al getrakteerd op de Engelse school. Het was leuk en niet leuk. Ik mocht helemaal niet uitdelen, dat deden de juffrouws! Dat vond ik helemaal niet leuk. Gelukkig gaven ze er ook een aan mijn zusje Ivana. Ik wou maar beter als dat net als in NL was, ik mocht helemaal niets geven aan Pak Manuel, dat is de baas van de school. En mijn juf is nog wel de liefste juf van de school en dat is ook waar. Ze heet Ibu Amber. Die haar helpt is Ibu Dia. Bij Kunst heb ik weer iemand anders, voor Indonesisch heb ik Ibu Candra. En ik heb nog veel meer Ibu's en meesters, allemaal speciale. Ze hebben dan voor iets heel goed geleerd en ze kunnen dat dan veel beter dan in NL.

Groeten van Julia

Van Borobodur en de uitbarsting van de Merapi

Vandaag zijn we een dagje 'naar buiten' geweest. We zijn nog niet eerder buiten de stad geweest. We hebben een auto (met chauffeur!) gehuurd en zijn naar Borobodur gereden. Dat ligt zo'n 40 km hier vandaan. We nemen de alternatieve route wat vele mooie plaatjes oplevert! We zien hoe papaya, jackfruit, cacaobonen, rijst, tabak, pepers, zoete aardappel (en nog een aantal dingen waar we geen vertaling van weten) groeit. Heel interessant! Borobodur is ook erg mooi. De entreeprijs is best hoog, maar omdat wij een Kitas (verblijfsvergunning) hebben worden we als locale mensen gezien, dus maar zo'n kwart van de prijs! Vanwege de Ramadan is het erg rustig met (indonesische) toeristen, dus dat komt goed uit. Maar de verkopertjes die er zijn, storten zich dan wel op de weinige bezoekers die er komen (pffft, soort India). Hier in Yogja heb je daar gelukkig nooit last van, zoooo irritant. Maar Borobodur is echt een wereldwonder. Geweldig. De kids willen precies weten hoe alles zit. Maar de temperatuur is hoog. Langer dan 2 uur houd je het daar niet uit. (En we zitten hier nog wel in de 'koudste' maanden van het jaar!). Op de terugweg neemt de chauffeur op ons verzoek een andere route. We willen graag wat overblijfselen zien van de laatste uitbarsting van de vulkaan Merapi (okt./nov. 2010). We bekijken een dorpje wat zo'n 25 km van de Merapi ligt. Helemaal verwoest. De kinderen en wij zijn erg onder de indruk. Je ziet hele grote stenen die mee zijn genomen met de lavastroom, kapotte huizen, een ongelofelijke dikke laag lava (op sommige plaatsen zo'n 20 m!). Heel bizar. Al met al een superdag!

Via Picasa willen we jullie mee laten genieten van onze foto's (als je daar in geinteresseerd bent natuurlijk). Iedere maand zullen we een link plaatsen op de site waarop je kunt klikken, zodat je doorgelinkt wordt naar onze foto's. Deze link is van Yogjakarta. Hier ook nog een link met foto's van Papua.

Kriskras door Yogja

We zitten weer in de schoolbanken! We merken dat het heel fijn is dat we in NL al Indonesisch hebben gehad. We vliegen door de lesstof heen. Vooral het communiceren is lastig, dus dat doen we nu zowat de hele tijd. De eerste paar dagen hebben we samen les gehad. De kids gingen naar een kinderopvang. Maar we merkten dat de kids daar niet echt happy waren. Sowieso waren alle nieuwe indrukken eventjes teveel. De komende weken hebben we gescheiden les, zodat een van ons bij de kids kan blijven. 15 augustus start de internationale school waar ze beiden naar toe zullen gaan. Eergisteren hebben we daar kennisgemaakt. Verder kregen we verheugend nieuws uit Wamena: Julia is welkom op de internationale school in Wamena! Weer een probleem opgelost. Gode zij dank!

Zoals je op het filmpje ziet, hebben we twee scooters gehuurd. We crossen hier door het drukke verkeer van Yogja. Het is net zoiets als skieen... ; ) We doen voorzichtig. De kids vinden de scooters helemaal geweldig. Zeker omdat we hele mooie helmen voor hen gekocht hebben. Naar de internationale school is het ongeveer 30 min. rijden.

Yogja is een geweldige stad. Er is hier zoveel te doen/zien dat we gewoon goed moeten plannen om alles te kunnen doen wat we willen. Vooral de zaterdagen zullen we hiervoor gebruiken.

En nog wat plaatjes...

Straatbeeld in Yogja.

Strandhuisje eind buiten Sentani (eerst een uur over een hobbeldebobbel weg, heel gaaf!).

Je waant je in het tropisch regenwoud. En weer op de foto gevraagd.
Plaatselijke markt in Wamena.
Happy families (met Pieter en Anja en kids).

Selamat datang di Yogjakarta

Daar zijn we dan eindelijk. In Yogja. We zijn nu al twee weken in Indonesie en hebben al een heleboel gezien en meegemaakt. We hebben genoten van Wamena. We zaten in een guesthouse op de base van Oikonomos. We hebben ons toekomstige huis daar bekeken en in gedachten al ingericht ; ). We gaan op de base wonen (voorlopig). De kids hebben genoten. Waren snel aan de 5 honden gewend en missen ze nu hier... We hebben allemaal zin om in Wamena te gaan wonen. Wat verder erg leuk was dat we Jacomiens broer met zijn gezin ontmoet hebben. Heel leuk om elkaar weer te zien en te spreken na 2 jaar!

We hebben langer in Sentani gezeten dan we dachten. We zouden vorige week donderdag hierheen vliegen, maar het paspoort was nog niet klaar (de juiste man was niet aanwezig). Helaas was er pas 's maandags een volgende vlucht beschikbaar. In eerste instantie baalden we enorm. Sentani is warm en we wisten niet veel te doen. Geluk bij een ongeluk was dat er een ander stel van Oikonomos ook naar Sentani moest voor visumformaliteiten. Ze kwamen bij ons in het guesthouse, dus leve Boonanza! Bovendien goot het hele dagen in Sentani, zodat het helemaal niet warm was. Met hen zijn we nog naar Abepura geweest (Dunkin Donuts ; ) en we zijn met regen naar het strand geweest wat een erg leuke ervaring was. Je zit in een soort huisje (zie foto) op het strand (waar je uiteraard voor moet betalen). De kids waren die dag weer echt fotomodellen. Werkelijk overal moeten ze op de foto. We gaan er maar geld voor vragen ; ). Ook hebben we kennisgemaakt met de dieren hier. We hadden zowel in Wamena als Sentani gezelschap van ratten. Meestal tussen het dak, maar in Sentani wandelde er eentje vrolijk door het huis. Brrr. Gelukkig mochten we de poes van de buren even lenen... We overwegen serieus om maar een kat aan te schaffen.

Afgelopen maandag zijn we hierheen gevlogen met vette vertraging. In Sentani kwam het vliegtuig niet opdagen, dus wisten we al dat we onze volgende vlucht in Bali zouden missen. Uiteindelijk zijn we een uur of 14 onderweg geweest. Itulah Indonesia!

We zitten hier in een prachtig guesthouse. Heel mooi, schoon, ruim (bijna dierloos) appartement. Het is hier rustig en veilig voor de kids. De kids hebben hun eigen domein schuin tegenover ons, incl. badkamer. Ze vinden het helemaal stoer. Gelukkig hebben we de babyfoon meegenomen. (Als je foto's wilt zien van hier, moet je helemaal naar beneden scrollen. Er staan foto's van drie jaar terug op de site en in dat appartement zitten we nu ook). Morgen beginnen onze lessen op Puri Bahasa. De kinderen mogen naar een soort kinderopvang. Daar hebben we net even gekeken. De kids zien het helemaal zitten. Over twee weken begint hun (internationale) school, dus het is maar even.

Onze uitjes bestaan nog voornamelijk uit 'naar de winkel gaan'. Orienteren wat er allemaal te verkrijgen is. En dat is hier een heleboel! Dus daar gaan we de komende maanden dan nog maar van genieten. Net lekker gedronken met een Hollands speculaasje erbij. Heerlijk. En lekkere Toblerone gekocht, want ja. Jacomien kan niet zonder chocolade... (Dat wordt dan toch moeilijk in Wamena ; ). Veel groeten van hier en speciaal voor kinderen uit Julia en Ivana's klas hun hartelijke groeten. Leuk dat er berichtjes geplaatst worden. Ze wilden al terug mailen, maar er staat dan geen mailadres bij, dus bij dezen...

Eerste ervaringen

Hallo allemaal, wat leuk dat er zo meegeleefd wordt door iedereen! We willen even wat eerste ervaringen met jullie delen. Na een hele voorspoedige reis (heel bijzonder goed gegaan) zijn we gisterenmorgen in warm Sentani aangekomen. We zitten in een guesthouse van Sil. De reis was lang en vermoeiend (ongelofelijk, wat is een mens moe na twee nachten niet geslapen te hebben), maar de kids hebben het prima doorstaan. Dankzij hen hadden we allemaal aardige gezichten bij controles. Zelfs de extra kilo's (zeker 12 kilo teveel in de koffers: we hadden gerekend op een euro of 500 bijbetalen) hoefden we niet te betalen. De man was druk in gesprek met de kids...

De kids rennen hier rond alsof ze nooit anders gedaan hebben). Ongelofelijk hoe snel kinderen zich aanpassen. Ze lopen zoveel mogelijk op blote voeten ("want we zijn nu toch in Papua?" maar ja, mama vindt het op straat een beetje vies dus mag het nog steeds niet altijd), plassen op hurktoiletten, vangen allerlei enge insecten, kijken hun ogen uit en genieten van alle nieuwe dingen. We hebben bijv. vanmiddag op de terugweg van de immigratiedienst in Jayapura langs de kant van de weg kokosmelk gedronken. Een vrouw met een heel lang mes hakte eerst de bovenkant eraf, gooide de melk in een bak en maakte dan het vlees los en gooide het er weer terug in. Wat siroop (of melk ?) erbij en klaar... Was best lekker, maar ook wel weeïg. We hadden prachtig uitzicht op de zee.

Morgen vliegen we naar Wamena. Daar blijven we tot dinsdag. We verheugen ons op het weerzien met onze fam. en de mensen daar. Donderdag hopen we naar Yogjakarta te vliegen.

Veel groeten en iedereen een goede vakantie toegewenst!

Nog één nachtje slapen!

En dan is het zover. Morgen hopen we 's morgens vroeg om 6.00u richting Schiphol te rijden. We vliegen om 11.00u. We komen om 9.00u de volgende morgen in Jakarta aan (hier 3.00u 's nachts). We moeten daar 12 uur wachten. We proberen een hotelkamer te regelen en wat bij te tanken. 's Avonds om 21.00u vertrekken we richting Papua. Donderdagmorgen om 7.00u hopen we daar aan te komen. (Dan moet hier de nacht nog gaan beginnen). Eerlijk gezegd zien we erg tegen de reis op. We zijn allemaal een beetje aan het eind van ons latijn na alle drukte (al het geregel, verhuizing etc). En het is zo lang reizen en we slaan zowat twee nachten over. Bovendien heeft Julia vandaag koorts, niet zo prettig... Maar we hebben in het vooruitzicht dat we het komende weekend een kijkje gaan nemen in Wamena en dat we Pieter (broer Jacomien) en Anja met hun kids gaan ontmoeten! Dat is erg prettig na twee jaar elkaar niet gezien te hebben! Zij zijn in de buurt van Wamena op conferentie. Daar gaan we dan maar even van genieten. Na het weekend weer terug naar de kust voor alle formaliteiten. Kan 5 min. duren, kan ook twee weken duren. Wachten, wachten en maar wachten tot ze zin hebben om je te helpen. O, o, dat wordt een taaie week... Donderdag 21 juli hopen we dat alles klaar is en vliegen we terug naar Java voor de drie maanden taalstudie. We hopen eens in de twee jaar op verlof te komen.

We willen iedereen bedanken voor alle goede wensen, kaarten, kadootjes enz. enz. En onze families willen we even speciaal bedanken. Die hebben zoveel voor ons gedaan! Momenteel zitten we nog te genieten op de camping in Wemeldinge met de gehele kampeeruitrusting van Jacomiens ouders. Verder hebben we afgelopen zaterdag hebben we genoten van ons verjaardags/afscheidsfeest wat we vierden samen met Nelleke (zus Jacomien) die ook jarig was en van de zomer naar Amerika hoopt te vertrekken.

We hebben een visitekaartje van ons gezin waar onze toekomstige adressen op staan. We hebben ze ook digitaal. Als u interesse hebt, stuur dan even een mailtje. (Ons mailadres blijft gewoon werken).

Sampai jumpa! (Tot ziens!)

De maand juni

Tsja, de maand juni is eigenlijk best een belangrijke maand voor ons, hier een overzichtje:

- 15 juni 2001: verloofd, dus herdachten we dit 10-jarig gebeuren de afgelopen week ; )

- 20 juni 2002: getrouwd, dus herdachten we dit 9-jarig gebeuren de afgelopen week ; )

- juni 2007: beslissing om te solliciteren bij Oikonomos

- 18 juni 2008: visumweigering

- 18 juni 2009: Pieter wordt aangenomen bij de gemeente Reimerswaal

- juni 2010: voor de tweede maal aangenomen bij Oikonomos

- juni 2011: de drukste maand ooit... ; )

We zijn blij en dankbaar dat God ons al zo lang voor elkaar bewaard en gespaard heeft. In de achterliggende jaren zien we duidelijk Zijn leiding in alles. Met vertrouwen zien we de toekomst tegemoet...

Nog 39 nachtjes slapen...

Jaja, het wordt aftellen! Tot vorige week ging het wel met de drukte, maar nu moeten er toch wel heel veel dingen geregeld worden. Een greep uit onze agenda: adreswijzigingen, abonnementen opzeggen, alles voor onderwijs kids regelen en meenemen, spullen op Marktplaats zetten, vaccinaties halen, langs de dokter en de tandarts, afscheidsfeestje organiseren, spullen kopen om mee te nemen, heeeeel veel nadenken wat waar heen moet (mee met het vliegtuig, verscheping of hier in de opslag). Enz. enz. Dus ja. De agenda staat bol van dit soort activiteiten. Het hoort er allemaal bij... Maar we zullen blij zijn als we daadwerkelijk in kunnen gaan pakken. Nu heb je toch alles nog nodig.

Verder wat het onderwijs betreft: In Yogjakarta gaan allebei de meiden naar een internationale school. Daarnaast mogen ze 2x per week 2 uur naar de Taaltuin (een Nederlandse school waar ze taalles krijgen). Voordeel hiervan is dat sommige kinderen van de Taaltuin ook op de internationale school zitten. Verder kunnen ze in deze drie maanden mooi de Engelse taal leren, waar we overigens thuis al mee begonnen zijn via een pakket van de Wereldschool. Daarna is het nog onduidelijk. Julia staat ingeschreven voor de internationale school in Wamena, maar daar is momenteel geen plaats. Het is niet duidelijk op welke termijn ze daar kan komen. Tot die tijd zal Jacomien haar zelf les geven. Ivana mag naar de Indonesische kleuterschool of naar een Amerikaans home-schoolings klasje. Dat weten we ook nog niet. (Hangt er vanaf of er snel plaats is op de internationale school). Al met al nog een hoop onduidelijk. Sowieso zal Jacomien in de toekomst het vak 'taal' aan allebei de meiden zelf gaan geven. Verder doen we nu iedere week 'Anderland' met de kinderen. Dat is een voorbereidingsboek van de Wereldschool waar alle aspecten in naar voren komen die komen kijken bij het vertrek naar een ander land. Heel leuk!

Zo, volgens mij is alles weer aardig geüpdatet. Laat gerust een berichtje achter op de site, dan weten we tenminste dat ons blog gelezen wordt ; )

groeten!

Traject

Vandaag zijn we op gesprek geweest bij Oikonomos in Putten. We hebben alles doorgenomen en ons contract getekend. Pieter wordt onderwijsbegeleider op de christelijke hogeschool (soort Pabo) in Wamena. De exacte invulling hiervan moet zich vanzelf ontwikkelen. Jacomien zal later op de Indonesische kleuter en/of basisschool gaan werken, maar nog niet direct. Momenteel is het nog niet duidelijk hoe het zal gaan met het onderwijs aan onze eigen kinderen. Er is geen onderwijsvrijwilliger beschikbaar. We moeten nu gaan kiezen of we homeschooling gaan doen of samen met twee andere juf/moeders of dat we voor de internationale school gaan. Alles heeft voor- en nadelen en daar zijn we nog niet over uit. Verder staat ons vertrek nu vast. We hopen op dinsdag 12 juli om 11.00u via Dubai naar Jakarta te vliegen. Daar moeten we 12 uur wachten en vervolgens vliegen we door naar de kust van Papua. Daar moeten we heen om de benodigde stempels/papieren te halen. We hopen het weekend in Wamena te verblijven en waarschijnlijk gaan we Pieter en Anja en de kids daar ontmoeten! Daar zien we naar uit, want die gaan net op verlof als wij klaar zijn met taalstudie, dus die zouden we voorlopig niet zien. Donderdag 21 juli vliegen we weer terug naar Java om daar voor drie maanden in de schoolbanken te gaan zitten om de Indonesische taal te leren.

We wijzen jullie op de mogelijkheid om je emailadres rechts op de site in te vullen. Je krijgt dan een mail in je mailbox zodra er een nieuw bericht op de site wordt geplaatst.

Hartelijke groeten weer... PJJI

Het is zover!

Vandaag was het eindelijk vrijdag 29 april... Met enigszins kloppend hart bezochten we wederom

de Indonesische ambassade. We moesten een nummertje trekken en zouden 10 nrs. moeten wachten. Best zenuwslopend. Maar we waren al eerder aan de beurt. Uit een bak vol paspoorten werden onze paspoorten opgezocht. Terwijl we ze bekeken fluisterde Julia: "En...mama, mogen we?" Je had haar stralende ogen moeten zien toen we bevestigend antwoorden! Ivana vond alles best. We zitten momenteel in een vakantiepark. Ivana vroeg vanavond onder het avondeten: "Zijn we nu in Indonesie?" ; )

We danken jullie voor jullie meeleven en gebed voor ons. We zijn God dankbaar dat Hij ons dit heeft gegeven. Want dat is wel duidelijk. Tegen alle logica in hebben we ons visum gekregen. Op de dag dat we hoorden dat we de belangrijke brief uit Indonesie kregen las ik Ps. 118, toepasselijk...

Bezoek ambassade

Vandaag zijn we naar Den Haag geweest. De schitterende stad, zeker met dit weer. De laan waaraan de Indonesische ambassade is, is een prachtige laan met een heleboel ambassades. We zagen de merah-putih al van een eind wapperen. We werden hartelijk ontvangen, mede dankzij onze twee 'prinsesjes' die we bij ons hadden... (Vreemd, zodra je een eind buiten de grenzen van NL komt -en dat waren we eigenlijk wel even-, zijn de mensen dol op kinderen.) Het was apart om op zo'n ambassade rond te lopen. Het rook er naar Indonesië, de wc was indonesisch (incl. kontensproeiertje), je hoort indonesisch, enz. We moesten onze stapel papieren + paspoorten inleveren. Het is/was best spannend. We hebben namelijk van tevoren allerlei vragenlijsten in moeten vullen en daar zat ook een vraag bij waar we minder blij mee waren: 'Is er eerder een visum afgewezen?' Maar goed, de vrouw achter de balie heeft alles gecontroleerd en wat dingetjes veranderd. Vervolgens moesten we afrekenen (wat een rekening!!) en werden er stempels op de papieren gezet. We hebben een papier gekregen waarmee we het volgende week op kunnen halen. We hopen dat het allemaal goed gaat, want er zullen nog wel mensen beter naar gaan kijken. Een spannend weekje dus! We hopen het dan vrijdag in ons bezit te hebben.

Nieuw uiterlijk...

Welkom op onze mooie vernieuwde site! En dit dankzij Petra. Bedankt voor je hulp Petra! En dat er maar snel goed nieuws op mag komen te staan ; ) Veel lees- en kijkplezier...

Update

Weer een update, ja hier gebeurt van alles...

We hoeven gelukkig niet heen en weer naar Indonesie. De brief die we hebben gekregen (om je visumpapiertje aan te vragen) is twee maanden geldig. Dus we wachten nog even met het echte papiertje aan te vragen, want zodra je je visum hebt moet je binnen 90 dagen weg. Als we dat dus een beetje oprekken kunnen we precies in de eerste week van de zomervakantie weg. We moeten eerst naar Papua (Jayapura) voor de papieren rompslomp. Dus gaan we eerst een weekend naar Wamena. Kunnen de kids ook zien waar we terecht komen. Vervolgens vliegen we weer terug weer via Jayapura (nog wat handelingen verrichten) en dan door naar Yogjakarta. Eerst een weekje vakantie en dan taalstudie. Daar hopen we dan drie maanden te zitten. Begin november zouden we ons dan in Wamena kunnen vestigen. In de eerste week van de meivakantie zullen we dus Den Haag een aantal keer bezoeken ; )

Langzamerhand dringt het ook een beetje tot ons door dat we echt weggaan. Het wil er nog niet echt in. Na zoveel tijd 'gereserveerdheid' is het moeilijk om te geloven dat het echt zo is. Aan de andere kant ook niet verbazingwekkend. In ons achterhoofd hebben we geweten dat we er toch heen moesten. Het leek lange tijd onmogelijk, maar wat onmogelijk is bij de mensen is mogelijk bij God. We weten dat Hij ons leidt. Hoe de weg ook zal gaan. Dat hebben we wel geleerd van deze periode. Alles kan nog alle kanten op. Veel dingen zullen de komende jaren onzeker en anders zijn, maar we hebben geleerd om te vertrouwen... Het was een harde leerweg, maar we zijn er sterker uit gekomen. Nogmaals: Soli Deo Gloria!

lieve groeten,

Pieter & Jacomien, Julia en Ivana

p.s. Ivana heeft haar koffer al ingepakt

Enkele jaren later...

Tsjonge, 2 ½ jaar later weer een bericht op onze site. Nodig toe aan een update. Nieuwe foto's e.d. volgen nog.

Moeilijke jaren waren het. Jaarwisseling 2008-2009 konden we weer terug naar ons eigen huis in Wemeldinge. Pieter is van januari t/m juni 2009 werkeloos geweest. Per juli is hij toen bij de gemeente Reimerswaal gaan werken als beleidsmedewerker Ruimtelijke Ordening. Jacomien heeft veel gewerkt (Koelmanschool Goes). Maar voorjaar 2010 kwam er een bericht van Oikonomos dat er een vacature zou komen op Papua en of wij interesse hadden. Dat vonden we toen best moeilijk. Pieter had het naar zijn zin in zijn nieuwe baan en Jacomien was bezig met omswitchen (werken met peuters, Kinderopvang de Bevelanden). Aan de andere kant waren we na de afwijzing nog steeds niet ‘geland’. Je had toch een proces doorgelopen van losmaken van NL, je kerk, familie en vrienden en het lukte ons niet om ons oude leven weer helemaal op te pakken. We hadden het eigenlijk ook niet meer naar ons zin hier in NL. De vraag was er nog steeds: ‘Welke weg wil de Heere dat we gaan?’ We wisten nog steeds zeker dat we toen de juiste beslissingen hadden genomen en dat we op de goede weg zaten. Moeilijk, moeilijk. Toch maar gesolliciteerd en Oikonomos zag het nog een keer zitten met ons! We hebben ons huis in juni te koop gezet met het idee van: je weet ‘t maar nooit… (We waren het trouwens al van plan voor de sollicitatie). En ons huis werd in twee weken verkocht! Daar zaten we helemaal niet op te wachten. Dat betekende weer een verhuizing. En voor ons was het duidelijk dat dat weer een tijdelijk adres zou worden, want we moesten toch de uitslag afwachten van het visum. Dus maar weer de boel ingepakt (krijg je toch echt handigheid in na veel ervaringen hiermee ; ). Vandaar dat we dus nu sinds september vorig jaar aan de Biezelingsestraat wonen in Kapelle. (In 4 jaar tijd hebben we 6 verschillende adressen gehad). We wonen hier best. Er zit een grote tuin achter waar we kippen en een konijn in houden. Zeker met dit mooie weer is dat fijn! En tsja, dan maar wachten, wachten, wachten, hopen, bidden en weer maar afwachten. Heel spannend en onzeker. Maar ook hier leer je weer van ; ) Maar nu is de belangrijkste hobbel genomen. De toestemmingsbrief van de immigratiedienst ligt op de ambassade in Den Haag. Nu is het nog een kwestie van wat formaliteiten voordat we het felbegeerde papiertje in ons paspoort mogen laten plakken… Laten we hopen en bidden om een goede afloop.